ဆရာ၀န္နားေနခန္းထဲမွာ ဟန္သစ္ထူးအသံက အာက်ယ္က်ယ္နဲ ့ေျပာေနတာမို ့သူ နည္းနည္း နားစြင့္မိတယ္…“ ေဟ့ေကာင္ေတြ… အမိစားေလးကြ..ေရာက္လာရင္ေတာ့ ငါကေတာ့ လံုးမွာပဲ…မင္းတို ့ ေတြ မကပ္နဲ ့ ေနာ္..” မနက္ျဖန္ ေရာက္လာမယ့္ ဆရာ၀န္မ အသစ္အေၾကာင္းကို အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ေျပာေနတာကို နားၾကားျပင္းကတ္သလို ရြံလည္း ရြံမိတယ္… ဆရာ၀န္ေလာကမွာ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳး ႐ွိေနတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ… ဆက္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ ့ အျပင္ပဲထြက္လာ လိုက္တယ္… သူလိုလူက မိန္းမေတြကို စိတ္မ၀င္စားသလို ကိုယ့္အလုပ္ကလြဲရင္ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စား မစပ္စု တတ္သူ… စိတ္မ၀င္စားဆို သူကလည္းသူ ့အေၾကာင္းနဲ ့သူမို ့ေလာကႀကီးမွာ အံ၀င္ဂြင္က်ဖို ့ဆိုတာ သူ ့ အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲလိမ့္မယ္.. ဒါေပမဲ့ သူ ့အလုပ္ကိုေတာ့ သူခ်စ္တယ္…လူနာေတြကိုလည္း အၿမဲစိတ္႐ွည္ ေစတနာ ထားတယ္…
ကားသံၾကားလို ့မသိမသာ ၾကည့္မိေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္၀န္းၫိဳၫိဳ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ေခြေခြေခါက္ေခါက္ ႏွာတံလံုးလံုးေလးနဲ ့ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုကို စေတြ ့ရတယ္… သူ ့ အၿပံဳးေလးေတြက အျပစ္ကင္းသလို ရယ္လိုက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြ ခြက္သြားတာက သူ ့ရဲ ့႐ိုး႐ွင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ပိုၿပီးပီျပင္ေစတယ္…သူသတိလက္လြတ္ ၾကည့္ေနခ်ိန္ ေကာင္မေလး ၿပံဳးၿပီး ငဲ့အၾကည့္ နဲ ့ သြားတိုးေတာ့မွ ကမန္းကတန္း သူ ့အၾကည့္လႊဲၿပီး ေဆးလိပ္ကိုပဲ ဖိၿပီး ဖြာလိုက္တယ္… ငါဘာလို ့ေငးမိလိုက္ပါလိမ့္… မင္းဘာေတြေတြးေနတာလဲ သက္မင္းေမာင္..ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိေပးရင္း.. သက္ျပင္းဖြဖြ ႐ိႈက္လိုက္တယ္… အၫိဳေရ မင္းနဲ ့ပတ္သက္ရင္ ေမာင္အစကတည္းက သက္ျပင္းေတြခ်လာရတာပါကြာ…
ဟိုေကာင္ ဟန္သစ္ထူးကေတာ့ ေျပာထားတဲ့ သူ ့အႀကံေတြ အေကာင္းအထည္ေဖာ္ေနေလရဲ ့… ကိုယ္ကလည္း ဖာသိဖာသာ ေနတတ္တဲ့သူ.. မျမင္ခ်င္ရင္ မၾကားခ်င္ရင္ ေ႐ွာင္သြားလိုက္တာပါပဲ…ဟို ထံုေပေပ ေကာင္မေလးကလည္း ဟန္သစ္ထူးကို ကယ္တင္႐ွင္ အမွတ္နဲ ့ကူညီတာကို ေက်းဇူးေတြ တင္လို ့…. ေကာင္မေလးရဲ ့႐ိုးသားမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူခ်င္ေနတဲ့ ဟန္သစ္ထူး ခြင္ေတြ ့သြားပံုရတယ္… အၫိဳက စာထည့္ခ်င္လို ့အကူအညီေတာင္းေနသံကုိ ဧည့္ခန္းထဲက သူၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးတယ္… အစကေတာ့ ဒီေကာင္ ဟန္သစ္ထူးအေၾကာင္းမသိေပမဲ့ အခုေတာ့ သူ ့ အေၾကာင္းေတြ သူ ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ဘယ္လိုဆိုတာ ရိပ္မိေပမယ့္ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္လို ့ဘာမွ မေ၀ဖန္ခဲ့ဘူး… ဒါေပမဲ့ အၫိဳ ့ကိုေတာ့ ဒီေကာင္နဲ ့ပါမသြားေစခ်င္ဘူး… ဒါေၾကာင့္လည္း မနက္ေစာေစာ ထၿပီး အၫိဳ ့ အခန္းနားမွာ ရစ္သီရစ္သီ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္… နတ္သမီးေလး တစ္ပါးလိုလွၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းလြန္းတဲ့ အညိဳ ့ကို ဟိုေကာင္ေတြ ပေရာပရီလုပ္တာ ၿပီတီတီ ၾကည့္မွာ စကားေတြနဲ ့ အသားယူမွာကုိ ကိုယ္မလိုလားဘူး…ဟိုေကာင္ေျပာတာ ၾကည့္ေလ…ညက သူ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခ်ိန္းေတာ့ ငါ့ေကာင္မေလးနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးမယ္တဲ့….မျဖစ္ဘူး…အၫိဳ ့ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒြိဟျဖစ္ေနတဲ့ အူတူတူပံု..
ဒါနဲ ့ကိုယ္လည္း မေနႏိုင္ဘူး ဘာမွလည္း မေတြးအားဘူး…ျဖတ္ခုတ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ..အၫိဳ ့ကို ဒီေကာင္နဲ ့ေတာ့ မထည့္ႏိုင္ဘူး…ထူထူပူပူနဲ ့ကုိယ္လဲ စာသြားထည့္မယ္လို ့ညာလိုက္မိတယ္..အၫိဳ ့ မ်က္လံုးေလးေတြ လက္သြားတယ္… ေမာင္လည္း ဘာကို ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္သြားတယ္… ဟိုေကာင္ ဟန္သစ္ထူးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပံုရတယ္….
လမ္းတေလွ်ာက္ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ မလံုသလို ခံစားရလို ့အၫိဳ ့ကို ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ဘူး…အၫိဳ ့ ပံုကေလးလဲ ႐ွက္သလို ေၾကာက္သလိုနဲ ့…မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားေလ…သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စကားစေျပာမယ့္ ပံုေတာ့ မေပၚဘူး… ထားလိုက္ပါေလ… ဒီအတိုင္းေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္…အၫိဳ ့ကို ဟိုေကာင့္လက္က လြတ္ေအာင္ ေခၚလာဖို ့သာ အဓိကပါ…က်န္တာေတြ ေမာင္ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္လို ့ မရတဲ့ ဘ၀ပါ… ေမာင့္ အေျခေနက အၫိဳ ့ ကို အေ၀းကေနပဲ ေငးၾကည့္႐ံု အျပင္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ…အၫိဳရယ္ ေမာင္ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ…ရင္မွာလည္း ဟာတာတာနဲ ့…
