ကၽြန္မတို ့မွာ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္႐ွိပါတယ္..ကၽြန္မကေတာ့ အလတ္ေပါ့..အလတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း လြတ္လြတ္္လပ္လပ္ ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္….လြတ္လပ္တယ္ဆိုတာ စည္းနဲ ့ကမ္းနဲ ့လြတ္လပ္မႈကို ဆိုလိုတာပါ…ကၽြန္မက အေပါင္းအသင္းမင္တယ္…အနစ္နာခံတယ္…တစ္ခါတစ္ခါ မိသားစုထက္ေတာင္ ခ်စ္တတ္ပါေသးတယ္…အဲ့လို ခ်စ္တတ္လို ့ကၽြန္မအတြက္ ေနာင္မွ ရတဲ့ ေနာင္တနဲ ့ ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရတယ္ ….ကၽြန္မ ၈ တန္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ…
ကၽြန္မတို ့မွာ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္႐ွိပါတယ္…နာမည္ေတြေနာက္မွာပါတဲ့ ေနာက္ဆံုးစာလံုးခ်င္းလဲ တူၾကတယ္.. ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္သြားသြား ေနာက္ဆံုး ထမီ၀တ္တဲ့ ပံုစံ လြယ္တဲ့လြယ္အိတ္က အစ အတူတူ…အရမ္းကို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေပါ့…..အဲ့ဒီထဲမွာ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို ့ထဲမွာ ခ်မ္းသာတယ္… ႐ုပ္ရည္ေရာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေလးေရာ ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတယ္…သူက ကၽြန္မ အေပၚမွာဆို ပိုၿပီးဆိုးတယ္…သူက အိမ္မွာလဲ ဗိုလ္ေပါ့…သမီးေလး တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အဖြား ေရာ အေမကေရာ ဖူးဖူး မႈတ္ထားၾကတယ္…သူ က ေက်ာင္းမွာဆိုလဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့အခ်စ္ကို အမ်ားဆံုး ခံရသူေပါ့….သူ ့ကိုဆို ကၽြန္မကလဲ ပိုၿပီး ခင္တြယ္ခဲ့တယ္….ေစတနာထားတယ္…သူက ေက်ာင္းစာကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး….သူ ့အတြက္ ကၽြန္မက အျဖည့္ခံလို ေနေပးခဲ့တယ္…သူ ့ကို သူငယ္ခ်င္းတို ့၀တၱရား အတိုင္း အခါအခြင့္သင့္သလို ေက်ာင္းစာကို စိတ္၀င္စားဖုိ ့ေျပာဆိုဆံုးမ ခဲ့တယ္…
ကၽြန္မတို ့ ေက်ာင္းမွာဆို လူလတ္တန္းစားေတြ ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြ အနီးအနားက မိဘေတြရဲ ့ သားသမီးေတြကမ်ားေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလို ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ ့ေက်ာင္းလာတက္တဲ့သူက ႐ွားတယ္ေလ… ၿပီးေတာ့ သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္လဲ ေနတတ္တယ္….သူ ့ကို ၾကည့္ရတာ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ…အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြရဲ ့ခ်စ္ျခင္းကို ခံရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ….
ဒီလိုနဲ ့တစ္ေန ့က်ေတာ့ ကၽြန္မတို ့ေက်ာင္းကို အျပင္က ေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့ ကၽြန္မတို ့ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးပံုရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေ႐ွ ့ကို အၿမဲ ေရာက္ေနတတ္တယ္…အစက သတိမထားမိေပမဲ့ ေန ့တိုင္းနီးပါး ျမင္ေနရေတာ့မွ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို စိတ္၀င္စားလို ့လာပိုးတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိခဲ့တယ္..ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အစကတည္းက စာကို သိပ္စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး … ၈တန္းဆိုတာလဲ လူႀကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲဲ့ ၿမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ေပါ့…. ဘာကိုပဲ ျမင္ျမင္ ရင္ခုန္ခ်င္တယ္…စိတ္ကစားတတ္တယ္…
အဲ့ဒီလူအေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေနတဲ့ ေနရာနဲ ့သိပ္မေ၀းဘူး… သူ ့အရြယ္က ၾကည့္မယ္ဆို ၁၀တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ ႐ွိမလားပဲ….ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းလဲ မတက္ဘူး…ဘာအလုပ္မွလဲ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိဘူး…႐ုပ္ကေတာ့ ေခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ၾကာ႐ုပ္လို ့ ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္…သူမ်ား သားသမီးကို မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာတယ္လို ့ေတာ့ အျပစ္တင္ မေစာလိုက္ပါနဲ ့ဦးေနာ္….တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္မတို ့မိန္းမသားေတြမွာ သင္စရာ မလိုပဲ တတ္တဲ့ပညာေတြ ႐ွိပါတယ္… အဲ့ဒါကေတာ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္ ၾကည့္တယ္ဆိုတာကို ခြဲျခားတဲ့ အသိေလးပါ….
