ျမကမၺလာ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ေဆာင္းကတၱီပါ ႏွင္း၀တ္လႊာက ပါးပါးေလး လႊမ္းၿခံဳက်ေနတယ္… ေနျခည္ႏုႏု ထိုးေဖာက္လာေတာ့ သစ္ရြက္ထိပ္မွာ တြဲလြဲခိုေနၾကတဲ့ ကိုင္းဖ်ားႏွင္းေလးေတြက စိန္ပြင့္ေလးသဖြယ္… တလက္လက္နဲ ့… ဒီလို လွပတဲ့ မနက္ခင္းမ်ိဳးမွာ..အလြမ္းေတြနဲ ့ႏိုးထလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ သူ ့ကို သတိရမိလိမ့္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး… ဒါေပမဲ့ တိုက္ဆိုင္္လိုက္တိုင္း သတိရမိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလို တိုက္ဆိုင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ သတိရလိုက္မိတယ္… ဒီေန ့ဆိုရင္ ၁၀ႏွစ္ျပည့္ၿပီေပါ့… ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အမွတ္ရေနရမယ့္ ေန ့ကေလးပါပဲ ကိုကိုရယ္…
~~~~~~~~~~~~~~~
အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို ့စိတ္ေစာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ကၽြန္မ ေဘးဘီကို ဂ႐ုမစိုက္အားပါ… ေနပူက်ဲထဲမွာ ေလွ်ာက္လာရလို ့လည္း လူက ေခၽြးတစို ့စို ့… ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ေနရာေရာက္လို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴး ေျဖရမွာက ငါးထပ္မွာ..ဓါတ္ေလွကားက မ႐ွိ ေျခလ်င္ တက္ရမွာ..ေမာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း..ပထမဆံုး အလုပ္ခြင္၀င္ဖို ့ေျဖဆိုရမဲ့ အင္တာဗ်ဴးမို ့တက္ၾကြေနလို ့သာ မေမာမပန္း တက္လာႏိုင္သည္… အခန္း၀ ေရာက္လုိ ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျဖဆိုမဲ့သူေတြ နည္းမွ မနည္းပဲ… အျပင္မွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြက ျပဴတစ္ ျပဴတစ္… အထဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြက အျပည့္… ကိုယ္လည္း ေနရာ ရလို ရျငား အထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲက ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ လွမ္းေခၚတယ္… “ အင္တာဗ်ဴး ေျဖဖို ့လား…” “ ဟုတ္ကဲ့..” “ ဒါဆို လာ” ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေနရာခ်ေပးတယ္… ကၽြန္မလည္း ေနရာရေတာ့မွသာ အေမာေျဖႏိုင္တယ္… အဲ့ဒီေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္မိတယ္… ကိုယ့္အသိမ်ား ပါလို ပါျငားေပါ့…
ထိုအခိုက္ မ်က္၀န္း တစ္စံုက သိသိသာသာ ကၽြန္မကို ၿပံဳးလို ့ၾကည့္ေနေလရဲ ့… ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မကို အကဲခတ္ေနသည္ မသိ… လည္ကတံုး ႐ွပ္အျဖဴနဲ ့ကခ်င္ပုဆိုးကို ေသသပ္စြာ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး မ်က္လံုး နဲ ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ၿပံဳးေနတဲ့ သူ ့ကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္…ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ခိုးလို ့ခုလုနဲ ့ေပါ့…. နဂိုကတည္းက အလုပ္အတြက္ ရင္ခုန္ေနရတာ… သူက ကၽြန္မကို ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေနေတာ့ အေနရခက္ျပန္ၿပီေပါ့… ဒါေပမဲ့ အလုပ္အတြက္သာ အာ႐ံုကမ်ားေနေတာ့ သူ ၾကည့္တာ မၾကည့္တာလည္း မဆိုင္သလို ေနၿပီး ဘုရားစာသာ စိတ္ထဲ ရြတ္ေနလိုက္တယ္… ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္မ ေျဖရမဲ့ အလွည့္ေရာက္လာလို ့ေမးခြန္းေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ကၽြန္မ ေျဖခဲ့လိုက္တယ္… ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း သူက ၾကည့္ေနတုန္းပဲ… ကၽြန္မလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္…
~~~~~~~~~~~~~~~
ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္ အေျဖေတြကို အလုပ္မွာ ကပ္ထားမယ္ဆိုလို ့ ကၽြန္မရယ္ အေမရယ္ ေစာစီးစြာ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္…ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ သင္တန္းၿပီးကာစ အလုပ္အရမ္း လုပ္ခ်င္လို ့တက္ၾကြေနတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ကို မရင့္က်က္မွာ စိတ္ပူတဲ့ အေမက “ သမီး မၾကည့္ရဲရင္ အေမသြားၾကည့္ေပးမယ္” လို ့ေတာ့ ေျပာတယ္.. ကၽြန္မက ကိုယ့္ကို ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္တဲ့ အျပင္ အေကာင္းေတြကိုခ်ည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အတြက္ အေမနဲ ့တူတူသြားၾကည့္မယ္လို ့ေျပာလိုက္တယ္… ကၽြန္မ ေလွ်ာက္တဲ့ အလုပ္က ကုမၸဏီႀကီးလည္း ျဖစ္ျပန္ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့အႏွံ ့မွာ ဆိုင္ခြဲေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖြင့္ထားတဲ့ နာမည္ႀကီး အ၀တ္အစား ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္.. အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့သူေတြကလည္း အေယာက္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ထဲ ပူမိတာေပါ့…. ေစာေနေသးေတာ့ လာၾကည့္တဲ့သူ ေလးငါးေယာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္… ဒါနဲ ့ကၽြန္မလည္း အေျဖစာရြက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရြးတဲ့သူ ၁၁ေယာက္မွာ ကၽြန္မနာမည္က ၄ ေနရာမွာ…အိုး ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း... အေမကလည္း သူ ့သမီးေလး အလုပ္ေကာင္း ရလို ့၀မ္းသာလို ့မဆံုးဘူး…
ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္မ အလုပ္ စ၀င္ရတဲ့ ေန ့ေရာက္လာခဲ့တယ္…ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ သူ ့ကို သတိမရ မိေသးပါ… ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့လုပ္ငန္းခြင္၀င္လို ့ အေပါင္းအသင္း အသစ္ေတြ ရခဲ့တယ္… ကၽြန္မ အလုပ္က အ၀တ္အစား ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးေရာ မိန္းကေလးေရာ အတူတူ လုပ္ၾကရတယ္…ဒီလိုနဲ ့ကိုယ့္ အေၾကာင္း သူ ့အေၾကာင္း ဖလွယ္ၾကေတာ့မွ ကၽြန္မနဲ ့တူတူ၀င္တဲ့ ေလးေယာက္က တစ္ၿမိဳ ့နယ္ထဲ ဘတ္စ္ကားဆုိလည္း တစ္မွတ္တိုင္တည္း စီးတဲ့သူေတြ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္… အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ တူတူသြား လာခဲ့ၾကတယ္… တကယ့္ကို ငယ္ေပါင္းေတြလို ေနလာက်တာေပါ့… ဒီလိုနဲ ့တစ္ေန ့အလုပ္က ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသွ်ားသွ်ားက မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္ဆိုလို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. “သူ”.. ကၽြန္မ မွတ္မိတာေပါ့…ကၽြန္မ မွတ္မိေအာင္လည္း သူ ့အၾကည့္ေတြက ထူးျခားေနတာ….သူ ့နာမည္က “ ခိုင္ၿမဲ” တဲ့… ကၽြန္မထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္… ကၽြန္မလည္း အသိအမွတ္ျပဳ႐ံု ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္… ေနာက္ေန ့ေရာက္ေတာ့ သွ်ားသွ်ားက ေျပာေသးတယ္……တကယ္ဆို သူက သွ်ားသွ်ား အေဖာ္ရေအာင္သာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တာပါတဲ့…သူ ့အေျခေနက အိမ္က စီးပြားေရးကို ၀ိုင္းကူလုပ္ေနလို ့ရတဲ့ အေျခေနတဲ့.. သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဒီလိုမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္တဲ့သူပါလားလို ့ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္…
အဲ့ဒီေန ့က စလို ့သူ ကၽြန္မ လုပ္တဲ့ ဆိုင္ေ႐ွ ့မွာ ညညဆို လာေစာင့္ေနတတ္တယ္… ကၽြန္မတို ့အတူတူ ျပန္ေတာ့ သူလည္း လိုက္လာတတ္တယ္…သူလည္း ကၽြန္မတို ့နဲ ့တစ္ၿမိဳ ့နယ္ထဲကပါ… တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ားေနာ္… သူနဲ ့ကၽြန္မက အိမ္က နီးလို ့လည္း ေနျပန္ပါတယ္… ဒီလိုနဲ ့သူလည္း ကၽြန္မ အေပါင္းအသင္းထဲ စာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ သူနဲ ့ခင္သြားၾကတယ္… ကၽြန္မတုိ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္သလဲဆိုရင္ အလုပ္ၿပီးတာက ညကိုးနာရီ..အိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေက်ာ္ေပါ့... ကားမွတ္တိုင္မွာ လူစု ခြဲၿပီး ျပန္ဆံုဖို ့အခ်ိန္နဲ ့ေနရာကို ခ်ိန္းၿပီး ထပ္ေတြ ့ၾကျပန္တယ္…
ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲ ၿပီးတာနဲ ့ကၽြန္မ အိမ္က ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္…ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြက ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မ႐ွိခဲ့ဘူး..လြပ္လပ္စြာေနထိုင္ခြင့္ ေပးထားတယ္… ထိုက္သင့္တဲ့ ပညာနဲ ့အသိဥာဏ္ေပးထားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ဆိုတာ ကၽြန္မတို ့ေမာင္ႏွမေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အရာပါ…အေဖက ကၽြန္မတို ့ကို သိတတ္စကတည္းက မွာထားတယ္…ကိုယ့္လမ္းကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ လဲရင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ထပါတဲ့…မိဘဆိုတာ ဘယ္လမ္းေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ဆိုတာသာ ၫႊန္ျပလို ့ရတာ..ေလွ်ာက္တာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္ရမယ္တဲ့…ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္မ ႀကီးျပင္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းသိမ္းၿပီး မိဘေတြရဲ ့ယံုၾကည္ရတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ ့ပဲ ေနထိုင္လာခဲ့တာ…ခုခ်ိန္ထိေပါ့…
သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကေတာ့… သူက ပါပါလာျပန္တယ္… သူ ့ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း လူႀကီး စတိုင္… ပေလကတ္ ပုဆိုးနဲ ့ စပို ့႐ွပ္ကို ၀တ္ဆင္တတ္တယ္… ကၽြန္မတို ့ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး အေတြ ့အႀကံဳေတြ ဖလွယ္..ဟို အေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္… ဒီလိုနဲ ့ရက္ေတြမ်ားလာေတာ့ သူက တစ္စ တစ္စ ကၽြန္မ အိမ္ကို ကၽြန္မရဲ ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလို ၀င္ထြက္လာတယ္… မိဘေတြနဲ ့ရင္းႏွီးလာတယ္… သူက လူႀကီးေတြနဲ ့ပိုၿပီး ပနာသင့္ပါတယ္… စကား အေျပာအဆို ယဥ္ေက်းတယ္…သူက ကၽြန္မ နဲ ့ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆံုရင္ အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္လို ဆံုးမတတ္တယ္ေလ…ဆရာႀကီးေလသံနဲ ့(ထိုအခ်ိန္က) မိန္းကေလးဆိုတာ အစခ်ီလို ့ေပါ့…သူ စကားေတြ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ သူ ့ကို အျမင္ကတ္လာတယ္… လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကို ခ်ိန္းရင္ သူ မသိေအာင္ ခ်ိန္းျဖစ္ခဲ့တယ္…
ကၽြန္မ အစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေနထိုင္မေကာင္းျပန္ေတာ့ ကၽြန္မဆီကို သူ ေရာက္ေရာက္ လာတတ္တယ္… သူ ေျပာတဲ့ ဆံုးမ စကားေတြကို နားၿငီးတယ္လို ့ေျပာၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးတုန္းက ကၽြန္မ အိမ္ေပၚကုိ မတက္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မတို ့ေနတဲ့ ေလးထပ္ကို ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးေလးဆြဲၿပီး ေနေကာင္းသြားၿပီလားလို ့လာ လာေမးတတ္ေသးတယ္… ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမွာ ႀကိဳးခ်ၿပီး ျခင္းေလးေတြ ခ်ိတ္ထားတတ္ေလေတာ့ ကၽြန္မနဲ ့တည့္မယ့္ မုန္ ့ေလးေတြကို ျခင္းေတာင္းေလးမွာ လာလာခ်ိတ္တတ္ေသးတယ္… ဒါနဲ ့ကၽြန္မလည္း စိတ္ျပန္ေလွ်ာ့ၿပီး သူ ့ကို အရင္လို ျပန္ေခၚ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္…ကၽြန္မ နာလန္ထခါစ ႏြားႏို ့ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္က ညဥ္ ့နက္ေနၿပီ… ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေသာက္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ ့ဆိုလို ့ သူက ကၽြန္မကို စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ နင္းရတဲ့ ဆိုင္ကို ၿပံဳးရႊင္ ရယ္ေမာလို ့ပို ့ႏိုင္ေသးတယ္ေလ…
ဒါေပမဲ့ သူ ့ကို ကၽြန္မ စိတ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို အစ္ကို တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္က လြဲလို ့ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ဘူး… သူကေတာ့ ပိုခ်င္ပိုမွာေပါ့… သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္…သူ မ႐ိုးသားဘူးတဲ့… ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ႐ိုးသားပါတယ္… သူ ့ဘက္က ဘာမွ မေျပာေသးသေရြ ့ကၽြန္မ ဘက္က ဘာမွ ျငင္းဆို လက္ခံ ပိုင္ခြင္ ့ မ႐ွိဘူးေလ…. ကၽြန္မ သူ ့အေပၚမွာ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ဆိုးႏြဲ ့သမွ် သူ ကလည္း ၿပံဳးၿပံဳးေလး သည္းခံ႐ွာတယ္…ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူ ့အေပၚမွာ ဆိုးတာေတြက ေျပာျပလို ့ေတာင္ ကုန္မယ္ မထင္ပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အႏိုင္မက်င့္ခဲ့ပါဘူး ညီမတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ဆိုးႏြဲ ့ခဲ့ျခင္းမ်ိဳးရယ္ပါ…
~~~~~~~~~~~~~~~
ရာသီေတြေျပာင္းလို ့အခ်ိန္ေတြ အခါေတြ ေဟာင္းသြားခဲ့တယ္…သူ ့ဘက္က ကၽြန္မကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ဖြင့္ဟမလာခင္ ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူ ႐ွိသြားခဲ့တယ္…သူ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ.. ကၽြန္မ မသိဘူး…. ကိုယ္ခ်င္းလဲ မစာတတ္ခဲ့ပါဘူး… ခ်စ္သူနဲ ့အဆင္မေျပ ျဖစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာသာ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္လို တိုင္ပင္ခဲ့တယ္…. အားကိုးခဲ့တယ္.. ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ ့ရဲ ့ဆံုးမစကားေတြကိုေတာ့ ေခါင္းမာတဲ့ ကၽြန္မ လက္မခံခ်င္ခဲ့ျပန္ဘူးေလ… ကၽြန္မ မတရားဘူးတဲ့လား… သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းသနားေနၾကတဲ့ သူ ့ကို ကၽြန္မ ပိုအျမင္ကတ္တယ္…
ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ခ်စ္သူနဲ ့အဆင္ေျပလာတဲ့ အခါေတြမွာ သူ ့ကို ေမ့လာတတ္တယ္… သူ ့ကို တမင္တကာ ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ေပမဲ့ ေ႐ွာင္သလို ျဖစ္လာတတ္တယ္…သူလည္း ကၽြန္မ ခ်စ္သူနဲ ့အဆင္မေျပ ျဖစ္မွာ စိုးလို ့ ထင္ပါတယ္…ကၽြန္မတို ့အိမ္ဘက္ ဆိုင္ဘက္ အလာက်ဲသြားခဲ့တယ္…. အင္း..မွတ္မွတ္ရရ သံုးလေလာက္ ႐ွိမလားပဲ… ဒီသံုးလ အတြင္း သူ ့ကို သိပ္မေတြ ့ခဲ့ဘူး… ကၽြန္မလည္း ရာထူးတိုးၿပီး ႐ံုးခန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္… ႀကီးမားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကလြဲလို ့ အရာရာကေတာ့ ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနခဲ့ပါတယ္…
~~~~~~~~~~~~~~~
ဒီေန ့ရာသီဥတုက အံု ့ဆိုင္းေနတယ္...မဆံုတာ သံုးေလးရက္ေလာက္ ၾကာေနၿပီမို ့ညေန သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုဖို ့သွ်ားသွ်ားဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူမလာဘူးတဲ့…အင္း..ဒီေကာင္ဘာလို ့ခြင့္ယူထားပါလိမ့္လို ့စိတ္ထဲေတြးမိတယ္… ခဏေနေတာ့ ႐ံုးက ဖုန္းျမည္လာတယ္… အစ္မ တစ္ေယာက္ ကိုင္ေတာ့ မဇင္ဖုန္းတဲ့.. မဇင္ဆိုတာ သူ ့ရဲ ့ အရမ္းကို ခင္ရတဲ့့သူငယ္ခ်င္းပါ..ကၽြန္မတို ့႐ံုးကို ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး… သူနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး မဇင္နဲ ့ကၽြန္မတို ့ညီအစ္မေတြလို ခင္သြားၾကတယ္ေလ… ဖုန္းေျပာၿပီး ျပန္လာတဲ့ မဇင္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မပင္ ရင္ထိတ္သြားသည္… “ မဇင္ ဘာျဖစ္လို ့လဲ…” ကၽြန္မေမးေတာ့ မဇင္ မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ အသံက အက္ကြဲေနတယ္….ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး “ ခိုင္ၿမဲ ဆံုးၿပီ” ဆိုၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုခ်ေလရဲ ့…ဘုရားေရ.. ကၽြန္မ နားပင္ မယံုခ်င္… ေျပာစရာ ေမးစရာမ႐ွိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ဆြံ ့အသြားခဲ့တယ္… ကၽြန္မနားလည္လိုက္တယ္… သွ်ားသွ်ား ဒီေန ့ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္မလာတာလဲဆိုတာကို… သွ်ားသွ်ား ဘာလို ့ ကၽြန္မကို မေျပာတာလဲ… အရင္ကဆို သွ်ားသွ်ားဆီက သူ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုစိတ္၀င္စားေနေၾကာင္း စေတြ ့ကတည္းက စြဲလန္းေနတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မကို လြပ္လပ္စြာ ပိုးပန္းႏိုင္ဖုိ ့အတြက္ပဲ သူအဲ့ဒီေန ့က အင္တာဗ်ဴးေတာင္ မေျဖေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း အၿမဲ ၾကားေနၾကပါ....အခုကိစၥက်ေတာ့ သွ်ားသွ်ား သူမကို ဘာလို ့မေျပာတာလဲ…သူနဲ ့သွ်ားသွ်ားနဲ ့ကလည္း အရမ္းကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ…
ကၽြန္မလည္း အလုိလို မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္…. မဇင္က ဆက္ၿပီးေတာ့ “ ဂ်ဴလိုင္ကို ခိုင္ၿမဲက မေျပာပါနဲ ့ဆိုလို ့…ခိုင္ၿမဲ ညကတည္းက ေဆး႐ံုတင္ထားရတယ္… ေဆးမူးေနတဲ့ လူေတြက လူမွားၿပီး ဓါးနဲ ့ထိုးလိုက္တာ… ညက operation လုပ္တယ္…ခုမနက္ကမွ ဆံုးသြားတာ…ခုဏက သွ်ားသွ်ား ဆက္တာ..” ဟင္… သူ ကၽြန္မကို စိတ္နာ သြားတာလား… မေတြ ့ခ်င္ေတာ့တာလား… ကၽြန္မ တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမိပါတယ္….
ကၽြန္မအိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ေျပာျပေတာ့ အေမက မယံုဘူး…ကၽြန္မတို ့အိမ္မွာ ၀င္ထြက္သြားလာေနတာ ၾကာမွ မၾကာခဲ့တာ…ကၽြန္မကို ေစတနာ ဘလဗြနဲ ့သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့ ဂ႐ုတစိုက္ ႐ွိခဲ့တဲ့သူ… ေလာကႀကီးကုိ ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့ၿပီတဲ့… ကၽြန္မ ေတြေ၀ ေငးငိုင္မိတယ္… လူ ့ဘ၀ ဆိုတာကို လည္း တုန္လႈပ္မိတယ္… ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မရဲ ့မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြထဲက ကၽြန္မကို ခြဲသြားခဲ့တာ သူ ပထမဆံုးပါပဲ… ရင္ထဲမွာ အလိုလို ငိုခ်င္ေနမိတယ္… အနားမွာ သူ႐ွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္.. သူ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို သူသာ ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္းသိရင္ ကၽြန္မ တန္ဖိုးထား နားေထာင္ခဲ့မိမွာပါ… ေနာင္တဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလား…
သူ ကၽြန္မအေပၚ ထိန္၀ွက္ထားခဲ့တဲ့ သူ ့ရင္ထဲက စကားေတြ အတြက္…ၿပီးေတာ့ သူ ့ရဲ ့ေၾကကြဲမႈေတြကို ကၽြန္မ ေ၀မွ်ယူခဲ့မိဖို ့ေကာင္းပါတယ္… သူကေရာ ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြယူေနရတာလဲ… ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ့အတြက္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတာ ယေန ့အခ်ိန္ထိ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး… သူသာ ကၽြန္မရဲ ့အစ္ကိုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကူး အတၱေလး တစ္ခုသာ သူနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ လိုခ်င္ခဲ့တာပါ….ကၽြန္မ သူရဲ ့နာေရးကို သြားသင့္ မသြားသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိတယ္… သူကၽြန္မကို မျမင္ မေတြ ့ခ်င္ေတာ့လို ့ဒီလိုမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ ထားသြားခဲ့တာလား… ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ထိခိုက္မိပါတယ္… သူ ့ကို စကား မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြ အတြက္လည္း ႏွေျမာမိသလိုပါပဲ… ေၾကကြဲဆုိနင့္မႈက ကၽြန္မရဲ ့တကယ့္ ေမာင္ႏွမ တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးသြားသလိုမ်ိဳး….ရင္တစ္ခုလံုး တဆစ္ဆစ္နဲ ့နာက်င္ကိုက္ခဲေနတယ္… မနက္ျဖန္ဆိုရင္ သူ ့ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္ကို မီး႐ိႈ ့ၾကေတာ့မယ္… သူ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းက ေလာကႀကီးထဲက ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ္.. ကၽြန္မ ေ၀ခြဲလို ့မရေသးဘူး…
~~~~~~~~~~~~~~~
စားပြဲေပၚက နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ ့မနက္ျဖန္ကို ဦးတည္သြားေနတယ္… အခ်ိန္က ညကိုးနာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္… အခန္းထဲက ၀ါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ သူ ့အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတယ္.. မနက္ျဖန္အတြက္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတယ္…. မသြားေတာ့ဘူးလို ့စဥ္းစားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေခါင္းရင္းဘက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီက ေလကေလး တစ္ခ်က္ေ၀့လာတယ္… ကၽြန္မ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္…ႏွာေခါင္းထဲမွာလည္း အနံ ့တစ္နံ ့… ၫွီစို ့စို ့ပုပ္အက္အက္ အနံ ့တစ္နံ ့..ကၽြန္မ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားတယ္…အိမ္ေ႐ွ ့ကို အျမန္ေျပးၿပီး အေမတို ့တီဗီ ၾကည့္ေနတဲ့ နားသြားထိုင္မိေတာ့ အေမက “ ဘာျဖစ္တာလဲ သမီး” “ ဟို ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ ့တစ္မ်ိဳးႀကီးရလို ့..” ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ျဖဴဆုတ္ေနၿပီ…အေမက နားလည္သလို မ်က္ႏွာနဲ ့“ မနက္ျဖန္ သြားလိုက္ပါ သမီးရယ္..သူ ့ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါ” တဲ့.. အေဖကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပတယ္… ႏႈတ္ဆက္ျခင္းတဲ့လား…ကိုကိုရယ္..ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ပူကနဲ စီးဆင္းသြားတယ္…
ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္… ကၽြန္မကိုလည္းသြားဖို ့တိုက္တြန္းၾကတယ္… အေမက ေနာက္ေဖးကေန လက္ဖက္သုပ္ ပန္းကန္ကိုင္ရင္း ထြက္လာၿပီး ခုဏက အျဖစ္အပ်က္ကို သူတို ့ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားတာ သိလိုက္တယ္… သူတို ့ေၾကာက္တတ္တာကို ကၽြန္မ သိတာေပါ့… သူတို ့လည္း လက္ဖက္သုပ္ေတာင္ ကုန္ေအာင္ မစားေတာ့ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္လို ့ကၽြန္မကို ႏႈတ္ဆက္တယ္… ျပန္ခါနီး အိမ္အ၀ထိ လိုက္ပို ့တဲ့ ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္း “အိ” က “သူ နင့္အနားမွာ ႐ွိေနလိမ့္မယ္” လို ့ကၽြန္မကို ေျပာသြားေသးတယ္… တကယ္ပဲ ကၽြန္မ အနားမွာ သူ ႐ွိေနမွာတဲ့လား….
~~~~~~~~~~~~~~~
သူ ့အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ သူ ့ကို လိုက္ပါ ႏႈတ္ဆက္မဲ့သူေတြက အိမ္ေအာက္က မ႑ပ္အျပည့္ပါပဲ… ကၽြန္မလည္း သွ်ားသွ်ား ေခၚေဆာင္ရာ သူ ့အိမ္ေပၚကို လိုက္တက္လိုက္တယ္…အိမ္ထဲကို လွမ္း၀င္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္မ စတင္ေတြ ့လိုက္ရတာကေတာ့ 1’ x 2’ ေဘာင္ထဲက သူ ့အၿပံဳးကိုပါ… အေ႐ွ ့မွာ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းထားတဲ့ သူ ့ဓါတ္ပံုေ႐ွ ့ကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာပဲ ငိုခ်မိပါတယ္… ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသေယာင္… ဒီအၿပံဳးေတြနဲ ့ကၽြန္မတို ့စတင္သိခဲ့ရတယ္…အခုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကၽြန္မကို ႐ုတ္တရက္ ခြဲသြားၿပီေပါ့…
ကၽြန္မ အိမ္ကို သူမၾကာခဏ ၀င္ထြက္ေနေပမဲ့ သူ ့အိမ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ အခုမွ ေရာက္ဖူးတာပါ… သူ ့အေမဆိုသူကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ရင္ကြဲ ပက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပံု … ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္…သူက သူ ့အိမ္မွာ သားအႀကီးဆံုး..အေဖရဲ ့ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ အားကိုးေလာက္တဲ့သူ… ေျမးေတြထဲမွာ ေျမးဦး….သူ ့ကို ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့ သူ ့မိသားစု မဆိုထားႏွင့္ ေတြ ့ျဖစ္တာ မၾကာေသးတဲ့ ကၽြန္မေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံစားေနရတာ…သူႏွင့္ အသက္ ၁၇ႏွစ္ေလာက္ကြာတဲ့ သူ ့ရဲ ့ညီအငယ္ဆံုးေလးကဆို အငို မတိတ္ေတာ့ဘူး… သူက သူ ့ညီေလးကို သိပ္ခ်စ္တာေလ…ကၽြန္မနဲ ့ေတြ ့ရင္ေတာင္မွ သူ ့ညီေလးကို တစ္ခါတစ္ေလ ေခၚလာတတ္တယ္….
ကၽြန္မလည္း သူ ့ညီမေတြနဲ ့အားေပးစကား ေျပာေနတုန္း သူ ့အဖြားက “ သမီးေလးက ဒီဓါတ္ပံု ပိုင္႐ွင္လား..” ….ဟင္… ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားသည္… ကၽြန္မရဲ ့ တစ္လက္မခြဲသာသာ႐ွိတဲ့ ဓါတ္ပံု ပါတဲ့ stand အေသးေလး အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ေထာင္ထားတာ သူ ဘယ္အခ်ိန္က ယူသြားတာလဲ… အိမ္မွာ ကၽြန္မက ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခံရတာ အရမ္းကို ၀ါသနာႀကီးသူပါ…ဧည့္ခန္းမွာလဲ ကၽြန္မ ဓါတ္ပံုေတြက ေနရာမလပ္ ထားထားတာပါ… ဒီ ဓါတ္ပံု ေလ်ာ့ေနတာေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ဘူး… အဖြားကပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ “ေျမးေလး ယူထားတာသိလို ့သမီးေလးကုိ ျပန္ေပးတာပါ”တဲ့…. သူ ့အဖြားက သူ ့ကို သိပ္ခ်စ္တာေလ… အဖြားကိုေရာ သူဘာေတြ ေျပာသြားေသးလဲ…. ကၽြန္မ သိခ်င္ေပမဲ့ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းေနတဲ့ အဖြားရဲ ့မ်က္၀န္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာမွ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး… ေအာ္ ခုေတာ့ ဒီဓါတ္ပံုေလးကို သိမ္းထားေပးမဲ့သူက ကၽြန္မကို ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့ၿပီ… ကၽြန္မရင္ထဲ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္… သူ ့ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ ၿပံဳးေနဆဲပါပဲ…
~~~~~~~~~~~~~~~
ကၽြန္မတို ့အားလံုး အခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႐ွိရာဆီကို ကားအသီးသီး နဲ ့ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္… ဟို ေရာက္လို ့ ကၽြန္မ ေတြ ့လိုက္ျပန္တာက သူ ့အၿပံဳးပါပဲ… အသက္ငယ္ငယ္နဲ ့ေသဆံုးသြားတဲ့ သူ ့ကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက ခန္းမ တစ္ခုလံုး အျပည့္ပါပဲ…. သူ ့ဆီကို ေရာက္ဖို သွ်ားသွ်ား မဇင္နဲ ့့ကၽြန္မတို ့ေတြ မနည္းအားတင္းၿပီး လူအုပ္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ရတယ္… အသုဘ႐ွင္ေတြပါလို ့မနည္းေတာင္းပန္ေတာ့မွ လူအုပ္ႀကီးက ၀ိုင္းၿပီး လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္…. သူ ့ဓါတ္ပံုထဲက သူ ့အၿပံဳး..ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းထားတဲ့ ေ႐ွ ့မွာ ဇာအျဖဴေလး လႊားထားတဲ့ သူ… မ်က္ႏွာမွာ ေရခဲမႈန္ေလးေတြက အေငြ ့ပ်ံ သီးေနတာကလြဲလို ့ အိပ္ေနသလိုပါပဲ… ကၽြန္မ သူ ့ကို အိပ္ေနတယ္လို ့ပဲ ေျပာပါရေစ… ကၽြန္မ လက္မခံႏိုင္လြန္းလို ့ပါ… သူ အိပ္ေနတဲ့ စင္ေလးရဲ ့ေဘးမွာ သူ ့အတြက္ ေသတၱာ ျဖဴျဖဴေလး တစ္လံုး “ ခိုင္ၿမဲ (၂၁ႏွစ္)တဲ့”..ကၽြန္မ ငိုေနရင္းက အသံေတာင္ မထြက္ေတာ့ပါ… ျမင္ေနရတဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာဟာ ၿပံဳးေနေသးသလိုပါပဲ… သူ ့ကိုတစ္လွည့္ ေသတၱာျဖဴျဖဴေလးကို တစ္လွည့္ၾကည့္ကာ ကၽြန္မ ႐ိႈက္ရင္း ႐ိႈက္ရင္း ထို ျမင္ကြင္းေတြရဲ ့တခဏမွာပဲ ကၽြန္မ သတိေမ့သြားခဲ့တယ္… သွ်ားသွ်ား ေဖးမလိုက္လို ့သာ ကၽြန္မ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ၿပိဳလဲက် မသြားတာတဲ့…ကၽြန္မ သတိယလို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ့ရဲ ့အေငြ ့ေတြကိုပဲ ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္… ထို မီးခိုးအေငြ ့တန္းေလးေတြက ကၽြန္မကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနသလိုပါပဲ…
ထိုည ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတုန္း ေလေအးေလး တစ္ခ်က္အေ၀့မွာ စံပယ္ပန္းနံ ့ေတြ လိႈင္ထသြားတယ္… ကၽြန္မတို ့ေနတဲ့ ေလးထပ္တိုက္မွာ ဘယ္ကမွ စံပယ္ပန္းနံ ့လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး… ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ ျမင္လိုက္တာက ဇာအျဖဴေလးေပၚက စံပယ္ပန္းေတြ….ေအာ္ သူ ကၽြန္မကို အၿပီးအပိုင္ လာႏႈတ္ဆက္သြားျပန္ၿပီ…. ကၽြန္မ အခုတစ္ခါမွာေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး… စိတ္ထဲကေနလဲ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္…သူ ေကာင္းရာ သုဂတိေရာက္ပါေစလို ့…. အဲ့ဒီေန ့ကစလို ့ဒီေန ့ဒီအခ်ိန္ထိ သူ ကၽြန္မနားမွာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး..ဘယ္လို အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးကိုမွလဲ ကၽြန္မ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ညဘက္ေတြမွာ ကၽြန္မဆီကို မလာၾကေတာ့ပါဘူး…
သူ ့ကုိမွားသတ္မိတဲ့ သူေတြလည္း တရားဥပေဒရဲ ့အဆံုးအမနဲ ့ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ႏွစ္ က်ခံသြားၾကပါၿပီ… ဒါေပမဲ့ အခုဆိုရင္ ဒီလူေတြက ေလာကႀကီးထဲ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ခြင့္ရေပမဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္မတို ့ကို အၿပီးအပိုင္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ…. ေလာကႀကီးထဲမွာ သူ ေနာက္တစ္ဖန္ ေရာက္လာဦးမွာလား… ေရာက္လာပါေစလို ့ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္…. သူ တကယ္လို ့မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရင္ သူ ့စကားေတြကုိ ကၽြန္မ နားေထာင္ခြင့္ ရခ်င္လိုက္တာ…
~~~~~~~~~~~~~~~
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မ နားလည္လိုက္တာက ကိုယ့္ကုိ ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြကို ကိုယ့္အနားမွာ ႐ွိေနတုန္း တန္ဖိုး ထားဖို ့ပါပဲ… သူမ႐ွိေတာ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ကၽြန္မ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္မ အရမ္းကို ေၾကာက္သြားမိပါတယ္… ကိုယ့္ကို မုန္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္တိုးလာမဲ့ အစား ကိုယ့္ကုိခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့မသြားဖို ့ကို ကၽြန္မ အေလးထားတတ္ေနပါၿပီ… လူ ့ဘ၀ရခိုက္ ခဏေလးမွာ သာယာခ်မ္းေျမ ့မႈနဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ကၽြန္မ ေနသြားခ်င္ပါေတာ့တယ္… ေလာကႀကီးထဲက ကၽြန္မ ထြက္သြားရမဲ့ ေန ့ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္မရဲ ့အမွတ္တရမ်ားနဲ ့အတူ ကၽြန္မကို အမွတ္ရေနမဲ့ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိေနမယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္….
(၀န္ခံခ်က္။ ။ နာမည္မ်ားမွလြဲ၍ က်န္တာ အားလံုးသည္ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ ဘ၀ထဲမွ အမွတ္တရ႐ွိခဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ၁၀ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အျဖစ္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ေရးသားပါသည္။ ကၽြန္မ ကိုကိုလို ့ေခၚတာကို သူ မၾကားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ ့အစ္ကို တစ္ေယာက္အျဖစ္ အၿမဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ကိုကိုတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာ မြန္ရာမွာ ေပ်ာ္ေနပါေစလို ့ဆႏၵျပဳရင္း….)
Wednesday, October 21, 2009
Tuesday, October 13, 2009
၀က္၀ံေလးရဲ ့တဂ္ “ က ” for “ ကာရံဆူး”..
1.What is your name : ကာရံဆူး
2.က four Letter Word : ကုကၠဳိက္ကိုင္းႀကီး
3.A boy's Name : ကရင္ေလး (နင့္နာမည္ ငါသံုးလိုက္တယ္..ေခြးလႊတ္..)
4. A girl's Name : ၾကည္ျဖဴသွ်င္ (ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုေရးတာ)
5. an occupation : ၾကက္ေႀကာ္ေရာင္းတယ္ (KFC ကိုအားက်လို ့..)
6. color : ၾကည္ျပာေရာင္
7. Something you'll wear : ကုတ္အက်ီ ၤ
8. food: ကတက္ခ်ဥ္ (အရမ္းႀကိဳက္..)
9. place : ကမ္းေျခ (သူနဲ ့သာဆိုရင္…)
10.movie title : ကိုကိုဘာလို ့မုန္းတာလဲ
11. Something you drink : ႀကံရည္
12. A musical group : ကာတြန္း
13. animal : က်ား
14. street name :ကင္း၀န္မင္းႀကီးလမ္း (တို ့အဘိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ဟိဟိ)
15. type of car : ကက (သိတယ္မွတ္လား တကၠဆီေလ.. ကိုယ္ပိုင္မွ မ႐ွိတာ..)
16. The title of a song: ကုိယ့္အနား႐ွိေစခ်င္
17.verb : ကဲသည္ (ဟိုေကာင္မေလးကို ေျပာတာေနာ္..ဟြန္း)
ကဲ…၀က္၀ံေလးက ျမန္ျမန္ တဂ္ပါဆိုလို ့ေလ….“ က ” for ကာရံဆူးဆိုလို ့..ျမန္မာလိုပဲ တဂ္လိုက္ပါတယ္…ဟဲဟဲ..ရတယ္ဟုတ္..ဒီေလာက္နဲ ့ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ… မဆိုင္းမတြ အျမန္ဆံုး ႀကိဳးစား ပမ္းစား တင္လိုက္ပါတယ္…
2.က four Letter Word : ကုကၠဳိက္ကိုင္းႀကီး
3.A boy's Name : ကရင္ေလး (နင့္နာမည္ ငါသံုးလိုက္တယ္..ေခြးလႊတ္..)
4. A girl's Name : ၾကည္ျဖဴသွ်င္ (ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုေရးတာ)
5. an occupation : ၾကက္ေႀကာ္ေရာင္းတယ္ (KFC ကိုအားက်လို ့..)
6. color : ၾကည္ျပာေရာင္
7. Something you'll wear : ကုတ္အက်ီ ၤ
8. food: ကတက္ခ်ဥ္ (အရမ္းႀကိဳက္..)
9. place : ကမ္းေျခ (သူနဲ ့သာဆိုရင္…)
10.movie title : ကိုကိုဘာလို ့မုန္းတာလဲ
11. Something you drink : ႀကံရည္
12. A musical group : ကာတြန္း
13. animal : က်ား
14. street name :ကင္း၀န္မင္းႀကီးလမ္း (တို ့အဘိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ဟိဟိ)
15. type of car : ကက (သိတယ္မွတ္လား တကၠဆီေလ.. ကိုယ္ပိုင္မွ မ႐ွိတာ..)