စာတိုက္ေရာက္ေတာ့ သူစာထည့္ေနတာေလးကို မသိမသာၾကည့္ရင္း စာတိုက္ထဲ ပတ္ေနလိုက္တယ္… ေတာ္ၾကာ စာမထည့္ ဘူးလားလို ့ေမးေနရင္ အေျဖမ႐ွိလို ့ပါ….သူ ့ကို ကမန္းကတန္း ၿပီးရင္ သြားမယ္လို ့ ေျပာလိုက္တာ ၾကာေနရင္ ေမာင့္ အလိမ္ေတြ ေပၚကုန္မယ္…ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေမာင္ဆက္မေတြးရဲဘူး…ေျဖလည္း မေျဖႏိုင္ေသးဘူး…
ညကႏိုက္ဂ်ဴတီလည္းျဖစ္ မနက္ကလည္း အၫိဳ ဟိုေကာင္နဲ ့ထြက္သြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ခဲ့ေတာ့ ဦးေလးေမာင္တို ့ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး….အၫိဳ ကလည္း ေမာင္ကို မႏိႈးခဲ့ဘူးေနာ္…ေႀသာ္…သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ…အၫိဳရယ္…
ေမာင္ေလ အၫိဳ နဲ ့ဆက္ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ေတာ့လို ့ဦးေအာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ျပန္လာတာပါ… ေမာင့္စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ ခ်ဳပ္လို ့မရမွာကို ေမာင္ ေၾကာက္တယ္… ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အၫိဳ ့နားကေန အေငြ ့ ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္…ေမာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာေတြကို အၫိဳ ့ကို မျမင္ေစခ်င္ဘူးေလ…
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဟန္သစ္ထူးလည္း ျပန္မေရာက္ေသးတာမို ့ကိုယ့္ကို စကားနာ ထိုးမဲ့သူ မလာခင္ ေစာေစာ အိပ္ယာ၀င္ လိုက္တယ္… ဒီအခ်ိန္ထိဆို ဒီေကာင္ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…အိပ္ယာထဲမွာ အေတြးေတြ ဟိုတစ ဒီတစ နဲ ့သက္ျပင္းေတြသာ အေဖာ္ျပဳလာတာ ညလယ္ေတာင္ ေရာက္မွန္း မသိေရာက္လာတယ္…ကားေပၚမွာသာ ခဏေလး ငိုက္ၿပီး အခုေတာ့ ကိုယ့္ အေၾကာင္း အၫိဳ ့အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း မ်က္စိေတြ ေၾကာင္သြားတာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ ႐ွိတုန္း… တံခါးေခါက္သံ တိုးတိုးေလး..ဒါဟိုေကာင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…ဒီေကာင္က ေန ့ရယ္ ညရယ္သိတာ မဟုတ္…ဘာလုပ္လုပ္ ၀ုန္းဒိုင္းလုပ္တတ္တဲ့ေကာင္…ဘယ္သူပါလိမ့္လို ့ကိုယ္ တံခါးသြားအဖြင့္…ဟင္…ခ်စ္ရတဲ့အၫိဳရယ္… မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ ့လူကလည္း တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ ့ ေမာင္ ျပာေလာင္ခတ္သြားတယ္… အၫိဳ အပူ႐ွပ္ၿပီး ဖ်ားသြားတာတဲ့… အၫိဳ ့ကိုလည္း တအား ဖက္ထားၿပီး အားေပးခ်င္လိုက္တာ…ဒါေပမဲ့ ေမာင္ ဒီေလာက္ေတာ့ အသိ႐ွိပါတယ္...