သူ…ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကလဲ ၾကာၾကည့္…သူ ့ပံုစံကလဲ တကယ့္ကို လူေကာင္းလို ့မထင္ရတဲ့ ပံုစံ… အဲ့ဒါနဲ ့ကၽြန္မလဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ တားမိပါတယ္…သူ ့အေမကလဲ ကၽြန္မတို ့ကို သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို ့မွာပါတယ္…ခက္တာက သူက သူ ့အေမက သူ ့ကို ပို ့ၿပီး အျပန္ သူ ့အေမကားလဲ ေပ်ာက္ေရာ သူလဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတယ္…တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ အဆင့္အထိေပါ့…ကၽြန္မတားေနတဲ့ ၾကားက ဘယ္က ဘယ္လို ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကလဲ မသိပါဘူး….ကၽြန္မလဲ ပါးစပ္က တား႐ံု အျပင္ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာ မို ့လို ့လဲ…ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာေတာ့အမွန္ပါ…ဒါကို က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ သိတယ္….သူတို ့လဲ ေျပာမရရင္ ထားလိုက္လို ့ ကၽြန္မကို ေျပာတယ္…ကၽြန္မကလဲ အမွတ္မ႐ွိ ႀကံဳသလို သူ ့ကို တားမိတယ္…
တစ္ေန ့…အဲ့ဒီ တစ္ေန ့က ကၽြန္မကို သင္ခန္းစာေတြ ေပးတဲ့တစ္ေန ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကို အရမ္းေၾကာက္သြားတဲ့ တစ္ေန ့…အဲ့ဒီေန ့ကို ယေန ့အထိ မေမ့ေသးပါဘူး… အဲ့ဒီေန ့က သူေက်ာင္းလာတယ္….ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ…သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားတေျပာေျပာနဲ ့ေပါ့….ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးေတာ့ ကိုယ့္အခန္း ကိုယ္၀င္ၾကတယ္…ကၽြန္မက ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ…ကၽြန္မတို ့အခန္းရဲ့ ေနာက္မွာ လမ္း႐ွိတယ္…လမ္းနဲ ့ ေက်ာင္းက ၃ေပေလာက္ပဲ ကြာမယ္ထင္တယ္…ကၽြန္မတို ့အခန္းက ေနာက္ဆံုးခန္းဆိုေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ…မိုးရြာမွ ပိတ္တတ္ၾကတာေလ… ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းလဲ ထိုးေရာ သူ(ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း) ကၽြန္မတို ့အခန္းထဲကို လြယ္အိတ္ယူၿပီး ေျပးလာတယ္…ၿပီးေတာ့ အေနာက္ဆံုးကို သြားၿပီး ဘယ္တုန္းကတည္းက အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ သူ ့ရဲ ့ ခ်စ္သူကို လြယ္အိတ္ ပစ္ေပးၿပီး သူက ေအာက္ကို ေနာက္ေဖးကေန အေျပး ဆင္းသြားတယ္… ကၽြန္မလဲ လွမ္းေအာ္မိတယ္….ဘာလုပ္လို ့ဘာကိုင္ရမွန္းလဲ မသိဘူး….
ခဏၾကာေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာ ေရာက္လာတာနဲ ့စာဆက္သင္ျဖစ္တယ္…ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို စိတ္ဆိုးတာေရာ စိတ္ပူတာေရာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနမိတယ္… ေနာက္တစ္ေန ့က်ေတာ့ မထင္မွတ္တာေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္…သူခိုးရာ လိုက္သြားၿပီတဲ့… ကၽြန္မရင္ထဲ ႏွေျမာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း…ေက်ာင္းမွာလဲ သူ ့သတင္းေတြက ပ်ံ ့ႏွံ ့ေနတာပဲ…ေနာက္တစ္ေန ့ ကၽြန္မ ေခါင္းကို မိုးႀကိဳး ပစ္သလို ပဲ အတန္းပိုင္ဆရာက ေက်ာင္း႐ံုးခန္းကို လိုက္ခဲ့ဖို ့ေခၚတယ္…အစကေတာ့ သူ နဲ ့အတြဲဆံုးက ကၽြန္မ ဆိုေတာ့ သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးမယ္ထင္ၿပီး ဒီအတိုင္း လိုက္သြားခဲ့တယ္….