16. The title of a song: ကုိယ့္အနား႐ွိေစခ်င္
17.verb : ကဲသည္ (ဟိုေကာင္မေလးကို ေျပာတာေနာ္..ဟြန္း)
ကဲ…၀က္၀ံေလးက ျမန္ျမန္ တဂ္ပါဆိုလို ့ေလ….“ က ” for ကာရံဆူးဆိုလို ့..ျမန္မာလိုပဲ တဂ္လိုက္ပါတယ္…ဟဲဟဲ..ရတယ္ဟုတ္..ဒီေလာက္နဲ ့ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ… မဆိုင္းမတြ အျမန္ဆံုး ႀကိဳးစား ပမ္းစား တင္လိုက္ပါတယ္…
Friday, October 9, 2009
စြဲလန္းမႈ ျပႆနာ
ေလာကတြင္ လူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါအေပါင္းတို ့သည္ မသိျခင္းငါးမ်ိဳးျဖင့္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ၾကသည္။ ထို မသိျခင္းမ်ားမွာ-
၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ မသိျခင္း
၂။ မည့္သည့္ကာလ (နံနက္ ၊ ေန ့လည္ ၊ ည) အခါ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၃။ မည္သည့္ေရာဂါဘယ ႏွင့္ေသမည္ မသိျခင္း
၄။ မည္သည့္ေဒသ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘံုေရာက္မည္ မသိျခင္း တို ့ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို ့ေရေရရာရာ မသိေသာ ဘ၀၌ က်င္လည္ ေနၾကေသာ လူ ၊ သတၱ၀ါမ်ား အဖို ့တြင္ ဘ၀ အာမခံခ်က္ဟူသည္ အဘယ္နည္း ။ မိမိ ဘ၀သည္ပင္ ေသခ်ာေရရာမႈ မ႐ွိပါက ဘယ္အရာသည္ ေသခ်ာမႈ႐ွိမည္နည္း ။ ဤကဲ့သို ့မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားကို မသိေသာ အခ်ိဳ ့ေသာ လူမ်ားသည္ အရာရာကို မွန္းကာ ရမ္းကာျဖင့္ “မ်က္ကန္းတစၦမေၾကာက္” ေလွ်ာက္ေနၾကေပသည္။ တခ်ိဳ ့က ပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူး ပညာ ေပၚ၌ တပ္မက္ျခင္း တခ်ိဳ ့သည္ ဆႏၵမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ ့၍ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ အပူမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုး ႐ွိေနၾကသည္။ ယင္းသို ့တပ္မက္ကာ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေသာ ပုထုဇဥ္အေရအတြက္မွာ မ်ားျပားလြန္းေသာေၾကာင့္ ေသသည့္ အခါတြင္ ငရဲသို ့လားေသာ ဦးေရမွာ မည္မွ်မ်ားျပားေၾကာင္း ဘုရား႐ွင္က ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္ ့ေတာ္မူသည္။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ေလးႏွင့္ မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီး ဘယ္အရာက မ်ားသလဲ” လို ့ေမးျမန္းသည္ ့အခါ မဟာ ပထ၀ီ ေျမႀကီးက မ်ားသည္ဟု ေျဖဆိုၾကရာ ဗုဒၶဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ဒီ ဥပမာ အတိုင္းပဲ လူ ့ဘ၀ကေန ေသၿပီးေတာ့ သုဂတိလို ့ေခၚတဲ့ လူ ့ဘံု နတ္ဘံု ျဗဟၼာဘံု ေရာက္တဲ့ လူသားေတြဟာ ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ ့ေလာက္႐ွိၿပီး ငရဲ ၊ တိရစၦာန္ ၊ ၿပိတၱာ ၊ အသူရကယ္ ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုကိုက်တဲ့ လူသားေတြကေတာ့ ေဟာဒီေအာက္က မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ ႐ွိတယ္လို ့” ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားအဖို ့တြင္ ေကာင္းမႈထက္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ ့ေပ်ာ္လြယ္ၾကေပသည္ ။ ရ႐ွိပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အရာမ်ားေပၚ၌ တပ္မက္လြန္းၾကသည္ ။ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းၾကသည္ ။ “ငါ” ဟူေသာ အတၱကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကသည္ ။ ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ အယူမွား အစြဲမွား၍ ငရဲသို ့လားရေပသည္ ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုနဲ ့ဥပမာေပးပါမည္။
ဗုဒၶလက္ထက္တြင္ တိႆအမည္႐ွိ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ရဟန္းက်င့္၀တ္ႏွင့္ ညီေသာ ရဟန္းျမတ္ တစ္ပါး ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန ့ေသာအခါ သူ၏ တူမက လွဴတဲ့ သကၤန္းသည္ အင္မတန္မွ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ သကၤန္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းသည္ပင္ ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တပ္မက္ စြဲလန္းမိ႐ွာသည္။ သကၤန္းေလးအား စြဲလန္း႐ွာလြန္းေတာ့ က်ိန္းရင္ေတာင္မွ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ ထား၍ က်ိန္းပါသည္။ ညသန္းေခါင္အခါ၌ ပုထုဇဥ္ ဆိုသည့္အတိုင္း မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ကို ႀကိဳတင္ မသိႏိုင္ရကား ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ား အပ္ႏွံမထားခဲ့လွ်င္ က်န္႐ွိေသာ ပစၥည္းသည္ “ မတသႏၱက” မည္၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ က်န္ေသာ သံဃာေတြက ေ၀ျခမ္းယူမည္ လုပ္ေတာ့ သကၤန္းေခါက္ထဲမွ အသံႀကီး တစ္သံ ထြက္ေပၚ လာပါသည္။
“ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့” သို ့ေသာ္ ရဟန္း သံဃာမ်ားက မၾကားဘူး ဘုရား႐ွင္က ၾကားေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ေ၀ျခမ္းမႈကို ေခတၱ ဆိုင္းငံ့ခိုင္းတယ္ ။ “ ခ်စ္သားတို ့မေ၀ျခမ္းၾကနဲ ့ဦး ။ တိႆ ရဟန္းႀကီးဟာ သကၤန္းကို စြဲလန္းတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ သကၤန္းေခါက္ထဲမွာ သန္းၿပိတၱာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ မကၽြတ္ေသးဘူး ၇ ရက္ေစ့မွကၽြတ္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္မွာ ျဖစ္လို ့၇ရက္ျပည့္မွ ေ၀ျခမ္းၾကပါ” လို ့့မိန္ ့ေတာ္မူတယ္ ။ ထို ့ေနာက္ ၇ရက္ ျပည့္မွ သန္းၿပိတၱာ ဘ၀မွ လြတ္ၿပီး နတ္ရြာသုဂတိကို လားပါတယ္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ပင္ အပါယ္ေလးဘံုသို ့က်ေရာက္တတ္လွ်င္ စာေရးသူ အပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို ့ကား ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိေခ်။
ထို ့ေၾကာင့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ႀကီးလဲ စြဲလန္းမႈမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ကာ စြဲလန္းမႈ ေလာဘကို အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ။ မသိျခင္းမ်ားႏွင့္ အသက္ဆက္ေနရေသာ လူ ့ဘ၀ကေလး ရခိုက္၌ ေကာင္းမႈႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ ့ကာ ကုသိုလ္ သဒၵါစိတ္မ်ား ပြားမ်ားႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ဇ၀န (ေမတၱာ႐ွင္ - ေရႊျပည္သာ) ေရးသားေသာ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ စာအုပ္မွ အေၾကာင္းအရာတို ့အား ကိုးကား ေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။ ဆရာေတာ္၏ မူရင္း ေရးသားမႈအား ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီမွာ သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္ ။
၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ မသိျခင္း
၂။ မည့္သည့္ကာလ (နံနက္ ၊ ေန ့လည္ ၊ ည) အခါ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၃။ မည္သည့္ေရာဂါဘယ ႏွင့္ေသမည္ မသိျခင္း
၄။ မည္သည့္ေဒသ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘံုေရာက္မည္ မသိျခင္း တို ့ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို ့ေရေရရာရာ မသိေသာ ဘ၀၌ က်င္လည္ ေနၾကေသာ လူ ၊ သတၱ၀ါမ်ား အဖို ့တြင္ ဘ၀ အာမခံခ်က္ဟူသည္ အဘယ္နည္း ။ မိမိ ဘ၀သည္ပင္ ေသခ်ာေရရာမႈ မ႐ွိပါက ဘယ္အရာသည္ ေသခ်ာမႈ႐ွိမည္နည္း ။ ဤကဲ့သို ့မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားကို မသိေသာ အခ်ိဳ ့ေသာ လူမ်ားသည္ အရာရာကို မွန္းကာ ရမ္းကာျဖင့္ “မ်က္ကန္းတစၦမေၾကာက္” ေလွ်ာက္ေနၾကေပသည္။ တခ်ိဳ ့က ပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူး ပညာ ေပၚ၌ တပ္မက္ျခင္း တခ်ိဳ ့သည္ ဆႏၵမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ ့၍ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ အပူမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုး ႐ွိေနၾကသည္။ ယင္းသို ့တပ္မက္ကာ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေသာ ပုထုဇဥ္အေရအတြက္မွာ မ်ားျပားလြန္းေသာေၾကာင့္ ေသသည့္ အခါတြင္ ငရဲသို ့လားေသာ ဦးေရမွာ မည္မွ်မ်ားျပားေၾကာင္း ဘုရား႐ွင္က ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္ ့ေတာ္မူသည္။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ေလးႏွင့္ မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီး ဘယ္အရာက မ်ားသလဲ” လို ့ေမးျမန္းသည္ ့အခါ မဟာ ပထ၀ီ ေျမႀကီးက မ်ားသည္ဟု ေျဖဆိုၾကရာ ဗုဒၶဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ဒီ ဥပမာ အတိုင္းပဲ လူ ့ဘ၀ကေန ေသၿပီးေတာ့ သုဂတိလို ့ေခၚတဲ့ လူ ့ဘံု နတ္ဘံု ျဗဟၼာဘံု ေရာက္တဲ့ လူသားေတြဟာ ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ ့ေလာက္႐ွိၿပီး ငရဲ ၊ တိရစၦာန္ ၊ ၿပိတၱာ ၊ အသူရကယ္ ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုကိုက်တဲ့ လူသားေတြကေတာ့ ေဟာဒီေအာက္က မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ ႐ွိတယ္လို ့” ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားအဖို ့တြင္ ေကာင္းမႈထက္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ ့ေပ်ာ္လြယ္ၾကေပသည္ ။ ရ႐ွိပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အရာမ်ားေပၚ၌ တပ္မက္လြန္းၾကသည္ ။ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းၾကသည္ ။ “ငါ” ဟူေသာ အတၱကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကသည္ ။ ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ အယူမွား အစြဲမွား၍ ငရဲသို ့လားရေပသည္ ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုနဲ ့ဥပမာေပးပါမည္။
ဗုဒၶလက္ထက္တြင္ တိႆအမည္႐ွိ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ရဟန္းက်င့္၀တ္ႏွင့္ ညီေသာ ရဟန္းျမတ္ တစ္ပါး ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန ့ေသာအခါ သူ၏ တူမက လွဴတဲ့ သကၤန္းသည္ အင္မတန္မွ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ သကၤန္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းသည္ပင္ ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တပ္မက္ စြဲလန္းမိ႐ွာသည္။ သကၤန္းေလးအား စြဲလန္း႐ွာလြန္းေတာ့ က်ိန္းရင္ေတာင္မွ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ ထား၍ က်ိန္းပါသည္။ ညသန္းေခါင္အခါ၌ ပုထုဇဥ္ ဆိုသည့္အတိုင္း မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ကို ႀကိဳတင္ မသိႏိုင္ရကား ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ား အပ္ႏွံမထားခဲ့လွ်င္ က်န္႐ွိေသာ ပစၥည္းသည္ “ မတသႏၱက” မည္၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ က်န္ေသာ သံဃာေတြက ေ၀ျခမ္းယူမည္ လုပ္ေတာ့ သကၤန္းေခါက္ထဲမွ အသံႀကီး တစ္သံ ထြက္ေပၚ လာပါသည္။
“ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့” သို ့ေသာ္ ရဟန္း သံဃာမ်ားက မၾကားဘူး ဘုရား႐ွင္က ၾကားေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ေ၀ျခမ္းမႈကို ေခတၱ ဆိုင္းငံ့ခိုင္းတယ္ ။ “ ခ်စ္သားတို ့မေ၀ျခမ္းၾကနဲ ့ဦး ။ တိႆ ရဟန္းႀကီးဟာ သကၤန္းကို စြဲလန္းတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ သကၤန္းေခါက္ထဲမွာ သန္းၿပိတၱာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ မကၽြတ္ေသးဘူး ၇ ရက္ေစ့မွကၽြတ္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္မွာ ျဖစ္လို ့၇ရက္ျပည့္မွ ေ၀ျခမ္းၾကပါ” လို ့့မိန္ ့ေတာ္မူတယ္ ။ ထို ့ေနာက္ ၇ရက္ ျပည့္မွ သန္းၿပိတၱာ ဘ၀မွ လြတ္ၿပီး နတ္ရြာသုဂတိကို လားပါတယ္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ပင္ အပါယ္ေလးဘံုသို ့က်ေရာက္တတ္လွ်င္ စာေရးသူ အပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို ့ကား ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိေခ်။
ထို ့ေၾကာင့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ႀကီးလဲ စြဲလန္းမႈမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ကာ စြဲလန္းမႈ ေလာဘကို အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ။ မသိျခင္းမ်ားႏွင့္ အသက္ဆက္ေနရေသာ လူ ့ဘ၀ကေလး ရခိုက္၌ ေကာင္းမႈႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ ့ကာ ကုသိုလ္ သဒၵါစိတ္မ်ား ပြားမ်ားႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ဇ၀န (ေမတၱာ႐ွင္ - ေရႊျပည္သာ) ေရးသားေသာ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ စာအုပ္မွ အေၾကာင္းအရာတို ့အား ကိုးကား ေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။ ဆရာေတာ္၏ မူရင္း ေရးသားမႈအား ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီမွာ သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္ ။
Saturday, October 3, 2009
သီတင္းကၽြတ္ခ်ိန္ခါ...
ဆီမီး ထြန္းညွိ မီးပံုးပ်ံလႊတ္
သီတင္းကၽြတ္ကာ ဤခ်ိန္ခါ၀ယ္
အမိအဖ ၊ ဘိုးဘြား ၊ ဆရာ ေက်းဇူးျဖာကို
ကိုယ္ ႏႈတ္ ၀စီ ထိုသံုးမည္ႏွင့္
က်ဴးလြန္ ေမွာက္မွား အမိုက္မ်ားအား
စိတ္မွာေမ့ေဖ်ာက္ အျပစ္မေရာက္ရန္
ဆယ္္ျဖာ႐ွိခိုး လက္စံုမိိုး၍
ၫႊတ္တြားခယ ဦးခ်ပါသည္
ဤ မဂၤလာ အခါသမယတည္း..
အေ၀းေရာက္သား သမီးမ်ားမွာ
ေရေျမေတြျခား မိဘမ်ားႏွင့္
မနီး ေ၀းကြာ ထိုေနရာမ်ား
မျမင္ႏိုင္ကား စိတ္မွာထား၍
ေက်းဇူးကိုဆပ္ မေမ့အပ္သည့္
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ အရိပ္တို ့အား ျမင္ေယာင္မွန္းထင္
ကန္ေတာ့ပန္းဆင္လို ့ဦးထိပ္တြင္ထား
ျပားျပား၀ပ္ဆင္း ဘုရား ေျခရင္း၌
ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုး ႐ွိခိုးပါသည္…
ဤ မဂၤလာ အခါသမယတည္း….
Friday, October 2, 2009
သက္မင္းေမာင္ႏွင့္ ေမသက္ပိုင္ညိဳ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
အညိဳ မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းစပ္ေနသည္..တေန ့ကေရာ မေန ့ကပါ ငိုေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ နည္းမွ မနည္းပဲ… အညိဳ ေနာင္တ ရေနတာလား သူမကိုယ္တိုင္ပင္ မသိ.. ေမာင့္ရဲ ့စာအိတ္ေလးကို သူမ ဖြင့္မၾကည့္မိလွ်င္ ေကာင္းမွာ..ဒါမွ ေမာင္လွ်ိဳ ့၀ွက္ထားလည္း အညိဳ ဘာမွ မသိပဲ ဆက္ခ်စ္ေနႏိုင္မွာ… တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ ေျပာေျပာ အတၱႀကီးတယ္ဆိုဆို..ဒီလို အေတြးမ်ိဳး ခဏေတာ့ ၀င္ခဲ့မိတယ္… ဓါတ္ပံုထဲက အမ်ိဳးသမီး နဲ ့ကေလးေလး နဲ ့တြဲ႐ိုက္ထားတာ ေမာင္ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို ့အႀကိမ္ႀကိမ္ ျငင္းဆန္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္ေစ့နဲ ့ၾကည့္ေနတာကို ကိုယ္ကိုတိုင္ လက္မခံခ်င္လို ့မွ မရတာ… ေမာင္ေရ ရက္စက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္ ျပင္းထန္တာ ႐ွိေနေသးရင္ အဲ့ဒီ စကားေတြ အားလံုးဟာ ေမာင္ အညိဳ ့အေပၚ လုပ္ရက္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြပါ… ဒါေပမဲ့ ေမာင့္ကို အညိဳ မုန္းလို ့မရတာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ခံျပင္းတယ္.. တေန ့က သူ ေရာက္ၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေမာင္ အညိဳဆီကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတုန္းက အညိဳ ဘာလို ့ မေမးခဲ့လဲ..ဘာလို ့ဘာမွ မေျပာခဲ့ရတာလဲ… ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာေတြ ဆို ့နင့္ေနတာနဲ ့ဘာစကားမွ မဖြင့္ဟႏိုင္ခဲ့ဘူး… ေမာင့္အသံၾကားရတဲ့ ခဏ အညိဳ အရာရာကို ေမ့ထားလိုက္တာလား… ၀မ္းနည္းမႈေတြက လိႈက္ခနဲ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသား အစံုကို ဆြဲခါ ဖ်စ္ညွစ္ေနသလို နာက်င္လြန္းလွပါတယ္… ဒီအခ်ိန္မွာ ေလျပည္ႏုေလး ျဖတ္ေျပးသြားရင္ေတာင္ လဲၿပိဳက်သြားႏိုင္တယ္…အညိဳရဲ ့ေၾကကြဲမႈေတြက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပါပဲ…အညိဳရဲ ့ဂုဏ္ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းဂုဏ္ သိကၡာ တခုမွ မ႐ွိေတာ့ပါလား…
ပတ္၀န္းက်င္က အညိဳ ့ကို ဘယ္လိုေတြ ၾကည့္ေန ျမင္ေန ေ၀ဖန္ေနၾကမွာလဲ…ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္သိၿပီး အညိဳ ့ကြယ္ရာမွာ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာၿပီးၿပီလဲ…အရင္က ႐ိုး႐ိုးသားသား ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြကိုေတာင္ အခုဆိုရင္ အညိဳ ေၾကာက္လာတယ္.. လူေတြကို အညိဳ ရဲရဲ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး… အမွားလုပ္ထားတဲ့ တရားခံ တစ္ေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား… အညိဳမွာ ရင္ဆိုင္ဖို ့ခြန္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီ…ဒါေၾကာင့္ အညိဳ ေမာင္နဲ ့ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဒီခရီးကို ထြက္လာခဲ့တာ..
မေန ့က အညိဳ ထြက္စာတင္ေတာ့ မသီတာက အရမ္းကို အ့ံၾသ သြားပံုရတယ္.. စကားေတြေတာင္ မထြက္ေတာ့ဘူး….အညိဳကေတာ့ က်န္းမာေရးေၾကာင့္လို ့ပဲ ေျပာခဲ့တယ္…မသီတာ ယံုယံု မယံုယံု ဒီပတ္၀န္းက်င္က ထြက္ေျပးသြားခ်င္ဖို ့သာ အဓိကပါ….ေမာင့္ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလို ့ လည္း လိမ္ခဲ့လိုက္တယ္…. တကယ္လည္း အညိဳ့အေျခေနက ခပ္ယဲ့ယဲ့…စိတ္က ခံစားခ်က္ဟာ လူကို ဆြဲခ်လိုက္သလိုပါပဲ… တကယ့္ကို ေရာဂါသည္ပံု ျဖစ္သြားတယ္… ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူကိုမွ ထပ္မသိေစခ်င္ဘူး… ေနာက္ရင္ဆိုင္ရမွာကို ေတြးၿပီး အညိဳ ေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္… သူမ်ားရဲ ့ အငယ္အေႏွာင္း ဘ၀မ်ိဳး သူမ်ား အသိုက္အၿမံဳကို ခြဲတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး သူမ မရခ်င္… သူမ အတြက ္ဘယ္ ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြမို ့ဒီေလာက္ အထိ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ခဲ့ရတာလဲ… ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးထဲမွာ သိသိႀကီးနဲ့ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ မမိုက္ခ်င္ေတာ့ပါ… အေမ့အိမ္ကို လြမ္းေပမဲ့ သမီးမိုက္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မိဘေတြကို မပူေလာင္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး… သမီးကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ ့အေဖနဲ ့အေမရယ္…စိတ္ထဲကသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ေနမိတယ္…
“ လက္ေတြ ့မွာ ခဏခဏ ေျခေခ်ာ္လဲတာကို ျပန္ထႏိုင္ေပမဲ့ ဘ၀ရဲ ့လွည့္ကြက္ေတြထဲ ေခ်ာ္လဲခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ ျပန္ထဖို ့ေနေနသာသာ နလန္မထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လဲၿပိဳ က်ခဲ့ၿပီလား…”
ရထားႀကီးက မျမန္ေပမဲ့ ခပ္မွန္မွန္ ခုတ္ေမာင္းေနတယ္… ရထားေပၚပါတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကို သိတဲ့သူမ်ားပါလာမလား..ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သိတဲ့သူေတြ ႐ွိမလားလို ့ ေတြးပူမိျပန္ေတာ့ ရထားေပၚ တက္တာေတာင္မွ သူမ်ားေတြလို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ မတက္ရဲတဲ့ ဘ၀…အညိဳ ့ဘ၀အေၾကာင္းေတြက ဘယ္လိုမွ မလွမပ… ကံၾကမၼာ ၿငိဳးခ်က္က ျပင္းထန္လြန္းတယ္… ရထားေပၚ လူေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ အညိဳက လူမျမင္ေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ႐ိႈက္ေနရတယ္…စည္းခ်က္မမွန္တဲ့ အသက္႐ႈသံေတြနဲ ့ေမာလြန္းလို ့ လူကလည္း ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာ က်န္ေတာ့သည္… အစာကိုေတာ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ စားတယ္ဆို႐ံု စားေနရေပမဲ့ သိပ္အားမပါလွဘူး… အစ္ကိုႀကီးဆီ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို ့သာ..ဆုေတာင္းေနရသည္…
ညိဳ ့အစ္ကိုႀကီးက တစ္နယ္သူနဲ ့အိမ္ေထာင္က်လို ့မိဘေတြနဲ ့ခြဲေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ…ဖုန္းအဆက္အသြယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ႐ွိတာကလြဲလို ့ေမာင္ႏွမခ်င္း သိပ္မေတြ ့ျဖစ္… အစ္ကိုႀကီးက အညိဳ ့ကို ခ်စ္သည္…ညီမႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ အညိဳ ့ကို ပိုခ်စ္သည္..အညိဳ ့ရဲ ့ညီမေလးကေတာ့ အေမတို ့ႏွင့္ ေနကာ ရန္ကုန္မွာပဲ စာေပးစာယူတက္ေနသည္… အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္က်တုန္းက အညိဳ ျဖင့္ ၀မ္းနည္းလိုက္ရတာ..ငိုလြန္းအားႀကီးလို ့တစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ယာထဲ ေနခဲ့ရတာ..အဲ့ဒီတုန္းက အစ္ကိုႀကီးတို ့ အညိဳေနေကာင္းသည္ အထိ ရန္ကုန္မွာ ေနေပးရသည္.. အိမ္ေထာင္က်ကာစမို ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသင့္ေပမဲ့ အညိဳ ့အတြက္ အစ္ကိုႀကီး ပူပန္ေနရသည္.. ေယာက္မ ျဖစ္သူက နားလည္မႈ ႐ွိလို ့သာ ေတာ္ေတာ့သည္…
အခုလို အညိဳ ့ရဲ ့အျဖစ္ကို အစ္ကိုႀကီးသိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ… အညိဳ အစ္ကိုႀကီးကို သိပ္ေတြ ့ခ်င္လာသည္… ရထားေပၚက ဆင္းေတာ့ အညိဳ အားအင္ မ႐ွိေတာ့ လူက ယိုင္သြားသည္…ေဘးက ထိန္းမတ္ေပးသူကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္… “ အဆင္ေျပရဲ ့လား..ဘယ္သြားမလို ့လဲ..” အညိဳ မ်က္၀န္းေတြက အေရာင္မ႐ွိ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္… အညိဳ စကားမျပန္ျဖစ္..လက္ထဲမွာ လိပ္စာေရးထားေသာ စာရြက္ကေလးကိုသာ ထုတ္ျပမိသည္…
“ ေအာ္ ဒီလိပ္စာသြားမွာလား ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လိုက္ခဲ့ပါ..ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီကို သြားမွာ.. ” အညိဳ အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္… စိတ္ကို တင္းကာ သူ ့ေနာက္ လိုက္သြားမိသည္…“ ဟိုေ႐ွ ့မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္က ညီမသြားမဲ့ေနရာပဲ..” အညိဳ အားယူလွမ္းရင္း အိမ္ေ႐ွ ့ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး မ်က္ႏွာကို ၀ိုးတိုး၀ါးတာမွ် ျမင္လိုက္ရၿပီး အညိဳ ေလာကႀကီးကို ေခတၱေမ့သြားခဲ့သည္…
ႏိုးလာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ ့အတူ ေယာက္မေရာ အညိဳ ့ကို ကူညီခဲ့တဲ့သူပါ…ပူပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ ့၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္…“ ညီမေလး အညိဳ သတိယၿပီလား..စိတ္ပူလိုက္ရတာ ညီမေလးရယ္… ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရတာလဲ..အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာပါဦး..” အညိဳ အင့္ခနဲ ့႐ိႈက္ကာ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့သည္… “ ညီမေလးရယ္ ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမေလးနားမွာ အစ္ကိုႀကီး ႐ွိတာပဲ…ေျပာစရာ႐ွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမွ အစ္ကိုႀကီးတို ့ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားလို ့ရမွာေပါ့..ခုနက ဆရာ၀န္ႀကီး ေျပာလို ့ညီမေလးရဲ ့အေျခေနကို အစ္ကိုႀကီး သိသင့္သေလာက္ သိၿပီးပါၿပီ…” အစ္ကိုႀကီးက အညိဳ နဖူးက ဆံပင္ေလးေတြ သပ္တင္ေပးရင္း ေၾကကြဲေနပံုရသည္… အညိဳ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အငို မတိတ္… ေယာက္းမႏွင့္ ဟိုလူလည္း အျပင္ေ႐ွာင္ထြက္ ေပးၾကသည္…
အညိဳ ့ဘ၀အေၾကာင္းၾကားၿပီး ပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္…ေဒါသေတြလည္း ပြက္ပြက္ဆူေနသည္… သက္မင္းေမာင္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကို အနားမွာ ႐ွိလွ်င္ အေသ႐ိုက္သတ္ လိုက္ခ်င္သည္ အထိ… ညီမေလး အညိဳ ႐ုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းလတ္ႏွင့္ အတူေရာက္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ့မွာ ေမ့လဲ သြားေတာ့ ထြန္းလတ္ကိုပင္ သူ အထင္လြဲလိုက္ေသးသည္.. အညိဳ သတိလစ္ေနတုန္း ထြန္းလတ္ ေသခ်ာ ႐ွင္းျပမွ အညိဳနဲ ဒီေကာင္ သတ္သတ္ဆီလာတာကို သိရသည္… သူငယ္ခ်င္းထြန္းလတ္္က သူ ့အတြက္ ယံုၾကည္ရေသာ ညီအစ္ကိုလိုေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမို ညီမျဖစ္သူရဲ ့အျဖစ္ကို ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္မိသည္…
“ ငါဘာလုပ္ရမလဲကြာ..ငါ့ညီမေလး ကံဆိုးလိုက္တာ…သူ ့မွာ ဘာလို ့ဒီအျဖစ္မ်ိဳးနဲ ့ႀကံဳရပါလိမ့္.. ငါ့ညီမေလးက သိပ္အျပစ္ကင္းတာကြ… သူ ့ရဲ ့အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အခုေတာ့….” ပိုင္ညိဳဦး ၀မ္းနည္းစြာ စကားကိုပင္ မဆက္ႏိုင္ေတာ့ ထြန္းလတ္ မေနႏိုင္..“ သူငယ္ခ်င္း မင္းဒီလုိ ခံစားေနရလို ့ေရာ ျပႆနာရဲ ့အေျဖက ထြက္မွာလား…ငါတုိ ့ေခါင္းေအးေအး နဲ့ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရေအာင္လား..” ..“ ေအးကြာ..ငါလည္း ပူထူၿပီး ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး…မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ ကူညီပါဦးကြာ..” ထြန္းလတ္က ေခတၱမွ် စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ “ မင္းမိန္းမ မေမာ္က ကေလးမရႏိုင္ဘူးေနာ္…အဲ့ဒါ ပတ္၀န္းက်င္က သိလား..” ထြန္းလတ္ စကားေၾကာင့္ ပိုင္ညိဳဦး နားမလည္သလို ၾကည့္သည္.. “ ဒီလိုေလကြာ… မင္း မိန္းမနဲ ့အညိဳ ့ကို ကိုယ္၀န္ ၿပိဳင္႐ွိခိုင္းလိုက္..” ..သူ အံ့ၾသတႀကီး ျပန္ၾကည့္ေတာ့..“ မၾကည့္နဲ ့ေဟ့ေကာင္..ငါေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဦး..ဒီလိုေလကြာ..မင္းမိန္းမ နဲ ့မင္းညီမကို ကိုယ္၀န္တူတူ ႐ွိတဲ့ သေဘာျဖစ္ေအာင္ လုပ္…လတ္တေလာ ငါက မင္းညီမ ေယာက်ာ္း ေယာင္ေဆာင္ ေပးမယ္..ၿပီးရင္ ငါတို ေရာ မင္းတို ့လင္မယားပါ ၿမိဳ ့ႀကီးကို တက္ေမြးမယ္ဆိုၿပီး သတင္းလႊင့္… ၿပီးရင္ ငါ့နယ္ကို သြားၾကမယ္… မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ..ငါက တစ္ေကာင္ၾကြက္… မိဘေတြ ႐ွိတုန္းကသာ ဘြဲ ့ေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ယူပါသားရယ္လို ့ေျပာလြန္းလို ့..ဘြဲ ့တစ္ခုရထားတာ… အခုမိဘေတြလည္း ဆံုးေရာ…ႀကံဳရာမွာ စီးပြားေရး လုပ္တဲ့ေကာင္ေလကြာ..”.. ထြန္းလတ္ စကားကို ပိုင္ညိဳဦး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားမိသည္.. ထြန္းလတ္က မိဘေတြ ထားခဲ့တဲ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ေတြကို စာရင္းငွား ထားၿပီး နယ္စံုလွည့္ကာ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ လုပ္ေနသည္..
ဟိုတစ္ခါ ပိုင္ညိဳဦးတို ့လင္မယား ၿမိဳ ့တက္တုန္း အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာေပမဲ့ ယေန ့ထိ ကေလးမရတာေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ ကိုယ္၀န္ေဆာင္လို ့ရမရ ၀င္စစ္ခဲ့ရာမွ..မ၀င္း၀င္းေမာ္ရဲ ့ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး မရႏိုင္ဆိုတာ သိေတာ့ သူတို ့လင္မယား စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္… ထို အေၾကာင္းအား မေမာ္က ႐ွက္လွသည္ဆို၍ မည္သူ ့ကို မွ် မေျပာျဖစ္..ထြန္းလတ္ တစ္ေယာက္သာ သူ ေျပာျဖစ္သည္.. “ မင္းညီမ မီးဖြားၿပီးမွ မင္းမိန္းမေမြးတယ္ဆိုၿပီး ကေလးေခၚၿပီး ျပန္လာေပါ့ကြာ.. ဒီၾကားထဲ မင္းကေတာ့ ျပန္လိုက္ သြားလိုက္ လုပ္ေပါ့..” ..“ ေအးကြာ..ညီမေလးကို တိုင္ပင္ၾကည့္တာေပါ့..”..ပိုင္ညိဳဦး သက္ျပင္းကိုသာ ေလးတြဲ ့စြာ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္…
“ ဘယ္လို အစ္ကို.. အစ္ကို သူ ငယ္ခ်င္းကို အညိဳက..ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ညိဳက ဘာလုပ္ရမယ္…” အညိဳ ေမာင္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေယာက်ား္ကိုမွ သူ ့ဘ၀ထဲ ဆြဲမသြင္းခ်င္…“ ညီမေလး…ဒီအတိုင္းေနလို ညီမေလးပဲ အ႐ွက္တကြဲ ျဖစ္မွာေလ.. ထြန္းလတ္ကလည္း ယံုၾကည္ရတဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ..လူေတြကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာ အစ္ကိုႀကီးတို ့မိသားစု ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဒီတစ္နညး္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္… နာမည္ခံ႐ံု သက္သက္ ထြန္းလတ္က ကူညီတာပါ…ၿပီးေတာ့ ညီမေလးက ဒီကေလးကို ေမြးျဖစ္ေအာင္ ေမြးခ်င္တာေလ..အစ္ကိုႀကီးတို ့က ညီမေလးရဲ ့က်န္းမာေရးကို သိပ္အားရတာ မဟုတ္ဘူး… ဒါေပမဲ့ ညီမေလး ဆႏၵ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အစ္ကိုႀကီးတို ့က အဖက္ဖက္က စဥ္းစားၿပီးမွ စီစဥ္ရတာပါ.. ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတို ့ဒီကေလးကို ဆက္ေမြးမယ္…ညီမေလးက ညီမေလး စိတ္ႀကိဳက္ ဘ၀သစ္ထူေထာင္ေပါ့…” အစ္ကိုႀကီးက သူမအတြက္ စဥ္းစားတာ သူမသိသည္.. အညိဳ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ အားမရ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညိဳ ဒီကေလးကိုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ေမြးမည္…အညိဳ အသက္နဲ ့လဲ ရင္ လဲရပါေစ..ျဖစ္ေအာင္ေမြးမည္… ဘာေၾကာင့္ အညိဳ ဒီေလာက္ စိတ္ထက္သန္ေနသည္ကိုေတာ့ သူမ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့… ေမာင့္ကို သူမ ခ်စ္ခဲ့တာက အဆံုးထိ ရည္ရြယ္ ခ်စ္ခဲ့တာေလ… ေမာင္ အညိဳ ့နားမွာ မ႐ွိေပမဲ့ ေမာင္ကိုယ္ပြားေလးကို အညိဳ လိုခ်င္သည္… ျမင္ခ်င္သည္… အစ္ကိုႀကီး စကားကို သူမ ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္သည္…
“ ကဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာလို သေဘာထား..ဘာမွ အားမနာနဲ ့..ညီမေလးလည္း ကိုယ့္ အစ္ကိုလို သေဘာထား..အားမငယ္နဲ ့ေနာ္..” ..သူတို ့ေတြ ထြန္းလတ္အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အနားယူၾကရသည္…တစ္လမ္းလံုး အေတြး ကုိယ္စီမို ့ ဘာစကားမွ မယ္မယ္ရရ မေျပာျဖစ္.. အိမ္႐ွင္ ထြန္းလတ္ကေတာ့..ေနရာ ထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ေနသည္..မေမာ္ကေတာ့ ပိုင္ညိဳဦး စကားကို အမိန္ ့တစ္ခုသဖြယ္ ဘာမွ မျငင္းဆန္ခဲ့ အၿမဲ နာခံၿမဲ… ခုလည္း ပိုင္ညိဳဦး စီစဥ္တာကို ဘာေစာဒက မွ မတက္..သူမကလဲ ကေလး ႐ူး ႐ူးေနတာဆိုေတာ့..ကေလးတစ္ေယာက္ ရမည့္အေရးမို ့သူမလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္… ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ အညိဳတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကသာ..ဆို ့နင့္ ခံစားေနရသည္.. ဒီဒုကၡေတြ အခက္ခဲေတြကို ညီမေလး ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ပါေစလို ့အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေနပါတယ္ ညီမေလးရယ္…
“ ခုတစ္ေလာ အညိဳ ၾကည့္ရတာ သိပ္အားမရဘူး ခဏခဏလည္း ေမာေနတယ္ အစ္ကို… အစားလည္း သိပ္မစားဘူး.. ကုိယ္၀န္က လရင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ပူတယ္ အစ္ကိုရယ္..ေအာ္ သူမွာတဲ့ေဆးေတြေရာ ပါခဲ့ရဲ ့လား…” ပိုင္ညိဳဦး ခရီးေရာက္မဆိုက္ ညီမျဖစ္သူ အေျခေနကို မေမာ္က ဆီးေျပာသည္… သူႏွင့္ ထြန္းလတ္က အလုပ္ကိစၥႏွင့္မို ့မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရသည္… အညိဳ ကို မေမာ္ႏွင့္သာ ထားခဲ့ရသည္…“ ဟင္း..ေဆးေတြက ပါပါတယ္.. ညီမေလး ၾကည့္ရတာ တအား ပိန္လာတယ္…အစ္ကိုလည္း သိပ္အားမရဘူးကြာ…ခက္တာက သူ ကေဆး႐ံု မသြားခ်င္ဘူးတဲ့… သူကိုယ္တိုင္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေနေတာ့ အစ္ကိုတို ့လည္း ေျပာရခက္တယ္ကြာ..ဒီတစ္ေခါက္ အစ္ကို ရန္ကုန္ပါ ေရာက္ခဲ့တယ္…အေမတို ့ဆီ ေရာက္ေတာ့..အေဖက အေျခေန သိပ္မေကာင္းဘူး..အညိဳ ့ကို အရမ္းေတြ ့ခ်င္ေနတယ္…”…
အေဖ့တြင္ ေသြးတိုးေရာ ႏွလံုးေရာ ဆီးခ်ိဳပါဆိုေတာ့ အေဖ့ အေျခေနက သိပ္မေကာင္း… အေဖက သမီးလို ့တိုးတိုး တစ္ခြန္းေျပာေတာ့ အေမနဲ ့အငယ္မေလးက မ်က္ရည္က်သည္… အေမက သူ ့ကို ေခၚကာ တိုးတိုးစကားဆိုသည္..“ မင္း အေဖကို ေဆး႐ံုမတင္ခင္တစ္ညက သူ အေမ့ကို စကားေတြ ေျပာတယ္ သားရယ္…သမီးညိဳ ကို သူအိပ္မက္ မက္တယ္တဲ့… အိပ္မက္ထဲမွာ သမီးက မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး..အရမ္းကို အားငယ္ေနတယ္တဲ့..အဲ့ဒီ စကားေတြကို သူ ဒီေလာက္ေမာေနတဲ့ ၾကားက မနည္း အားယူၿပီး အေမ့ကို ေျပာတယ္ သားရယ္..” အေမ သူ ့ရင္ခြင္ထဲ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်ေတာ့သည္..အေဖ့ေ႐ွ ့တြင္ ဟန္ေဆာင္ေနေသာ အေမ သားတစ္ေယာက္ေ႐ွ ့က်ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပမာ အားကိုးတႀကီး ဖက္ကာ ငို႐ွာသည္ေပါ့… ပထမေတာ့ သူ အေမ့ကို အညိဳ အေၾကာင္း ေျပာမလို ့ပါ…အေဖ့ရဲ ့အပူနဲ ့တင္ အေမ့ မ်က္ႏွာက ႐ုပ္သိပ္မေပၚ… အညိဳ ့အေၾကာင္းပါၾကားရင္ အေမ ခံႏိုင္ရည္ ႐ွိမည္မထင္..ဒါေၾကာင့္ သူ အငယ္မေလးကိုသာ အက်ိဳးအေၾကာင္း႐ွင္းျပခဲ့ရသည္… မိဘေတြ အနားတြင္ အႀကီး ျဖစ္ေသာ သူေရာ အညိဳပါ တာ၀န္ မေက်ခဲ့…အငယ္မေလးကိုသာ အေဖနဲ ့အေမ့ကို ဂ႐ုစိုက္ဖို ့မွာကာ သူ ျပန္လာခဲ့ရသည္…
“ ညီမေလး ေနသာရဲ ့လားကြယ္..” သူ ၀ယ္လာေသာ ေဆးေတြကို အညိဳ ့ကို သြားေပးၿပီး အေျခေနကို ေမးမိသည္.. “ ညီမေလး ေနေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုႀကီး… ဒီေဆးေတြ ေသာက္ေနတာပဲေလ..ညီမေလး အတြက္ မပူပါနဲ ့… ဒီကေလးကို ညီမေလး ရေအာင္ ေမြးမွာပါ…” အညိဳ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေတာ့မေလွ်ာ့..