ေမာင့္အစား ေမာင့္ အေႏြးထည္ေလးက အၫိဳ ့ကို ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးမွာပါ… ေဆးမေသာက္ရေသးတဲ့ ဆရာ၀န္မေလးကို ေမာင္ ေဆးေတြေပးရင္း စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ မေျပေသးဘူးေပါ့…. ဒါေၾကာင့္ အၫိဳ ့အခန္းတံခါးကို Lock မခ်ခိုင္းတာ… အၫိဳ ၀င္သြားေတာ့ ေမာင္လည္း အိပ္မရတာနဲ ့အေဆာင္ေ႐ွ ့ကြပ္ပ်စ္မွာ အၫိဳ ့ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ခဏေမွး လိုက္မိတယ္…
မနက္ အေစာႀကီးထ အၫိဳ ့အတြက္ ေကာ္ဖီနဲ ့မုန္ ့လုပ္ေပးခဲ့တယ္… အၫိဳသက္သာရဲ ့လား ေမးခ်င္ေပမဲ့ အၫိဳ အိပ္ေနတာ မႏိႈးရက္တာ နဲ ့ေမာင္ ေဆး႐ံုကိုပဲ သြားလိုက္တယ္…. ေန ့လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့… ေမာင္ အၫိဳကို သတိယေနတာေလ… ေမာင္ေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းေနရင္းကပဲ ေမာင့္စိတ္ေတြ အထိန္း အကြပ္မဲ့ေနတယ္…ရင္ထဲက အနာေဟာင္းရဲ ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေမာင့္ႏႈတ္ဖ်ားေတြက မ၀ံ့မရဲ ကတုန္ကယင္နဲ ့အၫိဳေလးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္… အၫိဳရဲ ့အသံေလးၾကည္ေနေတာ့မွ ေမာင္ စိတ္ေအးသြားတယ္.. ညေနျပန္ေတာ့ အၫိဳ က အေဆာင္ေ႐ွ့မွာ ရပ္ေနတယ္…အၫိဳ ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနတာမ်ားလား… မေတြးရဲ ေတြးရဲနဲ ့အရဲစြန္ ့ၿပီးေတြးမိတာပါ… ဟိုေကာင္ ဟန္သစ္ထူး ေျပာတာ ၾကားဖူးလို ့ အၫိဳက ေဆးလိပ္ အရက္ ေသာက္တာ မႀကိဳက္ဖူးဆိုတာ ေမာင္သိတယ္..ဒါေၾကာင့္လဲ ဘယ္တြန္းအားေတြနဲ ့မ်ား ့အၫိဳ ့ကို ျမင္တာနဲ ့ေမာင္ ေဆးလိပ္ကို အလ်င္စလို လႊင့္ပစ္လိုက္မိလဲမသိဘူး…ဒါေတြဟာ ေမာင့္စိတ္မွာ အၫိဳပဲဆိုတာ ေမာင့္ကိုေမာင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ..အၫိဳဘက္က ဘယ္လိုမွ စည္း႐ုံုး သိမ္းသြင္းမႈမပါေပမဲ့ ေမာင့္ႏွလံုးသားက အလိုလို နာခံ ေခါင္းငံု ့လ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီေလ….ေမာင္ အၫိဳ ့ကို ရင္မဆိုင္ရဲဘူး…ေမာင့္ကိုယ္ေမာင္ အျပစ္႐ွိသူလို ့ခံယူထားမိလို ့အၫိဳ ့အတြက္ ၀ယ္လာတဲ့ ၫွပ္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလးကို ေမာင္ေက်ာ္နဲ ့ပဲ ေပးခိုင္းလိုက္တယ္… အၫိဳရယ္ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ… အၫိဳကို ျမင္ရင္ ေမာင္ တြယ္တာသထက္ တြယ္တာလာမွာ…အၫိဳ ့ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာမွာ…ဟင့္အင္း…မျဖစ္သင့္ဘူး.. အၫိဳ ့ကို ေမာင္ တန္ဖိုးထားတာ..ေမာင္လို လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အၫိိဳ ့ဘ၀ မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္ဘူး….