႐ံုးခန္းထဲလဲ ေရာက္ေရာ အတန္းပိုင္ဆရာေျပာတဲ့ စကားက “ မင္းမိဘေတြကို ေခၚခဲ့”တဲ့..ဆရာေပးတဲ့ တိုင္စာကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနမိတယ္…ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဆရာကို ေမးၾကည့္မိတယ္… ဘာအျပစ္႐ွိလို ့လဲဆိုေတာ့ “လိုက္ေျပးသြားတဲ့ မင္း သူငယ္ခ်င္းက သူခိုးရာလိုက္ရတာ မင္းအားေပးလုိ ့ ပါလို ့ ေျပာတယ္တဲ့..ၿပီးေတာ့ သူ ့မိဘေတြကလဲ မင္းေၾကာင့္လို ့ေျပာၾကတယ္တဲ့…”…အမေလး…ကၽြန္မ ၾကားလိုက္ရတာ ဟုတ္ပါ့မလားလို ့ကိုယ့္နားကိုယ္ မယံုခ်င္ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ…ကၽြန္မ ႐ွင္းျပေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံတဲ့..သူတို ့ဘက္က ပါေနတဲ့ ကၽြန္မ အတန္းပိုင္ဆရာကို ေတာ္ေတာ္ကို နာၾကည္းမိတယ္….ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သိသိႀကီးနဲ ့ ကၽြန္မကို စြပ္စြဲၿပီး ဆရာ ့ကို လာဘ္ထိုးထားၿပီး သူတို ့ သမီး သိကၡာကို ဆယ္ခ်င္တဲ့ မိသားစုဘက္က ရပ္တည္လို ့ပါ…ကၽြန္မ ငရဲလဲ ႀကီးလိမ့္မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္..ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္လြန္းလို ့ပါ…ေက်ာင္းမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေက်ာင္းသားတာ၀န္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္တဲ့ ကၽြန္မ တစ္သက္နဲ ့တစ္ကိုယ္ တိုင္စာဆိုတာကို မျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ ကိုယ့္တိုင္စာ ကိုယ္တိုင္ယူၿပီး မိဘကို သြားေပးရတဲ့ အျဖစ္…ျပန္စဥ္းစားရင္ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီးကို ခံစားေနရတုန္းပါပဲ…ကၽြန္မေလ အရမ္းလဲ ႐ွက္ ၊ မ်က္ႏွာေတာင္ ဘယ္နားမွာ သြားထားရမွန္း မသိတဲ့ အျဖစ္ပါ…
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို အားကိုးတႀကီး ရင္ဖြင့္ရင္း အားရပါးရ ငိုခဲ့မိတယ္….အေမ့ရဲ ့အားေပးမႈက ကၽြန္မအတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အားေဆးပါ….”ငါ့ သမီးက မွားတာ မဟုတ္လို ့အေမလဲ မလိုက္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး”ဆိုၿပီး ေက်ာင္းကို ရဲရဲ ႀကီး လိုက္ခဲ့တဲ့ အေမပါ…ေႀသာ္…အေမရယ္…သမီး ေက်းဇူးတင္ မဆံုးပါဘူး….ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းပါပဲ…
႐ံုးခန္းထဲမွာ ကၽြန္မ အေမရယ္ ၊ အတန္းပိုင္ဆရာရယ္ ၊ ကၽြန္မရယ္ သံုးေယာက္ပဲ႐ွိတယ္…ဆရာကေတာ့ စားပြဲထိပ္ဆံုးခံုမွာ ထိုင္ၿပီး ကၽြန္မနဲ ့အေမကေတာ့ ဆရာ့ေဘးမွာ ခပ္႐ို ့႐ို ့ေလးေတြ ထိုင္ေနၾကတယ္… အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာက ကၽြန္မက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို အားေပး အားေျမွာက္လုပ္လို ့ သူငယ္ခ်င္းက ခိုးရာလိုက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္း ဒီအရြယ္ဟာ ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခား ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားသင့္တဲ့ အေၾကာင္း မိဘ အုပ္ထိန္းသူကို ေခၚၿပီး သတိေပးရတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မကို မဟုတ္တာေတြ စြပ္စြဲေနတဲ့ ဆရာ့ကို တစ္လံုးမွ ျပန္ေျပာပဲ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ အေမ့ကို ပထမေတာ့ အားမလို အားမရျဖစ္လို ့ ဆရာ ေျပာတာေတြကို ျပန္ေျပာဖို ့စကားစလိုက္ေတာ့ အေမက ခံုေအာက္က ေျခေထာက္နဲ ့ကၽြန္မကို လွမ္းတားတယ္…မေျပာနဲ ့ဆိုတဲ့ သေဘာ… ေနာက္မွ အေမေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အေမ့ကို အရင္ကထက္ အထင္ႀကီး ေလးစားမိသြားတယ္…