ဒါေပမဲ့ အတြင္းမွာ ခံစားေနရတာကို ညီမေလး မ်က္၀န္းေတြက တဆင့္ အစ္ကိုႀကီး ရိပ္မိပါတယ္ကြာ… ထြန္းလတ္ပင္ အညိဳ အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိသည္… ဆရာ၀န္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ ့အျဖစ္က ဆိုးလြန္းသလို အညိဳ ့အတြက္ သူလည္း ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ ထပ္တူ ခံစားမိသည္… သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ သက္ျပင္း ကိုယ္စီ ခ်လိုက္ၾကသည္…
အခ်ိန္ေတြ တေရြ ့ေရြ ့ကုန္ဆံုးကာ အညိဳ ့မီးဖြားရက္ပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္… ဧည့္ခန္းတြင္ ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ ထြန္းလတ္ ေယာက္ယက္ ခတ္ေနသည္… အိပ္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ အညိဳ ့ရဲ ့ညီးျငဴ စုပ္သပ္သံေတြက ဆက္တိုက္ ၾကားေနသည္… တစ္ခါတစ္ခါ အသက္႐ွႈသံ ျပင္းျပင္းေတြပါ ပါလာသည္… သူနာျပဳ ဆရာမေလးႏွင့္ အတူ လက္သည္ေရာ မေမာ္ပါ အခန္းထဲတြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေမြးဖြားႏိုင္ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္… အညိဳက ေခါင္းအရမ္းမာသည္… ေဆး႐ံုကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဟု တင္းခံေနေတာ့ ယခုလို စြန္ ့စြန္ ့စားစား ေမြးေနရသည္ေပါ့… အညိဳေဆး႐ံု မသြားခ်င္တာ သူသိသည္… ဟိုေကာင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ႐ွိသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ သိသြားမွာကို မလိုလား..ၿပီးေတာ့ အညိဳ ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျဖစ္ဖူးသူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္သည္… သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အညိဳ ခုလို အျဖစ္မ်ိဳးကို လူမ်ားမ်ား အသိမခံခ်င္ခဲ့…
“ ၀ါးးးးးး..” အခန္းထဲမွ ၀ါးခနဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ကေလးငိုသံေၾကာင့္ သူႏွင့္ ထြန္းလတ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာ အားရ ၿပိဳင္တူ ဖက္မိၾကသည္….. “ အညိဳ အညိဳ…အစ္ကိုေရ လုပ္ပါဦး…” အခန္းထဲမွ မေမာ္ ရဲ ့ငိုသံႀကီးေၾကာင့္ သူတို ့အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ေတာ့ အသက္မဲ့ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ညီမေလး အညိဳ… မ်က္လံုးေတြက ဖြင့္လို ့… သူ ့ကို တစ္ခုခု မွာေနသေယာင္… သူမ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီးေတြက ဒီကေလးကို သူမ ဘယ္ေလာက္ အသက္နဲ ့ရင္းခဲ့ရသည္ကို ေဖာ္ျပေနသေယာင္… သူမ ကတိအတိုင္း ကေလးကိုေတာ့ လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ေခၚခဲ့ၿပီး သူမကေတာ့ အားလံုးႏွင့္ ေ၀းရာကို ထြက္သြားခဲ့သည္…. “ ညီမေလးးးးးးးးးး…..” အညိဳကို သူ ဖက္ၿပီး အားကုန္ေအာ္ကာ ငိုခ် လိုက္မိေတာ့သည္…..
အညိဳ ့နာေရးကိစၥ အ၀၀ကို ထြန္းလတ္ကသာ ဦးေဆာင္ စီစဥ္သည္… ပိုင္ညိဳဦး ဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးကို အိပ္မက္ တစ္ခုလိုသာ သေဘာထားခ်င္သည္… သူ ့ညီမေလး အညိဳ သူတို ့ကို ေစာေစာစီးစီး ေလာက ထဲက ေက်ာခိုင္း ထြက္သြားမည္ဟု သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးထားခဲ့… ခုေတာ့ ညီမေလးက သူ ့သမီးေလးကို သူ ့ကိုယ္စား ထားသြားခဲ့သည္… “ ညီမေလး ေရ….စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြားပါေတာ့ကြာ… သမီးေလးကို အစ္ကိုႀကီး တစ္သက္လံုး ကိုယ့္သမီးလိ ေစာင့္ေ႐ွာက္သြားပါ့မယ္…ငါ့ညီမေလး ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက ကင္းပါေစလို ့အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေပးပါတယ္… အညိဳေရ အမွ် အမွ် အမွ်…”…
အညိဳ ့ရက္လည္ၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း ပိုင္ညိဳဦးတို ့ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ ကေလးက ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ လလည္ေစာင့္ၿပီးမွသာ ျပန္ျဖစ္ေတာ့မည္… “ ကိုပိုင္ညိဳဦး ႐ွိလား ရန္ကုန္က ဖုန္းလာေနတယ္..” သူ ့စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္… သူ အငယ္မေလးကို ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့သည္.. သူ အေျပးတပိုင္း ဖုန္းလာကိုင္ေတာ့ ဖုန္းထဲမွာ အငယ္မေလး ရဲ ့ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည္… အေျခေနကို သူ ရိပ္မိလိုက္သည္…
ေဆး႐ံုကို သူ ေရာက္ေတာ့ “ အစ္ကိုႀကီး …..ဟီး ဟီး” အငယ္မေလး သူ ့ကို ေျပးဖက္ၿပီး ငို႐ွာသည္.. အေမကေတာ့ အေဖ့ကိစၥေတြ ႏွင့္ အပူလံုးၾကြေနသည္…သူ ့ရဲ ့ရင္တြင္း အပူ ေသာကေတြကို ဒီမိသားစုကို ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ..“ အေဖ မဆံုးခင္ တစ္ပတ္ အလိုေလာက္က သူ မညိဳကို အိပ္မက္မက္တယ္လို ့ေျပာတယ္..သူ ့ကို မညိဳ လာႏႈတ္ဆက္တယ္တဲ့…အဲ့ေနာက္ပိုင္း အေဖ့ အေျခေန ပိုဆိုးလာတယ္.. အသက္ကယ္ေဆးေတြလည္း ေလးလံုးေလာက္ ထုိးရတယ္…ခုေတာ့ ခုေတာ့ အေဖ ညီမေလးတို ့ကို ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီ အစ္ကိုႀကီးရယ္ …..” ညီမေလး အားရေအာင္ ငိုပါေစေလ…သူ ့ရင္ေတြ ကြဲထြက္ေတာ့မည္…“ အစ္ကိုႀကီး မညိဳ မညိဳေရာ သက္သာရဲ ့လားဟင္..” အငယ္မေလးက အငို တစ္၀က္ႏွင့္ အစ္မကို စိတ္ပူစြာေမးေတာ့ ..သူ ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမည္လဲ… သူေတြေ၀ေနဆဲ “ သား…”…အေမက ခုမွ သူ ့ကို ေတြ ့သည္ ထင္သည္.. အေမ့ကို ဆီးဖက္ထားလိုက္ရသည္.. အေမလည္း သူ ့အတိုင္းပင္ ခံစားေနရ႐ွာမည္… အေမ့ကို ၾကည့္ရတာ ယိုင္ေနၿပီ… သူကိုယ္တိုင္လည္း အေျခမခိုင္ခ်င္ေတာ့..သို ့ေသာ္ သူေတာင့္ခံႏိုင္ရမည္… သူသာ ၿပိဳလဲ ခဲ့လွ်င္ အေမႏွင့္ အငယ္မေလး ဘယ္သူ ့ကို သြားအားကိုးမလဲ..သူ အံကို တင္းတင္း ႀကိတ္ထားမိသည္… “ အေမ အားမငယ္ပါနဲ ့…သား႐ွိပါတယ္..” “ သမီးေလး အညိဳ ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနလဲဟင္… ေဖႀကီး ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သမီးေလး သိရဲ ့လား… ဖုန္းလည္း မဆက္ဘူး..သူ အဆင္ေျပရဲ ့လား ေနေရာ ေကာင္းရဲ ့လား မသိပါဘူး သားရယ္.. အေမစိတ္ပူလိုက္တာ…” အေမက အေဖ့ကိစၥကို ခဏ ေမ့ထားသလိုပင္..အညိဳ ့ကို ပူပင္ေနသည္..ေအာ္ အေမဆိုတာ သားသမီးကို ဦးစားေပးတတ္တာပါလား… သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္… တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကကြဲေနမိသည္…
အေဖ့ ေျမခ်တဲ့ေန ့… အေမကေတာ့ တည္ၿငိမ္သြားသည့္ပံုစံမို ့စိတ္နည္းနည္း သက္သာရသည္..အေမကို ၾကည့္ရသည္မွာ တရားႏွလံုး သြင္းေနသည္ထင္သည္… ေအးေလ… သြားသည့္သူက သြားႏွင့္ၿပီ… က်န္ရစ္သူေတြက ပူေဆြးေနရင္ သြားေလသူေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနမည္... အေမ့အေျခေနကို အကဲခတ္ကာ သူ အညိဳ ့အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္…
“ သား အေမ့ကို တစ္ခုခု ေျပာစရာ႐ွိလား..” အေမက ပါးနပ္သည္..သူ ့မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ကာ တည္ၿငိမ္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေမးသည္… ပိုင္ညိဳဦး ေတြးေတြးဆဆ ႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမွန္း သိေတာ့..“ ေျပာစရာ႐ွိတာ ေျပာပါ သား.. ေလာကဓံကို အေမခံႏိုင္ပါၿပီ…ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆို တရား စခန္း သြားေတာ့မယ္… အငယ္မေလးကိုေတာ့ သားနဲ့ အေမအပ္ခဲ့မယ္ေနာ္…”… ေအာ္ အေမက သံေယာဇဥ္ အပူေတြ အကုန္ ျဖတ္ေနၿပီကိုး… အငယ္မေလး မ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္…“ အညိဳ မ႐ွိေတာ့ဘူး အေမ…” ေျပာရင္း အညိဳမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့ သူ ့ပါးျပင္တစ္ဖက္ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္… အငယ္မေလးက ဟီးခနဲ ငိုခ်ျပန္သည္… သူ ့အေမ့မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္ေတာ့ ခဏ မွင္သက္ၿပီး အရိပ္တခ်ိဳ ့ျဖတ္ေျပးသြားသည္… ၿပီးမွ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို ထိန္းထားေသာ အသံ “ အေမ သိေနတယ္.. သားရယ္…အေမ့ သမီးေလး ကံမေကာင္း ႐ွာ ဘူး ထင္တယ္… ေဖႀကီး တစ္ေယာက္ သမီးေလးကို သတိယေနတုန္းက အေမ ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိတယ္… ဒါေပမဲ့ အေမ ေမးလို ့သားေျဖမွာကို အေမ မၾကားႏိုင္ေသးလို ့ မေမးခဲ့တာပါ.. ေဖႀကီးကိုလည္း သိမသြားေစခ်င္ဘူးေလ..ဒါေပမဲ့ ေဖႀကီးကေတာ့ သိေနပံုရတယ္… သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့” အေမက ေဆြးေဆြးေျမ ့ေျမ ့ေျပာေတာ့ သူတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ငိုမိျပန္သည္… အေမ ေျဖႏိုင္သြားၿပီလား မ်ိဳသိပ္ထားတာလား…. အေမ့ရဲ ့မ်က္၀န္းေတြ ရီေ၀ေနသည္… အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေနပါတယ္ …အေဖနဲ ့ညီမေလး ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ ေရာက္ၾကပါေစ…
သက္မင္းေမာင္တစ္ေယာက္ အညိဳ ့ကို ဆက္သြယ္လို ့မရခဲ့…. စိတ္ကေတာ့ပူသည္..ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလည္း စံပယ္ေထြးနွင့္ ကိစၥကို သူ အၿပီး ျဖတ္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေလာေနသည္… ဒီကိစၥ အျမန္ျပတ္မွသာ သူနဲ ့အညိဳ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပ်ာ္ႏိုင္မည္..သူလည္း အညိဳ ့ကို စိတ္သန္ ့သန္ ့ႏွင့္ ခ်စ္ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္လား…သူနဲ ့အညိဳ ျမန္ျမန္ နီးစပ္ဖို ့အတြက္ ေနာင္ေရးေသခ်ာဖို ့အတြက္ သူ ႀကိဳးစားေနသည္….ဒါေတာင္ စံပယ္ေထြးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လက္မခံ… အေလွ်ာ့ မေပး.. အခ်ိန္ဆြဲေနသည္…. ေနာက္ဆံုး သက္မင္းေမာင္ဘက္မွ နင္လိုခ်င္တာ ေတာင္းေတာ့ဟုဆိုမွ လက္႐ွိေနတဲ့ အိမ္ ၿခံ ႏွင့္ ကေလးနာမည္ႏွင့္ ဘဏ္မွာ သိန္းတစ္ရာ ေပးမွသာ သူ သက္မင္းေမာင္ႏွင့္ ကြာေပးမည္တဲ့… တကယ္ဆို စံပယ္ေထြးအား သက္မင္းေမာင္ ညစ္လွ်င္ရသည္.. သူတို ့လက္ထပ္စာခ်ဳပ္က တကယ္ေတာ့ အက်ံဳး မ၀င္မွန္း စံပယ္ေထြး မသိ.. ဒါေပမဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာေထာက္ကာ စံပယ္ေထြး ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္… ကိစၥအားလံုး ၿပီးသြားေတာ့မွ သူ အညိဳ ့ကို အရမ္းေတြ ့ခ်င္လာသည္…. သူႏွင့္ အညိဳရဲ ့အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးနဲ ့ေကာင္းေကာင္း ပံုေဖာ္ရင္း ၾကည္ႏူးေနမိသည္… သားေတြ သမီးေတြႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုေလး ဖန္တီးမည္…..
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့ျပန္လာမည္ ဆိုတဲ ့အေၾကာင္း အညိဳ ့ကို အေၾကာင္းၾကားလိုသည္…သို ့ေသာ္ ဖုန္းလည္း ဆက္လို ့မရသည္မို ့ သူ အျမန္ျပန္ ေရာက္မွသာ အက်ိဳးေၾကာင္း ႐ွင္းျပေတာ့မည္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္အနည္းငယ္ တက္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိသည္… သူ ့တြင္ပါလာေသာ ေသာ့ႏွင့္ဖြင့္၀င္ လိုက္သည္ႏွင့္…သူ ့ရင္ထဲ အမည္မသိ ေ၀ဒနာ တစ္ခု ေရာက္႐ွိလာသည္….သူဘာမွန္းေတာ့ ေရေရ ရာရာ မသိ… ခရီးပန္းလာသည္မို ့ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္သည္… ေရခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ေဆး႐ံုသို ့ထြက္ခဲ့လိုက္သည္..
သူ ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ မသီတာက “ ဟယ္ ကိုသက္မင္းေမာင္..ျပန္လာၿပီလား…အညိဳေရာ ေနေကာင္းလား.. ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းေလး တစ္ခ်က္ေတာင္ မဆက္ဘူးေနာ္…” သူ အံ့ၾသၿပီး ဘာေျပာလို ့ေျပာရမွန္းပင္ မသိ…“ ဟဲ့..အစ္မေမးေနတာေရာ ၾကားရဲ ့လား… ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ..အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ ့..” မသီတာ သတိေပးမွ အသိ၀င္သလိုႏွင့္…“ေနပါဦး မသီတာ..အညိဳက ဒီမွာ မ႐ွိဘူးလား..ဘယ္သြားလို ့လဲ..” “ ဘုရားေရ..” မသီတာ ဘုရားတမိသည္…“ အညိဳ က မင္းဆီလိုက္သြားတာေလ..သူ ့မွာ ေနမေကာင္းတာက တစ္ဖက္ ကိုယ္၀န္က တစ္ဖက္နဲ ့မို ့သူ အလုပ္ထြက္ၿပီး မင္းဆီလိုက္သြားတယ္ေလ… ဒါေတြ မင္း မသိဘူးလား… ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲဟယ္…” မသီတာက နားမလည္စြာ ေရရြတ္သည္… “ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါဘူး အစ္မ…ဘာရယ္ အညိဳ ့မွာ ကိုယ္၀န္႐ွိတယ္..ဟုတ္လားအစ္မ…ကၽြန္ေတာ့မွာ အိမ္မွာလည္း ကိစၥေလးေတြ ႐ႈပ္ေနလို ့..ဖုန္းကို ပံုမွန္ မဆက္ျဖစ္ဘူး..ေဆး႐ံုကို ဆက္ေတာ့လည္း မရဘူး အစ္မရဲ ့..” “ ေႀသာ္…ဟုတ္တယ္ ေဆး႐ံုက ဖုန္းက ပ်က္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ… ဒါဆို အညိဳက ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ.. သူ သိပ္ေနေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး…သူ ့ႏွလံုးက ”.. မသီတာ အေျပာကို သူ ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့.... သူခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ကို အေျပးအလႊား အိမ္ ျပန္ခဲ့သည္…
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အညိဳ သူ ့အတြက္ တစ္စံု တစ္ခု ထားခဲ့ လို ထားခဲ့ျငား သူ႐ွာၾကည့္သည္…ဘာဆို ဘာမွ မေတြ ့…စာေလးတစ္ေစာင္ စကားေလး တစ္ခြန္းပင္ အညိဳ ့သူ ့အတြက္ ခ်န္မထားခဲ့…ဗီိ႐ိုထဲမွာ အညိဳ ့အ၀တ္အစား နည္းနည္းပါးပါး ေလ်ာ့ေနတာကလြဲလို ့ အရင္အတိုင္းပင္… အညိဳက သူ ့အတြက္ ဘာမွ ခ်န္မထားခဲ့သလို သူလည္း အညိဳ ့ကို ႐ွာမေတြ ့ခဲ့… သူ ့မ်က္လံုးေတြ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ႐ွာရင္း စားပြဲေပၚမွာ ပန္းအိုးေလးႏွင့္ ဖိထားသည့္ စာအိတ္ေလးတစ္ခုကို မ်က္ေစ့ေရာက္သြားသည္..သူ အားရ၀မ္းသာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ သူႏွင့္ စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုသာ… ဟင္….ဒါကို အညိဳ အထင္လြဲသြားတာ ျဖစ္မည္… ေတာက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္သည္… သူအ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္ႏွယ္..ေမြ ့ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္… စိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရ… ဟာ မဟုတ္ဘူး… အညိဳ ဒါေတြက ေမာင္ ႐ွင္းခဲ့ၿပီးပါၿပီ…အညိဳရယ္ ေမာင္ ျပန္လာတဲ့ အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား... အညိဳ ့ကို ေမာင္ လိမ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူးကြာ… ေမာင့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့တာလား… အညိဳ ေမာင့္ကို ႐ွင္းျပခြင့္ေလးေတာင္ မေပးခဲ့ဘူးလားကြာ… အညိဳ ့အိမ္လိုက္သြားဖို ့သူ မရဲပါ… သူ့အျပစ္နဲ ့သူမို ့..အညိဳ ့မိဘေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲ….တစ္ခါဖူးမွ ရင္မဆိုင္ခဲ့ဘူးေသာ ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ သူ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ေသး.. သူ အညိဳ ့အိမ္နား သြားၿပီး အညိဳ ့အရိပ္မ်ား ေတြ ့လိုေတြ ့ျငား ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္… ထူးျခားမလာခဲ့… သူ အညိဳ ့ကို ေတြ ့ေအာင္ အရင္႐ွာၾကည့္ခ်င္သည္…
သူ အညိဳ ့ကို ႐ွာခဲ့သည္မွာ ရက္မွ လ လမွ ႏွစ္ပင္ေပါက္ေတာ့မည္… အညိဳ ့ကို မေျပာႏွင့္ အညိဳ ့ရဲ ့သတင္း အစအနေလးပင္ ေကာက္မရခဲ့… သက္မင္းေမာင္ရဲ ့အနာဂတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္စျပဳလာသည္… ေျခရာေဖ်ာက္ ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္လားကြာ… အညိဳေရ မင္းမ႐ွိရင္ ေမာင္ မေနတတ္ဘူး… ျပန္လာပါကြာ… ေမာင့္ကို ႐ွင္းျပခြင့္ေလးေတာ့ ေပးသင့္ပါတယ္… သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာေတြ ႏွိပ္စက္လို ့ လူ႐ုပ္ပင္ မေပါက္ေတာ့… ေသာက္လိုက္သည့္ အရက္က ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ … လူ ႏွင့္ စိတ္က သိပ္မကပ္… အရာရာဟာ ကံစီမံတာဆိုရင္ ကံၾကမၼာရဲ ့ဒဏ္ခတ္မႈက သူ ့အတြက္ ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ျပင္းထန္လြန္းလွပါတယ္…
ၾကာလာေတာ့ သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ဂေယာင္ ေျခာက္ျခား ျဖစ္လာသည္… သူ ့ရဲ ့စိတ္ကို အညိဳက လႊမ္းမိုးေနသည္… တစ္ခါတစ္ေလ သူ အညိဳ ႏွင့္ပင္ေတြ ့သလိုလို…. စိတ္ကူးထဲမွာ အညိဳ နဲ ့ခဏခဏေတြ ့ဖူးသည္… စကားေတြဆိုသည္… အညိဳက သူ ့ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပင္မက ဘ၀တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးထားလိုက္ၿပီ… ကံၾကမၼာရဲ ့ရက္စက္မႈက ထိုမွ်ႏွင့္ အၿပီးမသတ္ေသး.. ဒုကၡဆိုသည့္အမ်ိဳးက တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလာ…အေပါင္းအသင္းဖြဲ ့၍ လာတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား…
သက္မင္းေမာင္ အညိဳ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရင္း ဆိုင္ကယ္ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္၍ ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး လႈပ္မရေတာ့… ဒီလို ေ၀ဒနာဆိုးႏွင့္ ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားရသည့္ သားအတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၾကရသည္… သားေလးရဲ ့အိမ္ေထာင္ေရး ကံဆိုးျခင္းအတြက္ ျဖည္မဆည္ႏိုင္ၾကေတာ့…. “ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သားေလးရယ္…” သူတို ့သိပ္ခ်စ္ရေသာ သားအတြက္ ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားၾကရသည္… ထို ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သက္မင္းေမာင္ မည္သူႏွင့္မွ် စကားမေျပာေတာ့… အညိဳ လို ့တစ္ခါတစ္ခါ တီးတိုး ေရရြတ္ တတ္သည္မွ အပ… သူ ့တြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မ႐ွိေတာ့ေလာက္ေအာင္..ေအးစက္သြားသည္…
သူ အညိဳ ့ကိုလည္း ဒီအေျခေနမ်ိဳးႏွင့္ မေတြ ့လိုေတာ့… အညိဳ ပုန္းလက္စ နဲ ့သူ ့ကို တစ္သက္လံုး ေ႐ွာင္ပုန္းေနပါေစေတာ့… ေမာင္တို ့ရဲ ့ဖူးစာ ကုန္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို ့မွတ္ယူပါ့မယ္… ေမာင့္ရင္ထဲက အညိဳ ့ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြကေတာ့ ေမာင္ အသက္႐ွိသေရြ ့မကုန္မခမ္း ဆက္႐ွိေနဦးမွာပါ… ကမၻာႀကီးရဲ ့တစ္ေနရာမွာ အညိဳ ႐ွိေနတဲ့ အတြက္ ေမာင္ ေက်နပ္ေနပါတယ္… အညိဳေရ..မင္းနဲ ့အတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ကို မင္းတစ္ခါေလာက္ၾကည့္မလားလို ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ခဏခဏ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္ကြာ… ေမာင့္ရင္ထဲက စကားေတြ အခ်စ္ေတြကို လမင္းနဲ ့ၾကယ္ေလးေတြက တဆင့္ပဲ ေမာင္ ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္… ၾကားရဲ ့လား အညိဳေရ… အညိဳ ့အေပၚ လွည့္စားရက္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ရဲ ့ဇာတ္သိမ္းကေတာ့ အက်ည္းတန္ခဲ့ပါၿပီ… ေမာင့္အျပစ္ေတြကို ေပးဆပ္ရတယ္လို ့ပဲ ေမာင္ သေဘာထားပါတယ္… အညိဳ တစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႐ွိေနႏိုင္ပါေစလို ့ေမာင္ဆုေတာင္း ေနပါတယ္ အညိဳရယ္…
********************
“ ဟင္ သမီး သဒၵါ ဘာလို ့ငိုေနတာလဲ..” “ ေဖေဖ့ ပံုျပင္က ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာကိုး…ဟင့္ ဟင့္..” ေမသဒၵါညိဳကို ၾကည့္ကာ ဦးပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ရင္နင့္မိသည္… “ ေအာ္ သမီးရယ္ သမီးက ေဖေဖ့ကို ပံုေျပာျပပါဆိုလို ့ေဖေဖက ေျပာျပတာေလ… ေဖ့သမီးေလးက အရြယ္ေရာက္ၿပီ… ပညာလည္း စံုေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သိသင့္ သိထိုက္တာ မမွားသင့္ မမွား ထိုက္တာေလးေတြကို အတုယူရေအာင္ ေဖေဖက ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေျပာျပတာေလ..ေဖ့သမီးေလးက တကယ္ မွတ္ေနတာကိုး… ကဲပါ တိတ္ေတာ့ ပံုျပင္ပဲ ဟာကို သမီးရယ္..ဘာလို ့မ်က္ရည္ေတြ အကုန္ခံမွာလဲ..ကဲ ကဲ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ သြားအိပ္ေတာ့ေနာ္… ညဥ့္နက္ေနၿပီ သမီးရဲ ့… ” .. သူ မေမာ္ကို စစ္ကူေတာင္း သလို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မေမာ္ရဲ ့မ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ေနသည္… “ ဟုတ္သားပဲ သမီးရယ္..ေဖႀကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္..ကေလး အိပ္ခါနီးကို ဘာေတြ ေျပာမွန္း မသိဘူး..လာ လာ ေမႀကီး တျခား ပံုေျပာၿပီး သိပ္မယ္ေနာ္…” မေမာ္ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္သြားေသာ သမီးေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ကာ သူ သက္ျပင္းကို ဖြဖြ ႐ိႈက္မိသည္…
ဟိုးေ၀းေ၀းက မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြရဲ ့တဆံုး ေငးၾကည့္ရင္း…သူအတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္… ညီမေလး အညိဳ ႏွင့္ အေဖဆံုးၿပီးမၾကာ သူႏွင့္ အငယ္မေလးလည္း လက္႐ွိေနေနတဲ့ ရန္ကုန္က အိမ္ကို အေမ့ သေဘာတူညီမႈႏွင့္ ေရာင္းကာ ပိုင္ညိဳဦး ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားခဲ့သည္… သမီးေလးကို မေမာ္ႏွင့္ အငယ္မေလးႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းလတ္ကပါ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့ၾကလို ့လည္း သူ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုစိုက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္… တစ္စတစ္စ သူ အဆင္ေျပ လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းထြန္းလတ္ကို အငယ္မေလး ႏွင့္လက္ဆက္ေပးကာ သူ႐ွိရာသို ့ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေခၚခဲ့သည္…သမီးေလး ပညာေရးအတြက္ အစစ အရာရာ သူစီမံခဲ့သည္..သူ ့ရဲ ့ စနစ္တက် စီမံမႈႏွင့္ သမီးေလးရဲ ့ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အခုဆုိ သမီးေလးက ဆရာ၀န္မႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မည္…
ရာသီႏွစ္လ အခါခါ ေျပာင္းေပမဲ့ ညီမေလး အညိဳကို တစ္ရက္မွ မေမ့ပါဘူး… ညီမေလးရဲ ့အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မႀကံဳရေလေအာင္ သမီးေလးကို သြန္သင္ ဆံုးမေနမိတာေပါ့….အခုေလာက္ဆို ညီမေလး အညိဳ ဘယ္ ဘ၀ ဘယ္ဘံုေတြ ေရာက္ေနၿပီလဲ… ညီမေလးသာ ျမင္ႏိုင္မယ္ဆို သူနဲ ့ခၽြတ္ဆြတ္တူေသာ သူ ့အေမြျဖစ္တဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေတြပါ အပိုင္ရထားေသာ..သူ ့လို ပံုျပင္နားေထာင္တာကို ႏွစ္သက္ေသာ…သူ ့လို ဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ သမီးေလး ေမသဒၵါညိဳ ကို ျမင္ရင္ ေရာက္ရာကေန ေက်နပ္ေနမွာပါ… ဦးပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ၿပံဳးေနတာလား ၀မ္းနည္းေနတာလားေတာ့ မသိပါ…. သူ အျမင္ေတြ မႈန္၀ါးေနတဲ့ အခိုက္ မ်က္ေစ့ကို ေခတၱ မွိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပါးျပင္ တေလွ်ာက္ ပူပူေႏြးေႏြး ျမစ္ႏွစ္စင္းက အလိုလို စီးဆင္းသြားပါေတာ့သည္….
မွတ္ခ်က္။ ။ စာဖတ္သူ ပရိသတ္မ်ားကို ကာရံ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပန္ပါရေစ... ခုလို ဇာတ္လမ္း႐ွည္ႀကီးကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ အတြက္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါရေစ...စိတ္ႀကိဳက္ မျဖစ္ေသးလို ့ျပင္ဆင္ရင္း ၾကာသြားတာကို ခြင့္လႊတ္ ေပးေစလိုပါသည္.. အပိုင္းခြဲရန္ စဥ္းစားထားေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေမာင္ႏွမမ်ားကို အားနားလို ့ အစအဆံုး ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္...ကာရံ ဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုး ဖတ္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ အခ်ိန္ရပါက ေ၀ဖန္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးေပးေစလိုပါတယ္... ပထမဆံုးေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမို ့ လိုအပ္ခ်က္ အားနည္းခ်က္မ်ား ႐ွိႏိုင္ပါသည္... စာဖတ္သူမ်ား မႏွစ္သက္ေသာ သို ့မဟုတ္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္ရေသာ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ား ႐ွိပါက ကာရံကုိ ကူညီေသာ အေနျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးေပးေစလိုပါသည္...သို ့မွသာ..ေနာက္ေနာင္တြင္ ဒီထက္ေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္ရန္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္...လာေရာက္ စာဖတ္သူမ်ားကို ထာ၀စဥ္ ေက်းဇူးတင္ ေလးစားလွ်က္....ကာရံဆူး
(မ်က္ေစ့ ေညာင္းသြားသူမ်ားအား ကာရံမွ မ်က္စဥ္း အလကား ခတ္ေပးပါမည္... ေမွ်ာ္ရလြန္းလို ့လည္ပင္း႐ွည္သူမ်ားအတြက္လည္း လက္ခမဲ့ လည္ပင္း ျဖတ္ေပးပါသည္.....:P)
ပတ္၀န္းက်င္က အညိဳ ့ကို ဘယ္လိုေတြ ၾကည့္ေန ျမင္ေန ေ၀ဖန္ေနၾကမွာလဲ…ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္သိၿပီး အညိဳ ့ကြယ္ရာမွာ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာၿပီးၿပီလဲ…အရင္က ႐ိုး႐ိုးသားသား ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြကိုေတာင္ အခုဆိုရင္ အညိဳ ေၾကာက္လာတယ္.. လူေတြကို အညိဳ ရဲရဲ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး… အမွားလုပ္ထားတဲ့ တရားခံ တစ္ေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား… အညိဳမွာ ရင္ဆိုင္ဖို ့ခြန္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီ…ဒါေၾကာင့္ အညိဳ ေမာင္နဲ ့ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဒီခရီးကို ထြက္လာခဲ့တာ..
မေန ့က အညိဳ ထြက္စာတင္ေတာ့ မသီတာက အရမ္းကို အ့ံၾသ သြားပံုရတယ္.. စကားေတြေတာင္ မထြက္ေတာ့ဘူး….အညိဳကေတာ့ က်န္းမာေရးေၾကာင့္လို ့ပဲ ေျပာခဲ့တယ္…မသီတာ ယံုယံု မယံုယံု ဒီပတ္၀န္းက်င္က ထြက္ေျပးသြားခ်င္ဖို ့သာ အဓိကပါ….ေမာင့္ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလို ့ လည္း လိမ္ခဲ့လိုက္တယ္…. တကယ္လည္း အညိဳ့အေျခေနက ခပ္ယဲ့ယဲ့…စိတ္က ခံစားခ်က္ဟာ လူကို ဆြဲခ်လိုက္သလိုပါပဲ… တကယ့္ကို ေရာဂါသည္ပံု ျဖစ္သြားတယ္… ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူကိုမွ ထပ္မသိေစခ်င္ဘူး… ေနာက္ရင္ဆိုင္ရမွာကို ေတြးၿပီး အညိဳ ေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္… သူမ်ားရဲ ့ အငယ္အေႏွာင္း ဘ၀မ်ိဳး သူမ်ား အသိုက္အၿမံဳကို ခြဲတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး သူမ မရခ်င္… သူမ အတြက ္ဘယ္ ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြမို ့ဒီေလာက္ အထိ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ခဲ့ရတာလဲ… ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးထဲမွာ သိသိႀကီးနဲ့ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ မမိုက္ခ်င္ေတာ့ပါ… အေမ့အိမ္ကို လြမ္းေပမဲ့ သမီးမိုက္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မိဘေတြကို မပူေလာင္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး… သမီးကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ ့အေဖနဲ ့အေမရယ္…စိတ္ထဲကသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ေနမိတယ္…
“ လက္ေတြ ့မွာ ခဏခဏ ေျခေခ်ာ္လဲတာကို ျပန္ထႏိုင္ေပမဲ့ ဘ၀ရဲ ့လွည့္ကြက္ေတြထဲ ေခ်ာ္လဲခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ ျပန္ထဖို ့ေနေနသာသာ နလန္မထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လဲၿပိဳ က်ခဲ့ၿပီလား…”
ရထားႀကီးက မျမန္ေပမဲ့ ခပ္မွန္မွန္ ခုတ္ေမာင္းေနတယ္… ရထားေပၚပါတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကို သိတဲ့သူမ်ားပါလာမလား..ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သိတဲ့သူေတြ ႐ွိမလားလို ့ ေတြးပူမိျပန္ေတာ့ ရထားေပၚ တက္တာေတာင္မွ သူမ်ားေတြလို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ မတက္ရဲတဲ့ ဘ၀…အညိဳ ့ဘ၀အေၾကာင္းေတြက ဘယ္လိုမွ မလွမပ… ကံၾကမၼာ ၿငိဳးခ်က္က ျပင္းထန္လြန္းတယ္… ရထားေပၚ လူေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ အညိဳက လူမျမင္ေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ႐ိႈက္ေနရတယ္…စည္းခ်က္မမွန္တဲ့ အသက္႐ႈသံေတြနဲ ့ေမာလြန္းလို ့ လူကလည္း ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာ က်န္ေတာ့သည္… အစာကိုေတာ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ စားတယ္ဆို႐ံု စားေနရေပမဲ့ သိပ္အားမပါလွဘူး… အစ္ကိုႀကီးဆီ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို ့သာ..ဆုေတာင္းေနရသည္…
ညိဳ ့အစ္ကိုႀကီးက တစ္နယ္သူနဲ ့အိမ္ေထာင္က်လို ့မိဘေတြနဲ ့ခြဲေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ…ဖုန္းအဆက္အသြယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ႐ွိတာကလြဲလို ့ေမာင္ႏွမခ်င္း သိပ္မေတြ ့ျဖစ္… အစ္ကိုႀကီးက အညိဳ ့ကို ခ်စ္သည္…ညီမႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ အညိဳ ့ကို ပိုခ်စ္သည္..အညိဳ ့ရဲ ့ညီမေလးကေတာ့ အေမတို ့ႏွင့္ ေနကာ ရန္ကုန္မွာပဲ စာေပးစာယူတက္ေနသည္… အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္က်တုန္းက အညိဳ ျဖင့္ ၀မ္းနည္းလိုက္ရတာ..ငိုလြန္းအားႀကီးလို ့တစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ယာထဲ ေနခဲ့ရတာ..အဲ့ဒီတုန္းက အစ္ကိုႀကီးတို ့ အညိဳေနေကာင္းသည္ အထိ ရန္ကုန္မွာ ေနေပးရသည္.. အိမ္ေထာင္က်ကာစမို ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသင့္ေပမဲ့ အညိဳ ့အတြက္ အစ္ကိုႀကီး ပူပန္ေနရသည္.. ေယာက္မ ျဖစ္သူက နားလည္မႈ ႐ွိလို ့သာ ေတာ္ေတာ့သည္…
အခုလို အညိဳ ့ရဲ ့အျဖစ္ကို အစ္ကိုႀကီးသိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ… အညိဳ အစ္ကိုႀကီးကို သိပ္ေတြ ့ခ်င္လာသည္… ရထားေပၚက ဆင္းေတာ့ အညိဳ အားအင္ မ႐ွိေတာ့ လူက ယိုင္သြားသည္…ေဘးက ထိန္းမတ္ေပးသူကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္… “ အဆင္ေျပရဲ ့လား..ဘယ္သြားမလို ့လဲ..” အညိဳ မ်က္၀န္းေတြက အေရာင္မ႐ွိ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္… အညိဳ စကားမျပန္ျဖစ္..လက္ထဲမွာ လိပ္စာေရးထားေသာ စာရြက္ကေလးကိုသာ ထုတ္ျပမိသည္…
“ ေအာ္ ဒီလိပ္စာသြားမွာလား ကၽြန္ေတာ္နဲ ့လိုက္ခဲ့ပါ..ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီကို သြားမွာ.. ” အညိဳ အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္… စိတ္ကို တင္းကာ သူ ့ေနာက္ လိုက္သြားမိသည္…“ ဟိုေ႐ွ ့မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္က ညီမသြားမဲ့ေနရာပဲ..” အညိဳ အားယူလွမ္းရင္း အိမ္ေ႐ွ ့ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး မ်က္ႏွာကို ၀ိုးတိုး၀ါးတာမွ် ျမင္လိုက္ရၿပီး အညိဳ ေလာကႀကီးကို ေခတၱေမ့သြားခဲ့သည္…
ႏိုးလာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ ့အတူ ေယာက္မေရာ အညိဳ ့ကို ကူညီခဲ့တဲ့သူပါ…ပူပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ ့၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္…“ ညီမေလး အညိဳ သတိယၿပီလား..စိတ္ပူလိုက္ရတာ ညီမေလးရယ္… ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရတာလဲ..အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာပါဦး..” အညိဳ အင့္ခနဲ ့႐ိႈက္ကာ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့သည္… “ ညီမေလးရယ္ ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမေလးနားမွာ အစ္ကိုႀကီး ႐ွိတာပဲ…ေျပာစရာ႐ွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမွ အစ္ကိုႀကီးတို ့ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားလို ့ရမွာေပါ့..ခုနက ဆရာ၀န္ႀကီး ေျပာလို ့ညီမေလးရဲ ့အေျခေနကို အစ္ကိုႀကီး သိသင့္သေလာက္ သိၿပီးပါၿပီ…” အစ္ကိုႀကီးက အညိဳ နဖူးက ဆံပင္ေလးေတြ သပ္တင္ေပးရင္း ေၾကကြဲေနပံုရသည္… အညိဳ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အငို မတိတ္… ေယာက္းမႏွင့္ ဟိုလူလည္း အျပင္ေ႐ွာင္ထြက္ ေပးၾကသည္…
အညိဳ ့ဘ၀အေၾကာင္းၾကားၿပီး ပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္…ေဒါသေတြလည္း ပြက္ပြက္ဆူေနသည္… သက္မင္းေမာင္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကို အနားမွာ ႐ွိလွ်င္ အေသ႐ိုက္သတ္ လိုက္ခ်င္သည္ အထိ… ညီမေလး အညိဳ ႐ုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းလတ္ႏွင့္ အတူေရာက္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ့မွာ ေမ့လဲ သြားေတာ့ ထြန္းလတ္ကိုပင္ သူ အထင္လြဲလိုက္ေသးသည္.. အညိဳ သတိလစ္ေနတုန္း ထြန္းလတ္ ေသခ်ာ ႐ွင္းျပမွ အညိဳနဲ ဒီေကာင္ သတ္သတ္ဆီလာတာကို သိရသည္… သူငယ္ခ်င္းထြန္းလတ္္က သူ ့အတြက္ ယံုၾကည္ရေသာ ညီအစ္ကိုလိုေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမို ညီမျဖစ္သူရဲ ့အျဖစ္ကို ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္မိသည္…
“ ငါဘာလုပ္ရမလဲကြာ..ငါ့ညီမေလး ကံဆိုးလိုက္တာ…သူ ့မွာ ဘာလို ့ဒီအျဖစ္မ်ိဳးနဲ ့ႀကံဳရပါလိမ့္.. ငါ့ညီမေလးက သိပ္အျပစ္ကင္းတာကြ… သူ ့ရဲ ့အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အခုေတာ့….” ပိုင္ညိဳဦး ၀မ္းနည္းစြာ စကားကိုပင္ မဆက္ႏိုင္ေတာ့ ထြန္းလတ္ မေနႏိုင္..“ သူငယ္ခ်င္း မင္းဒီလုိ ခံစားေနရလို ့ေရာ ျပႆနာရဲ ့အေျဖက ထြက္မွာလား…ငါတုိ ့ေခါင္းေအးေအး နဲ့ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရေအာင္လား..” ..“ ေအးကြာ..ငါလည္း ပူထူၿပီး ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး…မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ ကူညီပါဦးကြာ..” ထြန္းလတ္က ေခတၱမွ် စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ “ မင္းမိန္းမ မေမာ္က ကေလးမရႏိုင္ဘူးေနာ္…အဲ့ဒါ ပတ္၀န္းက်င္က သိလား..” ထြန္းလတ္ စကားေၾကာင့္ ပိုင္ညိဳဦး နားမလည္သလို ၾကည့္သည္.. “ ဒီလိုေလကြာ… မင္း မိန္းမနဲ ့အညိဳ ့ကို ကိုယ္၀န္ ၿပိဳင္႐ွိခိုင္းလိုက္..” ..သူ အံ့ၾသတႀကီး ျပန္ၾကည့္ေတာ့..“ မၾကည့္နဲ ့ေဟ့ေကာင္..ငါေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဦး..ဒီလိုေလကြာ..မင္းမိန္းမ နဲ ့မင္းညီမကို ကိုယ္၀န္တူတူ ႐ွိတဲ့ သေဘာျဖစ္ေအာင္ လုပ္…လတ္တေလာ ငါက မင္းညီမ ေယာက်ာ္း ေယာင္ေဆာင္ ေပးမယ္..ၿပီးရင္ ငါတို ေရာ မင္းတို ့လင္မယားပါ ၿမိဳ ့ႀကီးကို တက္ေမြးမယ္ဆိုၿပီး သတင္းလႊင့္… ၿပီးရင္ ငါ့နယ္ကို သြားၾကမယ္… မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ..ငါက တစ္ေကာင္ၾကြက္… မိဘေတြ ႐ွိတုန္းကသာ ဘြဲ ့ေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ယူပါသားရယ္လို ့ေျပာလြန္းလို ့..ဘြဲ ့တစ္ခုရထားတာ… အခုမိဘေတြလည္း ဆံုးေရာ…ႀကံဳရာမွာ စီးပြားေရး လုပ္တဲ့ေကာင္ေလကြာ..”.. ထြန္းလတ္ စကားကို ပိုင္ညိဳဦး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားမိသည္.. ထြန္းလတ္က မိဘေတြ ထားခဲ့တဲ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ေတြကို စာရင္းငွား ထားၿပီး နယ္စံုလွည့္ကာ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ လုပ္ေနသည္..