ေနာက္ေန ့ေတြမွာလည္း အၫိဳ ့ကုိ ေမာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မေ႐ွာင္ခ်င္ပဲ ေ႐ွာင္ေနခဲ့တယ္…ဒါေပမဲ့ အၫိဳ ့အၿပံဳးေလးေတြကိုေတာ့ ေမာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္ခြင့္ေပးပါေနာ္…ဒါေပမဲ့လည္း အၫိဳရယ္ ေမာင္ကိုယ္တိုင္က အၫိဳ ့နားမွာ ေနခ်င္ေနေတာ့ ေမာင္ ၾကာၾကာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး… တျခားသူေတြနဲ ့ရယ္ရယ္ေမာေမာ မ႐ွိေပမဲ့ အညိဳနဲ ့က်ေတာ့ ေမာင့္စိတ္ကိုက ေပ်ာ္ေန လိုက္တာ… စကားေတြလည္း ေျပာတတ္လိုက္တာေလ…ေမာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရင္း ေလာကႀကီးကို မေက်နပ္ေနတာေတြ… ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ…အညိဳနဲ ့ေတြ ့ခ်ိန္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ပါပဲ…အၫိဳ ့အေပၚကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးရင္း အၫိဳ ့နားမွာ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေမာင္ အေကာင္းဆံုးရပ္တည္ေပးပါ့မယ္…ေမာင့္ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ေမာင္ ျပန္သတိေပး ဆံုးမေနရတာေပါ့…
အၫိဳေရ… မင္းရဲ ့အၿပံဳးက ေမာင့္ကမၻာပါ..မင္း မ်က္ႏွာေလး ညိဳမွာ မင္း အလိုမက် ျဖစ္မွာေတြကို ေမာင္ မလိုလားဘူး… ေလာကႀကီးက ေမာင့္ကို ဒဏ္ခတ္တာ ရက္ရက္စက္စက္ပါပဲ အၫိဳရယ္… ေမာင္ခံရတာ ႐ူးမတတ္ပါပဲ… ေမာင့္ဘ၀က ခါးသီးမႈ အလိုမက်မႈ မေက်နပ္မႈေတြ ျပည့္ေနတာ… အၫိဳမသိဘူး… မင္းဘာမွ မသိပါဘူး အၫိဳရယ္..မင္းလို ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေမာင္ အႏိုင္က်င့္တာ မဟုတ္ရပါဘူး…ေမာင့္ရဲ ့ႏွလံုးသားက တစ္ခါဖူးမွ မျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာကို အခုမွ ရက္ရက္စက္စက္ ခံစားေစ ဆုိၿပီးမ်ား ေပးခဲ့သလား မသိပါဘူး…ဒါေပမဲ့ ေမာင္ မျငင္းရက္ဘူး… ေမာင္ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ယူလိုက္မိတယ္…ေမာင့္ရဲ ့အခ်စ္က အၫိဳ ့တစ္ေယာက္အတြက္ပါ… ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ ့ေမာင့္ဘ၀ကို မင္းကယ္တင္ေပးပါေနာ္… ေမာင္ မတရားဘူးဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္… ေမာင့္ကို အတၱႀကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္လို ့ေတာ့ မစြပ္စြဲလိုက္ပါနဲ ့…. ခြင့္လႊတ္ပါလို ့ထပ္ခါဆိုရင္း သက္ျပင္းေမာေတြ အခါခါ ႐ႈိက္ရင္း ေမာင့္ ညေတြကို ကုန္လြန္ခဲ့တာေတြ အညိဳေရ မင္း မသိပါဘူးကြယ္…