ဆရာ့မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး အေမက “ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာေျပာတာေတြကုိ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္… ကၽြန္မကလဲ ကၽြန္မကေလးေတြကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အုပ္ထိန္း တတ္တဲ့ အေမပါ… ဒီကိစၥမွာ ဆရာက သဘာ၀က်က် စဥ္းစားတတ္ရင္ ကၽြန္မ ဒီကို ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး… ဆရာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ… ကုိယ္တုိင္ စိတ္မပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ပင္ တိုက္တြန္းဦးေတာ့ ကိုယ္လုပ္မွ ျဖစ္တာပါ ဆရာ…. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေတာ့ ဟိုကေလးမေနရာမွာ ကၽြန္မ သမီး မျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ သမီးကို ကၽြန္မ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္… ကုိယ့္ဘက္က အမွားလံုေအာင္ အုပ္ထိန္းတဲ့ ကၽြန္မလို အေမမ်ိဳးရဲ ့ ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ အတြက္ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ေတြးေခၚ စဥ္းစားတတ္ဥာဏ္ေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူးလို ့ ကၽြန္မယံုတယ္ဆရာ… ဒါေပမဲ့ စိတ္ခ်ပါ ဆရာ…အိမ္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မ သမီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးမမွာပါ… ေနာက္ကို ဘယ္လို အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးကို ေပါင္းသင့္တယ္ ဆိုတာကိုပါ… အခုေတာ့ ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦးဆရာ…” စကားလဲ ေျပာအၿပီး အေမထထြက္တဲ့ေနာက္ ကၽြန္မပါ လိုက္သြားခဲ့တယ္… အခန္းထဲမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ အခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပါ…
ဒီလိုနဲ ့အခ်ိန္ေတြကုန္လာခဲ့တာ…ကၽြန္မလဲ လူေတြက ကိုယ့္ကို သနားသလိုလို ေလွာင္ခ်င္သလိုလို ကဲ့ရဲ့ခ်င္သလိုလို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြလည္း ခံျပင္းရင္းဒီလိုမ်ိဳးေတြ ႀကံဳေတြ ့ခဲ့ရလို ့ ျပန္ေတြးတိုင္း စိတ္မွာ တႏံု ့ႏံု ့နဲ ့မို ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆက္တက္ၿပီး ၁၀တန္းမွာ ေနာက္ ေက်ာင္း အသစ္ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္… ကၽြန္မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကို အရမ္းကို လန္ ့သြားခဲ့တယ္… ဒါေၾကာင့္လဲ ၁၀တန္း တစ္ႏွစ္လံုး ဘယ္သူ ့ကိုမွ စိတ္နဲ ့မေပါင္းေတာ့ဘူး… ၁၀တန္းမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိခဲ့ဘူး….
