ရင္ႏွစ္ျခမ္းကို ေျခအဆင္း
လမ္းခင္းလို ့ေပးခဲ့တယ္..
နင္ နင္းရာ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ
ငါ့ႏွလံုးသား ပန္းပြင့္ေပါ့…
နင္ လိုရာခရီးေရာက္မွ
ငါ့ရင္က ေသာက မီးေတာက္ေတြကို
အၿပီးေဖ်ာက္ႏိုင္မွာေလ…
တစ္ေန ့တစ္ရက္နဲ ့
အေမ့ခက္တဲ့ ေန ့ရက္ေတြကို ေက်ာ္လြန္လို ့
အေဖာ္မြန္ နင္ တစ္ေယာက္
လိုရာကို မေရာက္မွာစိုးတဲ့
ငါ့ရဲ ့ေစာေက်ာတဲ ့ေဇာေတြေၾကာင့္
နင္ အေမာေတြ မေပ်ာက္ခဲ့ရင္
ငါဟာ နင့္ဘ၀မွာ ေမႊေႏွာက္တဲ့ မုန္တိုင္းသဖြယ္
နင္ပ်က္ရယ္ျပဳရက္ႏိုင္ပါတယ္...
ဒါေပမဲ့ ငါၾကားရတဲ့စကား
နင့္ ႏႈတ္ဖ်ားကမွ ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့
ငါ သံသယ ႐ွိရေပမဲ့့
ဒီရင္မွာ ထိ႐ွလြန္းလို ့
အတိအက်ထား သစၥာတရားကို
အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့
ငါ့လက္ေတြကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တယ္…..
5 comments:
မစပ္တတ္ေပမယ္ ႔ ခံစားတတ္ပါတယ္ေနာ္ ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႔ ခံစားသြားတယ္ သိလား
ငွက္ကေလးဆိုေတာ့ ရင္ဘတ္လဲ ေသးရမွာေပါ့..ဘယ္ႏွယ့္ ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ ့ခံစားရတာတုန္း..ဟိဟိ
ကာရံေလးရဲ ့ ကဗ်ာေလးေအာက္ေျခမွာ ဆက္ဖတ္ရန္လို႔ ႏွိပ္လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာ။ အခုေခါင္းစဥ္ကို ျပန္ႏွိပ္ရလို႔ ...
ဒီရင္မွာ ထိ႐ွလြန္းလို ့
အတိအက်ထား သစၥာတရားကို
အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့
ငါ့လက္ေတြကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တယ္….. တဲ့လား။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း...
ကဗ်ာေလးေကာင္းလိုက္တာ ကာရံေလးေရ...
အားေပးေနပါတယ္။
မမကိုးေရ..ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပရင္ ကာရံကို ခြင့္လႊတ္ပါလို ့ေတာင္းပန္ပါရေစ..ကာရံက ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူးေလ..ဒီလိုေလး ျဖစ္လာတာေတာင္ ဆရာမ ငွက္ကေလးရဲ ့ၫႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ပါ..အျပင္အဆင္ လွပဖို ့ေလ့လာရဦးမွာပါ...အရမ္းကို လွသြားတဲ့ တစ္ေန ့ မမကိုးကို အေၾကာင္းၾကားမယ္ေနာ္...အခုေတာ့ ဒီေလာက္ေလးနဲ ့ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစလို ့....
ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ပဲဗ်ာ။
Post a Comment