အၫိဳ မင္းဘယ္မွာလဲကြာ…ေမာင့္ရင္ေတြ ပူေလာင္လွၿပီ … ေမာင္ ႏွလံုးသားေတြ ႐ိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ ့ အ႐ိုက္ခံထားရသလို အပူလိႈင္းႀကီးပဲ ရင္တစ္ခုလံုး ေမႊေႏွာက္ေနသလိုပါပဲ… ေမာင့္ကို လွည့္ၾကည့္ပါဦး… မင္း ေမာင့္အျဖစ္ကို မသိတာလား… မျမင္တာလား…ညေနကတည္းက အညိဳ သူ ့သူငယ္ခ်င္းနဲ့ လိုက္သြားတာ… အခုဘယ္အခ်ိန္ ႐ွိေနၿပီလဲ…ကိုေမာင္ေက်ာ္ လာေျပာတဲ့ စကားေတြက သူ ့ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ျပဳတ္က်သြားသလိုပါပဲ…“ ဆရာ…ဆရာ၀န္မေလး…ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္နဲ ့တည္းခိုခန္းထဲ ၀င္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ့လိုက္တယ္…”…ေမာင္ေက်ာ္က ေမာင့္ အေျခေနကို နားလည္တဲ့သူပါ… ေမာင့္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကိုလဲ သူစာနာ နားလည္ေပးတယ္… အခုလည္း ေမာင့္ကို လာအသိေပးတာ…ေမာင္…ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေလထဲမွာ လြင့္သြားခ်င္တယ္… ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အညိဳ႐ွိတဲ့ဆီ ေမာင္ လိုက္လာခ်င္တယ္…ဒါေပမဲ့ အညိဳနဲ ့ေမာင္က ဘာဆိုင္လို ့လဲ…ခ်စ္သူေတြလည္း မဟုတ္… အားးးးးးးး..ေမာင္ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္…နာရီလက္တံေရြ ့ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြ စိုစြတ္လာတယ္…ေမာင့္ပါးျပင္ေတြ ပူေႏြးလာတယ္…အသက္႐ႈေတြ ျမန္လာတယ္…ေမာင္ မင္းကို အဆံုး႐ႈံး မခံပါရေစနဲ ့…ေမာင္ အညိဳကို ဘယ္ေလာက္ တြယ္တာ ေနတယ္ဆိုတာ ေမာင့္ကိုယ့္ကို အသိဆံုးပါ…
ေမာင့္ဘ၀ရဲ ့အစိတ္အပိုင္းက အၫိဳျဖစ္ေနၿပီေလ… ဆူးေတြျပည့္တဲ့လမ္းေပမဲ့ မင္းမနာက်င္ေအာင္ ေမာင့္ ႏွလံုးသားေပၚတင္ၿပီး ထမ္းေခၚပါ့မယ္… ကႏၱာရလို ေျခာက္ေသြ ့ေနေပမဲ့ မင္းအတြက္ ေမာင့္ႏွလံုးေသြးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ၿပီး အိုေအစစ္တစ္ခု ဖန္တီးေပးပါ့မယ္ … မင္း ေျခလွမ္းေတြယိုင္ေနရင္လည္း ေမာင့္ သစၥာနဲ ့ ခိုင္ခိုင္ထားပါ့မယ္…မင္း ပူေလာင္တဲ့အခါ ေမာင့္ေမတၱာက ေအးျမေပးပါ့မယ္…ေမာင့္ဆီကို ျပန္လာပါေတာ့…အညိဳ…မင္းျပန္လာပါေတာ့ကြာ…ေမာင္ျဖစ္ေနတာ ေတြကို မင္း ျမင္လွည့္ပါဦး… မင္းကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ ့မွ ေမာင္ မခြဲဘူး..ေမာင့္ အနားမွာပဲ မင္းကို ေမာင့္လိပ္ျပာ အျဖစ္ထားမယ္..ေမာင့္အတၱေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္… မစဥ္းစားခ်င္ဘူး… ေမာင္ ဘာကိုမွ ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး..ဘယ္သူမွလဲ ေမာင့္ကို မတားၾကပါနဲ ့… တားလို ့လဲ မရဘူး…ေမာင္ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြေ၀ေနရင္ ေမာင့္ အခ်စ္ကို ေမာင္ သတ္ေနသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္…ေမာင့္ရဲ ့တစ္သက္မွာ တစ္ခါျဖစ္တဲ့ ဒီအခ်စ္ကိုေတာ့ ႐ွင္သန္ခြင့္ေပးပါေနာ္…မင္းကို ေမာင္ ေသမေလာက္ ခ်စ္တယ္ အညိဳရယ္…
(ကဲ ေမာင့္အေၾကာင္းသိခ်င္တဲ့သူေတြ ေမွ်ာ္ရႀကိဳး နပ္ရေအာင္ အျမန္ႀကိဳးစားၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးက မၿပီးေသးပါဘူး...ထံုးစံ အတိုင္း ဆက္ရန္ပါ...:P)
8 comments:
ေမာင္အေၾကာင္းဖြဲ႔ထားတာ စာကေလးက ႏုႏုခ်စ္စရာေလး။