ကၽြန္မ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ သင္တန္းတစ္ခု သြားတက္ျဖစ္တယ္…အစိုးရသင္တန္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္နဲ ့ မေ၀းတဲ့ နယ္ၿမိဳ ့တစ္ခုမွာ အေဆာင္သူ အေနနဲ ့ တစ္ႏွစ္ သြားတက္ခဲ့တယ္… မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ ၂၂ ေယာက္ ေနတဲ့ အေဆာင္ေလးမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြပါပဲ… ကၽြန္မက အစကတည္းက ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ေလ…ဘယ္သူ ့ကိုမွ မယံုမရဲနဲ ့ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္…
သင္တန္းကေန အိမ္ေရာက္လို ့ သံုးေလးလေလာက္ ကၽြန္မ နားခဲ့တယ္… အိမ္မွာလည္း ဒီအတိုင္း မေနခ်င္လို ့မိဘကိုလဲ တစ္ဖက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး လုပ္ေပးခ်င္လို ့… လုပ္ငန္းခြင္၀င္ဖို ့ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္…ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္မနဲ ့ သင္တန္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ ့အကူအညီနဲ ့ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ခဲ့တယ္…
အင္တာဗ်ဴး ေျဖရမယ့္ေန ့မို ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို လန္းဆန္း တက္ၾကြေနတယ္… ဟိုေရာက္ေတာ့ လာေျဖတဲ့ သူေတြက ခန္းလံုးျပည့္….ကၽြန္မလဲ ကိုယ့္ကို ခ်ေပးထားတဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနသလို ခံစားရလို ့ ေဘးဘီကို ၀ဲၾကည့္လိုက္မိတယ္… အမေလး ကၽြန္မ အရမ္းကို လန္ ့သြားတယ္… ဟိုလူ…ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို ခိုးေျပးသြားတဲ့လူ…သူ ့႐ုပ္က ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ… အရင္က ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ၾကည့္ေနတာ…ေမ့ထားပါတယ္ဆိုမွ ဒင္းနဲ ့မွ တည့္တည့္ ဆံုရတဲ့ အျဖစ္… ကၽြန္မလဲ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္မ ေျဖရမဲ့ အလွည့္ကို ေရာက္လို ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ရင္း အင္တာဗ်ဴး သြားေျဖခဲ့တယ္… ျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လည္း အတိတ္ကို ေတြးေနခဲ့မိတယ္… သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ ဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိေသးတယ္…နာတဲ့ စိတ္က တစ္၀က္ သံေယာဇဥ္ လက္က်န္တစ္၀က္နဲ ့ကၽြန္မအေတြးေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္….
ေနာက္တစ္ေန ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့လမ္းမွာ ဆံုတုန္း သူ ့အေၾကာင္းေလး စံုစမ္းမိေတာ့ ၾကားရတာက ရင္နာစရာပါပဲ..ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းမို ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆဲမိတယ္… “ အဲ့ဒီေကာင္က ေဆးသမားေလ…မိဘေတြက သမီးေလး တစ္ေယာက္ထဲမို ့မျပတ္ႏိုင္လို ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားတယ္…ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ဘူး.. ဒီၾကားထဲ မိန္းမ ႐ႈပ္ခ်င္ေသးတယ္…ေပါင္းၿပီး သိပ္မၾကာ ဇာတိက ျပတယ္ေလ…မိန္းမဆီက မိဘဆင္ထားတာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မ်က္လွည့္ျပသလိုပဲ…. ၾကာေတာ့ သူလဲ သည္းမခံႏိုင္ဘူး… သားသမီးစိတ္ဆင္းရဲေတာ့ မိဘကလဲ မေနႏိုင္လို ့ အခုေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီး ကြာလိုက္တယ္တဲ့…သူ ့မိဘေတြလဲ စီးပြားက်သြားၿပီး တျခားကို ေျပာင္းသြားတယ္” …. “ဟင္… ဒါဆို အခု တစ္ခုလတ္ေပါ့…”... ေႀသာ္…. သနားပါတယ္… အင္းေလ…သူလည္း ကၽြန္မ ေမတၱာစူးတယ္လို ့ပဲ ေျပာရမလားပဲ…..
ကၽြန္မေလ… သူ ့သတင္းေတြ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပမဲ့ အခုထိကို ရင္နာမိပါတယ္…. ကိုယ္တိုင္လဲ ဆင္ျခင္ၿပီးေနေနမိတယ္….ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးလဲ ကၽြန္မလို အျဖစ္မ်ိဳး ႐ွိခ်င္႐ွိခဲ့ဖူးမွာပါ…ဒါမွ မဟုတ္ အရမ္းကို စိတ္ႏွလံုးေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ပိုင္ဆိုင္ ထားရင္ေတာ့ ကံေကာင္းျခင္းပါပဲ…ကၽြန္မလဲ သူလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးရမွာစိုးလို ့ လူေတြနဲ ့ေပါင္းသင္းတာ သတိထားၿပီးေနရင္း အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိကို ေၾကာက္ေနတုန္းပါပဲ…. ေလာကမွာ သူငယ္ခ်င္း အစစ္အမွန္ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ ႐ွိလာႏိုင္ပါဦးမလားလို ့….
