တုန္ခါ ဖ်စ္ၫွစ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြေနာက္မွာ
ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ရယ္သံေတြလိုက္ပါလဲ
ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္…
ႏႈန္း အျမန္နဲ ့႐ုန္းကန္ရတာေတြ
အသံုးမတန္ပဲ ေျပာတဲ့ အဆူအဆဲၾကားက
ဟန္ေဆာင္ကာ အလိမ္ညာေတြသံုး
မၿပံဳးတၿပံဳးနဲ ့ မတံုးခ်င္ပဲ တံုးေနရတဲ့ဘ၀…
ေခၽြးစက္ေတြ ေျမက်မွ အေနလွမယ္ဆိုပါလား…
အေျခမမဲ့ေပမယ့္…ေနခဲ့တဲ့…..အိမ္
ဒီ အိမ္ရဲ ့အမိုးေအာက္က မိသားစုေတြ
စား၀တ္ေနေရးေလာက္ငွဖို ့့
ေခၽြးေတြ ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ ႐ုန္းကန္လို ့ေနရင္းပါ…
အေနရ က်ဥ္းေပမဲ့ မိဘေတြေပးတဲ့ ေမတၱာအလင္းေၾကာင့္..
အားတင္းလို ့ေနဆဲပါပဲ…
လင္းတစ္ခါ ေမွာင္တစ္လွည့္နဲ ့
အလွည့္က်ရက္ေတြကလဲ ခ်စားလို ့
လ က ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့ၿပီ…
မေဟာင္းေသးတဲ့ စိတ္ကူးက
အေၾကာင္းေလးေတြ ဖန္လာရင္…
မိဘရင္ခြင္ဆီ္ကိုေတာ့ တစ္ခါျပန္ခ်င္သား..
ဒါေပမဲ့……
ေခါင္းေပၚက ေကာင္းကင္မွာ
ျဖတ္ပ်ံ သြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေနာက္…
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေငးၾကည့္ရင္း………..
မိသားစု ပံုရိပ္ေတြ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါသြားတာေတာင္…
ေယာင္လို ့သက္ျပင္းေတာင္ မခ်ႏိုင္ေသးဘူးေလ…
4 comments:
စိတ္သိပ္ရွဳပ္ေထြးေနလား မမဆူးေရ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္
ဒီကဗ်ာေလး မေတြ႔မိလုိ႔ အခုမွ မန္႔ျဖစ္ပါတယ္ ေရာက္ေရာက္ေနာက္က် ခြင္႔လႊတ္ပါ
ဘုိင္ေနာ္
ဟုတ္တယ္..ငွက္ကေလးေရ..တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကိုယ္က ဘာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး...ဘာမဟုတ္တဲ့ သူေတြက မတူမတန္ေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းထားဆဲပါပဲ..လာလည္တာ ေက်းဇူးပါ..
ငွက္ကေလးေတြ အေဝးကို ဘယ္လိုပ်ံလည္း တစ္ေန႔ေတာ့ အသိုက္ကေလးပဲ ျပန္လာၾက။
ျပန္ဆံုၾက။
ညီမေလးေရ... ပ်ံေနတုန္းခဏ ေပ်ာ္ပါေစ။
သက္ပ်င္းေတြ မၾကာခင္ခ်ႏိုင္ပါေစလို႔........(ဆုေတာင္း)။:)
Post a Comment