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္ ညီမေလး။
အင္း ေကာင္းတယ္ ဒါနဲ႔ေနပါဦး မမဆူး ညိဳက ဘယ္သူန႔ဲ တည္းခိုခန္း သြားတာတံုး ပထမပိုင္းတံုးက အဲဒါ မပါဘူးမလား ဟုိ ေမာင္က မိသားစု ရွိတယ္ဆုိ အင္းးးးးးးးးး ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ဆက္သိခ်င္လွျပီ ညန္ညန္ေလးေနာ္ သိရား
ဒီတစ္ခါေတာ့ “ေမာင္”ဆိုသူရဲ့ ႐ႈေထာင့္ဘက္ကေန ေရးထားတာကိုးး
အဲဒီေမာင္ရဲ့ အတိတ္မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ
ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္သူကိုမပြင္႔လင္းရဲတာလဲ
အဲဒါေလးေတာ့ျမႇဳပ္ထားတယ္ထင္တယ္
ဆက္ရန္ကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ
“ဟန္သစ္ထူး”ဆိုတဲ့နာမည္ကလွတယ္
စိတ္ေတာ့မလွဘူးလို႔ဆိုရမယ္
အဲလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ အညိဳမတန္ပါဘူး
“ေမာင္”ဆိုတဲ့လူ မွန္ပါ၏ ။
ေဟာဗ်ာ ေရးသြားလုိက္တာမ်ား ေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္ တကယ္ခံစား ေနရသလားမွတ္တယ္ မကာရံဆီက အတု ယူစရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ေကာင္းလုိက္တာ ဗ်ာ အိမ္ကုိ အတုယူစရာ ပရဗြပုိက္ျပီး ျပန္ သြားပါ တယ္ ...... :D
က်ေနာ္ ေတြးမိတာေလး တစ္ခု ရွိလုိ ့ေျပာ ခ်င္တယ္ဗ်ာ ... ဆရာဝန္ဆုိတာ သူ ရထား တဲ ့ဘြဲ ့သူတတ္ထားတဲ ့အတတ္ ပညာ တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္ သူ ့ဂုဏ္သိကၡာ မဟုတ္ ပါဘူး (ကုိယ္က်င့္တရား စာရိတၱ ကသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ဂုဏ္သိကၡာ ျဖစ္တယ္ လုိ ့ယူဆပါတယ္) .... ေနရာတုိင္းမွာ အႏုတ္ လကၡဏာရွိမွ အေပါင္း ကို လူေတြက တန္ ဖုိးထားၾကမွာ ကုိး .... အေတြးေလးေကာင္းတယ္ :D
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနပါၿပီ မကာရံေရ... ခံစားမႈကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးဘက္ကေန ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္တာကို သေဘာက်တယ္ဗ်.။
ဆက္ရန္ကို ေစာင့္ေနပါတယ္ေနာ္။
yu ya
လာလာဖတ္ၾကပါတယ္ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႔ မမန္႔ျဖစ္
ခဲ့တာေတြ ႐ွိမွာပါ
တခါခါ အစအဆံုးဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ပိုစ္ေတြ
ေတာင္မွ ဘာေရးေပးခဲ့ရမွန္းမသိတာေတြ႐ွိပါတယ္
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ကြန္မန္႔နည္းလို႔
အားမငယ္ပါနဲ႔ ဆက္ေရးပါ
အားေပးမယ့္က်ေနာ္တို႔အသင့္႐ွိတယ္
ေကာင္းလွတယ္ဗ်ဳိ႔ံ၊အေရးအသားေတြကိုေရလည္ေၾကြ
သြားၿပီ၊ဆက္အားေပးေနပါတယ္ဗ်ာ။
ဒီအခန္းမွာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ပံုေဖာ္တာထက္ ပထမအခန္းက အျဖစ္ေတြကို ေယာက်ာၤးေလး အျမင္နဲ႔ ျပန္ျဖည္ျပေနတာ မ်ားတယ္ထင္မိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္လည္း ျမင္လိုက္ရပါျပီ...။
ေနာက္တခန္းဆက္ဖတ္လိုက္အံုးမယ္။
Post a Comment