ဟိုတစ္ခါ ပိုင္ညိဳဦးတို ့လင္မယား ၿမိဳ ့တက္တုန္း အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာေပမဲ့ ယေန ့ထိ ကေလးမရတာေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ ကိုယ္၀န္ေဆာင္လို ့ရမရ ၀င္စစ္ခဲ့ရာမွ..မ၀င္း၀င္းေမာ္ရဲ ့ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ကေလး မရႏိုင္ဆိုတာ သိေတာ့ သူတို ့လင္မယား စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္… ထို အေၾကာင္းအား မေမာ္က ႐ွက္လွသည္ဆို၍ မည္သူ ့ကို မွ် မေျပာျဖစ္..ထြန္းလတ္ တစ္ေယာက္သာ သူ ေျပာျဖစ္သည္.. “ မင္းညီမ မီးဖြားၿပီးမွ မင္းမိန္းမေမြးတယ္ဆိုၿပီး ကေလးေခၚၿပီး ျပန္လာေပါ့ကြာ.. ဒီၾကားထဲ မင္းကေတာ့ ျပန္လိုက္ သြားလိုက္ လုပ္ေပါ့..” ..“ ေအးကြာ..ညီမေလးကို တိုင္ပင္ၾကည့္တာေပါ့..”..ပိုင္ညိဳဦး သက္ျပင္းကိုသာ ေလးတြဲ ့စြာ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္…
“ ဘယ္လို အစ္ကို.. အစ္ကို သူ ငယ္ခ်င္းကို အညိဳက..ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ညိဳက ဘာလုပ္ရမယ္…” အညိဳ ေမာင္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေယာက်ား္ကိုမွ သူ ့ဘ၀ထဲ ဆြဲမသြင္းခ်င္…“ ညီမေလး…ဒီအတိုင္းေနလို ညီမေလးပဲ အ႐ွက္တကြဲ ျဖစ္မွာေလ.. ထြန္းလတ္ကလည္း ယံုၾကည္ရတဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ..လူေတြကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာ အစ္ကိုႀကီးတို ့မိသားစု ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဒီတစ္နညး္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္… နာမည္ခံ႐ံု သက္သက္ ထြန္းလတ္က ကူညီတာပါ…ၿပီးေတာ့ ညီမေလးက ဒီကေလးကို ေမြးျဖစ္ေအာင္ ေမြးခ်င္တာေလ..အစ္ကိုႀကီးတို ့က ညီမေလးရဲ ့က်န္းမာေရးကို သိပ္အားရတာ မဟုတ္ဘူး… ဒါေပမဲ့ ညီမေလး ဆႏၵ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အစ္ကိုႀကီးတို ့က အဖက္ဖက္က စဥ္းစားၿပီးမွ စီစဥ္ရတာပါ.. ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတို ့ဒီကေလးကို ဆက္ေမြးမယ္…ညီမေလးက ညီမေလး စိတ္ႀကိဳက္ ဘ၀သစ္ထူေထာင္ေပါ့…” အစ္ကိုႀကီးက သူမအတြက္ စဥ္းစားတာ သူမသိသည္.. အညိဳ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ အားမရ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညိဳ ဒီကေလးကိုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ေမြးမည္…အညိဳ အသက္နဲ ့လဲ ရင္ လဲရပါေစ..ျဖစ္ေအာင္ေမြးမည္… ဘာေၾကာင့္ အညိဳ ဒီေလာက္ စိတ္ထက္သန္ေနသည္ကိုေတာ့ သူမ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့… ေမာင့္ကို သူမ ခ်စ္ခဲ့တာက အဆံုးထိ ရည္ရြယ္ ခ်စ္ခဲ့တာေလ… ေမာင္ အညိဳ ့နားမွာ မ႐ွိေပမဲ့ ေမာင္ကိုယ္ပြားေလးကို အညိဳ လိုခ်င္သည္… ျမင္ခ်င္သည္… အစ္ကိုႀကီး စကားကို သူမ ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္သည္…
“ ကဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာလို သေဘာထား..ဘာမွ အားမနာနဲ ့..ညီမေလးလည္း ကိုယ့္ အစ္ကိုလို သေဘာထား..အားမငယ္နဲ ့ေနာ္..” ..သူတို ့ေတြ ထြန္းလတ္အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အနားယူၾကရသည္…တစ္လမ္းလံုး အေတြး ကုိယ္စီမို ့ ဘာစကားမွ မယ္မယ္ရရ မေျပာျဖစ္.. အိမ္႐ွင္ ထြန္းလတ္ကေတာ့..ေနရာ ထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ေနသည္..မေမာ္ကေတာ့ ပိုင္ညိဳဦး စကားကို အမိန္ ့တစ္ခုသဖြယ္ ဘာမွ မျငင္းဆန္ခဲ့ အၿမဲ နာခံၿမဲ… ခုလည္း ပိုင္ညိဳဦး စီစဥ္တာကို ဘာေစာဒက မွ မတက္..သူမကလဲ ကေလး ႐ူး ႐ူးေနတာဆိုေတာ့..ကေလးတစ္ေယာက္ ရမည့္အေရးမို ့သူမလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္… ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ အညိဳတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကသာ..ဆို ့နင့္ ခံစားေနရသည္.. ဒီဒုကၡေတြ အခက္ခဲေတြကို ညီမေလး ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ပါေစလို ့အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေနပါတယ္ ညီမေလးရယ္…
“ ခုတစ္ေလာ အညိဳ ၾကည့္ရတာ သိပ္အားမရဘူး ခဏခဏလည္း ေမာေနတယ္ အစ္ကို… အစားလည္း သိပ္မစားဘူး.. ကုိယ္၀န္က လရင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ပူတယ္ အစ္ကိုရယ္..ေအာ္ သူမွာတဲ့ေဆးေတြေရာ ပါခဲ့ရဲ ့လား…” ပိုင္ညိဳဦး ခရီးေရာက္မဆိုက္ ညီမျဖစ္သူ အေျခေနကို မေမာ္က ဆီးေျပာသည္… သူႏွင့္ ထြန္းလတ္က အလုပ္ကိစၥႏွင့္မို ့မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရသည္… အညိဳ ကို မေမာ္ႏွင့္သာ ထားခဲ့ရသည္…“ ဟင္း..ေဆးေတြက ပါပါတယ္.. ညီမေလး ၾကည့္ရတာ တအား ပိန္လာတယ္…အစ္ကိုလည္း သိပ္အားမရဘူးကြာ…ခက္တာက သူ ကေဆး႐ံု မသြားခ်င္ဘူးတဲ့… သူကိုယ္တိုင္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေနေတာ့ အစ္ကိုတို ့လည္း ေျပာရခက္တယ္ကြာ..ဒီတစ္ေခါက္ အစ္ကို ရန္ကုန္ပါ ေရာက္ခဲ့တယ္…အေမတို ့ဆီ ေရာက္ေတာ့..အေဖက အေျခေန သိပ္မေကာင္းဘူး..အညိဳ ့ကို အရမ္းေတြ ့ခ်င္ေနတယ္…”…
အေဖ့တြင္ ေသြးတိုးေရာ ႏွလံုးေရာ ဆီးခ်ိဳပါဆိုေတာ့ အေဖ့ အေျခေနက သိပ္မေကာင္း… အေဖက သမီးလို ့တိုးတိုး တစ္ခြန္းေျပာေတာ့ အေမနဲ ့အငယ္မေလးက မ်က္ရည္က်သည္… အေမက သူ ့ကို ေခၚကာ တိုးတိုးစကားဆိုသည္..“ မင္း အေဖကို ေဆး႐ံုမတင္ခင္တစ္ညက သူ အေမ့ကို စကားေတြ ေျပာတယ္ သားရယ္…သမီးညိဳ ကို သူအိပ္မက္ မက္တယ္တဲ့… အိပ္မက္ထဲမွာ သမီးက မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး..အရမ္းကို အားငယ္ေနတယ္တဲ့..အဲ့ဒီ စကားေတြကို သူ ဒီေလာက္ေမာေနတဲ့ ၾကားက မနည္း အားယူၿပီး အေမ့ကို ေျပာတယ္ သားရယ္..” အေမ သူ ့ရင္ခြင္ထဲ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်ေတာ့သည္..အေဖ့ေ႐ွ ့တြင္ ဟန္ေဆာင္ေနေသာ အေမ သားတစ္ေယာက္ေ႐ွ ့က်ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပမာ အားကိုးတႀကီး ဖက္ကာ ငို႐ွာသည္ေပါ့… ပထမေတာ့ သူ အေမ့ကို အညိဳ အေၾကာင္း ေျပာမလို ့ပါ…အေဖ့ရဲ ့အပူနဲ ့တင္ အေမ့ မ်က္ႏွာက ႐ုပ္သိပ္မေပၚ… အညိဳ ့အေၾကာင္းပါၾကားရင္ အေမ ခံႏိုင္ရည္ ႐ွိမည္မထင္..ဒါေၾကာင့္ သူ အငယ္မေလးကိုသာ အက်ိဳးအေၾကာင္း႐ွင္းျပခဲ့ရသည္… မိဘေတြ အနားတြင္ အႀကီး ျဖစ္ေသာ သူေရာ အညိဳပါ တာ၀န္ မေက်ခဲ့…အငယ္မေလးကိုသာ အေဖနဲ ့အေမ့ကို ဂ႐ုစိုက္ဖို ့မွာကာ သူ ျပန္လာခဲ့ရသည္…
“ ညီမေလး ေနသာရဲ ့လားကြယ္..” သူ ၀ယ္လာေသာ ေဆးေတြကို အညိဳ ့ကို သြားေပးၿပီး အေျခေနကို ေမးမိသည္.. “ ညီမေလး ေနေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုႀကီး… ဒီေဆးေတြ ေသာက္ေနတာပဲေလ..ညီမေလး အတြက္ မပူပါနဲ ့… ဒီကေလးကို ညီမေလး ရေအာင္ ေမြးမွာပါ…” အညိဳ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေတာ့မေလွ်ာ့..
ဒါေပမဲ့ အတြင္းမွာ ခံစားေနရတာကို ညီမေလး မ်က္၀န္းေတြက တဆင့္ အစ္ကိုႀကီး ရိပ္မိပါတယ္ကြာ… ထြန္းလတ္ပင္ အညိဳ အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိသည္… ဆရာ၀န္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ ့အျဖစ္က ဆိုးလြန္းသလို အညိဳ ့အတြက္ သူလည္း ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ ထပ္တူ ခံစားမိသည္… သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ သက္ျပင္း ကိုယ္စီ ခ်လိုက္ၾကသည္…
အခ်ိန္ေတြ တေရြ ့ေရြ ့ကုန္ဆံုးကာ အညိဳ ့မီးဖြားရက္ပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္… ဧည့္ခန္းတြင္ ပိုင္ညိဳဦးႏွင့္ ထြန္းလတ္ ေယာက္ယက္ ခတ္ေနသည္… အိပ္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ အညိဳ ့ရဲ ့ညီးျငဴ စုပ္သပ္သံေတြက ဆက္တိုက္ ၾကားေနသည္… တစ္ခါတစ္ခါ အသက္႐ွႈသံ ျပင္းျပင္းေတြပါ ပါလာသည္… သူနာျပဳ ဆရာမေလးႏွင့္ အတူ လက္သည္ေရာ မေမာ္ပါ အခန္းထဲတြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေမြးဖြားႏိုင္ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္… အညိဳက ေခါင္းအရမ္းမာသည္… ေဆး႐ံုကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဟု တင္းခံေနေတာ့ ယခုလို စြန္ ့စြန္ ့စားစား ေမြးေနရသည္ေပါ့… အညိဳေဆး႐ံု မသြားခ်င္တာ သူသိသည္… ဟိုေကာင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ႐ွိသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ သိသြားမွာကို မလိုလား..ၿပီးေတာ့ အညိဳ ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျဖစ္ဖူးသူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္သည္… သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အညိဳ ခုလို အျဖစ္မ်ိဳးကို လူမ်ားမ်ား အသိမခံခ်င္ခဲ့…
“ ၀ါးးးးးး..” အခန္းထဲမွ ၀ါးခနဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ကေလးငိုသံေၾကာင့္ သူႏွင့္ ထြန္းလတ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာ အားရ ၿပိဳင္တူ ဖက္မိၾကသည္….. “ အညိဳ အညိဳ…အစ္ကိုေရ လုပ္ပါဦး…” အခန္းထဲမွ မေမာ္ ရဲ ့ငိုသံႀကီးေၾကာင့္ သူတို ့အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ေတာ့ အသက္မဲ့ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ညီမေလး အညိဳ… မ်က္လံုးေတြက ဖြင့္လို ့… သူ ့ကို တစ္ခုခု မွာေနသေယာင္… သူမ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီးေတြက ဒီကေလးကို သူမ ဘယ္ေလာက္ အသက္နဲ ့ရင္းခဲ့ရသည္ကို ေဖာ္ျပေနသေယာင္… သူမ ကတိအတိုင္း ကေလးကိုေတာ့ လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ေခၚခဲ့ၿပီး သူမကေတာ့ အားလံုးႏွင့္ ေ၀းရာကို ထြက္သြားခဲ့သည္…. “ ညီမေလးးးးးးးးးး…..” အညိဳကို သူ ဖက္ၿပီး အားကုန္ေအာ္ကာ ငိုခ် လိုက္မိေတာ့သည္…..
အညိဳ ့နာေရးကိစၥ အ၀၀ကို ထြန္းလတ္ကသာ ဦးေဆာင္ စီစဥ္သည္… ပိုင္ညိဳဦး ဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးကို အိပ္မက္ တစ္ခုလိုသာ သေဘာထားခ်င္သည္… သူ ့ညီမေလး အညိဳ သူတို ့ကို ေစာေစာစီးစီး ေလာက ထဲက ေက်ာခိုင္း ထြက္သြားမည္ဟု သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးထားခဲ့… ခုေတာ့ ညီမေလးက သူ ့သမီးေလးကို သူ ့ကိုယ္စား ထားသြားခဲ့သည္… “ ညီမေလး ေရ….စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြားပါေတာ့ကြာ… သမီးေလးကို အစ္ကိုႀကီး တစ္သက္လံုး ကိုယ့္သမီးလိ ေစာင့္ေ႐ွာက္သြားပါ့မယ္…ငါ့ညီမေလး ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက ကင္းပါေစလို ့အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေပးပါတယ္… အညိဳေရ အမွ် အမွ် အမွ်…”…
အညိဳ ့ရက္လည္ၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း ပိုင္ညိဳဦးတို ့ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ ကေလးက ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ လလည္ေစာင့္ၿပီးမွသာ ျပန္ျဖစ္ေတာ့မည္… “ ကိုပိုင္ညိဳဦး ႐ွိလား ရန္ကုန္က ဖုန္းလာေနတယ္..” သူ ့စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္… သူ အငယ္မေလးကို ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့သည္.. သူ အေျပးတပိုင္း ဖုန္းလာကိုင္ေတာ့ ဖုန္းထဲမွာ အငယ္မေလး ရဲ ့ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည္… အေျခေနကို သူ ရိပ္မိလိုက္သည္…
ေဆး႐ံုကို သူ ေရာက္ေတာ့ “ အစ္ကိုႀကီး …..ဟီး ဟီး” အငယ္မေလး သူ ့ကို ေျပးဖက္ၿပီး ငို႐ွာသည္.. အေမကေတာ့ အေဖ့ကိစၥေတြ ႏွင့္ အပူလံုးၾကြေနသည္…သူ ့ရဲ ့ရင္တြင္း အပူ ေသာကေတြကို ဒီမိသားစုကို ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ..“ အေဖ မဆံုးခင္ တစ္ပတ္ အလိုေလာက္က သူ မညိဳကို အိပ္မက္မက္တယ္လို ့ေျပာတယ္..သူ ့ကို မညိဳ လာႏႈတ္ဆက္တယ္တဲ့…အဲ့ေနာက္ပိုင္း အေဖ့ အေျခေန ပိုဆိုးလာတယ္.. အသက္ကယ္ေဆးေတြလည္း ေလးလံုးေလာက္ ထုိးရတယ္…ခုေတာ့ ခုေတာ့ အေဖ ညီမေလးတို ့ကို ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီ အစ္ကိုႀကီးရယ္ …..” ညီမေလး အားရေအာင္ ငိုပါေစေလ…သူ ့ရင္ေတြ ကြဲထြက္ေတာ့မည္…“ အစ္ကိုႀကီး မညိဳ မညိဳေရာ သက္သာရဲ ့လားဟင္..” အငယ္မေလးက အငို တစ္၀က္ႏွင့္ အစ္မကို စိတ္ပူစြာေမးေတာ့ ..သူ ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမည္လဲ… သူေတြေ၀ေနဆဲ “ သား…”…အေမက ခုမွ သူ ့ကို ေတြ ့သည္ ထင္သည္.. အေမ့ကို ဆီးဖက္ထားလိုက္ရသည္.. အေမလည္း သူ ့အတိုင္းပင္ ခံစားေနရ႐ွာမည္… အေမ့ကို ၾကည့္ရတာ ယိုင္ေနၿပီ… သူကိုယ္တိုင္လည္း အေျခမခိုင္ခ်င္ေတာ့..သို ့ေသာ္ သူေတာင့္ခံႏိုင္ရမည္… သူသာ ၿပိဳလဲ ခဲ့လွ်င္ အေမႏွင့္ အငယ္မေလး ဘယ္သူ ့ကို သြားအားကိုးမလဲ..သူ အံကို တင္းတင္း ႀကိတ္ထားမိသည္… “ အေမ အားမငယ္ပါနဲ ့…သား႐ွိပါတယ္..” “ သမီးေလး အညိဳ ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနလဲဟင္… ေဖႀကီး ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သမီးေလး သိရဲ ့လား… ဖုန္းလည္း မဆက္ဘူး..သူ အဆင္ေျပရဲ ့လား ေနေရာ ေကာင္းရဲ ့လား မသိပါဘူး သားရယ္.. အေမစိတ္ပူလိုက္တာ…” အေမက အေဖ့ကိစၥကို ခဏ ေမ့ထားသလိုပင္..အညိဳ ့ကို ပူပင္ေနသည္..ေအာ္ အေမဆိုတာ သားသမီးကို ဦးစားေပးတတ္တာပါလား… သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္… တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကကြဲေနမိသည္…
အေဖ့ ေျမခ်တဲ့ေန ့… အေမကေတာ့ တည္ၿငိမ္သြားသည့္ပံုစံမို ့စိတ္နည္းနည္း သက္သာရသည္..အေမကို ၾကည့္ရသည္မွာ တရားႏွလံုး သြင္းေနသည္ထင္သည္… ေအးေလ… သြားသည့္သူက သြားႏွင့္ၿပီ… က်န္ရစ္သူေတြက ပူေဆြးေနရင္ သြားေလသူေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနမည္... အေမ့အေျခေနကို အကဲခတ္ကာ သူ အညိဳ ့အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္…
“ သား အေမ့ကို တစ္ခုခု ေျပာစရာ႐ွိလား..” အေမက ပါးနပ္သည္..သူ ့မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ကာ တည္ၿငိမ္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေမးသည္… ပိုင္ညိဳဦး ေတြးေတြးဆဆ ႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမွန္း သိေတာ့..“ ေျပာစရာ႐ွိတာ ေျပာပါ သား.. ေလာကဓံကို အေမခံႏိုင္ပါၿပီ…ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆို တရား စခန္း သြားေတာ့မယ္… အငယ္မေလးကိုေတာ့ သားနဲ့ အေမအပ္ခဲ့မယ္ေနာ္…”… ေအာ္ အေမက သံေယာဇဥ္ အပူေတြ အကုန္ ျဖတ္ေနၿပီကိုး… အငယ္မေလး မ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္…“ အညိဳ မ႐ွိေတာ့ဘူး အေမ…” ေျပာရင္း အညိဳမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့ သူ ့ပါးျပင္တစ္ဖက္ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္… အငယ္မေလးက ဟီးခနဲ ငိုခ်ျပန္သည္… သူ ့အေမ့မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္ေတာ့ ခဏ မွင္သက္ၿပီး အရိပ္တခ်ိဳ ့ျဖတ္ေျပးသြားသည္… ၿပီးမွ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို ထိန္းထားေသာ အသံ “ အေမ သိေနတယ္.. သားရယ္…အေမ့ သမီးေလး ကံမေကာင္း ႐ွာ ဘူး ထင္တယ္… ေဖႀကီး တစ္ေယာက္ သမီးေလးကို သတိယေနတုန္းက အေမ ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိတယ္… ဒါေပမဲ့ အေမ ေမးလို ့သားေျဖမွာကို အေမ မၾကားႏိုင္ေသးလို ့ မေမးခဲ့တာပါ.. ေဖႀကီးကိုလည္း သိမသြားေစခ်င္ဘူးေလ..ဒါေပမဲ့ ေဖႀကီးကေတာ့ သိေနပံုရတယ္… သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့” အေမက ေဆြးေဆြးေျမ ့ေျမ ့ေျပာေတာ့ သူတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ငိုမိျပန္သည္… အေမ ေျဖႏိုင္သြားၿပီလား မ်ိဳသိပ္ထားတာလား…. အေမ့ရဲ ့မ်က္၀န္းေတြ ရီေ၀ေနသည္… အစ္ကိုႀကီး ဆုေတာင္းေနပါတယ္ …အေဖနဲ ့ညီမေလး ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ ေရာက္ၾကပါေစ…
သက္မင္းေမာင္တစ္ေယာက္ အညိဳ ့ကို ဆက္သြယ္လို ့မရခဲ့…. စိတ္ကေတာ့ပူသည္..ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလည္း စံပယ္ေထြးနွင့္ ကိစၥကို သူ အၿပီး ျဖတ္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေလာေနသည္… ဒီကိစၥ အျမန္ျပတ္မွသာ သူနဲ ့အညိဳ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပ်ာ္ႏိုင္မည္..သူလည္း အညိဳ ့ကို စိတ္သန္ ့သန္ ့ႏွင့္ ခ်စ္ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္လား…သူနဲ ့အညိဳ ျမန္ျမန္ နီးစပ္ဖို ့အတြက္ ေနာင္ေရးေသခ်ာဖို ့အတြက္ သူ ႀကိဳးစားေနသည္….ဒါေတာင္ စံပယ္ေထြးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လက္မခံ… အေလွ်ာ့ မေပး.. အခ်ိန္ဆြဲေနသည္…. ေနာက္ဆံုး သက္မင္းေမာင္ဘက္မွ နင္လိုခ်င္တာ ေတာင္းေတာ့ဟုဆိုမွ လက္႐ွိေနတဲ့ အိမ္ ၿခံ ႏွင့္ ကေလးနာမည္ႏွင့္ ဘဏ္မွာ သိန္းတစ္ရာ ေပးမွသာ သူ သက္မင္းေမာင္ႏွင့္ ကြာေပးမည္တဲ့… တကယ္ဆို စံပယ္ေထြးအား သက္မင္းေမာင္ ညစ္လွ်င္ရသည္.. သူတို ့လက္ထပ္စာခ်ဳပ္က တကယ္ေတာ့ အက်ံဳး မ၀င္မွန္း စံပယ္ေထြး မသိ.. ဒါေပမဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာေထာက္ကာ စံပယ္ေထြး ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္… ကိစၥအားလံုး ၿပီးသြားေတာ့မွ သူ အညိဳ ့ကို အရမ္းေတြ ့ခ်င္လာသည္…. သူႏွင့္ အညိဳရဲ ့အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးနဲ ့ေကာင္းေကာင္း ပံုေဖာ္ရင္း ၾကည္ႏူးေနမိသည္… သားေတြ သမီးေတြႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုေလး ဖန္တီးမည္…..
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့ျပန္လာမည္ ဆိုတဲ ့အေၾကာင္း အညိဳ ့ကို အေၾကာင္းၾကားလိုသည္…သို ့ေသာ္ ဖုန္းလည္း ဆက္လို ့မရသည္မို ့ သူ အျမန္ျပန္ ေရာက္မွသာ အက်ိဳးေၾကာင္း ႐ွင္းျပေတာ့မည္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္အနည္းငယ္ တက္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိသည္… သူ ့တြင္ပါလာေသာ ေသာ့ႏွင့္ဖြင့္၀င္ လိုက္သည္ႏွင့္…သူ ့ရင္ထဲ အမည္မသိ ေ၀ဒနာ တစ္ခု ေရာက္႐ွိလာသည္….သူဘာမွန္းေတာ့ ေရေရ ရာရာ မသိ… ခရီးပန္းလာသည္မို ့ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္သည္… ေရခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ေဆး႐ံုသို ့ထြက္ခဲ့လိုက္သည္..
သူ ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ မသီတာက “ ဟယ္ ကိုသက္မင္းေမာင္..ျပန္လာၿပီလား…အညိဳေရာ ေနေကာင္းလား.. ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းေလး တစ္ခ်က္ေတာင္ မဆက္ဘူးေနာ္…” သူ အံ့ၾသၿပီး ဘာေျပာလို ့ေျပာရမွန္းပင္ မသိ…“ ဟဲ့..အစ္မေမးေနတာေရာ ၾကားရဲ ့လား… ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ..အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ ့..” မသီတာ သတိေပးမွ အသိ၀င္သလိုႏွင့္…“ေနပါဦး မသီတာ..အညိဳက ဒီမွာ မ႐ွိဘူးလား..ဘယ္သြားလို ့လဲ..” “ ဘုရားေရ..” မသီတာ ဘုရားတမိသည္…“ အညိဳ က မင္းဆီလိုက္သြားတာေလ..သူ ့မွာ ေနမေကာင္းတာက တစ္ဖက္ ကိုယ္၀န္က တစ္ဖက္နဲ ့မို ့သူ အလုပ္ထြက္ၿပီး မင္းဆီလိုက္သြားတယ္ေလ… ဒါေတြ မင္း မသိဘူးလား… ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲဟယ္…” မသီတာက နားမလည္စြာ ေရရြတ္သည္… “ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါဘူး အစ္မ…ဘာရယ္ အညိဳ ့မွာ ကိုယ္၀န္႐ွိတယ္..ဟုတ္လားအစ္မ…ကၽြန္ေတာ့မွာ အိမ္မွာလည္း ကိစၥေလးေတြ ႐ႈပ္ေနလို ့..ဖုန္းကို ပံုမွန္ မဆက္ျဖစ္ဘူး..ေဆး႐ံုကို ဆက္ေတာ့လည္း မရဘူး အစ္မရဲ ့..” “ ေႀသာ္…ဟုတ္တယ္ ေဆး႐ံုက ဖုန္းက ပ်က္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ… ဒါဆို အညိဳက ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ.. သူ သိပ္ေနေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး…သူ ့ႏွလံုးက ”.. မသီတာ အေျပာကို သူ ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့.... သူခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ကို အေျပးအလႊား အိမ္ ျပန္ခဲ့သည္…
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အညိဳ သူ ့အတြက္ တစ္စံု တစ္ခု ထားခဲ့ လို ထားခဲ့ျငား သူ႐ွာၾကည့္သည္…ဘာဆို ဘာမွ မေတြ ့…စာေလးတစ္ေစာင္ စကားေလး တစ္ခြန္းပင္ အညိဳ ့သူ ့အတြက္ ခ်န္မထားခဲ့…ဗီိ႐ိုထဲမွာ အညိဳ ့အ၀တ္အစား နည္းနည္းပါးပါး ေလ်ာ့ေနတာကလြဲလို ့ အရင္အတိုင္းပင္… အညိဳက သူ ့အတြက္ ဘာမွ ခ်န္မထားခဲ့သလို သူလည္း အညိဳ ့ကို ႐ွာမေတြ ့ခဲ့… သူ ့မ်က္လံုးေတြ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ႐ွာရင္း စားပြဲေပၚမွာ ပန္းအိုးေလးႏွင့္ ဖိထားသည့္ စာအိတ္ေလးတစ္ခုကို မ်က္ေစ့ေရာက္သြားသည္..သူ အားရ၀မ္းသာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ သူႏွင့္ စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုသာ… ဟင္….ဒါကို အညိဳ အထင္လြဲသြားတာ ျဖစ္မည္… ေတာက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္သည္… သူအ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္ႏွယ္..ေမြ ့ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္… စိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရ… ဟာ မဟုတ္ဘူး… အညိဳ ဒါေတြက ေမာင္ ႐ွင္းခဲ့ၿပီးပါၿပီ…အညိဳရယ္ ေမာင္ ျပန္လာတဲ့ အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား... အညိဳ ့ကို ေမာင္ လိမ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူးကြာ… ေမာင့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့တာလား… အညိဳ ေမာင့္ကို ႐ွင္းျပခြင့္ေလးေတာင္ မေပးခဲ့ဘူးလားကြာ… အညိဳ ့အိမ္လိုက္သြားဖို ့သူ မရဲပါ… သူ့အျပစ္နဲ ့သူမို ့..အညိဳ ့မိဘေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲ….တစ္ခါဖူးမွ ရင္မဆိုင္ခဲ့ဘူးေသာ ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ သူ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ေသး.. သူ အညိဳ ့အိမ္နား သြားၿပီး အညိဳ ့အရိပ္မ်ား ေတြ ့လိုေတြ ့ျငား ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္… ထူးျခားမလာခဲ့… သူ အညိဳ ့ကို ေတြ ့ေအာင္ အရင္႐ွာၾကည့္ခ်င္သည္…
သူ အညိဳ ့ကို ႐ွာခဲ့သည္မွာ ရက္မွ လ လမွ ႏွစ္ပင္ေပါက္ေတာ့မည္… အညိဳ ့ကို မေျပာႏွင့္ အညိဳ ့ရဲ ့သတင္း အစအနေလးပင္ ေကာက္မရခဲ့… သက္မင္းေမာင္ရဲ ့အနာဂတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္စျပဳလာသည္… ေျခရာေဖ်ာက္ ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္လားကြာ… အညိဳေရ မင္းမ႐ွိရင္ ေမာင္ မေနတတ္ဘူး… ျပန္လာပါကြာ… ေမာင့္ကို ႐ွင္းျပခြင့္ေလးေတာ့ ေပးသင့္ပါတယ္… သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာေတြ ႏွိပ္စက္လို ့ လူ႐ုပ္ပင္ မေပါက္ေတာ့… ေသာက္လိုက္သည့္ အရက္က ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ … လူ ႏွင့္ စိတ္က သိပ္မကပ္… အရာရာဟာ ကံစီမံတာဆိုရင္ ကံၾကမၼာရဲ ့ဒဏ္ခတ္မႈက သူ ့အတြက္ ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ျပင္းထန္လြန္းလွပါတယ္…
ၾကာလာေတာ့ သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ဂေယာင္ ေျခာက္ျခား ျဖစ္လာသည္… သူ ့ရဲ ့စိတ္ကို အညိဳက လႊမ္းမိုးေနသည္… တစ္ခါတစ္ေလ သူ အညိဳ ႏွင့္ပင္ေတြ ့သလိုလို…. စိတ္ကူးထဲမွာ အညိဳ နဲ ့ခဏခဏေတြ ့ဖူးသည္… စကားေတြဆိုသည္… အညိဳက သူ ့ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပင္မက ဘ၀တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးထားလိုက္ၿပီ… ကံၾကမၼာရဲ ့ရက္စက္မႈက ထိုမွ်ႏွင့္ အၿပီးမသတ္ေသး.. ဒုကၡဆိုသည့္အမ်ိဳးက တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလာ…အေပါင္းအသင္းဖြဲ ့၍ လာတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား…
သက္မင္းေမာင္ အညိဳ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရင္း ဆိုင္ကယ္ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္၍ ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး လႈပ္မရေတာ့… ဒီလို ေ၀ဒနာဆိုးႏွင့္ ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားရသည့္ သားအတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၾကရသည္… သားေလးရဲ ့အိမ္ေထာင္ေရး ကံဆိုးျခင္းအတြက္ ျဖည္မဆည္ႏိုင္ၾကေတာ့…. “ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သားေလးရယ္…” သူတို ့သိပ္ခ်စ္ရေသာ သားအတြက္ ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားၾကရသည္… ထို ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သက္မင္းေမာင္ မည္သူႏွင့္မွ် စကားမေျပာေတာ့… အညိဳ လို ့တစ္ခါတစ္ခါ တီးတိုး ေရရြတ္ တတ္သည္မွ အပ… သူ ့တြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မ႐ွိေတာ့ေလာက္ေအာင္..ေအးစက္သြားသည္…
သူ အညိဳ ့ကိုလည္း ဒီအေျခေနမ်ိဳးႏွင့္ မေတြ ့လိုေတာ့… အညိဳ ပုန္းလက္စ နဲ ့သူ ့ကို တစ္သက္လံုး ေ႐ွာင္ပုန္းေနပါေစေတာ့… ေမာင္တို ့ရဲ ့ဖူးစာ ကုန္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို ့မွတ္ယူပါ့မယ္… ေမာင့္ရင္ထဲက အညိဳ ့ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြကေတာ့ ေမာင္ အသက္႐ွိသေရြ ့မကုန္မခမ္း ဆက္႐ွိေနဦးမွာပါ… ကမၻာႀကီးရဲ ့တစ္ေနရာမွာ အညိဳ ႐ွိေနတဲ့ အတြက္ ေမာင္ ေက်နပ္ေနပါတယ္… အညိဳေရ..မင္းနဲ ့အတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ကို မင္းတစ္ခါေလာက္ၾကည့္မလားလို ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ခဏခဏ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္ကြာ… ေမာင့္ရင္ထဲက စကားေတြ အခ်စ္ေတြကို လမင္းနဲ ့ၾကယ္ေလးေတြက တဆင့္ပဲ ေမာင္ ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္… ၾကားရဲ ့လား အညိဳေရ… အညိဳ ့အေပၚ လွည့္စားရက္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ရဲ ့ဇာတ္သိမ္းကေတာ့ အက်ည္းတန္ခဲ့ပါၿပီ… ေမာင့္အျပစ္ေတြကို ေပးဆပ္ရတယ္လို ့ပဲ ေမာင္ သေဘာထားပါတယ္… အညိဳ တစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႐ွိေနႏိုင္ပါေစလို ့ေမာင္ဆုေတာင္း ေနပါတယ္ အညိဳရယ္…
********************
“ ဟင္ သမီး သဒၵါ ဘာလို ့ငိုေနတာလဲ..” “ ေဖေဖ့ ပံုျပင္က ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာကိုး…ဟင့္ ဟင့္..” ေမသဒၵါညိဳကို ၾကည့္ကာ ဦးပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ရင္နင့္မိသည္… “ ေအာ္ သမီးရယ္ သမီးက ေဖေဖ့ကို ပံုေျပာျပပါဆိုလို ့ေဖေဖက ေျပာျပတာေလ… ေဖ့သမီးေလးက အရြယ္ေရာက္ၿပီ… ပညာလည္း စံုေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သိသင့္ သိထိုက္တာ မမွားသင့္ မမွား ထိုက္တာေလးေတြကို အတုယူရေအာင္ ေဖေဖက ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေျပာျပတာေလ..ေဖ့သမီးေလးက တကယ္ မွတ္ေနတာကိုး… ကဲပါ တိတ္ေတာ့ ပံုျပင္ပဲ ဟာကို သမီးရယ္..ဘာလို ့မ်က္ရည္ေတြ အကုန္ခံမွာလဲ..ကဲ ကဲ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ သြားအိပ္ေတာ့ေနာ္… ညဥ့္နက္ေနၿပီ သမီးရဲ ့… ” .. သူ မေမာ္ကို စစ္ကူေတာင္း သလို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မေမာ္ရဲ ့မ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ေနသည္… “ ဟုတ္သားပဲ သမီးရယ္..ေဖႀကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္..ကေလး အိပ္ခါနီးကို ဘာေတြ ေျပာမွန္း မသိဘူး..လာ လာ ေမႀကီး တျခား ပံုေျပာၿပီး သိပ္မယ္ေနာ္…” မေမာ္ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္သြားေသာ သမီးေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ကာ သူ သက္ျပင္းကို ဖြဖြ ႐ိႈက္မိသည္…
ဟိုးေ၀းေ၀းက မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြရဲ ့တဆံုး ေငးၾကည့္ရင္း…သူအတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္… ညီမေလး အညိဳ ႏွင့္ အေဖဆံုးၿပီးမၾကာ သူႏွင့္ အငယ္မေလးလည္း လက္႐ွိေနေနတဲ့ ရန္ကုန္က အိမ္ကို အေမ့ သေဘာတူညီမႈႏွင့္ ေရာင္းကာ ပိုင္ညိဳဦး ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားခဲ့သည္… သမီးေလးကို မေမာ္ႏွင့္ အငယ္မေလးႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းလတ္ကပါ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့ၾကလို ့လည္း သူ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုစိုက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္… တစ္စတစ္စ သူ အဆင္ေျပ လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းထြန္းလတ္ကို အငယ္မေလး ႏွင့္လက္ဆက္ေပးကာ သူ႐ွိရာသို ့ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေခၚခဲ့သည္…သမီးေလး ပညာေရးအတြက္ အစစ အရာရာ သူစီမံခဲ့သည္..သူ ့ရဲ ့ စနစ္တက် စီမံမႈႏွင့္ သမီးေလးရဲ ့ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အခုဆုိ သမီးေလးက ဆရာ၀န္မႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မည္…
ရာသီႏွစ္လ အခါခါ ေျပာင္းေပမဲ့ ညီမေလး အညိဳကို တစ္ရက္မွ မေမ့ပါဘူး… ညီမေလးရဲ ့အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မႀကံဳရေလေအာင္ သမီးေလးကို သြန္သင္ ဆံုးမေနမိတာေပါ့….အခုေလာက္ဆို ညီမေလး အညိဳ ဘယ္ ဘ၀ ဘယ္ဘံုေတြ ေရာက္ေနၿပီလဲ… ညီမေလးသာ ျမင္ႏိုင္မယ္ဆို သူနဲ ့ခၽြတ္ဆြတ္တူေသာ သူ ့အေမြျဖစ္တဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေတြပါ အပိုင္ရထားေသာ..သူ ့လို ပံုျပင္နားေထာင္တာကို ႏွစ္သက္ေသာ…သူ ့လို ဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ သမီးေလး ေမသဒၵါညိဳ ကို ျမင္ရင္ ေရာက္ရာကေန ေက်နပ္ေနမွာပါ… ဦးပိုင္ညိဳဦး တစ္ေယာက္ ၿပံဳးေနတာလား ၀မ္းနည္းေနတာလားေတာ့ မသိပါ…. သူ အျမင္ေတြ မႈန္၀ါးေနတဲ့ အခိုက္ မ်က္ေစ့ကို ေခတၱ မွိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပါးျပင္ တေလွ်ာက္ ပူပူေႏြးေႏြး ျမစ္ႏွစ္စင္းက အလိုလို စီးဆင္းသြားပါေတာ့သည္….