ပံုေလးကိုေတာ့ Google ကယူပါသည္။
11 comments:
မမဆူးေရ ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမေကာင္းလုိက္တာေနာ္ သိပ္မုိက္တာပဲေနာ္ ျပီးေတာ႔ မမကုိလဲ ေခ်ာက္ခ်သြားလိုက္ေသးတယ္ အင္းးးးးေလ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ နဲ႔ခုိးရာ လုိက္ေျပး ထင္ပါတယ္ သူ႔ဇတ္သိမ္းလွမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ အင္းးးးးးးးးးး သင္ခန္းစာ ယူရတာေပါ႔ မမရယ္ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ ဝတၳဳေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ မမရ အင္းေလ ဝတၳဳဆုိတာကလဲ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္လို႔ ေရးတာေပါ႔ေနာ္
သင္ခန္းစာ ယူသြားပါတယ္ ရွင္ ဘုိင္ဘုိင္
ငွက္ကေလးေရ...ဖတ္ရင္းနဲ ့သင္ခန္းစာရသြားလို ့ အစ္မလဲ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာရပါတယ္...လူတိုင္းဟာ ကုိယ့္ကံနဲ ့ကိုယ္လာက်တာမို ့..ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ စကားနဲ ့ဆို သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာေပါ့...
ဖတ္လို႔ေကာင္းပါသည္။ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအတြက္ သင္ခန္းစာျဖစ္ပါသည္။ ပညာေပးလည္းျဖစ္ပါသည္။ ရသလည္းစုံသည္။ အေရးအသားလည္းေကာင္းပါသည္။ ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါ။
ငွက္ကေလးရဲ ့အစ္ကိုေရ...ငွက္ေမာင္ႏွမရဲ ့အားေပးမႈေတြကို ေက်းဇူးပါလို ့...ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားေနပါ့မယ္...
မကာရံဆူးေရ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ေတြ႔ပါဗ်ာ။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ေမတၱာစူးတဲ့အခ်ိန္ထိ သူတို႔ကို မၿဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေစတနာပါဗ်ာ။
yu ya
ေနာက္ဆံုးကိုယ့္မိုက္ပစ္ကိုယ္ခံသြားရတာပါပဲ
ကိုယ့္အျပစ္ဖံုးဖို႔ တစ္ဖက္သားကိုေခ်ာက္ခ်တတ္တဲ့ညာဥ္ဟာ သိပ္႐ြံဖို႔ေကာင္းပါတယ္
ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုအေပါင္းအသင္းမ်ိဳးနဲ႔ေဝးပါေစလို႔
ဟုတ္ကဲ့ပါ...ကိုယုယ နဲ ့ကိုသားႀကီးေရ..ေလာကမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြပါ...လူဆိုးဆိုတာ ဂ်ိဳမပါေလေတာ့ ကၽြန္မ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး သတိထားရေအာင္ပါ..ကၽြန္မလဲ သတိထားေနပါတယ္...
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး ကာရံေလးေရ...
သင္ခန္းစာဆိုေပမယ့္ လူ႔အေၾကာင္း ေပါင္းမွသိတာ မဟုတ္လား။
အစ္မတို႔လည္း ဒီလိုခံရတာပါပဲ။
ဟုတ္ကဲ့...မမကိုးေရ...ေပါင္းမွ သိလို ့ ေပါင္းရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္...တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ ့ေစတနာေတြက ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္ေနာ္...
ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြကုိ နားမလည္ဘူး ကာရံဆူးရဲ ့အေမကုိ အရမ္း ေလးစားတယ္ အေျပာသင့္ဆုံးစကားကုိ ထိထိ မိမိ ေျပာသြားလုိက္တာ ..... မိခင္တစ္ေယာက္ ရဲ ့ယုံၾကည္မွုဟာ ဘာနဲ ့မွလဲလွယ္လုိ ့မရတဲ ့ လက္ေဆာင္မြန္ပဲ .... ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ ့ ကုိယ့္အေပၚလည္း ခ်စ္တဲ ့သူငယ္ခ်င္း ေလးတစ္ ေယာက္ ရပါေစ
:D
မကာရံအေမရဲ႕စိတ္ကိုေလးစားမိတယ္ဗ်ာ။ဟိုသူငယ္ခ်င္းအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းယုံမွ တပါး......။:(
Post a Comment