မွတ္ခ်က္။ ။ စာဖတ္သူ ပရိသတ္မ်ားကို ကာရံ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပန္ပါရေစ... ခုလို ဇာတ္လမ္း႐ွည္ႀကီးကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ အတြက္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါရေစ...စိတ္ႀကိဳက္ မျဖစ္ေသးလို ့ျပင္ဆင္ရင္း ၾကာသြားတာကို ခြင့္လႊတ္ ေပးေစလိုပါသည္.. အပိုင္းခြဲရန္ စဥ္းစားထားေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေမာင္ႏွမမ်ားကို အားနားလို ့ အစအဆံုး ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္...ကာရံ ဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုး ဖတ္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ အခ်ိန္ရပါက ေ၀ဖန္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးေပးေစလိုပါတယ္... ပထမဆံုးေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမို ့ လိုအပ္ခ်က္ အားနည္းခ်က္မ်ား ႐ွိႏိုင္ပါသည္... စာဖတ္သူမ်ား မႏွစ္သက္ေသာ သို ့မဟုတ္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္ရေသာ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ား ႐ွိပါက ကာရံကုိ ကူညီေသာ အေနျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးေပးေစလိုပါသည္...သို ့မွသာ..ေနာက္ေနာင္တြင္ ဒီထက္ေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္ရန္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္...လာေရာက္ စာဖတ္သူမ်ားကို ထာ၀စဥ္ ေက်းဇူးတင္ ေလးစားလွ်က္....ကာရံဆူး
(မ်က္ေစ့ ေညာင္းသြားသူမ်ားအား ကာရံမွ မ်က္စဥ္း အလကား ခတ္ေပးပါမည္... ေမွ်ာ္ရလြန္းလို ့လည္ပင္း႐ွည္သူမ်ားအတြက္လည္း လက္ခမဲ့ လည္ပင္း ျဖတ္ေပးပါသည္.....:P)
Wednesday, September 23, 2009
ေမသက္ပိုင္ညိဳ၏ ကံအလွည့္အေျပာင္း (၁)
“အညိဳ ေနမေကာင္းဘူးလား” အညိဳ မ်က္ႏွာေလး ႏြမ္းေနသည္မို ့သက္မင္းေမာင္ ဂ႐ုဏာ သက္စြာ ေမးေတာ့ “ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္..အညိဳ ့ရဲ ့လူနာ တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားလို ့ပါ..” ေျပာရင္းက မ်က္ႏွာေလး ၿငိဳးသြားၿပီး မ်က္ရည္ပင္ ရစ္၀ိုင္းလာသည္မို ့“ ေႀသာ္..အညိဳရယ္ ဆရာ၀န္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ႀကံဳရမွာေလ…၀မ္းနည္းမေနပါနဲ ့ေတာ့ အညိဳရယ္..အညိဳကို ၾကည့္ရတာ အခုရက္ပိုင္း သိပ္ႏြမ္းတာပဲ.. ေနေရာ ေကာင္းရဲ ့လား…ေမာင္ ပရက္႐ွာ တိုင္းၾကည့္ေပးမယ္ေလ..”.. “ ေနပါေစ ေမာင္ရယ္ … အညိဳ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..ေနေကာင္းပါတယ္..” အညိဳ တစ္ေယာက္ သူ့ လူနာမဆံုးခင္ကလည္း စိတ္ေရာ လူေရာ အနားမရ…ပင္ပန္းထားသည္…အခုလည္း လူနာဆံုးသြားသည့္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေနလို ့သာ ႏြမ္းေနတာ ေနမွာပါဟု သက္မင္းေမာင္ ေတြးမိသည္… တကယ္ေတာ့ အညိဳေနမေကာင္းပါ.. မသီတာႏွင့္ အညိဳ ႏွစ္ေယာက္သာ သိသည္…အညိဳ ႏွလံုးက သိပ္မေကာင္း..အညိဳ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက အညိဳ ့တြင္ေလးဘက္နာေရာဂါ႐ွိသည္… ထိုမွ တဆင့္တက္၍ ႏွလံုးက သိပ္မေကာင္းခ်င္..အရင္က ခဏခဏ အေမာေဖာက္သည္…အသက္႐ႈၾကပ္သည္…အညိဳက ဘယ္အရာကို မဆုိ ထိခိုက္လြယ္သည္… ခံစားလြယ္သည္…တစ္ခါတစ္ရံ အလြမ္းအေဆြးကားမ်ား ၾကည့္၍ပင္ ငိုဖူးသည္… ရင္ႏွင့္ ခံစားၿပီး ၾကည့္ေသာအခါမ်ားတြင္ဆို ရင္ဘတ္ထဲက မၾကာခဏဆိုသလို ေအာင့္တတ္သည္…သို ့ေသာ္ ေဆးကို ႀကိတ္ေသာက္ေန၍သာ လူမသိျခင္း ျဖစ္သည္…အညိဳကို လူေတြက ေရာဂါသည္ႀကီး တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံမွာကို အညိဳ မလိုလား… ထို ့ေၾကာင့္ပင္ မည္သူကိုမွ် အသိမေပးျခင္းပါ…
ဒါေပမဲ့ အညိဳကလည္း လူမမာ တစ္ေယာက္ပံုလို ဘယ္ေတာ့မွ မေန…အၿမဲတမ္း လန္းဆန္း တက္ၾကြေနသည္…မိမိ ႏြမ္းေနလွ်င္ မိမိ လူမမာပံုေပါက္ေနလွ်င္ မိမိ လူနာေတြကို ဘယ္လို အားေပးရမလဲ..ထို ့ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အညိဳ က်န္းမာေအာင္ေနသည္… တစ္ပတ္ အတြင္းပင္ အညိဳ ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာၿပီး အရင္အတိုင္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္လာသည္…
“ အညိဳေရ…ေမာင္ ေနာက္ တစ္ပတ္ထဲမွာ အိမ္ခဏ ျပန္ဦးမယ္…အေမလည္း သိပ္ေနမေကာင္းဘူးတဲ့..” “ ဟုတ္လား..အညိဳေရာ လိုက္ရမလားဟင္..” “ မလိုက္ပါနဲ ့ဦး အညိဳရယ္..အညိဳက ေနလည္း သိပ္ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ေမာင္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး ခြင့္ယူလို ့မျဖစ္ဘူးေလ..” အညိဳရဲ ့မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးေတြ ့ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲ မေကာင္းမိ…အညိဳက သက္မင္းေမာင္ ဘာေျပာေျပာ ေစာဒက မတက္… နားလည္ေပးသည္..ထုိ ့ေၾကာင့္ အညိဳ ့ကို တိုး၍ တိုး၍သာ သူခ်စ္မိသည္…အညိဳရယ္ တစ္ေန ့ေတာ့ အညိဳ ့ကို ေမာင့္မိဘေတြဆီ ေခၚမွာပါ…ေမာင့္ရဲ ့အရိပ္မည္းေတြ ႐ွင္းလင္းၿပီးတဲ့ တစ္ေန ့ေပါ့..အခုေတာ့ အညိဳေလးကို မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ ့ပါ…
“ အညိဳေရ ေမာင္ မနက္ျဖန္ ဂ်ဳတီၿပီးတာနဲ ့ကားဂိတ္ဆင္းေတာ့မယ္ေနာ္…အညိဳက ေန ့လည္ ဂ်ဴတီဆိုေတာ့ ေမာင့္မိန္းမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္မွာ စိုးလို ့ပါ..” ေမာင္က အညိဳ ့ခါးေလးကို ဖက္ရင္း ဆိုေတာ့..အညိဳ အလိုလို ၀မ္းနည္းလာသည္…“ ေမာင္ရယ္ သိပ္အၾကာႀကီး မေနနဲ့ ေနာ္…အညိဳ ေမာင့္ကို သတိယေနမွာ..”..ေႀသာ္…အညိဳရယ္…တစ္ခုခုဆို ထိခိုက္ ခံစားလြယ္တဲ့ အညိဳ အခုလည္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနျပန္ၿပီ…ဒီေလာက္ ျဖဴစင္ၿပီး သနားစရာေကာင္းတဲ့ အညိဳ ့ကို ေမာင္လည္း အၾကာႀကီး မခြဲႏိုင္ပါဘူး..သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲနင့္သြားသည္…“ စိတ္ခ်ပါ အညိဳရယ္..ေမာင္လည္း သိပ္မၾကာပါဘူး..တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ပါ..အညိဳ ့ဆီကို အျမန္ဆံုးျပန္လာမယ္ေနာ္..” တကယ္ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ဟိုမွာ ဒီေလာက္ မေနခ်င္ပါ… အေမ့ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပကာ သူ ့ရဲ ့႐ွင္းစရာ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဒီတစ္ေခါက္ အၿပီး ႐ွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္သာ သူ ျပန္ရမွာ…
ညက အညိဳ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္၍ မိုးလင္းခါနီးမွသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…မနက္က်ေတာ့ အညိဳမႏိုးေသး…သက္မင္းေမာင္လည္း ေဆး႐ံုက ဂ်ဳတီၿပီးသည္ႏွင့္ ကားဂိတ္ တစ္ခါတည္း ဆင္းရမည္မို ့ အ၀တ္အစားထုတ္ေတြ ယူကာ ထြက္လာခဲ့သည္… စိတ္ထဲမွာေတာ့ လုပ္ရမည့္ အစီစဥ္ေတြကို အကြက္ခ်ေနမိသည္…
အညိဳ ေမာင့္ကို ႏႈတ္မဆက္လိုက္ရ၍ စိတ္ထဲမေကာင္း…ကုိယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေဒါသ ျဖစ္မိသည္…ညက အရင္ရက္ေတြက ပင္ပန္းထားသည့္ အ႐ွိန္နွင့္ တစ္ေရးမွ မႏိုး… အညိဳႏိုးေတာ့ ၁၁နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္…မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး စားေသာက္ဖို ့ျပင္ဆင္ကာ အစားကို စားသည္ဆို႐ံုမွ် စားကာ ေဆး႐ံု သြားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ ေရမိုးခ်ိဳးသည္..ဟိုေရာက္၍ အညိဳကံေကာင္းလွ်င္ ေမာင္ႏွင့္ ဆံုႏိုင္ေသးသည္…ထို အေတြးႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ထြက္လာခဲ့သည္… ဒီေန ့ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ…အညိဳ စိတ္ေတြေလးေနသည္… ေခါင္းထဲတြင္လည္း မူးေနာက္ေနာက္…
ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ေမာင္က သြားႏွင့္ၿပီတဲ့…အညိဳလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၀ပ္ထဲ ၀င္ကာ အလုပ္စလိုက္ေတာ့သည္…ေစာေနေသးသည္ မွန္ေသာ္လည္း လူက အားေနလွ်င္ ေမာင့္ကို ပို၍ သတိယလိမ့္မည္… ၀ပ္ထဲက အထြက္ လူက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ…မိုက္ခနဲ…အနားမွ မသီတာ အျဖတ္ႏွင့္တိုး၍ လွမ္းဆြဲလို ့သာ အညိဳ ၾကမ္းေပၚ မေရာက္ခ်င္းပါ… “ အညိဳ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…လာ လာ ” မသီတာက နားေနခန္းထဲ တြဲေခၚလာသည္…ခဏေနေတာ့ အညိဳ ပ်ိဳ ့ပ်ိဳ ့တက္လာသည္…ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္… အရမ္းအန္ခ်င္လာ၍ မသီတာက လက္ေဆးကန္တြင္ပင္ အညိဳ ့ကို ေနာက္မွ ႏွိပ္ေပးသည္…
“ အညိဳ …အစ္မေတာ့ သိပ္မသကၤာဘူး..လာ စစ္ၾကည့္ရေအာင္..” ဟုဆိုကာ စမ္းသပ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေနသည္…အညိဳလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနသည္… ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လုပ္ေနတာပဲေလ… ဒီေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိသည္..သို ့ေသာ္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတာ မ႐ွိ…ေမာင္ကလည္း ခရီး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္…အညိဳ ့တြင္ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီဆိုတာ သိသည္… ေတြးရင္း ဘာကို အားငယ္မွန္း မသိ အားငယ္လာသည္…လူတစ္ကိုယ္လံုး အင္အားေတြ ကုန္ခမ္းသြားသလို ႏံုးဖတ္လာသည္… “ အညိဳ ့မွာ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီ…ဒါေပမဲ့ အညိဳ ့က်န္းမာေရး အေျခေနက အစ္မေတာ့ သိပ္အားမရဘူး…ဘာလို ့ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မကာကြယ္ ထားတာလဲ အညိဳရယ္…အညိဳ ့အတြက္ အစ္မ စိုးရိမ္တယ္..” မသီတာက ကိုယ့္ အစ္မရင္းလို ျဖစ္ေနလို ့ေစတနာ စကား ဆိုသည္… “ အညိဳလည္း ခါတိုင္းလိုပဲ…ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနမိတယ္ အစ္မရယ္.. အခုလို ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ…အညိဳတို ့က ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ လူ ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားရမွာပဲေပါ့ အစ္မရယ္…”… မသီတာက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်ကာ အညိဳ ့ကို သနားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ၾကည့္ကာ “ ေအးေလ…ျဖစ္လာမွေတာ့ အညိဳ ့ကိုသာ က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပး႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့..ဒါေပမဲ့ ဘာမွ စိတ္အား မငယ္ပါနဲ ့အညိဳရယ္..စိုးရိမ္စရာလည္း မ႐ွိပါဘူး…သက္မင္းေမာင္ မ႐ွိေပမဲ့ အစ္မတို ့ေတြ ႐ွိေနတာပဲ..သူ ့ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ အေၾကာင္းၾကားမလဲ…” “ ညက်ရင္ ေမာင္ ဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္..အဲ့ဒီခါက်မွပဲ အသိေပးလိုက္ေတာ့မယ္.. အခုေတာ့ အညိဳ နားခ်င္တယ္ အစ္မရယ္..” “ ဒါဆို အညိဳ အိမ္ျပန္လိုက္ေလ..ဒီကအတြက္ ဘာမွ ပူမေနနဲ ့ေနာ္..”…အညိဳလည္း စိတ္ေတြ ေလးလံ ေနတာမို ့အိမ္မွာပင္ ျပန္နားလိုက္သည္…
အညိဳ ခဏေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…ႏိုးတာႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ခဏ ထြက္ထိုင္ေနတုန္း..စာပို ့သမားတစ္ေယာက္ အိမ္ေ႐ွ ့လာရပ္သည္မို ့အညိဳ ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္… “ ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္႐ွိလား..” “ ေႀသာ္…သူ မ႐ွိပါဘူး… ခရီး သြားပါတယ္..ကၽြန္မ သူ ့အမ်ိဳးသမီးပါ… ဘာကိစၥ႐ွိလို ့လဲ…” အညိဳလည္း တစ္ခါမွ စာေတြဘာေတြ မလာဖူး၍ စိတ္၀င္စားေနသည္…“ ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့…ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္ အတြက္ စာပါ…အစ္မေလး လက္မွတ္ထိုးယူထားလို ့ရပါတယ္…” ဆို၍ အညိဳ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္…စာပို ့သမား ထြက္သြားသြားခ်င္း အညိဳ စူးစမ္းလိုစိတ္ကို မေအာင့္အီးႏိုင္..ေမာင့္စာဆို၍ ပိုလို ့ပင္ အ့ံၾသမိသည္…ေမာင့္ဆီကို ဘယ္တုန္းကမွ စာမေျပာႏွင့္ ဖုန္းေတာင္ မလာဖူးေပ….ေမာင္လာမွ ေပးမည္ဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း စာအိတ္ေပၚမွ လက္ေရးက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ေရးဟု ထင္မိသည္…စာအိတ္ေလးက နည္းနည္းမာသည္…အထဲတြင္ တစ္ခုေတာ့ တစ္ခုပဲ… စိတ္လႈပ္႐ွားလြန္း၍ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္ေနသည္… သိခ်င္ေဇာေတြ ထိန္းမႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ စာအိတ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္….
(မွတ္ခ်က္။ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေတြ ေညာင္းမွာ စိုးလို ့အပိုင္းထပ္ခြဲဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္...ဆက္ရန္ေလးကို ထပ္ေမွ်ာ္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...:P)
ဒါေပမဲ့ အညိဳကလည္း လူမမာ တစ္ေယာက္ပံုလို ဘယ္ေတာ့မွ မေန…အၿမဲတမ္း လန္းဆန္း တက္ၾကြေနသည္…မိမိ ႏြမ္းေနလွ်င္ မိမိ လူမမာပံုေပါက္ေနလွ်င္ မိမိ လူနာေတြကို ဘယ္လို အားေပးရမလဲ..ထို ့ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အညိဳ က်န္းမာေအာင္ေနသည္… တစ္ပတ္ အတြင္းပင္ အညိဳ ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာၿပီး အရင္အတိုင္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္လာသည္…
“ အညိဳေရ…ေမာင္ ေနာက္ တစ္ပတ္ထဲမွာ အိမ္ခဏ ျပန္ဦးမယ္…အေမလည္း သိပ္ေနမေကာင္းဘူးတဲ့..” “ ဟုတ္လား..အညိဳေရာ လိုက္ရမလားဟင္..” “ မလိုက္ပါနဲ ့ဦး အညိဳရယ္..အညိဳက ေနလည္း သိပ္ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ေမာင္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး ခြင့္ယူလို ့မျဖစ္ဘူးေလ..” အညိဳရဲ ့မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးေတြ ့ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲ မေကာင္းမိ…အညိဳက သက္မင္းေမာင္ ဘာေျပာေျပာ ေစာဒက မတက္… နားလည္ေပးသည္..ထုိ ့ေၾကာင့္ အညိဳ ့ကို တိုး၍ တိုး၍သာ သူခ်စ္မိသည္…အညိဳရယ္ တစ္ေန ့ေတာ့ အညိဳ ့ကို ေမာင့္မိဘေတြဆီ ေခၚမွာပါ…ေမာင့္ရဲ ့အရိပ္မည္းေတြ ႐ွင္းလင္းၿပီးတဲ့ တစ္ေန ့ေပါ့..အခုေတာ့ အညိဳေလးကို မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ ့ပါ…
“ အညိဳေရ ေမာင္ မနက္ျဖန္ ဂ်ဳတီၿပီးတာနဲ ့ကားဂိတ္ဆင္းေတာ့မယ္ေနာ္…အညိဳက ေန ့လည္ ဂ်ဴတီဆိုေတာ့ ေမာင့္မိန္းမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္မွာ စိုးလို ့ပါ..” ေမာင္က အညိဳ ့ခါးေလးကို ဖက္ရင္း ဆိုေတာ့..အညိဳ အလိုလို ၀မ္းနည္းလာသည္…“ ေမာင္ရယ္ သိပ္အၾကာႀကီး မေနနဲ့ ေနာ္…အညိဳ ေမာင့္ကို သတိယေနမွာ..”..ေႀသာ္…အညိဳရယ္…တစ္ခုခုဆို ထိခိုက္ ခံစားလြယ္တဲ့ အညိဳ အခုလည္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနျပန္ၿပီ…ဒီေလာက္ ျဖဴစင္ၿပီး သနားစရာေကာင္းတဲ့ အညိဳ ့ကို ေမာင္လည္း အၾကာႀကီး မခြဲႏိုင္ပါဘူး..သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲနင့္သြားသည္…“ စိတ္ခ်ပါ အညိဳရယ္..ေမာင္လည္း သိပ္မၾကာပါဘူး..တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ပါ..အညိဳ ့ဆီကို အျမန္ဆံုးျပန္လာမယ္ေနာ္..” တကယ္ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ဟိုမွာ ဒီေလာက္ မေနခ်င္ပါ… အေမ့ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပကာ သူ ့ရဲ ့႐ွင္းစရာ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဒီတစ္ေခါက္ အၿပီး ႐ွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္သာ သူ ျပန္ရမွာ…
ညက အညိဳ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္၍ မိုးလင္းခါနီးမွသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…မနက္က်ေတာ့ အညိဳမႏိုးေသး…သက္မင္းေမာင္လည္း ေဆး႐ံုက ဂ်ဳတီၿပီးသည္ႏွင့္ ကားဂိတ္ တစ္ခါတည္း ဆင္းရမည္မို ့ အ၀တ္အစားထုတ္ေတြ ယူကာ ထြက္လာခဲ့သည္… စိတ္ထဲမွာေတာ့ လုပ္ရမည့္ အစီစဥ္ေတြကို အကြက္ခ်ေနမိသည္…
အညိဳ ေမာင့္ကို ႏႈတ္မဆက္လိုက္ရ၍ စိတ္ထဲမေကာင္း…ကုိယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေဒါသ ျဖစ္မိသည္…ညက အရင္ရက္ေတြက ပင္ပန္းထားသည့္ အ႐ွိန္နွင့္ တစ္ေရးမွ မႏိုး… အညိဳႏိုးေတာ့ ၁၁နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္…မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး စားေသာက္ဖို ့ျပင္ဆင္ကာ အစားကို စားသည္ဆို႐ံုမွ် စားကာ ေဆး႐ံု သြားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ ေရမိုးခ်ိဳးသည္..ဟိုေရာက္၍ အညိဳကံေကာင္းလွ်င္ ေမာင္ႏွင့္ ဆံုႏိုင္ေသးသည္…ထို အေတြးႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ထြက္လာခဲ့သည္… ဒီေန ့ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ…အညိဳ စိတ္ေတြေလးေနသည္… ေခါင္းထဲတြင္လည္း မူးေနာက္ေနာက္…
ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ေမာင္က သြားႏွင့္ၿပီတဲ့…အညိဳလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၀ပ္ထဲ ၀င္ကာ အလုပ္စလိုက္ေတာ့သည္…ေစာေနေသးသည္ မွန္ေသာ္လည္း လူက အားေနလွ်င္ ေမာင့္ကို ပို၍ သတိယလိမ့္မည္… ၀ပ္ထဲက အထြက္ လူက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ…မိုက္ခနဲ…အနားမွ မသီတာ အျဖတ္ႏွင့္တိုး၍ လွမ္းဆြဲလို ့သာ အညိဳ ၾကမ္းေပၚ မေရာက္ခ်င္းပါ… “ အညိဳ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…လာ လာ ” မသီတာက နားေနခန္းထဲ တြဲေခၚလာသည္…ခဏေနေတာ့ အညိဳ ပ်ိဳ ့ပ်ိဳ ့တက္လာသည္…ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္… အရမ္းအန္ခ်င္လာ၍ မသီတာက လက္ေဆးကန္တြင္ပင္ အညိဳ ့ကို ေနာက္မွ ႏွိပ္ေပးသည္…
“ အညိဳ …အစ္မေတာ့ သိပ္မသကၤာဘူး..လာ စစ္ၾကည့္ရေအာင္..” ဟုဆိုကာ စမ္းသပ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေနသည္…အညိဳလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနသည္… ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လုပ္ေနတာပဲေလ… ဒီေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိသည္..သို ့ေသာ္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတာ မ႐ွိ…ေမာင္ကလည္း ခရီး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္…အညိဳ ့တြင္ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီဆိုတာ သိသည္… ေတြးရင္း ဘာကို အားငယ္မွန္း မသိ အားငယ္လာသည္…လူတစ္ကိုယ္လံုး အင္အားေတြ ကုန္ခမ္းသြားသလို ႏံုးဖတ္လာသည္… “ အညိဳ ့မွာ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီ…ဒါေပမဲ့ အညိဳ ့က်န္းမာေရး အေျခေနက အစ္မေတာ့ သိပ္အားမရဘူး…ဘာလို ့ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မကာကြယ္ ထားတာလဲ အညိဳရယ္…အညိဳ ့အတြက္ အစ္မ စိုးရိမ္တယ္..” မသီတာက ကိုယ့္ အစ္မရင္းလို ျဖစ္ေနလို ့ေစတနာ စကား ဆိုသည္… “ အညိဳလည္း ခါတိုင္းလိုပဲ…ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနမိတယ္ အစ္မရယ္.. အခုလို ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ…အညိဳတို ့က ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ လူ ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားရမွာပဲေပါ့ အစ္မရယ္…”… မသီတာက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်ကာ အညိဳ ့ကို သနားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ၾကည့္ကာ “ ေအးေလ…ျဖစ္လာမွေတာ့ အညိဳ ့ကိုသာ က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပး႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့..ဒါေပမဲ့ ဘာမွ စိတ္အား မငယ္ပါနဲ ့အညိဳရယ္..စိုးရိမ္စရာလည္း မ႐ွိပါဘူး…သက္မင္းေမာင္ မ႐ွိေပမဲ့ အစ္မတို ့ေတြ ႐ွိေနတာပဲ..သူ ့ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ အေၾကာင္းၾကားမလဲ…” “ ညက်ရင္ ေမာင္ ဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္..အဲ့ဒီခါက်မွပဲ အသိေပးလိုက္ေတာ့မယ္.. အခုေတာ့ အညိဳ နားခ်င္တယ္ အစ္မရယ္..” “ ဒါဆို အညိဳ အိမ္ျပန္လိုက္ေလ..ဒီကအတြက္ ဘာမွ ပူမေနနဲ ့ေနာ္..”…အညိဳလည္း စိတ္ေတြ ေလးလံ ေနတာမို ့အိမ္မွာပင္ ျပန္နားလိုက္သည္…
အညိဳ ခဏေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…ႏိုးတာႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ခဏ ထြက္ထိုင္ေနတုန္း..စာပို ့သမားတစ္ေယာက္ အိမ္ေ႐ွ ့လာရပ္သည္မို ့အညိဳ ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္… “ ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္႐ွိလား..” “ ေႀသာ္…သူ မ႐ွိပါဘူး… ခရီး သြားပါတယ္..ကၽြန္မ သူ ့အမ်ိဳးသမီးပါ… ဘာကိစၥ႐ွိလို ့လဲ…” အညိဳလည္း တစ္ခါမွ စာေတြဘာေတြ မလာဖူး၍ စိတ္၀င္စားေနသည္…“ ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့…ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္ အတြက္ စာပါ…အစ္မေလး လက္မွတ္ထိုးယူထားလို ့ရပါတယ္…” ဆို၍ အညိဳ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္…စာပို ့သမား ထြက္သြားသြားခ်င္း အညိဳ စူးစမ္းလိုစိတ္ကို မေအာင့္အီးႏိုင္..ေမာင့္စာဆို၍ ပိုလို ့ပင္ အ့ံၾသမိသည္…ေမာင့္ဆီကို ဘယ္တုန္းကမွ စာမေျပာႏွင့္ ဖုန္းေတာင္ မလာဖူးေပ….ေမာင္လာမွ ေပးမည္ဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း စာအိတ္ေပၚမွ လက္ေရးက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ေရးဟု ထင္မိသည္…စာအိတ္ေလးက နည္းနည္းမာသည္…အထဲတြင္ တစ္ခုေတာ့ တစ္ခုပဲ… စိတ္လႈပ္႐ွားလြန္း၍ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္ေနသည္… သိခ်င္ေဇာေတြ ထိန္းမႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ စာအိတ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္….
(မွတ္ခ်က္။ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေတြ ေညာင္းမွာ စိုးလို ့အပိုင္းထပ္ခြဲဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္...ဆက္ရန္ေလးကို ထပ္ေမွ်ာ္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...:P)
Friday, September 18, 2009
အခါမွီ ေနာင္တ
မာယာ၀တ္႐ံုနက္ကို လႊမ္းၿခံဳလို ့
အသံလံုတဲ့ ေျခသံေတြနဲ ့၀င္လာၿပီး
အသြားထက္ထက္ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လိမ္းက်ံလို ့
ေမာင့္ရဲ ့ရက္စက္မႈေသြးေတြ စြန္းထင္ေနတဲ့ လက္နဲ ့
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲ စိုက္ခ်ခဲ့တယ္…
အခ်စ္တစ္ခုကုိ ၿမဲၿမံစြာ ကိုင္တြယ္ထားမိလို ့
ျပန္လည္ၿပီးလဲ မႏႈတ္ရက္ပါဘူး…
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲ
စိမ့္၀င္သြားတဲ့ ထိေပါ့…
ၿငိဳးဆိပ္သင့္ ၀ိုင္တစ္ခြက္က..
ခါးသီးျပင္း႐ွေပမဲ့…
ခ်ိဳသက္တဲ့ ပ်ားရည္စက္လို
ကၽြန္မ မ်ိဳခ်ခဲ့ဖူးတယ္ ေမာင္…
အရံသင့္ ခင္းထားတဲ့ လမ္းမဟုတ္လို ့
ၾကမ္းမယ္ဆိုရင္လဲ
ေမာင့္လက္ကို ၿမဲၿမဲတြဲလို ့
ခပ္ရဲရဲ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္မွာပါပဲ…
ေႏြေန ့ခင္းလို ပူျပင္းတဲ့
ေလာင္ၿမိဳက္မႈေတြေၾကာင့္
ေမာင့္ရဲ ့ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကို
ကၽြန္မ ခို၀င္ နားေနခဲ့တာ
တံလွ်ပ္ကို ေရပဲ ျမင္ေနမိလို ့ပါ…
သို ့ေပမဲ့..
သစၥာအခင္းကို
ေမာင့္ ေျခအဆင္းမွာ ခ်နင္းၿပီး
ခပ္ျပင္းျပင္းေျခသံေတြနဲ ့
ျပန္ထြက္သြားတဲ့ အထိေတာ့
ကၽြန္မ မမိုက္မဲခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္…
ပံုေလးကို google က ယူပါသည္...
Tuesday, September 15, 2009
သက္မင္းေမာင္၏ အတိတ္
“ ဟယ္ ကိုသက္ႀကီး ျပန္ေရာက္ေနၿပီေတာ့..” ျဖဴျဖဴခိုင္က ေျပာလည္းေျပာ ၾကည့္လည္း ၾကည့္မို ့စံပယ္ေထြးလည္း သူၾကည့္ရာ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့…သားလတ္လတ္ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္း တည္ၾကည္သည့္ အသြင္ေဆာင္သည့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္…စံပယ္ေထြးတို ့အလုပ္လုပ္ေသာ ဆိုင္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ ဆိုင္ကယ္ကို ခြကာ ျဖဴျဖဴခိုင္ အစ္ကို သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္ႏွင့္ ေလေပးေျဖာင့္ေနသည္….“အဲ့ဒါ ဘယ္သူလဲ..” ျဖဴျဖဴခိုင္ရဲ ့အံ့ၾသ၀မ္းသာသံႀကီးေၾကာင့္ စံပယ္ေထြးလည္း စပ္စုလို၍ ေမးလိုက္သည္…“ေစ်းထိပ္က ယမင္းသူ ေရႊဆုိင္ပိုင္႐ွင္ရဲ ့သားေလ..သူက အခု ရန္ကုန္မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတာ…နင္က ငါတို ့ၿမိဳ ့က မဟုတ္ေတာ့ သူ ့အေၾကာင္း ဘယ္သိမလဲ..သူ ့အစ္ကိုကလည္း ဆရာ၀န္ပဲ..သူ ့အစ္မ ေယာက်ာ္းကလည္း ဆရာ၀န္ပဲ..သူက အငယ္ဆံုး..ငါတို ့ၿမိဳ ့မွာေတာ့ လူခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္ေပါ့…ကိုသက္ႀကီးက သေဘာေကာင္းတယ္…သူမ်ားဆိုလည္း အားနာၿပီး အရမ္း ကူညီတတ္တယ္…ဒီၿမိဳ ့က အပ်ိဳေတြက ကိုသက္မင္းေမာင္ကို ခ်ိန္ေနၾကတာေလ… သူက မဆြတ္ခင္ ၫႊတ္ခ်င္ေနၾကတာ..”..ျဖဴျဖဴခိုင္ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ႏွင့္ေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ စံပယ္ေထြးအတြက္ ေတြးစရာ ေငးစရာပါ… ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္ေနတာ ခုလို ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အေတြး တစ္ခု ၀င္းလက္လာတယ္…စံပယ္ေထြး အဓိပၸါယ္ တစ္ခုႏွင့္ ၿပံဳးလိုက္တာကို ျဖဴျဖဴခိုင္ တစ္ေယာက္ ျမင္ပံုပင္မရ…
စံပယ္ေထြးက ကိုသက္မင္းေမာင္တို ့ၿမိဳ ့ႏွင့္ နည္းနည္းလွမ္းေသာ ရြာက ရြာသူ..အသားက ညိဳညိဳ..႐ုပ္က အေခ်ာႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္႐ွိသည္..ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေလးကလည္း ၁၇ႏွစ္ အရြယ္ အပ်ိဳေပါက္.. စံပယ္ေထြးတို ့မွာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္..အေမ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ကတည္းက အစ္ကိုႀကီးက အိမ္မွာ မေန..လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္ မူး႐ူး ေသာက္စားရင္း ႀကံဳရာမွာေနတယ္…အေမ ပန္းနာေရာဂါနဲ ့ဆံုးေတာ့မွ အိမ္ကို တစ္ေခါက္ျပန္လာတယ္..စံပယ္ေထြးကို ပေထြးနဲ ့ေနလို ့မျဖစ္ႏိုင္လို ့ အိမ္ကေန ဒီၿမိဳ ့ေပၚမွာ အေဖ့ဘက္က အမ်ိဳးေတာ္စပ္တဲ့ အေဒၚအိမ္မွာ ထားၿပီးကတည္းက ေပၚမလာေတာ့… အေဒၚလို ့သာေျပာတာ…စပ္မွ ေတာ္တဲ့ အေဒၚပါ..စံပယ္ေထြးကိုလည္း အိမ္ေဖာ္လိုသာ ထားသည္…တစ္ေန ့တစ္ေန ့သူေျပာသမွ် သူဆဲဆူသမွ်ခံေနရတဲ့ ဘ၀က ကၽြတ္ခ်င္သည္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီ စတိုးဆိုင္မွာ ျဖဴျဖဴ အကူအညီနဲ ့အေရာင္းစာေရး ၀င္လုပ္ျဖစ္သည္..ဒါေတာင္ ရတဲ့ လစာ အကုန္ေပးပါ့မယ္ ေျပာမွ သေဘာတူညီမႈရခဲ့တာ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ့အဆူအဆဲက နည္းနည္းေတာ့ သက္သာသြားသည္…အလုပ္၀င္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ ျဖဴျဖဴ အစ္ကို သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္..ေက်ာ္ေက်ာ္က အေမတစ္ခု သားတစ္ခု.. ေစ်းထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္…အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္နဲ ့ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးေလးနဲ ့စိုစို ျပည္ျပည္ ေနရတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို အစကေတာ့ ရည္းစားျဖစ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သလိုလို…အခု ကိုသက္မင္းေမာင္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေတာ့မွ ဘယ္လို မွ ယွဥ္လို ့မရ… စံပယ္ေထြး ေတြးခ်င္ရာေတြးၿပီး ညနက္ထိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့…
“ စံပယ္ ေနမေကာင္းဘူးလား..မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး…”..ေက်ာ္ေက်ာ္က စိုးရိမ္မကင္း ေမးေတာ့ “ မဟုတ္ပါဘူး.. စံပယ့္ဘ၀ကို ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ..”..“ ေႀသာ္..စံပယ္ရယ္ ဘာမ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ႐ွိလဲ..စံပယ္နားမွာ ေက်ာ္႐ွိတာပဲေလ..”..“ စံပယ္ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးက အရမ္း လြတ္ေျမာက္ခ်င္တာပဲ ေက်ာ္ရယ္..”..“ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္..” စံပယ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္ထဲ ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာတဲ့သူကို သူ တို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားစ ျပတ္ကာ အလန္ ့တၾကား ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စံပယ္ရင္ေတြ ဒိုင္းခနဲ အခုန္ျမန္လာသည္…စံပယ္ရဲ ့ညစဥ္အေတြးထဲက စိတ္ကူးယဥ္ မင္းသား ကိုသက္မင္းေမာင္… “ ဟာ ကိုသက္ႀကီး…ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ..ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုင္ကိစၥနဲ ့အလုပ္နည္းနည္း ႐ႈပ္ေနလို ့အစ္ကို ေရာက္တာ မသိလိုက္ဘူး.. ေအာ္…ကိုသက္..ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ စံပယ္ေထြးတဲ့..စံပယ္ ဒါ ကိုသက္မင္းေမာင္တဲ့..ရန္ကုန္မွာ ေဆးေက်ာင္းသြားတက္ေနတာ…”… ေက်ာ္ေက်ာ္ မိတ္မဆက္ ေပးပါေစနဲ ့လို ့ ဆုေတာင္းေပးမဲ့ မျပည့္ေတာ့ပါ…စံပယ္ေထြးရဲ ့စိတ္ကူးေတြ အခိုးအေငြ ့ေတြ ျဖစ္သြားလို ့“ ဟုတ္ကဲ့..” တစ္လံုးသာ ေျပာႏိုင္သည္..သူနဲ ့ကုိသက္ကေတာ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့လို ့…
“ ေဟး…ေက်ာ္ေက်ာ္..”.. “ ဟာ ကိုသက္ အေစာႀကီးပါလား…ေစ်းလာတာလား..” “ ေအး မုန္ ့စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ…တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတာနဲ ့မင္းဆီ လွည့္လာတာ..လာကြာ တို ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္…” အေမက ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး ခဏေနလာေတာ့မွာမို ့ေဘးဆိုင္မွ မေအးမာကို ဆိုင္ခဏၾကည့္ဖို ့မွာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာၾကတယ္… “ ငါက မင္းဆိုင္မွ ဖြင့္ပါဦးမလားလို ့.. ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းကအေစာႀကီး အလုပ္ႀကိဳးစား လွခ်ည္လားကြ..”…“ ႀကိဳးစားရမယ္ ကိုသက္ရ…ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ ယူမလို ့..ေကာင္မေလးက သိပ္အဆင္မေျပဘူးေလ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္ဆီက သူ ့ေကာင္မေလး အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ဂ႐ုဏာ သက္မိသည္..“ ေအးကြာ… မင္းအရြယ္ က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို ့ေစာေသးေပမဲ့..ကိုယ့္ အေျခအေန ကုိယ္ အသိဆံုးေပါ့…လိုတာ႐ွိေျပာကြာ ကူညီမယ္…ေသာက္ ေသာက္..”…ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္သြားမည္စိုး၍ ဟိုဟိုဒီဒီ သူ စကား လမ္းလႊဲ ေျပာေပမဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ငံု ့ေသာက္ေနေတာ့သည္…
ေနာက္ပိုင္းလည္း သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္ကိုယ္စီမို ့ပ်င္းလွ်င္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆီသာ ေရာက္ျဖစ္သည္..ေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ဆိုေတာ့ သိပ္ ျပႆနာ မ႐ွိ..လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း လိုက္ထိုင္ႏိုင္သည္..တစ္ခါတစ္ေလ သူတို ့သမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္ၾကား ပါသြားတတ္ေသးသည္… သူလိုက္သြားတာ တျခား အေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္… ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ စံပယ္ေထြးကလည္း လိုလိုလားလား ေခၚသည္..ၿပီးေတာ့ စားက် ေသာက္က်ရင္ သက္မင္းေမာင္ပဲ ႐ွင္းေပးခ်င္သည္… သူတို ့ေလးေတြကို စာနာ သနားလို ့ပါ….သူ ့မွာ ညီမ မ႐ွိေတာ့ စံပယ္ေထြးကိုလည္း ကိုယ့္ညီမ တစ္ေယာက္လို ခင္မင္သည္.. စံပယ္ေထြးကလည္း သူ ့ကို အရင္ကထက္ ပို ရင္းႏွီးလာသည္…သိပ္မၾကာလိုက္ပါ…ခြင့္ရက္ကလည္း ေစ့ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့သည္…စံပယ္ေထြးက မ်က္ရည္ အ၀ိုင္းသားႏွင့္… အားလံုးကေတာ့ စံပယ္ေထြး အႀကံကို မသိၾကေတာ့ သံသယ မ၀င္ခဲ့ၾက… ထုိ အခ်ိန္ထိ သက္မင္းေမာင္ သူ ့ကံၾကမၼာကိုေရာ စံပယ္ေထြး အႀကံကိုေရာ လံုးလံုး မရိပ္မိခဲ့ေခ်…
ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ အတြက္ေရာ စံပယ္ေထြး အတြက္ပါ လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္သြားျဖစ္သည္…ခါတိုင္းလိုပင္ သူတို ့သံုးေယာက္ ဆံုျဖစ္က်တယ္… “ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ခါတိုင္းလို ၾကာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ…စာေတြမ်ားလာၿပီေလ…တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ေနမွာ..” သက္မင္းေမာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္တို ့နဲ ့ဆံုတုန္း ေျပာလိုက္တာပါ…“ ေအာ္ ဘာလိုလိုနဲ ့ကိုသက္ႀကီးေတာင္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ဖို ့နီးလာၿပီေနာ္…ၾကင္ယာေတြ ဘာေတြ မ႐ွာေတာ့ဘူးလားဗ်…” ေက်ာ္ေက်ာ္ စကားက စံပယ္ေထြးကို လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားေစသည္…ကိုသက္မင္းေမာင္ ေျဖမဲ့ အေျဖကိုလည္း ရန္ခုန္စြာ ေစာင့္စားမိသည္… “ အာ ေက်ာင္းမွာေတာ့ အပ်ိဳေခ်ာေလးေတြ ႐ွိတာေပါ့ကြ..ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းစာနဲ ့ကိုယ္ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီဘက္လည္း မလွည့္အားပါဘူးကြာ…မင္းေျပာမွ သတိယတယ္…ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး..ဟဲဟဲ”.. သက္မင္းေမာင္ စကားကို ဘာေတြ သေဘာက်သည္ မသိ သြားတၿဖီးၿဖီးနဲ ့လိုက္ရယ္ေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို သာ ထု႐ိုက္လိုက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသည္…
စံပယ္ေထြး စိတ္ညစ္သည္… အေဒၚကလည္း တေမွာင့္ ဒီၾကားထဲ ဘယ္မွာေနၿပီး ဘယ္က ဘယ္လို ေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ အစ္ကိုကလည္း ပိုက္ဆံ လာလာေတာင္းနဲ ့ ….အစ္ကို ၾကည့္ရတာ ေဆးေတြ ဘာေတြ စြဲေနသလိုပဲ….စိတ္ေတြ ႐ႈပ္လိုက္တာေလ… ထြက္ေပါက္..ဟုတ္တယ္.. ထြက္ေပါက္ တစ္ခုေတာ့ ႐ွာရေတာ့မယ္… မြန္းၾကပ္လာၿပီ..စံပယ္ေထြးဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်အၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္တယ္….
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့ ၿမိဳ ့ျပင္က သူ ့ဦးေလးဆီ သြားမလို ေစာေသးတာမို ့့ဆိုင္ကယ္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာခဲ့တယ္… ဟိုင္းေ၀းလမ္းလည္း ျဖစ္..မနက္ ၆နာရီ ဆိုေတာ့ ကားလည္း႐ွင္း လူလည္း ႐ွင္းသည္… ဟင္..ဟိုမွာ စံပယ္ပါလား..သူ ့ဆိုင္ကယ္ကို လွမ္းတားေနတာ စံပယ္…“ ဟင္ စံပယ္ လက္ထဲမွာ လည္း အထုပ္နဲ ့ေစာေစာ စီးစီး ဘာျဖစ္လာတာလဲ..”..“ ေနာက္မွ ေမးပါ ကိုသက္ရယ္..စံပယ္ကိုသာ လိုက္ပို ့ေပးပါ..” “ ဘယ္ကိုလဲ..ဘယ္သြားမလုိ ့လဲ..” “ ေျပာမယ္ ေျပာမယ္..ေမာင္းေတာ့..” ပ်ာယီပ်ာယာ နဲ ့ဘာမွ မေျပာေသးပဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေရာက္တာနဲ ့အတင္းေမာင္းခိုင္းေတာ့သည္… သက္မင္းေမာင္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေမာင္းလာလိုက္သည္… စံပယ္ေထြး ညႊန္ျပေသာ ၿခံထဲသို ့ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္း၀င္လိုက္သည္… ၿခံက နည္းနည္းေတာ့ အိုေနၿပီ..လူသူ ႐ွိပံုလည္း မေပၚ… အထဲေရာက္ေတာ့ “ ကဲ စံပယ္..ကိုယ့္ကိုလည္း ေျပာပါဦး…ဘာေတြ ျဖစ္လာတာလဲ…”..“ စံပယ္ကိုေလ..ေဒၚေလးက သူ ့အသိ လယ္႐ွင္တစ္ဦးနဲ ့ေပးစားေတာ့မလို ့တဲ့..အဲ့ဒီလူႀကီးက မုဆိုးဖို..အသက္က ေလးဆယ္..ကိုသက္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး..”…တုန္ရီ ေနတဲ့ အသံနဲ ့ ေျပာလည္း ေျပာငိုလည္းငို…ၿပီးေတာ့ သူကပဲ “ အဲ့ဒါ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ ့ခိုးရာလိုက္လာတာ…အေဒၚရိပ္မိမွာ စိုးလို ့ စံပယ္က အရင္ ထြက္လာတာ… ေက်ာ္ေက်ာ္က ေနာက္ကေန လိုက္လာမွာ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္သိသည္ဆို၍ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္…သို ့ေသာ္ ဒီကိစၥကို ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာလို ့သူ ့ကို အသိ မေပးတာလဲ…တကယ္ဆို သူ ့ကို တိုင္ပင္ အသိေပးသင့္သည္ပဲ… ေအးေလ ျဗဳန္းစားႀကီးဆိုေတာ့ သူ ့ကို မေျပာလိုက္တာေနမွာပါ..ၿပီးေတာ့ မေန ့က ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ဒီေန ့သူ မအားတဲ့ အေၾကာင္း ၿမိဳ ့ျပင္ကို သြားမယ္လို ့ေျပာခဲ့တာ..ဒါေၾကာင့္ အကူညီ မေတာင္းတာေနမွာ..ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သနားစရာ…“ ေက်ာ္ေက်ာ္ မလာခင္ အထိေတာ့ ေစာင့္ေပးပါေနာ္ ကိုသက္..”..သူလည္း အင္း တစ္လံုး ခံၿပီး အိမ္ေ႐ွ ့က ခံုတန္းေလးမွာ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္သည္… သူနဲ ့စံပယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း… အိမ္ထဲမွာ ေနလို ့မသင့္ေတာ္ဘူးေလ… သက္မင္းေမာင္က ဘာမွ မသိ႐ွာ…စံပယ္ကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ကိုယ့္ အႀကံႏွင့္ကိုယ္…
“ ကိုသက္…ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦး…မနက္က ဘာမွ မစားရေသးဘူး မွတ္လား..”… စံပယ္က ေကာ္ဖီခြက္ ခ်ရင္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားေလသည္…ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ…ခိုးရာလိုက္တာဆိုေတာ့ ႐ွက္ေနတာ ေနမွာပါေလ… သူလည္း ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ေကာ္ဖီကို ကုန္ေအာင္ ေသာက္လိုက္သည္… ဟိုေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မလာေသး…ခဏေနေတာ့ သူ ့မ်က္စိေတြ ဘယ္လို ျဖစ္သည္ မသိ…ေလးလံလာသည္…မနက္က အေစာႀကီးထလို ့အိပ္ခ်င္လာတာလား..မဟုတ္ႏိုင္…သူ ဘယ္လိုမွ တင္းမခံႏိုင္ေတာ့…အသိေတြ အေမွာင္ အတိဖံုးသြားၿပီ…
ဘယ္အခ်ိန္ထိ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…သူ ့နားထဲ ဆူညံ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၀င္လာတယ္…မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ ့သူ ့ကို ၀ါးစားေတာ့ မတတ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္…သူ ့ေဘးကို ၾကည့္ေတာ့ တ႐ံႈ ့႐ံႈ ့ငိုေနတဲ့ စံပယ္…သူ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ…ဟာ..သူ ့ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အ၀တ္ မ႐ွိ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီတိုကို ေစာင္ဖံုးအုပ္ထားသည္…စံပယ္ကလည္း ထမိန္ရင္လ်ားကို တဘက္ ပတ္ထားသည္… ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ..သူက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ…သူ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတာပါ…ေနာက္မွ သူ အေျခေနကို နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလို ျဖစ္လာၿပီး အလန္ ့တၾကား “ ေက်ာ္ေက်ာ္…မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး..မင္း မင္း ထင္သလို မဟုတ္ဘူးေနာ္..ငါ ငါ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတာ… စံပယ္..ဟဲ့ စံပယ္..နင္ ေျပာလိုက္ေလဟာ..”… သူ ့စကား ဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရပါ..ခြပ္ဆိုေသာ အသံႏွင့္ သူ ့ေမး႐ိုး တစ္ခုလံုး ပူထူသြားသည္…“ ဒီမွာ ကိုသက္…မိန္းမ ဒီေလာက္ ႐ွားသလား…ခင္ဗ်ားႀကီးဗ်ာ… လုပ္ရက္တယ္.. ေတာက္..ဟာ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္ေနာက္ လက္သီးတစ္ခ်က္ ထပ္ထိုးဖို ့လက္ကို အေျမွာက္..“ ဟဲ့ ဟဲ့ အို..မလုပ္ၾကနဲ ့ေလ…ဟဲ့ေက်ာ္ေက်ာ္..ေတာ္ၿပီ.. မလုပ္နဲ ့ေတာ့..”..ဒီမိန္းမႀကီးက ဘယ္သူလဲ ..သူ ့ေနာက္မွာလည္း အသက္ အစိတ္အရြယ္ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္..ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ အေမ…သူတို ့ကေရာ ဘာလို ့ေရာက္လာၾကတာလဲ…စံပယ္ကလည္း ငို႐ိႈက္ၿမဲ… သက္မင္းေမာင္ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲမတတ္ ေသြးေတြ ဆူေ၀ေနသည္… သူ ့သိကၡာ သူ ့မိသားစု အ႐ွက္ အားလံုး လူပံုအလည္ ရစရာ မ႐ွိေတာ့…စံပယ္ မင္း ယုတ္မာ လွခ်ည္လားကြာ…
သူႏွင့္ စံပယ္ကို လက္ထပ္ေပးၾကသည္…သူက လက္ထပ္တာကို ရပ္ကြက္ထဲတြင္ပင္ အက်ဥ္း႐ုန္းရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္…ရပ္ကြပ္႐ံုးမွာပင္ လက္မွတ္ထိုး…စံပယ္က အသက္ ၁၇ႏွစ္ ေက်ာ္႐ံုသာ ႐ွိေသးသည္…သို ့ေသာ္ စံပယ္ဘက္က သူ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားျခင္းကိုသာ အဓိက ထားသည့္ အတြက္ သိပ္ၿပီး အေရးတယူမ႐ွိလွ… အိမ္နီးခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္တိုက္.. ဒီေလာက္ပါပဲ… သူမေက်နပ္ပါ… ဒါ သူ ့ကို သက္သက္ အကြက္ဆင္ ဖမ္းတာ..အေဖနဲ ့အေမဆို သူ ့ေၾကာင့္ ၿမိဳ ့မွာ မ်က္ႏွာ ပ်က္ရၿပီ…သူ ့ကို စကားေတာင္ မေျပာ..အစ္မလည္း ထိုနည္း အတိုင္းပင္..သူ ့ကို နားလည္သူဆိုလို ့အစ္ကိုႀကီး သက္၀င္းေအာင္ ႏွင့္ သူ ့ခဲအို ကိုျမင့္စိုး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိသည္…သူ ေျပာတာကို ဘယ္သူမွ လက္မခံ… အစ္ကုိႀကီးကေတာ့ လက္ခံသည္…သို ့ေသာ္…ဘယ္သူ မျပဳ မိမိမႈလို ့သာ ေျပာသည္…. သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ရြဲ ့ေတာ့သည္…အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲျဖစ္သည္…သူ ၏ မဂၤလာဦးညတဲ့.. သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ မူးေတာ့သည္… မိစံပယ္ကို သူ မုန္းတီးမိသည္… သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္သည္ဆိုတာကို သူ သေဘာမေပါက္…
“ ကိုသက္..အရမ္းမူးေနၿပီ..လာပါ အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္ေနာ္..”..“ ဖယ္စမ္း…နင္ ငါ့အသားကို မထိနဲ ့.. နင့္အသားကို ငါမထိတာေတာင္ နင္က ငါ့ကို အပိုင္ကိုင္ႏိုင္တယ္..ဟင္းဟင္း..နင္နဲ ့ငါ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူးေနာ္… နင္က ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ လိုခ်င္ေနတာလား..ငါ့မယား သိပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့…အဟပ္ဟပ္…” သက္မင္းေမာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သည္…. သက္မင္းေမာင္ စကားမ်ားသည္ သာမာန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အ႐ွက္ႏွင့္ သိကၡာ မ႐ွိေအာင္ကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေပမဲ့ စံပယ္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္မို ့ သူျပဳသမွ် လည္စင္းခံ႐ံုသာ တတ္ႏိုင္သည္…မိမိဘ၀ကိုသာ အားမလို အားမရႏွင့္ မ်က္ရည္သာ တြင္တြင္ က်မိေတာ့သည္… သူမအတြက္ မဂၤလာဦးညသည္ ကိုသက္၏ အၿငိဳးမ်ားႏွင့္ ေဒါသမ်ား ေပါက္ကြဲထြက္ေသာ ညတစ္ညသာ ျဖစ္ေတာ့သည္..
သူေခါင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ိ ကိုက္ခဲေနသည္… ညက သူေတာ္ေတာ္ မူးၿပီး စံပယ္ေထြးႏွင့္ ဘာေတြေျပာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သူ မသိေတာ့… ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ကို ေပါက္ကြဲခဲ့လိမ့္မည္… ဒီေန ့သူ ရန္ကုန္ ျပန္ရမည္… ဒီေနရာႏွင့္ ေ၀းရာကိုသာ သူ ထြက္သြားမည္… သူ စိတ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပေသး..သူ ေရခဲေသတၱာထဲက အရက္ပုလင္းထပ္ထုတ္ၿပီး ထပ္ေသာက္သည္..ထပ္မူးလွ်င္ သူ ့အတြက္ ပို သက္သာမည္… သူဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့.. အရက္ေသာက္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့သည္…
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း အိမ္ကို လင္ေယာက်ာ္း တာ၀န္အရ ေနာက္ၿပီး မိဘေတြကုိ ေတြ ့ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ျပန္ျပန္ လာခဲ့ရသည္…မိစံပယ္ကို သူ နည္းနည္း မွ မေက်နပ္… မိစံပယ္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္ မေျပာ႐ွာ..သူ ေျပာဆို ျပဳသမွ် ေခါင္းငံု ့သာ ခံသည္… သူအိမ္ေရာက္တိုင္းလဲ အရက္ကိုသာ အေဖာ္ျပဳသည္.. မည္သူႏွင့္မွ်လည္း မေတြ ့… ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္သာ သူ ့ကို လာေတာင္းပန္သည္.. သူမွားသြားသည့္အေၾကာင္း..စံပယ္ေထြးႏွင့္ သူ ့အစ္ကုိက ဒီအစီအစဥ္ကို စီစဥ္တာကို သူ ေနာက္မွ သိရတဲ့ အေၾကာင္း… စံပယ္ေထြးက သူ ့ရဲ ့လက္႐ွိဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို ့ဒီလို ႀကံစည္တာ ျဖစ္လို ့စံပယ္ေထြး အေပၚကို စိတ္မနာပါနဲ ့လို ့သူ ့ကို ေတာင္းပန္ရင္း ေျပာသြားေသးသည္…ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘယ္လိုပင္ ေျပာေျပာ သူ ့ဘ၀ကို ေလွကား တစ္ခုလို အသံုးခ်သြားတဲ့ စံပယ္ေထြးကို လံုး၀ မေက်နပ္… စံပယ္ကလည္း သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သြား၍ သက္မင္းေမာင္ အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း ဘာမွ မစြတ္ဖက္..မဟန္ ့တားေခ်… သူမ အတြက္က ဘ၀လံုၿခံဳေရးသာ အဓိက…သူမ်ားအိမ္မွာ ကပ္ေနရတဲ့ ဘ၀က ကၽြတ္ဖို ့သာ..စိတ္႐ွိသည္ေလ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ၿမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးမ်ား၏ ေခၽြးမ..ဆရာ၀န္ကေတာ္ ျဖစ္လာမွာမို ့က်န္တာေတြက သူမ အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီးပါ…
မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့အရက္ခြက္ကိုင္ကာ ေမာ့ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ…“ သား ”..အေမ့ရဲ ့တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံေၾကာင့္ သူ ့လက္ေတြ လမ္းတ၀က္တြင္ပင္ ရပ္တန္ ့သြားသည္… “ အေမ… သားဆီ လာတာလား..”… သက္မင္းေမာင္ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက မိဘေတြက အရင္လို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး သိပ္မ႐ွိလွ… သူ ့ဆီကိုလည္း မလာၾကေတာ့..ဒီမနက္ေတာ့ သူ ့အေမ သူ ့ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့ သူအံ့ၾသ ၀မ္းသာစြာ ေမးလိုက္မိျခင္းပါ ….သက္မင္းေမာင္က သူတို ့အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ သူ ့မိဘေတြက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မည္စိုး၍ အိမ္ခြဲေနခဲ့သည္ဆိုေပမဲ့ သူ ့အိမ္ႏွင့္ သူ ့မိဘေတြ အိမ္က သိပ္ေတာ့ မေ၀းလွ…လမ္းတစ္လမ္းသာ ျခားသည္…သူမ႐ွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ စံပယ္ေထြး တစ္ေယာက္ထဲမို ့အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္ ငွားေပးထားသည္… “ မင္းအေဖ မသိေအာင္ အေမ ေစ်းသြားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ..မင္းမိန္းမေရာ..”.. အေမက အိပ္ခန္းထဲ အကဲခတ္ သလို လွမ္းေမးသည္..“ မ႐ွိဘူး အေမ ေစ်းသြားတယ္..”.. “ သားေလးရယ္…အေမ ငါ့သားကို သတိယလိုက္တာေလ…မင္းအေဖက မသြားနဲ ့လို ့တားထားလို ့…မင္းအေဖကိုေတာ့ စိတ္မနာပါနဲ ့သားရယ္..သူက သားကို အရမ္း အားထားတာေလ… သူ ့ရင္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ခံစားေနရတာ အေမသိတယ္…. အေမ့သား အေၾကာင္းကိုလည္း အေမသိပါတယ္..သားဒီလို ကိစၥမ်ိဳးကို သားစိတ္နဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ မက်ဴးလြန္ဘူးဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့သားရယ္ ကံတရားက ဒီလို ျဖစ္လာၿပီပဲ… သားဘ၀ကို မနစ္မြန္းေစခ်င္ဘူး..သား ဒီလို ျဖစ္ေနရင္ အေမ ရင္ကြဲရပါလိမ့္မယ္…အေဖနဲ ့အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ ့ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေအာင္သာ သားႀကိဳးစားေပးပါ သားရယ္…အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္…” အေမ့ရဲ ့တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံေၾကာင့္ သူလည္း မ်က္ရည္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့..“ အေမရယ္..” ..“ သား ဘယ္သူ ့အတြက္နဲ ့မွ အသက္မ႐ွင္ရင္ေတာင္ အေမ့အတြက္ အေမ့သားေလး အသက္႐ွင္ေပးပါ သားရယ္..”.. သက္မင္းေမာင္က အငယ္ဆံုးသားမို ့အေမ့အခ်စ္ေတြပံုကာ ခ်စ္သည္… အေမ့ရဲ ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အေမခ်စ္တဲ့ သား ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္ေပါ့…“ အေမ မငိုပါနဲ ့ေတာ့..စိတ္ခ်ပါ..အေမ ျဖစ္ေစခ်င္သလို သား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္…”..
“ အစ္မ ေဆးေသာက္ရေအာင္..” ကိုသက္ ျပန္သြားတိုင္း အိပ္ခါနီး အိမ္ေဖာ္ ေအးမာက ေဆးလာတိုက္ေနက်ပါ… ကိုသက္႐ွိလွ်င္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္တိုက္သည္…သူမကို မယံုလို ့ပါ… သူမ ဒီေဆးေတြကို မေသာက္ခ်င္… မနက္က ေဒၚေလး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကိုလည္း သူမ နားေယာင္ေနသည္… “ ညည္းတို ့လင္မယား အဆင္မေျပေသးဘူးလား…ကေလးယူလိုက္ပါလားေအ.. ကေလး႐ွိေတာ့ ညည္းေယာက်ာ္းလဲ ေတာ္႐ံုဆို ပစ္မသြားႏိုင္ဘူးေပါ့…ညည္းေယာက်ာ္းက ညည္းကို သိပ္ေက်နပ္တာ မဟုတ္ဘူး…အခုလို ဆင္ထားတာကိုပဲ ညည္းက ေက်နပ္မေနနဲ ့…သူက တစ္ေန ့ညည္းကို ပစ္ခ်င္ ပစ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္…”… ေဒၚေလးက ယူစကသာ ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ ေျပာေပမဲ့ ၿမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး ဆရာ၀န္ေလာင္းကို မိစံပယ္ အမိဖမ္းခဲ့လို ့စိတ္တြင္းကေတာ့ ေက်နပ္ေနတာ သူမသိသည္…ခက္သည္က ကိုသက္…သူမကို အရင္ကတည္းက သတိေပးထားဖူးသည္…“ မိစံပယ္ နင္ဟာ အမ်ားအျမင္မွာ ငါ့မိန္းမပဲ..အဲ့ဒီေတာ့ ငါကလည္း နင့္ကို ၀တၱရားအရ မယားတစ္ေယာက္လို ထားမွာပါ..ေအး တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္ေနာ္…ငါ့ကို ကေလးေတြ ဘာေတြ ယူၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္ဖို ့ေတာ့ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားနဲ ့…”…ကိုသက္က ေျပာသာ ေျပာရသည္… သူ ့ကို လက္၀တ္လက္စားက အစ ဆင္သည္… သူမ လူပံုအလယ္တြင္ေတာ့ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနရသည္… ကိုသက္ ဒီလိုေျပာတာကလည္း တကယ္တမ္း ကေလး မရေသးလို ့ေျပာတာေနမွာပါ… ကေလးရတယ္ဆိုရင္ သူ ၀မ္းသာမွာပါ..ေဒၚေလးေျပာတာ ဟုတ္မွာ.. ကေလးသံေယာဇဥ္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ကိုသက္ စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းခ်င္ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာႏိုင္သည္…ၿပီးေတာ့ သူမကိုလည္း ထားပစ္ခဲ့ဖို ့ သိပ္မလြယ္ကူလွေတာ့ေပ… ထို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးႏွင့္ ေအးမာ မသိေအာင္ သူမ ေဆးေတြကို ခိုးခိုး လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္…
သူမတြင္ ထင္သည့္ အတိုင္း ကိုယ္၀န္ရလာေသာေန ့တြင္ သူမ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္႐ွားမိသည္…ကိုသက္ မသိေအာင္ ဖံုးထားရသည္ မဟုတ္လား….ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ကိုသက္ကို အသိမေပးခ်င္…. မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ျဖစ္မွသာ သူမ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္… ကိုသက္ မိဘေတြကလည္း အိမ္မတူေတာ့ မရိပ္မိေသး…
ကိုသက္ရဲ ့အျပဳမူ အေျပာဆိုေတြက စံပယ္အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္သည္ကေတာ့ မွန္သည္… တစ္ခါတစ္ေလ..စံပယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးၾကည့္သည္…မိမိလုပ္လိုက္တာ မွားသြားၿပီလားလို ့…ဒါေပမဲ့ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳး ေနရစားရ သြားလာရတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မိမိလုပ္ရပ္ကိုပင္ ေက်နပ္မိသည္…ကိုသက္ကို ခ်စ္မခ်စ္ေတာ့ မသိ…သူမဘ၀ အေနလွဖို ့က အဓိကက်သည္ေလ..ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကို ကိုသက္ကို စေတြ ့ကတည္းက ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မက္မက္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား….ဟုတ္သည္ စံပယ္ မမွား…စံပယ္ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးလိုခ်င္ေနတာေလ…
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာသည္…တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တိုင္ပင္ ဖြင့္ဟခ်င္သည္.. ကိုသက္ သူမ အေပၚ ရက္စက္ စိမ္းကားစြာ ျပဳမူ ဆက္ဆံေသာအခါမ်ားတြင္ သူမ သိမ္ငယ္မိသည္… ရင္ဖြင့္ခ်င္သည္… ထို ့ေၾကာင့္ ရံဖန္ ရံခါမ်ားတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ဆံုပါက မိမိ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေျပာျပမိသည္… ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း အစပိုင္းကသာ သူမအေပၚ စိတ္နာသည္…ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမ ဘ၀ကို စာနာသည္…နားလည္ေပးသည္…
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ စံပယ္ေထြးအား မေတြ ့…ထို ့ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုရန္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထြက္လာခဲ့သည္… သူေတြ ့လိုက္သည္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ စံပယ္ေထြး… သူ သ၀န္မတိုပါ..သို ့ေသာ္ သူ၀င္သြားလွ်င္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စိုး၍ သူတမင္ ေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့သည္… သူ ့စိတ္ထဲတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၍ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မခံစားရေပ…
အိမ္ေရာက္လို ့ခဏအၾကာ စံပယ္ေထြး ျပန္ေရာက္လာသည္…မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္…သူ ့ကိုလည္း မရဲတရဲ ၾကည့္သည္… သူက ဘာမွ မေျပာ…ပံုမွန္ ေနေနက်အတိုင္းပင္…စာၾကည့္ေနလိုက္သည္… “ အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကဘူးလား…” အိမ္ေ႐ွ ့မွ ေအာ္သံၾကား၍ သူေရာ စံပယ္ေထြးေရာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္… သူ ့ေယာက္ဖ စံပယ္ေထြး အစ္ကို…ဒီလူက ဒီအိမ္ကို မၾကာခဏ ၀င္ထြက္စားေသာက္ေနက်အျပင္..တစ္ခါတစ္ရံ စံပယ္ေထြးဆီမွ ပိုက္ဆံေတာင္းတတ္သည္… သက္မင္းေမာင္လည္း စကား႐ွည္မည္စိုး၍ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတတ္သည္..ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မပတ္သက္ခ်င္… “ အစ္ကို ဘာကိစၥ ႐ွိလို ့လဲ..” စံပယ္ေထြး ကိုသက္ကို မသိမသာ ေစာင္းၾကည့္ရင္း ျပာျပာသလဲ ေမးလိုက္သည္…သက္မင္းေမာင္က သူ ့အစ္ကိုကို မၾကည္ျဖဴတာ စံပယ္ေထြးသိသည္…“ ငါ ပိုက္ဆံျပတ္ေနလို ့..အဲ့ဒါ..” မ်က္ႏွာက မထီတရီ… သက္မင္းေမာင္ကိုလည္း လွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေသးသည္… “ အစ္ကိုကလည္း ဟိုတစ္ပတ္က ငါးေသာင္းေပးထားတယ္ေလ..” သူတို ့ေမာင္ႏွမ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ေျပာေနေပမဲ့ ဧည့္ခန္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွ၍ သက္မင္းေမာင္ အကုန္ၾကားေနသည္… “ ဟာ နင္ကလည္း ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္း ဒီေခတ္မွာ ဘာသံုးလို ့ရမွာလဲ..” ဟင္း…ေတာ္ေတာ္လာတဲ့လူ..ကိုယ္ကိုတိုင္ ဒီပိုက္ဆံ ရေအာင္ ႐ွာၾကည့္စမ္းပါ…သက္မင္းေမာင္ စိတ္ထဲမွသာ ေျပာမိသည္…“ ဟာ..အစ္ကိုကလည္း စံပယ္မွာ မ႐ွိဘူး..”..“ ဘာလဲ…နင္က ေက်းဇူးကန္းတာလား..နင္ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္ေပးခဲ့တာလဲ.. ဟမ္… နင္ေမ့သြား ၿပီလား..” …သက္မင္းေမာင္ ဒီစကားၾကားတိုင္း ရင္ဘတ္က စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနာက်င္မိသည္… ညီမရင္းကာ လုပ္စားေသာ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူေတာ္ေတာ္ေလး ရြံ႐ွာမိသည္….သူ ့ကို ဒီလို လုပ္ခဲ့တာ ဒင္းတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္…ေတာက္… သက္မင္းေမာင္ ေတာက္ျပင္းျပင္းေခါက္ၿပီး လမ္းထိပ္ ထြက္လာခဲ့သည္…ဒင္းတို ့ေျပာတာ ဆက္နားေထာင္ေနလွ်င္ သူ လူသတ္မိလိမ့္မည္…
မနက္ျဖန္ သက္မင္းေမာင္ ရန္ကုန္ ျပန္မွာမို ့စံပယ္ေထြး ပစၥည္းေတြ သိမ္းေပးေနရင္း သက္မင္းေမာင္ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ေနသည္…ကိုယ္၀န္ကိစၥ သက္မင္းေမာင္ကို အသိေပးခ်င္သည္…သူမ ၾကာ႐ွည္စြာ ဖံုးဖိမထားခ်င္ေတာ့…ယခုပင္ သံုးလ ႐ွိေနၿပီ မဟုတ္လား…အပ်ိဳဗိုက္မို ့သိပ္မသိသာလွ….ယခုေန သူမတြင္ ကိုယ္၀န္႐ွိေနသည္လို ့မ်ားေျပာလိုက္လွ်င္ သက္မင္းေမာင္ ဘယ္လို ေနမည္နည္း…သူမ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနသည္…သက္မင္းေမာင္ကိုလည္း ေၾကာက္သည္… သက္မင္းေမာင္ကလည္း သူ ့အား စံပယ္ေထြး တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရသည္ကို ရိပ္မိသည္… မိစံပယ္ ဘာေတြ ပူဆာဦးမလဲဟု ေတြးေနမိသည္…ဟိုတစ္ခါလည္း သက္မင္းေမာင္ အေမ ဆြဲေသာ ဆြဲႀကိဳးမ်ိဳးလိုခ်င္သည္ဟု ပူဆာတုန္းက သူ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း သိပ္မေျပာခ်င္ ၿပီးေတာ့ မိစံပယ္က ကေလးစိတ္မကုန္ေသး၍ သူမ်ားလုပ္တာ လိုက္လုပ္ခ်င္တာေနမွာပါလို ့ေတြးရင္း အေမ့အား ေျပာျပကာ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္…ယခုလည္း ဘာလိုခ်င္ ေနသည္မသိ… သက္မင္းေမာင္ အၾကည့္ႏွင့္ စံပယ္ေထြး အၾကည့္တို ့ဆံုေတာ့ စံပယ္ေထြး တုန္သြားသည္…
“ ဟဲ့..မိစံပယ္…ငါ့ကို ဘာေျပာမလို ့လဲ..” သက္မင္းေမာင္ကပင္ စိတ္မ႐ွည္စြာေမးလိုက္သည္…“ ဟိုေလ..ဟို..ဟို…”..တစ္ဟိုဟိုနဲ ့ထစ္ေငါ့ေနေသာ စံပယ္ေထြးအား သူအားမလို အားမရ ျဖစ္ေနတုန္း.. “ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္႐ွိေနၿပီ…”.. “ ဘာ……” သက္မင္းေမာင္ ထိတ္လန္ ့တၾကားေအာ္ထည့္လိုက္သည္.. လက္ထဲက စာအုပ္ပင္ လြတ္က်သြားသည္ အထိ….“ မိစံပယ္ ငါ့ကို ျပန္ေျပာစမ္း…” “ စံပယ္မွာ ကိုယ္၀န္႐ွိေနၿပီလို ့..အဲ့ဒါ”…“ ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ႐ွိသြားတာလဲ..နင္ နင္ ငါ မသိေအာင္ ေဆးေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္တာလား..ေအးမာ မိေအးမာ..လာစမ္း” “ေအးမာ ဘာမွ မသိပါဘူး..ကိုသက္… စံပယ္ဘာသာ စံပယ္ သေဘာနဲ ့..” “ တိတ္စမ္း…နင့္သေဘာနဲ ့နင္လုပ္ရေအာင္ နင္က ဒီအိမ္မွာ ဘာလဲ…နင့္ကိုငါ ဘာေျပာခဲ့လဲ…နင့္မွာ ဦးေႏွာက္ မ႐ွိဘူးလား…ငါမခ်စ္တဲ့ နင့္ကို ယူရလို ့ငါ့မွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲ ရလဲ…အခုတစ္ခါ နင့္ေသြးကို ငါမလိုခ်င္ဘူး..” “ အို စံပယ္လည္း ကေလးလိုခ်င္တာေပါ့..ၿပီးေတာ့ ကိုသက္က ကေလးသံေယာဇဥ္..” “ ေတာ္စမ္းပါ…နင္ ငါ့စကားကို နားမေထာင္ပဲ နင္က ထင္ရာစိုင္းတာလား မိစံပယ္…” သက္မင္းေမာင္ အတၱႀကီးစြာ ေျပာေနတာကို စံပယ္ေထြးကေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူ အၿပံဳးႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္…“ ငါ့ဘ၀ကို နင္ တစ္ခါပဲခ်ည္လို ့ရမယ္..နင္ နားလည္လား..ေအး နင့္လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေနာင္တ ေကာင္းေကာင္းရရေစမယ္ ”..သက္မင္းေမာင္ ေဒါသတႀကီး အခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားသည္…ေအးမာကေတာ့ နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ စံပယ္ေထြးကို တစ္လွည့္ သက္မင္းေမာင္ကို တစ္လွည့္ ေငးၾကည့္ေနေတာ့သည္…စံပယ္ေထြး ရင္ေတြ နာက်င္လိုက္တာ..သူ ့ေသြးကိုေတာင္သူက သံေယာဇဥ္ မထားတဲ့ အျပင္ အၿငိဳးမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနလိုက္တာ… စံပယ္ ကေလးယူမိတာ ေနာင္တပင္ ရခ်င္ခ်င္…
မနက္ေစာေစာ သက္မင္းေမာင္ ကားဂိတ္ဆင္းခဲ့သည္…စံပယ္မ်က္ႏွာကို သူမၾကည့္ခ်င္…ကံဆိုးစြာ သူ ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သည္..ကားထြက္ဖို ့ေစာေသး၍ သူ အိမ္ျပန္ယူလိုက္သည္…အိမ္ေ႐ွ ့တြင္ ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး..ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္..ေယာက်ား္ ဖိနပ္တစ္ရံ မိန္းမ ဖိနပ္တစ္ရံ…သူ စိတ္မ၀င္စား..စာၾကည့္စားပြဲမွ သူ ့စာအုပ္ယူၿပီး ျပန္ထြက္မည္ အျပဳ.. “ညဥ္းနဲ ့ေအ…နည္းနည္းပါးပါး အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲၿပီးေျပာပါေတာ့လား..ဒီမွာ ေယာက်ာ္းဆိုတာ ပတ္္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္တာကို ခံခ်င္ၾကတာေအ့..ဒီမယ္ ညဥ္း ဒီကိုယ္၀န္ကို တစ္ခုခု လုပ္မယ္ မႀကံနဲ ့ေနာ္…ဒီကေလးနဲ ့မွ တို ့က သက္မင္းေမာင္ကို အပိုင္ခ်ည္ထားႏိုင္မွာ…” စံပယ္ေထြး အေဒၚအသံႏွင့္ အစ္ကို အသံက မေ႐ွးမေႏွာင္း အၾကံအစည္ေတြ တူညီစြာ ထြက္လာသည္..“ ဟုတ္တယ္..မိစံပယ္…ငါတို ့ဒီလို အကြက္ထဲ၀င္လာေအာင္ ဘယ္လို စီမံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နင္အသိဆံုး..ေအး ကံေကာင္းလြန္းလို ့ဟိုေကာင္က ဘာမွ မေျပာပဲ နင့္ကို အသာတၾကည္ ယူလိုက္တာ..ငါတို ့ဒါကို လက္လႊတ္လို ့မျဖစ္ဘူး..ဒီေကာင့္စိတ္ေတြ က အစိုးရတာမဟုတ္ဘူး…ဒီကေလးက ငါတို ့အတြက္ အနာဂတ္ပဲ..” အခန္းတြင္းတြင္ သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေအာင္းေမ့၍ သူတို ့ရဲ ့မဟာစီမံကိန္းႀကီးကို အကြက္က်က် စီမံေနေသာ ထို တူ၀ရီး သံုးေယာက္..စိတ္ဓါတ္ေတြက ေအာက္တန္းက်လွသည္…
သူ ႐ုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲထြက္သြားသည္… ကန္ ့လန္ ့ကာကို မ၍ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားသည္… သူ ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ..အားလံုး အထိတ္တလန္ ့ႏွင့္ ၾကက္ေသေသသြားၾကသည္… “ ကိုသက္..ကိုသက္..”.. စံပယ္ေထြး မ်က္ႏွာေသြး မ႐ွိေတာ့..သူ သံုးေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္… “ ငါမ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ၿပီး နင္တို ့က ဒီမွာ စီမံကိန္းေတြ ေရးဆြဲေနတာေပါ့..ဟုတ္လား…နင္တို ့အားလံုးဟာေလ…ေငြသာရမယ္ဆို ဘာမဆုိ အကုန္လုပ္မဲ့ အတန္းအစားေတြပါလား.. နင္တို ့ေတာ္ေတာ္ အ႐ွက္နည္းလွခ်ည္လား..ေတာ္ေတာ္ ေအာက္တန္းက်လွခ်ည္လား.. ဒီမွာ နင္တို ့အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္ေစရဘူး…ေအး နင္တို ့ဒီေလာက္ မက္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါေပးမယ္..နင္တို ့အားလံုး ထြက္သြားက်..ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ ေျပာ..”..
“ အို ဒီလို လက္လြတ္စံပါယ္ မေျပာနဲ ့ေလ…စံပယ္မွာက မေပါ့မပါးႀကီးနဲ ့..” စံပယ္ေထြးက မခိုးမခန္ ့ ၿခိမ္းေျခာက္သလိုေျပာေတာ့ “ နင့္ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး…နင္တို ့လို ေအာက္တန္းက်တဲ့ မ်ိဳး႐ိုးကိုလဲ ငါမလိုခ်င္ဘူး..”.. “ ေမာင္သက္ မင္းက ဒီလုိ ေျပာလာမွေတာ့ တို ့ကလဲ ျပတ္ျပတ္ ေျပာရတာေပါ့..တို ့ဘက္ကေတာ့ လံုး၀ ကြာမေပးႏိုင္ဘူး…ဒီကေလးကို မင္းရဲ ့ေသြးကို ငါတို ့ကလည္း ရေအာင္ေမြးမွာပဲ…ငါ့သေဘာဟာ ငါ့တူမ သေဘာနဲ ့တူတူပဲ…” စံပယ္ေထြး အေဒၚရဲ ့မ်က္ႏွာက ရမက္လံုးေတြ ေ၀ေနသည္…မက္လည္း မက္ေလာက္စရာ..သက္မင္းေမာင္ အဘြားက သူ မဆံုးခင္က သူ ့အခ်စ္ဆံုး ေျမးျဖစ္သူ သူ ့အား အေမြေတြ အားလံုးေပးခဲ့သည္…လက္၀တ္လက္စား…ေနစရာ တိုက္ႏွင့္ၿခံအျပင္…ၿမိဳ ့ျပင္က စိုက္ခင္းႏွင့္ၿခံပါ အားလံုးကို သူ ့နာမည္ႏွင့္လႊဲေပးထားသည္…
သူ တို ့က ဒါေတြကို သိထားေတာ့ သက္မင္းေမာင္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ လက္မေလွ်ာ့… သက္မင္းေမာင္ ေသြးေတြ ဆူေ၀ သြားသည္.. “ ေတာက္ ခင္ဗ်ားတို ့ခင္ဗ်ားတို ့ေတြ…ေအး ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတဲ့ ဟာေတြ..ေနၾက..နင္တို ့မက္လွပါ ခ်ည္ရဲ ့ဆိုရင္ နင္တို ့ေနခဲ့ၾက..ငါသြားမယ္..ဘယ္ေတာ့မွလည္း နင့္တို့ ဆီ ျပန္မလာဘူး..မွတ္ထား..”.. သူတို ့အားလံုး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္..သူ ထြက္လာခဲ့သည္… ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့ဟာေတြ…သက္မင္းေမာင္ေဒါသေတြ ထြက္လြန္းလို ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္းေနသည္.. သူေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စိတ္မေျပ…ကားခ်ိန္လည္း မမွီေတာ့ ၍ သူ မိဘေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္…
အေမ့ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာျပေတာ့ “ ေအးေလ…ငါ့သားေလး ဘ၀က ကံဆိုးလိုက္တာ…အေမ့ သား ဘာမွ စိတ္ဓါတ္မက်နဲ ့…အေမတို ့အားလံုး ဒီကိစၥကို ၾကည့္စီစဥ္ပါ့မယ္…သားသာ သားဘ၀ ေ႐ွ ့ေရးအတြက္ လုပ္ပါသားရယ္… သားဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနစ္မခံနဲ ့…ၿပီးရင္ ငါ့သား ဒီေနရာနဲ ့ေ၀းေ၀းကိုသာ ေလွ်ာက္ၿပီး အဲ့မွာပဲေနေတာ့…အေမတို ့အတြက္ ဘာမွ ေနာက္ဆံ မတင္းနဲ ့…ေနာက္လဆို မင္း အစ္မ လင္မယားလည္း ဒီကို တာ၀န္က်မွာပဲ…ငါ့သားအေမတို ့အတြက္ စိတ္သာခ်ေနပါ…အခ်ိန္ၾကာလာရင္ သူတို ့ေလာဘေတြ သူတို ့ကို ျပန္ဒဏ္ခတ္မွာပါ…” အေမက သူ ့ေက်ာေလးကို ပြတ္ရင္း သူ ့ကို ေဖ်ာင္းဖ်သည္..အေဖကေတာ့ သူ ့ကို ႏွေျမာ တသစြာ ၾကည့္ေနသည္… မိဘေတြကို အ႐ွက္ကြဲေစခဲ့တဲ့သား…ကိုယ့္ရဲ ့မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဘယ္လိုမွ ၀င္မဆန္ ့တဲ့ ထို စိတ္ဓါတ္ ေအာက္တန္းက်ေသာ စံပယ္ေထြးတုိ ့၀န္းက်င္တြင္ သူလည္း တစ္ရက္မွ်ပင္ မေနခ်င္…
သို ့ႏွင့္ သူလည္း ဒီၿမိဳ ့ေလးကို ေရာက္လာသည္… သူေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာ..ၾကားရသည့္ စံပယ္ေထြးတို ့သတင္းကား မေကာင္းလွ….စံပယ္ေထြး အေဒၚက ေလျဖတ္ၿပီး ဆံုးသည္…အစ္ကိုလုပ္သူကေတာ့ ေဆးမႈႏွင့္ ေထာင္က်ၿပီး…ေထာင္ထဲတြင္ပင္ ခုခံအား က်ဆင္းတဲ့ ေရာဂါႏွင့္ ဆံုးသည္… သူတို ့ရဲ ့အကုသိုလ္ေတြက သူတို ့ကို ဒုကၡေပးသြားသည္… စံပယ္ေထြးကေတာ့ သမီးေလးေမြးသည္ဟု ၾကားသည္…
သူ အိမ္က ထြက္လာကတည္းက အေမတို ့က စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိ အေပၚ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားသည္… စံပယ္ေထြးက သူ ့တြင္ အားကိုးစရာမ႐ွိ၍ အိမ္မွာပင္ ေနခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုလို ့အေမတို ့က ေမတၱာ ေ႐ွ ့ထား ကာ ခြင့္ျပဳထားသည္ဟုဆိုသည္…မည္သို ့ပင္ဆိုေစကာမူ စံပယ္ေထြးႏွင့္ သူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္း လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ သက္မင္းေမာင္ ဒီတစ္သက္ မေက်ေတာ့ပါ…..မိမိရဲ ့ဂုဏ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း စည္းစိမ္ဥစၥာေတြေၾကာင့္ ေလွကားတစ္ခုသဖြယ္ နင္းေခ်ခံခဲ့ရျခင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့…အၿမဲတမ္း နာနာၾကည္းၾကည္း မုန္းတီးေနမိေတာ့သည္….
ကေလးကို သူမေတြ ့ခ်င္ပါ…သူ ့ေသြးဟုပင္ သူ မခံယူခ်င္…သူ ့တြင္ ဖခင္စိတ္ မ႐ွိလို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါ..သို ့ေသာ္ သူ ့အတြက္ နာၾကည္းခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္း အားႀကီးေနေတာ့ သူ ့သမီးမ်က္ႏွာပင္ မၾကည့္ခ်င္ ဒါေပမဲ့ လစဥ္ေတာ့ ပံုမွန္ ေငြပို ့သည္… တစ္ေနေတာ့ မျဖစ္မေန့ သူျပန္သြားရသည္….အေမေသြးတိုးလို ့မူးလဲသည္ဟု အစ္မက အေၾကာင္းၾကားလို ေရာက္သြားခဲ့သည္...မေရာက္တာလဲ ဘာလိုလိုႏွင့္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ပဲ… အေမတို ့ကို သတိေတာ့ယသည္..ထို ့ေၾကာင့္လည္း တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သူ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ လာခဲ့သည္…အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနၿပီ… သားကို ေတြ ့လိုက္ရတာလည္း ပါမည္ေပါ့… အေမသက္သာသြား၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ ျပန္မည္လုပ္ေတာ့ အေမနဲ ့အစ္မက သူ ့သမီးေလးကို ၀င္ၾကည့္သြားပါဟု ေတာင္းပန္႐ွာသည္..သို ့ႏွင့္ အစ္မနဲ ့အတူ အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္..
စံပယ္ေထြး ကေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတုန္း သူ ေရာက္လာတာ ျမင္ေတာ့ မအ့ံၾသပါ…စံပယ္ အတြက္ ေနသားက်ေနၿပီ…အရာရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုႏွင့္ လိုေလေသးမ႐ွိ သူ ထားထားသည္ပဲေလ… သူမအတြက္ သူ ႐ွိျခင္း မ႐ွိျခင္းက သိပ္မထူးဆန္း… အခ်ိန္တန္ရင္ သူ ့သမီးေလးက သူ ့အေမြေတြကို ဆက္ခံရမည္ေလ… သမီးေလးကို သူ ့အစ္မလက္ထဲ ထည့္ေတာ့ …ကိုသက္ ့သမီးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္…
သက္မင္းေမာင္ ကေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အေသအခ်ာ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္…သူႏွင့္ တူတာ ဘာမွ မ႐ွိ….သူ ့အေမ စံပယ္ေထြးႏွင့္ တစ္႐ုပ္တည္း…မ်က္လံုး မ်က္ခုံး ႏွာတံကအစ… အသားအရည္ အဆံုး စံပယ္ေထြးတို ့မ်ိဳး႐ိုးဘက္ကို လိုက္သည္..သူ ့စိတ္တြင္ ကေလးမ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရ၍ အနားေဟာင္းက အနာသစ္ ျဖစ္သြားသလိုပင္….ဒီကေလးက သူ ့ကို ပစ္ခြင္းမည့္ စံပယ္ေထြး၏ မွ်ားတစ္စင္း… သူဆက္မေနခ်င္ေတာ့…သူ စံပယ္ေထြးအား ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခ်ာခနဲ လွည့္အထြက္…“ ကိုသက္ သမီးေလးက ဘာအျပစ္မွ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး..ကိုသက္ သူ ့အေပၚကိုေတာ့ အမုန္းတရားေတြ မထားေစခ်င္ဘူး… သမီးေလးကို ငဲ့ၫွာတဲ့ အေနနဲ ့ကိုသက္ မျပန္ခင္ စံပယ္တို ့မိသားစုေလး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ ႐ိုက္ေပးပါလား…” စံပယ္ေထြး သက္မင္းေမာင္ကို ေနာက္ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြ ့ရမည္ မသိေသာေၾကာင့္ သမီးေလးအတြက္ စဥ္းစားကာ ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္းပါ…. “ ဟုတ္သားပဲ ေမာင္ေလးရယ္..႐ိုက္ေပးလိုက္ပါ..” အစ္မလုပ္သူက ၾကားမွ ၀င္ေျပာ၍ သူ သေဘာတူ လက္ခံလိုက္သည္… စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိအေပၚ သူ ဂ႐ုဏာ မသက္ခ်င္…ဒီဇာတ္လမ္းကို စံပယ္ေထြးက သူမ ဆႏၵအတိုင္း ကခဲ့သည္ေလ...သက္မင္းေမာင္က အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ မဟုတ္လို ့ သူမ ႀကိဳးဆြဲရာ ကျပအသံုးေတာ္ မခံႏိုင္..သူမလိုခ်င္သည္က သူ ့ထက္ သူ ့ရဲ ့ဂုဏ္ ပကာသနေတြ… သက္မင္းေမာင္ကလည္း စံပယ္ေထြးကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္မွ် ခ်စ္ၾကည့္၍ မရ…သူ ့ရင္ထဲတြင္ စံပယ္ေထြး အတြက္ အမုန္းႏွင့္အၿငိဳးသာ ႐ွိသည္…
သက္မင္းေမာင္တို ့အိမ္တြင္းေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္က စံပယ္ေထြးတို ့အေပၚ သူ အၿငိဳးနဲ ့မုန္းတီးေနသည့္ အတြက္ တစ္ခ်ိဳ ့က ပစ္တင္ၾကသလို တစ္ခ်ိဳ ့ကဂ႐ုဏာသက္ၾကသည္… ဘယ္သူေတြ ဘာပဲ ေျပာေျပာ သက္မင္းေမာင္ မမႈ… ဒါေၾကာင့္လည္း သက္မင္းေမာင္ ေလာကႀကီးနဲ ့အံမ၀င္ဂြင္မက် ေနလာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္လို ့ေလးႏွစ္ပင္ေရာက္ေတာ့မည္… ဒီၿမိဳ ့ေလး ကို တာ၀န္က်ၿပီး အညိဳ ့ကို မေတြ ့ရေသးတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာ့ သူဟာ မေက်နပ္ျခင္း မ်ားစြာနဲ ့ ေပါက္ကြဲရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စီးေမ်ာေနတဲ့သူေပါ့… အညိဳ ့ကို ေတြ ့လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးဟာ ေျပာင္းျပန္ စီးဆင္းေနတဲ့ ေတးသြား တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္…
ေမာင္မတရားဘူးဆိုတာ သိပါတယ္..ေမာင္ဟာ ျဖဴစင္သန့္႐ွင္းတဲ့ ႏွလံုးသား တစ္စံုကို အညိဳ ့ကို မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး… အညိဳ ့ကို ေမာင္ ဖံုးကြယ္ထားခဲ့တယ္… အညိဳကို ေမာင္ အရမ္း အားနာတယ္..သနားလည္း သနားတယ္… အညိဳ စိတ္ခ်ပါ..အညိဳ ့အတြက္ ေမာင္နဲ ့အညိဳ တို ့ရဲ ့ေ႐ွ ့ေရး အတြက္ အားလံုးကို ေမာင္ စဥ္းစားၿပီးသားပါ…. ေမာင့္အတိတ္ရဲ ့အရိပ္မည္းေတြေၾကာင့္ အညိဳကို မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး…ေမာင့္ရဲ့ အရိပ္မည္းေတြကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ဖယ္႐ွားေပးပါ့မယ္…ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့… ေမာင့္ကို ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို သင္ၾကားေပးခဲ့တာ အညိဳပါ…အညိဳသာ ေမာင့္အနားမွာ ထာ၀ရ ႐ွိေနေပးပါ….အညိဳရယ္….ေမာင့္ဘ၀ အတြက္ အညိဳသာအလိုအပ္ဆံုးပါ…
စံပယ္ေထြးက ကိုသက္မင္းေမာင္တို ့ၿမိဳ ့ႏွင့္ နည္းနည္းလွမ္းေသာ ရြာက ရြာသူ..အသားက ညိဳညိဳ..႐ုပ္က အေခ်ာႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္႐ွိသည္..ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေလးကလည္း ၁၇ႏွစ္ အရြယ္ အပ်ိဳေပါက္.. စံပယ္ေထြးတို ့မွာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္..အေမ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ကတည္းက အစ္ကိုႀကီးက အိမ္မွာ မေန..လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္ မူး႐ူး ေသာက္စားရင္း ႀကံဳရာမွာေနတယ္…အေမ ပန္းနာေရာဂါနဲ ့ဆံုးေတာ့မွ အိမ္ကို တစ္ေခါက္ျပန္လာတယ္..စံပယ္ေထြးကို ပေထြးနဲ ့ေနလို ့မျဖစ္ႏိုင္လို ့ အိမ္ကေန ဒီၿမိဳ ့ေပၚမွာ အေဖ့ဘက္က အမ်ိဳးေတာ္စပ္တဲ့ အေဒၚအိမ္မွာ ထားၿပီးကတည္းက ေပၚမလာေတာ့… အေဒၚလို ့သာေျပာတာ…စပ္မွ ေတာ္တဲ့ အေဒၚပါ..စံပယ္ေထြးကိုလည္း အိမ္ေဖာ္လိုသာ ထားသည္…တစ္ေန ့တစ္ေန ့သူေျပာသမွ် သူဆဲဆူသမွ်ခံေနရတဲ့ ဘ၀က ကၽြတ္ခ်င္သည္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီ စတိုးဆိုင္မွာ ျဖဴျဖဴ အကူအညီနဲ ့အေရာင္းစာေရး ၀င္လုပ္ျဖစ္သည္..ဒါေတာင္ ရတဲ့ လစာ အကုန္ေပးပါ့မယ္ ေျပာမွ သေဘာတူညီမႈရခဲ့တာ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ့အဆူအဆဲက နည္းနည္းေတာ့ သက္သာသြားသည္…အလုပ္၀င္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ ျဖဴျဖဴ အစ္ကို သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္..ေက်ာ္ေက်ာ္က အေမတစ္ခု သားတစ္ခု.. ေစ်းထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္…အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္နဲ ့ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးေလးနဲ ့စိုစို ျပည္ျပည္ ေနရတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို အစကေတာ့ ရည္းစားျဖစ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သလိုလို…အခု ကိုသက္မင္းေမာင္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေတာ့မွ ဘယ္လို မွ ယွဥ္လို ့မရ… စံပယ္ေထြး ေတြးခ်င္ရာေတြးၿပီး ညနက္ထိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့…
“ စံပယ္ ေနမေကာင္းဘူးလား..မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး…”..ေက်ာ္ေက်ာ္က စိုးရိမ္မကင္း ေမးေတာ့ “ မဟုတ္ပါဘူး.. စံပယ့္ဘ၀ကို ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ..”..“ ေႀသာ္..စံပယ္ရယ္ ဘာမ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ႐ွိလဲ..စံပယ္နားမွာ ေက်ာ္႐ွိတာပဲေလ..”..“ စံပယ္ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးက အရမ္း လြတ္ေျမာက္ခ်င္တာပဲ ေက်ာ္ရယ္..”..“ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္..” စံပယ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္ထဲ ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာတဲ့သူကို သူ တို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားစ ျပတ္ကာ အလန္ ့တၾကား ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စံပယ္ရင္ေတြ ဒိုင္းခနဲ အခုန္ျမန္လာသည္…စံပယ္ရဲ ့ညစဥ္အေတြးထဲက စိတ္ကူးယဥ္ မင္းသား ကိုသက္မင္းေမာင္… “ ဟာ ကိုသက္ႀကီး…ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ..ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုင္ကိစၥနဲ ့အလုပ္နည္းနည္း ႐ႈပ္ေနလို ့အစ္ကို ေရာက္တာ မသိလိုက္ဘူး.. ေအာ္…ကိုသက္..ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ စံပယ္ေထြးတဲ့..စံပယ္ ဒါ ကိုသက္မင္းေမာင္တဲ့..ရန္ကုန္မွာ ေဆးေက်ာင္းသြားတက္ေနတာ…”… ေက်ာ္ေက်ာ္ မိတ္မဆက္ ေပးပါေစနဲ ့လို ့ ဆုေတာင္းေပးမဲ့ မျပည့္ေတာ့ပါ…စံပယ္ေထြးရဲ ့စိတ္ကူးေတြ အခိုးအေငြ ့ေတြ ျဖစ္သြားလို ့“ ဟုတ္ကဲ့..” တစ္လံုးသာ ေျပာႏိုင္သည္..သူနဲ ့ကုိသက္ကေတာ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့လို ့…
“ ေဟး…ေက်ာ္ေက်ာ္..”.. “ ဟာ ကိုသက္ အေစာႀကီးပါလား…ေစ်းလာတာလား..” “ ေအး မုန္ ့စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ…တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတာနဲ ့မင္းဆီ လွည့္လာတာ..လာကြာ တို ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္…” အေမက ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး ခဏေနလာေတာ့မွာမို ့ေဘးဆိုင္မွ မေအးမာကို ဆိုင္ခဏၾကည့္ဖို ့မွာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာၾကတယ္… “ ငါက မင္းဆိုင္မွ ဖြင့္ပါဦးမလားလို ့.. ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းကအေစာႀကီး အလုပ္ႀကိဳးစား လွခ်ည္လားကြ..”…“ ႀကိဳးစားရမယ္ ကိုသက္ရ…ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ ယူမလို ့..ေကာင္မေလးက သိပ္အဆင္မေျပဘူးေလ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္ဆီက သူ ့ေကာင္မေလး အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ဂ႐ုဏာ သက္မိသည္..“ ေအးကြာ… မင္းအရြယ္ က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို ့ေစာေသးေပမဲ့..ကိုယ့္ အေျခအေန ကုိယ္ အသိဆံုးေပါ့…လိုတာ႐ွိေျပာကြာ ကူညီမယ္…ေသာက္ ေသာက္..”…ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္သြားမည္စိုး၍ ဟိုဟိုဒီဒီ သူ စကား လမ္းလႊဲ ေျပာေပမဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ငံု ့ေသာက္ေနေတာ့သည္…
ေနာက္ပိုင္းလည္း သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္ကိုယ္စီမို ့ပ်င္းလွ်င္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆီသာ ေရာက္ျဖစ္သည္..ေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ဆိုေတာ့ သိပ္ ျပႆနာ မ႐ွိ..လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း လိုက္ထိုင္ႏိုင္သည္..တစ္ခါတစ္ေလ သူတို ့သမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္ၾကား ပါသြားတတ္ေသးသည္… သူလိုက္သြားတာ တျခား အေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္… ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ စံပယ္ေထြးကလည္း လိုလိုလားလား ေခၚသည္..ၿပီးေတာ့ စားက် ေသာက္က်ရင္ သက္မင္းေမာင္ပဲ ႐ွင္းေပးခ်င္သည္… သူတို ့ေလးေတြကို စာနာ သနားလို ့ပါ….သူ ့မွာ ညီမ မ႐ွိေတာ့ စံပယ္ေထြးကိုလည္း ကိုယ့္ညီမ တစ္ေယာက္လို ခင္မင္သည္.. စံပယ္ေထြးကလည္း သူ ့ကို အရင္ကထက္ ပို ရင္းႏွီးလာသည္…သိပ္မၾကာလိုက္ပါ…ခြင့္ရက္ကလည္း ေစ့ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့သည္…စံပယ္ေထြးက မ်က္ရည္ အ၀ိုင္းသားႏွင့္… အားလံုးကေတာ့ စံပယ္ေထြး အႀကံကို မသိၾကေတာ့ သံသယ မ၀င္ခဲ့ၾက… ထုိ အခ်ိန္ထိ သက္မင္းေမာင္ သူ ့ကံၾကမၼာကိုေရာ စံပယ္ေထြး အႀကံကိုေရာ လံုးလံုး မရိပ္မိခဲ့ေခ်…
ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ အတြက္ေရာ စံပယ္ေထြး အတြက္ပါ လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္သြားျဖစ္သည္…ခါတိုင္းလိုပင္ သူတို ့သံုးေယာက္ ဆံုျဖစ္က်တယ္… “ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ခါတိုင္းလို ၾကာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ…စာေတြမ်ားလာၿပီေလ…တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ေနမွာ..” သက္မင္းေမာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္တို ့နဲ ့ဆံုတုန္း ေျပာလိုက္တာပါ…“ ေအာ္ ဘာလိုလိုနဲ ့ကိုသက္ႀကီးေတာင္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ဖို ့နီးလာၿပီေနာ္…ၾကင္ယာေတြ ဘာေတြ မ႐ွာေတာ့ဘူးလားဗ်…” ေက်ာ္ေက်ာ္ စကားက စံပယ္ေထြးကို လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားေစသည္…ကိုသက္မင္းေမာင္ ေျဖမဲ့ အေျဖကိုလည္း ရန္ခုန္စြာ ေစာင့္စားမိသည္… “ အာ ေက်ာင္းမွာေတာ့ အပ်ိဳေခ်ာေလးေတြ ႐ွိတာေပါ့ကြ..ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းစာနဲ ့ကိုယ္ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီဘက္လည္း မလွည့္အားပါဘူးကြာ…မင္းေျပာမွ သတိယတယ္…ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး..ဟဲဟဲ”.. သက္မင္းေမာင္ စကားကို ဘာေတြ သေဘာက်သည္ မသိ သြားတၿဖီးၿဖီးနဲ ့လိုက္ရယ္ေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို သာ ထု႐ိုက္လိုက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသည္…
စံပယ္ေထြး စိတ္ညစ္သည္… အေဒၚကလည္း တေမွာင့္ ဒီၾကားထဲ ဘယ္မွာေနၿပီး ဘယ္က ဘယ္လို ေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ အစ္ကိုကလည္း ပိုက္ဆံ လာလာေတာင္းနဲ ့ ….အစ္ကို ၾကည့္ရတာ ေဆးေတြ ဘာေတြ စြဲေနသလိုပဲ….စိတ္ေတြ ႐ႈပ္လိုက္တာေလ… ထြက္ေပါက္..ဟုတ္တယ္.. ထြက္ေပါက္ တစ္ခုေတာ့ ႐ွာရေတာ့မယ္… မြန္းၾကပ္လာၿပီ..စံပယ္ေထြးဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်အၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္တယ္….
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့ ၿမိဳ ့ျပင္က သူ ့ဦးေလးဆီ သြားမလို ေစာေသးတာမို ့့ဆိုင္ကယ္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာခဲ့တယ္… ဟိုင္းေ၀းလမ္းလည္း ျဖစ္..မနက္ ၆နာရီ ဆိုေတာ့ ကားလည္း႐ွင္း လူလည္း ႐ွင္းသည္… ဟင္..ဟိုမွာ စံပယ္ပါလား..သူ ့ဆိုင္ကယ္ကို လွမ္းတားေနတာ စံပယ္…“ ဟင္ စံပယ္ လက္ထဲမွာ လည္း အထုပ္နဲ ့ေစာေစာ စီးစီး ဘာျဖစ္လာတာလဲ..”..“ ေနာက္မွ ေမးပါ ကိုသက္ရယ္..စံပယ္ကိုသာ လိုက္ပို ့ေပးပါ..” “ ဘယ္ကိုလဲ..ဘယ္သြားမလုိ ့လဲ..” “ ေျပာမယ္ ေျပာမယ္..ေမာင္းေတာ့..” ပ်ာယီပ်ာယာ နဲ ့ဘာမွ မေျပာေသးပဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေရာက္တာနဲ ့အတင္းေမာင္းခိုင္းေတာ့သည္… သက္မင္းေမာင္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေမာင္းလာလိုက္သည္… စံပယ္ေထြး ညႊန္ျပေသာ ၿခံထဲသို ့ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္း၀င္လိုက္သည္… ၿခံက နည္းနည္းေတာ့ အိုေနၿပီ..လူသူ ႐ွိပံုလည္း မေပၚ… အထဲေရာက္ေတာ့ “ ကဲ စံပယ္..ကိုယ့္ကိုလည္း ေျပာပါဦး…ဘာေတြ ျဖစ္လာတာလဲ…”..“ စံပယ္ကိုေလ..ေဒၚေလးက သူ ့အသိ လယ္႐ွင္တစ္ဦးနဲ ့ေပးစားေတာ့မလို ့တဲ့..အဲ့ဒီလူႀကီးက မုဆိုးဖို..အသက္က ေလးဆယ္..ကိုသက္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး..”…တုန္ရီ ေနတဲ့ အသံနဲ ့ ေျပာလည္း ေျပာငိုလည္းငို…ၿပီးေတာ့ သူကပဲ “ အဲ့ဒါ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ ့ခိုးရာလိုက္လာတာ…အေဒၚရိပ္မိမွာ စိုးလို ့ စံပယ္က အရင္ ထြက္လာတာ… ေက်ာ္ေက်ာ္က ေနာက္ကေန လိုက္လာမွာ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္သိသည္ဆို၍ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္…သို ့ေသာ္ ဒီကိစၥကို ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာလို ့သူ ့ကို အသိ မေပးတာလဲ…တကယ္ဆို သူ ့ကို တိုင္ပင္ အသိေပးသင့္သည္ပဲ… ေအးေလ ျဗဳန္းစားႀကီးဆိုေတာ့ သူ ့ကို မေျပာလိုက္တာေနမွာပါ..ၿပီးေတာ့ မေန ့က ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ဒီေန ့သူ မအားတဲ့ အေၾကာင္း ၿမိဳ ့ျပင္ကို သြားမယ္လို ့ေျပာခဲ့တာ..ဒါေၾကာင့္ အကူညီ မေတာင္းတာေနမွာ..ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သနားစရာ…“ ေက်ာ္ေက်ာ္ မလာခင္ အထိေတာ့ ေစာင့္ေပးပါေနာ္ ကိုသက္..”..သူလည္း အင္း တစ္လံုး ခံၿပီး အိမ္ေ႐ွ ့က ခံုတန္းေလးမွာ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္သည္… သူနဲ ့စံပယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း… အိမ္ထဲမွာ ေနလို ့မသင့္ေတာ္ဘူးေလ… သက္မင္းေမာင္က ဘာမွ မသိ႐ွာ…စံပယ္ကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ကိုယ့္ အႀကံႏွင့္ကိုယ္…
“ ကိုသက္…ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦး…မနက္က ဘာမွ မစားရေသးဘူး မွတ္လား..”… စံပယ္က ေကာ္ဖီခြက္ ခ်ရင္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားေလသည္…ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ…ခိုးရာလိုက္တာဆိုေတာ့ ႐ွက္ေနတာ ေနမွာပါေလ… သူလည္း ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ေကာ္ဖီကို ကုန္ေအာင္ ေသာက္လိုက္သည္… ဟိုေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မလာေသး…ခဏေနေတာ့ သူ ့မ်က္စိေတြ ဘယ္လို ျဖစ္သည္ မသိ…ေလးလံလာသည္…မနက္က အေစာႀကီးထလို ့အိပ္ခ်င္လာတာလား..မဟုတ္ႏိုင္…သူ ဘယ္လိုမွ တင္းမခံႏိုင္ေတာ့…အသိေတြ အေမွာင္ အတိဖံုးသြားၿပီ…
ဘယ္အခ်ိန္ထိ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…သူ ့နားထဲ ဆူညံ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၀င္လာတယ္…မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ ့သူ ့ကို ၀ါးစားေတာ့ မတတ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္…သူ ့ေဘးကို ၾကည့္ေတာ့ တ႐ံႈ ့႐ံႈ ့ငိုေနတဲ့ စံပယ္…သူ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ…ဟာ..သူ ့ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အ၀တ္ မ႐ွိ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီတိုကို ေစာင္ဖံုးအုပ္ထားသည္…စံပယ္ကလည္း ထမိန္ရင္လ်ားကို တဘက္ ပတ္ထားသည္… ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ..သူက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ…သူ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတာပါ…ေနာက္မွ သူ အေျခေနကို နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလို ျဖစ္လာၿပီး အလန္ ့တၾကား “ ေက်ာ္ေက်ာ္…မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး..မင္း မင္း ထင္သလို မဟုတ္ဘူးေနာ္..ငါ ငါ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတာ… စံပယ္..ဟဲ့ စံပယ္..နင္ ေျပာလိုက္ေလဟာ..”… သူ ့စကား ဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရပါ..ခြပ္ဆိုေသာ အသံႏွင့္ သူ ့ေမး႐ိုး တစ္ခုလံုး ပူထူသြားသည္…“ ဒီမွာ ကိုသက္…မိန္းမ ဒီေလာက္ ႐ွားသလား…ခင္ဗ်ားႀကီးဗ်ာ… လုပ္ရက္တယ္.. ေတာက္..ဟာ…”.. ေက်ာ္ေက်ာ္ေနာက္ လက္သီးတစ္ခ်က္ ထပ္ထိုးဖို ့လက္ကို အေျမွာက္..“ ဟဲ့ ဟဲ့ အို..မလုပ္ၾကနဲ ့ေလ…ဟဲ့ေက်ာ္ေက်ာ္..ေတာ္ၿပီ.. မလုပ္နဲ ့ေတာ့..”..ဒီမိန္းမႀကီးက ဘယ္သူလဲ ..သူ ့ေနာက္မွာလည္း အသက္ အစိတ္အရြယ္ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္..ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ အေမ…သူတို ့ကေရာ ဘာလို ့ေရာက္လာၾကတာလဲ…စံပယ္ကလည္း ငို႐ိႈက္ၿမဲ… သက္မင္းေမာင္ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲမတတ္ ေသြးေတြ ဆူေ၀ေနသည္… သူ ့သိကၡာ သူ ့မိသားစု အ႐ွက္ အားလံုး လူပံုအလည္ ရစရာ မ႐ွိေတာ့…စံပယ္ မင္း ယုတ္မာ လွခ်ည္လားကြာ…
သူႏွင့္ စံပယ္ကို လက္ထပ္ေပးၾကသည္…သူက လက္ထပ္တာကို ရပ္ကြက္ထဲတြင္ပင္ အက်ဥ္း႐ုန္းရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္…ရပ္ကြပ္႐ံုးမွာပင္ လက္မွတ္ထိုး…စံပယ္က အသက္ ၁၇ႏွစ္ ေက်ာ္႐ံုသာ ႐ွိေသးသည္…သို ့ေသာ္ စံပယ္ဘက္က သူ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားျခင္းကိုသာ အဓိက ထားသည့္ အတြက္ သိပ္ၿပီး အေရးတယူမ႐ွိလွ… အိမ္နီးခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္တိုက္.. ဒီေလာက္ပါပဲ… သူမေက်နပ္ပါ… ဒါ သူ ့ကို သက္သက္ အကြက္ဆင္ ဖမ္းတာ..အေဖနဲ ့အေမဆို သူ ့ေၾကာင့္ ၿမိဳ ့မွာ မ်က္ႏွာ ပ်က္ရၿပီ…သူ ့ကို စကားေတာင္ မေျပာ..အစ္မလည္း ထိုနည္း အတိုင္းပင္..သူ ့ကို နားလည္သူဆိုလို ့အစ္ကိုႀကီး သက္၀င္းေအာင္ ႏွင့္ သူ ့ခဲအို ကိုျမင့္စိုး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိသည္…သူ ေျပာတာကို ဘယ္သူမွ လက္မခံ… အစ္ကုိႀကီးကေတာ့ လက္ခံသည္…သို ့ေသာ္…ဘယ္သူ မျပဳ မိမိမႈလို ့သာ ေျပာသည္…. သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ရြဲ ့ေတာ့သည္…အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲျဖစ္သည္…သူ ၏ မဂၤလာဦးညတဲ့.. သက္မင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ မူးေတာ့သည္… မိစံပယ္ကို သူ မုန္းတီးမိသည္… သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္သည္ဆိုတာကို သူ သေဘာမေပါက္…
“ ကိုသက္..အရမ္းမူးေနၿပီ..လာပါ အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္ေနာ္..”..“ ဖယ္စမ္း…နင္ ငါ့အသားကို မထိနဲ ့.. နင့္အသားကို ငါမထိတာေတာင္ နင္က ငါ့ကို အပိုင္ကိုင္ႏိုင္တယ္..ဟင္းဟင္း..နင္နဲ ့ငါ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူးေနာ္… နင္က ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ လိုခ်င္ေနတာလား..ငါ့မယား သိပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့…အဟပ္ဟပ္…” သက္မင္းေမာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သည္…. သက္မင္းေမာင္ စကားမ်ားသည္ သာမာန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အ႐ွက္ႏွင့္ သိကၡာ မ႐ွိေအာင္ကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေပမဲ့ စံပယ္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္မို ့ သူျပဳသမွ် လည္စင္းခံ႐ံုသာ တတ္ႏိုင္သည္…မိမိဘ၀ကိုသာ အားမလို အားမရႏွင့္ မ်က္ရည္သာ တြင္တြင္ က်မိေတာ့သည္… သူမအတြက္ မဂၤလာဦးညသည္ ကိုသက္၏ အၿငိဳးမ်ားႏွင့္ ေဒါသမ်ား ေပါက္ကြဲထြက္ေသာ ညတစ္ညသာ ျဖစ္ေတာ့သည္..
သူေခါင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ိ ကိုက္ခဲေနသည္… ညက သူေတာ္ေတာ္ မူးၿပီး စံပယ္ေထြးႏွင့္ ဘာေတြေျပာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သူ မသိေတာ့… ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ကို ေပါက္ကြဲခဲ့လိမ့္မည္… ဒီေန ့သူ ရန္ကုန္ ျပန္ရမည္… ဒီေနရာႏွင့္ ေ၀းရာကိုသာ သူ ထြက္သြားမည္… သူ စိတ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပေသး..သူ ေရခဲေသတၱာထဲက အရက္ပုလင္းထပ္ထုတ္ၿပီး ထပ္ေသာက္သည္..ထပ္မူးလွ်င္ သူ ့အတြက္ ပို သက္သာမည္… သူဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့.. အရက္ေသာက္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့သည္…
ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း အိမ္ကို လင္ေယာက်ာ္း တာ၀န္အရ ေနာက္ၿပီး မိဘေတြကုိ ေတြ ့ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ျပန္ျပန္ လာခဲ့ရသည္…မိစံပယ္ကို သူ နည္းနည္း မွ မေက်နပ္… မိစံပယ္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္ မေျပာ႐ွာ..သူ ေျပာဆို ျပဳသမွ် ေခါင္းငံု ့သာ ခံသည္… သူအိမ္ေရာက္တိုင္းလဲ အရက္ကိုသာ အေဖာ္ျပဳသည္.. မည္သူႏွင့္မွ်လည္း မေတြ ့… ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္သာ သူ ့ကို လာေတာင္းပန္သည္.. သူမွားသြားသည့္အေၾကာင္း..စံပယ္ေထြးႏွင့္ သူ ့အစ္ကုိက ဒီအစီအစဥ္ကို စီစဥ္တာကို သူ ေနာက္မွ သိရတဲ့ အေၾကာင္း… စံပယ္ေထြးက သူ ့ရဲ ့လက္႐ွိဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို ့ဒီလို ႀကံစည္တာ ျဖစ္လို ့စံပယ္ေထြး အေပၚကို စိတ္မနာပါနဲ ့လို ့သူ ့ကို ေတာင္းပန္ရင္း ေျပာသြားေသးသည္…ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘယ္လိုပင္ ေျပာေျပာ သူ ့ဘ၀ကို ေလွကား တစ္ခုလို အသံုးခ်သြားတဲ့ စံပယ္ေထြးကို လံုး၀ မေက်နပ္… စံပယ္ကလည္း သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သြား၍ သက္မင္းေမာင္ အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း ဘာမွ မစြတ္ဖက္..မဟန္ ့တားေခ်… သူမ အတြက္က ဘ၀လံုၿခံဳေရးသာ အဓိက…သူမ်ားအိမ္မွာ ကပ္ေနရတဲ့ ဘ၀က ကၽြတ္ဖို ့သာ..စိတ္႐ွိသည္ေလ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ၿမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးမ်ား၏ ေခၽြးမ..ဆရာ၀န္ကေတာ္ ျဖစ္လာမွာမို ့က်န္တာေတြက သူမ အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီးပါ…
မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့အရက္ခြက္ကိုင္ကာ ေမာ့ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ…“ သား ”..အေမ့ရဲ ့တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံေၾကာင့္ သူ ့လက္ေတြ လမ္းတ၀က္တြင္ပင္ ရပ္တန္ ့သြားသည္… “ အေမ… သားဆီ လာတာလား..”… သက္မင္းေမာင္ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက မိဘေတြက အရင္လို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး သိပ္မ႐ွိလွ… သူ ့ဆီကိုလည္း မလာၾကေတာ့..ဒီမနက္ေတာ့ သူ ့အေမ သူ ့ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့ သူအံ့ၾသ ၀မ္းသာစြာ ေမးလိုက္မိျခင္းပါ ….သက္မင္းေမာင္က သူတို ့အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ သူ ့မိဘေတြက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မည္စိုး၍ အိမ္ခြဲေနခဲ့သည္ဆိုေပမဲ့ သူ ့အိမ္ႏွင့္ သူ ့မိဘေတြ အိမ္က သိပ္ေတာ့ မေ၀းလွ…လမ္းတစ္လမ္းသာ ျခားသည္…သူမ႐ွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ စံပယ္ေထြး တစ္ေယာက္ထဲမို ့အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္ ငွားေပးထားသည္… “ မင္းအေဖ မသိေအာင္ အေမ ေစ်းသြားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ..မင္းမိန္းမေရာ..”.. အေမက အိပ္ခန္းထဲ အကဲခတ္ သလို လွမ္းေမးသည္..“ မ႐ွိဘူး အေမ ေစ်းသြားတယ္..”.. “ သားေလးရယ္…အေမ ငါ့သားကို သတိယလိုက္တာေလ…မင္းအေဖက မသြားနဲ ့လို ့တားထားလို ့…မင္းအေဖကိုေတာ့ စိတ္မနာပါနဲ ့သားရယ္..သူက သားကို အရမ္း အားထားတာေလ… သူ ့ရင္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ခံစားေနရတာ အေမသိတယ္…. အေမ့သား အေၾကာင္းကိုလည္း အေမသိပါတယ္..သားဒီလို ကိစၥမ်ိဳးကို သားစိတ္နဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ မက်ဴးလြန္ဘူးဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့သားရယ္ ကံတရားက ဒီလို ျဖစ္လာၿပီပဲ… သားဘ၀ကို မနစ္မြန္းေစခ်င္ဘူး..သား ဒီလို ျဖစ္ေနရင္ အေမ ရင္ကြဲရပါလိမ့္မယ္…အေဖနဲ ့အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ ့ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေအာင္သာ သားႀကိဳးစားေပးပါ သားရယ္…အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္…” အေမ့ရဲ ့တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံေၾကာင့္ သူလည္း မ်က္ရည္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့..“ အေမရယ္..” ..“ သား ဘယ္သူ ့အတြက္နဲ ့မွ အသက္မ႐ွင္ရင္ေတာင္ အေမ့အတြက္ အေမ့သားေလး အသက္႐ွင္ေပးပါ သားရယ္..”.. သက္မင္းေမာင္က အငယ္ဆံုးသားမို ့အေမ့အခ်စ္ေတြပံုကာ ခ်စ္သည္… အေမ့ရဲ ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အေမခ်စ္တဲ့ သား ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္ေပါ့…“ အေမ မငိုပါနဲ ့ေတာ့..စိတ္ခ်ပါ..အေမ ျဖစ္ေစခ်င္သလို သား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္…”..
“ အစ္မ ေဆးေသာက္ရေအာင္..” ကိုသက္ ျပန္သြားတိုင္း အိပ္ခါနီး အိမ္ေဖာ္ ေအးမာက ေဆးလာတိုက္ေနက်ပါ… ကိုသက္႐ွိလွ်င္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္တိုက္သည္…သူမကို မယံုလို ့ပါ… သူမ ဒီေဆးေတြကို မေသာက္ခ်င္… မနက္က ေဒၚေလး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကိုလည္း သူမ နားေယာင္ေနသည္… “ ညည္းတို ့လင္မယား အဆင္မေျပေသးဘူးလား…ကေလးယူလိုက္ပါလားေအ.. ကေလး႐ွိေတာ့ ညည္းေယာက်ာ္းလဲ ေတာ္႐ံုဆို ပစ္မသြားႏိုင္ဘူးေပါ့…ညည္းေယာက်ာ္းက ညည္းကို သိပ္ေက်နပ္တာ မဟုတ္ဘူး…အခုလို ဆင္ထားတာကိုပဲ ညည္းက ေက်နပ္မေနနဲ ့…သူက တစ္ေန ့ညည္းကို ပစ္ခ်င္ ပစ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္…”… ေဒၚေလးက ယူစကသာ ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ ေျပာေပမဲ့ ၿမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး ဆရာ၀န္ေလာင္းကို မိစံပယ္ အမိဖမ္းခဲ့လို ့စိတ္တြင္းကေတာ့ ေက်နပ္ေနတာ သူမသိသည္…ခက္သည္က ကိုသက္…သူမကို အရင္ကတည္းက သတိေပးထားဖူးသည္…“ မိစံပယ္ နင္ဟာ အမ်ားအျမင္မွာ ငါ့မိန္းမပဲ..အဲ့ဒီေတာ့ ငါကလည္း နင့္ကို ၀တၱရားအရ မယားတစ္ေယာက္လို ထားမွာပါ..ေအး တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္ေနာ္…ငါ့ကို ကေလးေတြ ဘာေတြ ယူၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္ဖို ့ေတာ့ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားနဲ ့…”…ကိုသက္က ေျပာသာ ေျပာရသည္… သူ ့ကို လက္၀တ္လက္စားက အစ ဆင္သည္… သူမ လူပံုအလယ္တြင္ေတာ့ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနရသည္… ကိုသက္ ဒီလိုေျပာတာကလည္း တကယ္တမ္း ကေလး မရေသးလို ့ေျပာတာေနမွာပါ… ကေလးရတယ္ဆိုရင္ သူ ၀မ္းသာမွာပါ..ေဒၚေလးေျပာတာ ဟုတ္မွာ.. ကေလးသံေယာဇဥ္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ကိုသက္ စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းခ်င္ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာႏိုင္သည္…ၿပီးေတာ့ သူမကိုလည္း ထားပစ္ခဲ့ဖို ့ သိပ္မလြယ္ကူလွေတာ့ေပ… ထို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးႏွင့္ ေအးမာ မသိေအာင္ သူမ ေဆးေတြကို ခိုးခိုး လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္…
သူမတြင္ ထင္သည့္ အတိုင္း ကိုယ္၀န္ရလာေသာေန ့တြင္ သူမ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္႐ွားမိသည္…ကိုသက္ မသိေအာင္ ဖံုးထားရသည္ မဟုတ္လား….ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ကိုသက္ကို အသိမေပးခ်င္…. မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ျဖစ္မွသာ သူမ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္… ကိုသက္ မိဘေတြကလည္း အိမ္မတူေတာ့ မရိပ္မိေသး…
ကိုသက္ရဲ ့အျပဳမူ အေျပာဆိုေတြက စံပယ္အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္သည္ကေတာ့ မွန္သည္… တစ္ခါတစ္ေလ..စံပယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးၾကည့္သည္…မိမိလုပ္လိုက္တာ မွားသြားၿပီလားလို ့…ဒါေပမဲ့ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳး ေနရစားရ သြားလာရတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မိမိလုပ္ရပ္ကိုပင္ ေက်နပ္မိသည္…ကိုသက္ကို ခ်စ္မခ်စ္ေတာ့ မသိ…သူမဘ၀ အေနလွဖို ့က အဓိကက်သည္ေလ..ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကို ကိုသက္ကို စေတြ ့ကတည္းက ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မက္မက္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား….ဟုတ္သည္ စံပယ္ မမွား…စံပယ္ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးလိုခ်င္ေနတာေလ…
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာသည္…တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တိုင္ပင္ ဖြင့္ဟခ်င္သည္.. ကိုသက္ သူမ အေပၚ ရက္စက္ စိမ္းကားစြာ ျပဳမူ ဆက္ဆံေသာအခါမ်ားတြင္ သူမ သိမ္ငယ္မိသည္… ရင္ဖြင့္ခ်င္သည္… ထို ့ေၾကာင့္ ရံဖန္ ရံခါမ်ားတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ဆံုပါက မိမိ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေျပာျပမိသည္… ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း အစပိုင္းကသာ သူမအေပၚ စိတ္နာသည္…ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမ ဘ၀ကို စာနာသည္…နားလည္ေပးသည္…
သက္မင္းေမာင္ ဒီေန ့အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ စံပယ္ေထြးအား မေတြ ့…ထို ့ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုရန္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထြက္လာခဲ့သည္… သူေတြ ့လိုက္သည္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ စံပယ္ေထြး… သူ သ၀န္မတိုပါ..သို ့ေသာ္ သူ၀င္သြားလွ်င္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စိုး၍ သူတမင္ ေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့သည္… သူ ့စိတ္ထဲတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၍ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မခံစားရေပ…
အိမ္ေရာက္လို ့ခဏအၾကာ စံပယ္ေထြး ျပန္ေရာက္လာသည္…မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္…သူ ့ကိုလည္း မရဲတရဲ ၾကည့္သည္… သူက ဘာမွ မေျပာ…ပံုမွန္ ေနေနက်အတိုင္းပင္…စာၾကည့္ေနလိုက္သည္… “ အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကဘူးလား…” အိမ္ေ႐ွ ့မွ ေအာ္သံၾကား၍ သူေရာ စံပယ္ေထြးေရာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္… သူ ့ေယာက္ဖ စံပယ္ေထြး အစ္ကို…ဒီလူက ဒီအိမ္ကို မၾကာခဏ ၀င္ထြက္စားေသာက္ေနက်အျပင္..တစ္ခါတစ္ရံ စံပယ္ေထြးဆီမွ ပိုက္ဆံေတာင္းတတ္သည္… သက္မင္းေမာင္လည္း စကား႐ွည္မည္စိုး၍ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတတ္သည္..ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မပတ္သက္ခ်င္… “ အစ္ကို ဘာကိစၥ ႐ွိလို ့လဲ..” စံပယ္ေထြး ကိုသက္ကို မသိမသာ ေစာင္းၾကည့္ရင္း ျပာျပာသလဲ ေမးလိုက္သည္…သက္မင္းေမာင္က သူ ့အစ္ကိုကို မၾကည္ျဖဴတာ စံပယ္ေထြးသိသည္…“ ငါ ပိုက္ဆံျပတ္ေနလို ့..အဲ့ဒါ..” မ်က္ႏွာက မထီတရီ… သက္မင္းေမာင္ကိုလည္း လွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေသးသည္… “ အစ္ကိုကလည္း ဟိုတစ္ပတ္က ငါးေသာင္းေပးထားတယ္ေလ..” သူတို ့ေမာင္ႏွမ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ေျပာေနေပမဲ့ ဧည့္ခန္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွ၍ သက္မင္းေမာင္ အကုန္ၾကားေနသည္… “ ဟာ နင္ကလည္း ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္း ဒီေခတ္မွာ ဘာသံုးလို ့ရမွာလဲ..” ဟင္း…ေတာ္ေတာ္လာတဲ့လူ..ကိုယ္ကိုတိုင္ ဒီပိုက္ဆံ ရေအာင္ ႐ွာၾကည့္စမ္းပါ…သက္မင္းေမာင္ စိတ္ထဲမွသာ ေျပာမိသည္…“ ဟာ..အစ္ကိုကလည္း စံပယ္မွာ မ႐ွိဘူး..”..“ ဘာလဲ…နင္က ေက်းဇူးကန္းတာလား..နင္ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္ေပးခဲ့တာလဲ.. ဟမ္… နင္ေမ့သြား ၿပီလား..” …သက္မင္းေမာင္ ဒီစကားၾကားတိုင္း ရင္ဘတ္က စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနာက်င္မိသည္… ညီမရင္းကာ လုပ္စားေသာ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူေတာ္ေတာ္ေလး ရြံ႐ွာမိသည္….သူ ့ကို ဒီလို လုပ္ခဲ့တာ ဒင္းတို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္…ေတာက္… သက္မင္းေမာင္ ေတာက္ျပင္းျပင္းေခါက္ၿပီး လမ္းထိပ္ ထြက္လာခဲ့သည္…ဒင္းတို ့ေျပာတာ ဆက္နားေထာင္ေနလွ်င္ သူ လူသတ္မိလိမ့္မည္…
မနက္ျဖန္ သက္မင္းေမာင္ ရန္ကုန္ ျပန္မွာမို ့စံပယ္ေထြး ပစၥည္းေတြ သိမ္းေပးေနရင္း သက္မင္းေမာင္ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ေနသည္…ကိုယ္၀န္ကိစၥ သက္မင္းေမာင္ကို အသိေပးခ်င္သည္…သူမ ၾကာ႐ွည္စြာ ဖံုးဖိမထားခ်င္ေတာ့…ယခုပင္ သံုးလ ႐ွိေနၿပီ မဟုတ္လား…အပ်ိဳဗိုက္မို ့သိပ္မသိသာလွ….ယခုေန သူမတြင္ ကိုယ္၀န္႐ွိေနသည္လို ့မ်ားေျပာလိုက္လွ်င္ သက္မင္းေမာင္ ဘယ္လို ေနမည္နည္း…သူမ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနသည္…သက္မင္းေမာင္ကိုလည္း ေၾကာက္သည္… သက္မင္းေမာင္ကလည္း သူ ့အား စံပယ္ေထြး တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရသည္ကို ရိပ္မိသည္… မိစံပယ္ ဘာေတြ ပူဆာဦးမလဲဟု ေတြးေနမိသည္…ဟိုတစ္ခါလည္း သက္မင္းေမာင္ အေမ ဆြဲေသာ ဆြဲႀကိဳးမ်ိဳးလိုခ်င္သည္ဟု ပူဆာတုန္းက သူ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း သိပ္မေျပာခ်င္ ၿပီးေတာ့ မိစံပယ္က ကေလးစိတ္မကုန္ေသး၍ သူမ်ားလုပ္တာ လိုက္လုပ္ခ်င္တာေနမွာပါလို ့ေတြးရင္း အေမ့အား ေျပာျပကာ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္…ယခုလည္း ဘာလိုခ်င္ ေနသည္မသိ… သက္မင္းေမာင္ အၾကည့္ႏွင့္ စံပယ္ေထြး အၾကည့္တို ့ဆံုေတာ့ စံပယ္ေထြး တုန္သြားသည္…
“ ဟဲ့..မိစံပယ္…ငါ့ကို ဘာေျပာမလို ့လဲ..” သက္မင္းေမာင္ကပင္ စိတ္မ႐ွည္စြာေမးလိုက္သည္…“ ဟိုေလ..ဟို..ဟို…”..တစ္ဟိုဟိုနဲ ့ထစ္ေငါ့ေနေသာ စံပယ္ေထြးအား သူအားမလို အားမရ ျဖစ္ေနတုန္း.. “ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္႐ွိေနၿပီ…”.. “ ဘာ……” သက္မင္းေမာင္ ထိတ္လန္ ့တၾကားေအာ္ထည့္လိုက္သည္.. လက္ထဲက စာအုပ္ပင္ လြတ္က်သြားသည္ အထိ….“ မိစံပယ္ ငါ့ကို ျပန္ေျပာစမ္း…” “ စံပယ္မွာ ကိုယ္၀န္႐ွိေနၿပီလို ့..အဲ့ဒါ”…“ ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ႐ွိသြားတာလဲ..နင္ နင္ ငါ မသိေအာင္ ေဆးေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္တာလား..ေအးမာ မိေအးမာ..လာစမ္း” “ေအးမာ ဘာမွ မသိပါဘူး..ကိုသက္… စံပယ္ဘာသာ စံပယ္ သေဘာနဲ ့..” “ တိတ္စမ္း…နင့္သေဘာနဲ ့နင္လုပ္ရေအာင္ နင္က ဒီအိမ္မွာ ဘာလဲ…နင့္ကိုငါ ဘာေျပာခဲ့လဲ…နင့္မွာ ဦးေႏွာက္ မ႐ွိဘူးလား…ငါမခ်စ္တဲ့ နင့္ကို ယူရလို ့ငါ့မွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲ ရလဲ…အခုတစ္ခါ နင့္ေသြးကို ငါမလိုခ်င္ဘူး..” “ အို စံပယ္လည္း ကေလးလိုခ်င္တာေပါ့..ၿပီးေတာ့ ကိုသက္က ကေလးသံေယာဇဥ္..” “ ေတာ္စမ္းပါ…နင္ ငါ့စကားကို နားမေထာင္ပဲ နင္က ထင္ရာစိုင္းတာလား မိစံပယ္…” သက္မင္းေမာင္ အတၱႀကီးစြာ ေျပာေနတာကို စံပယ္ေထြးကေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူ အၿပံဳးႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္…“ ငါ့ဘ၀ကို နင္ တစ္ခါပဲခ်ည္လို ့ရမယ္..နင္ နားလည္လား..ေအး နင့္လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေနာင္တ ေကာင္းေကာင္းရရေစမယ္ ”..သက္မင္းေမာင္ ေဒါသတႀကီး အခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားသည္…ေအးမာကေတာ့ နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ စံပယ္ေထြးကို တစ္လွည့္ သက္မင္းေမာင္ကို တစ္လွည့္ ေငးၾကည့္ေနေတာ့သည္…စံပယ္ေထြး ရင္ေတြ နာက်င္လိုက္တာ..သူ ့ေသြးကိုေတာင္သူက သံေယာဇဥ္ မထားတဲ့ အျပင္ အၿငိဳးမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနလိုက္တာ… စံပယ္ ကေလးယူမိတာ ေနာင္တပင္ ရခ်င္ခ်င္…
မနက္ေစာေစာ သက္မင္းေမာင္ ကားဂိတ္ဆင္းခဲ့သည္…စံပယ္မ်က္ႏွာကို သူမၾကည့္ခ်င္…ကံဆိုးစြာ သူ ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သည္..ကားထြက္ဖို ့ေစာေသး၍ သူ အိမ္ျပန္ယူလိုက္သည္…အိမ္ေ႐ွ ့တြင္ ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး..ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္..ေယာက်ား္ ဖိနပ္တစ္ရံ မိန္းမ ဖိနပ္တစ္ရံ…သူ စိတ္မ၀င္စား..စာၾကည့္စားပြဲမွ သူ ့စာအုပ္ယူၿပီး ျပန္ထြက္မည္ အျပဳ.. “ညဥ္းနဲ ့ေအ…နည္းနည္းပါးပါး အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲၿပီးေျပာပါေတာ့လား..ဒီမွာ ေယာက်ာ္းဆိုတာ ပတ္္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္တာကို ခံခ်င္ၾကတာေအ့..ဒီမယ္ ညဥ္း ဒီကိုယ္၀န္ကို တစ္ခုခု လုပ္မယ္ မႀကံနဲ ့ေနာ္…ဒီကေလးနဲ ့မွ တို ့က သက္မင္းေမာင္ကို အပိုင္ခ်ည္ထားႏိုင္မွာ…” စံပယ္ေထြး အေဒၚအသံႏွင့္ အစ္ကို အသံက မေ႐ွးမေႏွာင္း အၾကံအစည္ေတြ တူညီစြာ ထြက္လာသည္..“ ဟုတ္တယ္..မိစံပယ္…ငါတို ့ဒီလို အကြက္ထဲ၀င္လာေအာင္ ဘယ္လို စီမံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နင္အသိဆံုး..ေအး ကံေကာင္းလြန္းလို ့ဟိုေကာင္က ဘာမွ မေျပာပဲ နင့္ကို အသာတၾကည္ ယူလိုက္တာ..ငါတို ့ဒါကို လက္လႊတ္လို ့မျဖစ္ဘူး..ဒီေကာင့္စိတ္ေတြ က အစိုးရတာမဟုတ္ဘူး…ဒီကေလးက ငါတို ့အတြက္ အနာဂတ္ပဲ..” အခန္းတြင္းတြင္ သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေအာင္းေမ့၍ သူတို ့ရဲ ့မဟာစီမံကိန္းႀကီးကို အကြက္က်က် စီမံေနေသာ ထို တူ၀ရီး သံုးေယာက္..စိတ္ဓါတ္ေတြက ေအာက္တန္းက်လွသည္…
သူ ႐ုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲထြက္သြားသည္… ကန္ ့လန္ ့ကာကို မ၍ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားသည္… သူ ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ..အားလံုး အထိတ္တလန္ ့ႏွင့္ ၾကက္ေသေသသြားၾကသည္… “ ကိုသက္..ကိုသက္..”.. စံပယ္ေထြး မ်က္ႏွာေသြး မ႐ွိေတာ့..သူ သံုးေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္… “ ငါမ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ၿပီး နင္တို ့က ဒီမွာ စီမံကိန္းေတြ ေရးဆြဲေနတာေပါ့..ဟုတ္လား…နင္တို ့အားလံုးဟာေလ…ေငြသာရမယ္ဆို ဘာမဆုိ အကုန္လုပ္မဲ့ အတန္းအစားေတြပါလား.. နင္တို ့ေတာ္ေတာ္ အ႐ွက္နည္းလွခ်ည္လား..ေတာ္ေတာ္ ေအာက္တန္းက်လွခ်ည္လား.. ဒီမွာ နင္တို ့အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္ေစရဘူး…ေအး နင္တို ့ဒီေလာက္ မက္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါေပးမယ္..နင္တို ့အားလံုး ထြက္သြားက်..ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ ေျပာ..”..
“ အို ဒီလို လက္လြတ္စံပါယ္ မေျပာနဲ ့ေလ…စံပယ္မွာက မေပါ့မပါးႀကီးနဲ ့..” စံပယ္ေထြးက မခိုးမခန္ ့ ၿခိမ္းေျခာက္သလိုေျပာေတာ့ “ နင့္ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး…နင္တို ့လို ေအာက္တန္းက်တဲ့ မ်ိဳး႐ိုးကိုလဲ ငါမလိုခ်င္ဘူး..”.. “ ေမာင္သက္ မင္းက ဒီလုိ ေျပာလာမွေတာ့ တို ့ကလဲ ျပတ္ျပတ္ ေျပာရတာေပါ့..တို ့ဘက္ကေတာ့ လံုး၀ ကြာမေပးႏိုင္ဘူး…ဒီကေလးကို မင္းရဲ ့ေသြးကို ငါတို ့ကလည္း ရေအာင္ေမြးမွာပဲ…ငါ့သေဘာဟာ ငါ့တူမ သေဘာနဲ ့တူတူပဲ…” စံပယ္ေထြး အေဒၚရဲ ့မ်က္ႏွာက ရမက္လံုးေတြ ေ၀ေနသည္…မက္လည္း မက္ေလာက္စရာ..သက္မင္းေမာင္ အဘြားက သူ မဆံုးခင္က သူ ့အခ်စ္ဆံုး ေျမးျဖစ္သူ သူ ့အား အေမြေတြ အားလံုးေပးခဲ့သည္…လက္၀တ္လက္စား…ေနစရာ တိုက္ႏွင့္ၿခံအျပင္…ၿမိဳ ့ျပင္က စိုက္ခင္းႏွင့္ၿခံပါ အားလံုးကို သူ ့နာမည္ႏွင့္လႊဲေပးထားသည္…
သူ တို ့က ဒါေတြကို သိထားေတာ့ သက္မင္းေမာင္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ လက္မေလွ်ာ့… သက္မင္းေမာင္ ေသြးေတြ ဆူေ၀ သြားသည္.. “ ေတာက္ ခင္ဗ်ားတို ့ခင္ဗ်ားတို ့ေတြ…ေအး ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတဲ့ ဟာေတြ..ေနၾက..နင္တို ့မက္လွပါ ခ်ည္ရဲ ့ဆိုရင္ နင္တို ့ေနခဲ့ၾက..ငါသြားမယ္..ဘယ္ေတာ့မွလည္း နင့္တို့ ဆီ ျပန္မလာဘူး..မွတ္ထား..”.. သူတို ့အားလံုး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္..သူ ထြက္လာခဲ့သည္… ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့ဟာေတြ…သက္မင္းေမာင္ေဒါသေတြ ထြက္လြန္းလို ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္းေနသည္.. သူေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စိတ္မေျပ…ကားခ်ိန္လည္း မမွီေတာ့ ၍ သူ မိဘေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္…
အေမ့ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာျပေတာ့ “ ေအးေလ…ငါ့သားေလး ဘ၀က ကံဆိုးလိုက္တာ…အေမ့ သား ဘာမွ စိတ္ဓါတ္မက်နဲ ့…အေမတို ့အားလံုး ဒီကိစၥကို ၾကည့္စီစဥ္ပါ့မယ္…သားသာ သားဘ၀ ေ႐ွ ့ေရးအတြက္ လုပ္ပါသားရယ္… သားဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနစ္မခံနဲ ့…ၿပီးရင္ ငါ့သား ဒီေနရာနဲ ့ေ၀းေ၀းကိုသာ ေလွ်ာက္ၿပီး အဲ့မွာပဲေနေတာ့…အေမတို ့အတြက္ ဘာမွ ေနာက္ဆံ မတင္းနဲ ့…ေနာက္လဆို မင္း အစ္မ လင္မယားလည္း ဒီကို တာ၀န္က်မွာပဲ…ငါ့သားအေမတို ့အတြက္ စိတ္သာခ်ေနပါ…အခ်ိန္ၾကာလာရင္ သူတို ့ေလာဘေတြ သူတို ့ကို ျပန္ဒဏ္ခတ္မွာပါ…” အေမက သူ ့ေက်ာေလးကို ပြတ္ရင္း သူ ့ကို ေဖ်ာင္းဖ်သည္..အေဖကေတာ့ သူ ့ကို ႏွေျမာ တသစြာ ၾကည့္ေနသည္… မိဘေတြကို အ႐ွက္ကြဲေစခဲ့တဲ့သား…ကိုယ့္ရဲ ့မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဘယ္လိုမွ ၀င္မဆန္ ့တဲ့ ထို စိတ္ဓါတ္ ေအာက္တန္းက်ေသာ စံပယ္ေထြးတုိ ့၀န္းက်င္တြင္ သူလည္း တစ္ရက္မွ်ပင္ မေနခ်င္…
သို ့ႏွင့္ သူလည္း ဒီၿမိဳ ့ေလးကို ေရာက္လာသည္… သူေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာ..ၾကားရသည့္ စံပယ္ေထြးတို ့သတင္းကား မေကာင္းလွ….စံပယ္ေထြး အေဒၚက ေလျဖတ္ၿပီး ဆံုးသည္…အစ္ကိုလုပ္သူကေတာ့ ေဆးမႈႏွင့္ ေထာင္က်ၿပီး…ေထာင္ထဲတြင္ပင္ ခုခံအား က်ဆင္းတဲ့ ေရာဂါႏွင့္ ဆံုးသည္… သူတို ့ရဲ ့အကုသိုလ္ေတြက သူတို ့ကို ဒုကၡေပးသြားသည္… စံပယ္ေထြးကေတာ့ သမီးေလးေမြးသည္ဟု ၾကားသည္…
သူ အိမ္က ထြက္လာကတည္းက အေမတို ့က စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိ အေပၚ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားသည္… စံပယ္ေထြးက သူ ့တြင္ အားကိုးစရာမ႐ွိ၍ အိမ္မွာပင္ ေနခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုလို ့အေမတို ့က ေမတၱာ ေ႐ွ ့ထား ကာ ခြင့္ျပဳထားသည္ဟုဆိုသည္…မည္သို ့ပင္ဆိုေစကာမူ စံပယ္ေထြးႏွင့္ သူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္း လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ သက္မင္းေမာင္ ဒီတစ္သက္ မေက်ေတာ့ပါ…..မိမိရဲ ့ဂုဏ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း စည္းစိမ္ဥစၥာေတြေၾကာင့္ ေလွကားတစ္ခုသဖြယ္ နင္းေခ်ခံခဲ့ရျခင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့…အၿမဲတမ္း နာနာၾကည္းၾကည္း မုန္းတီးေနမိေတာ့သည္….
ကေလးကို သူမေတြ ့ခ်င္ပါ…သူ ့ေသြးဟုပင္ သူ မခံယူခ်င္…သူ ့တြင္ ဖခင္စိတ္ မ႐ွိလို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါ..သို ့ေသာ္ သူ ့အတြက္ နာၾကည္းခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္း အားႀကီးေနေတာ့ သူ ့သမီးမ်က္ႏွာပင္ မၾကည့္ခ်င္ ဒါေပမဲ့ လစဥ္ေတာ့ ပံုမွန္ ေငြပို ့သည္… တစ္ေနေတာ့ မျဖစ္မေန့ သူျပန္သြားရသည္….အေမေသြးတိုးလို ့မူးလဲသည္ဟု အစ္မက အေၾကာင္းၾကားလို ေရာက္သြားခဲ့သည္...မေရာက္တာလဲ ဘာလိုလိုႏွင့္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ပဲ… အေမတို ့ကို သတိေတာ့ယသည္..ထို ့ေၾကာင့္လည္း တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သူ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ လာခဲ့သည္…အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနၿပီ… သားကို ေတြ ့လိုက္ရတာလည္း ပါမည္ေပါ့… အေမသက္သာသြား၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ ျပန္မည္လုပ္ေတာ့ အေမနဲ ့အစ္မက သူ ့သမီးေလးကို ၀င္ၾကည့္သြားပါဟု ေတာင္းပန္႐ွာသည္..သို ့ႏွင့္ အစ္မနဲ ့အတူ အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္..
စံပယ္ေထြး ကေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတုန္း သူ ေရာက္လာတာ ျမင္ေတာ့ မအ့ံၾသပါ…စံပယ္ အတြက္ ေနသားက်ေနၿပီ…အရာရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုႏွင့္ လိုေလေသးမ႐ွိ သူ ထားထားသည္ပဲေလ… သူမအတြက္ သူ ႐ွိျခင္း မ႐ွိျခင္းက သိပ္မထူးဆန္း… အခ်ိန္တန္ရင္ သူ ့သမီးေလးက သူ ့အေမြေတြကို ဆက္ခံရမည္ေလ… သမီးေလးကို သူ ့အစ္မလက္ထဲ ထည့္ေတာ့ …ကိုသက္ ့သမီးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္…
သက္မင္းေမာင္ ကေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အေသအခ်ာ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္…သူႏွင့္ တူတာ ဘာမွ မ႐ွိ….သူ ့အေမ စံပယ္ေထြးႏွင့္ တစ္႐ုပ္တည္း…မ်က္လံုး မ်က္ခုံး ႏွာတံကအစ… အသားအရည္ အဆံုး စံပယ္ေထြးတို ့မ်ိဳး႐ိုးဘက္ကို လိုက္သည္..သူ ့စိတ္တြင္ ကေလးမ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရ၍ အနားေဟာင္းက အနာသစ္ ျဖစ္သြားသလိုပင္….ဒီကေလးက သူ ့ကို ပစ္ခြင္းမည့္ စံပယ္ေထြး၏ မွ်ားတစ္စင္း… သူဆက္မေနခ်င္ေတာ့…သူ စံပယ္ေထြးအား ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခ်ာခနဲ လွည့္အထြက္…“ ကိုသက္ သမီးေလးက ဘာအျပစ္မွ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး..ကိုသက္ သူ ့အေပၚကိုေတာ့ အမုန္းတရားေတြ မထားေစခ်င္ဘူး… သမီးေလးကို ငဲ့ၫွာတဲ့ အေနနဲ ့ကိုသက္ မျပန္ခင္ စံပယ္တို ့မိသားစုေလး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ ႐ိုက္ေပးပါလား…” စံပယ္ေထြး သက္မင္းေမာင္ကို ေနာက္ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြ ့ရမည္ မသိေသာေၾကာင့္ သမီးေလးအတြက္ စဥ္းစားကာ ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္းပါ…. “ ဟုတ္သားပဲ ေမာင္ေလးရယ္..႐ိုက္ေပးလိုက္ပါ..” အစ္မလုပ္သူက ၾကားမွ ၀င္ေျပာ၍ သူ သေဘာတူ လက္ခံလိုက္သည္… စံပယ္ေထြးတို ့သားအမိအေပၚ သူ ဂ႐ုဏာ မသက္ခ်င္…ဒီဇာတ္လမ္းကို စံပယ္ေထြးက သူမ ဆႏၵအတိုင္း ကခဲ့သည္ေလ...သက္မင္းေမာင္က အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ မဟုတ္လို ့ သူမ ႀကိဳးဆြဲရာ ကျပအသံုးေတာ္ မခံႏိုင္..သူမလိုခ်င္သည္က သူ ့ထက္ သူ ့ရဲ ့ဂုဏ္ ပကာသနေတြ… သက္မင္းေမာင္ကလည္း စံပယ္ေထြးကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္မွ် ခ်စ္ၾကည့္၍ မရ…သူ ့ရင္ထဲတြင္ စံပယ္ေထြး အတြက္ အမုန္းႏွင့္အၿငိဳးသာ ႐ွိသည္…
သက္မင္းေမာင္တို ့အိမ္တြင္းေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္က စံပယ္ေထြးတို ့အေပၚ သူ အၿငိဳးနဲ ့မုန္းတီးေနသည့္ အတြက္ တစ္ခ်ိဳ ့က ပစ္တင္ၾကသလို တစ္ခ်ိဳ ့ကဂ႐ုဏာသက္ၾကသည္… ဘယ္သူေတြ ဘာပဲ ေျပာေျပာ သက္မင္းေမာင္ မမႈ… ဒါေၾကာင့္လည္း သက္မင္းေမာင္ ေလာကႀကီးနဲ ့အံမ၀င္ဂြင္မက် ေနလာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္လို ့ေလးႏွစ္ပင္ေရာက္ေတာ့မည္… ဒီၿမိဳ ့ေလး ကို တာ၀န္က်ၿပီး အညိဳ ့ကို မေတြ ့ရေသးတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာ့ သူဟာ မေက်နပ္ျခင္း မ်ားစြာနဲ ့ ေပါက္ကြဲရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စီးေမ်ာေနတဲ့သူေပါ့… အညိဳ ့ကို ေတြ ့လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးဟာ ေျပာင္းျပန္ စီးဆင္းေနတဲ့ ေတးသြား တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္…
ေမာင္မတရားဘူးဆိုတာ သိပါတယ္..ေမာင္ဟာ ျဖဴစင္သန့္႐ွင္းတဲ့ ႏွလံုးသား တစ္စံုကို အညိဳ ့ကို မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး… အညိဳ ့ကို ေမာင္ ဖံုးကြယ္ထားခဲ့တယ္… အညိဳကို ေမာင္ အရမ္း အားနာတယ္..သနားလည္း သနားတယ္… အညိဳ စိတ္ခ်ပါ..အညိဳ ့အတြက္ ေမာင္နဲ ့အညိဳ တို ့ရဲ ့ေ႐ွ ့ေရး အတြက္ အားလံုးကို ေမာင္ စဥ္းစားၿပီးသားပါ…. ေမာင့္အတိတ္ရဲ ့အရိပ္မည္းေတြေၾကာင့္ အညိဳကို မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး…ေမာင့္ရဲ့ အရိပ္မည္းေတြကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ဖယ္႐ွားေပးပါ့မယ္…ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့… ေမာင့္ကို ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို သင္ၾကားေပးခဲ့တာ အညိဳပါ…အညိဳသာ ေမာင့္အနားမွာ ထာ၀ရ ႐ွိေနေပးပါ….အညိဳရယ္….ေမာင့္ဘ၀ အတြက္ အညိဳသာအလိုအပ္ဆံုးပါ…
Monday, September 14, 2009
အေၾကြးဆပ္ျခင္း
ကာရံရဲ ့ဘေလာ့ကို လာေရာက္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို ကာရံရဲ ့ပ်က္ကြက္မႈမ်ား အတြက္ အရင္ဦးဆံုး ေတာင္းပန္ပါရေစ...ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ကာရံ ဘေလာ့ကို ပစ္ထားတာ သံုးပတ္ ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ပစ္ထားခ်င္လို ့ပစ္ထားရတာ မဟုတ္ပါဘူး... ေျပာရရင္ ေကာ္နက္႐ွင္ ျဖတ္ခံထားရလို ့ပါ...ဘာေၾကာင့္ ျဖတ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး...
ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကာရံလည္း အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ေနရလို ့ပါ...အဓိကကေတာ့ သူေဌးနဲ ့ရန္ျဖစ္ေနရလို ့ပါပဲ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာရံ ဘေလာ့ေလးမွာ အသစ္မတင္ႏိုင္တာေရာ ကာရံ ေမာင္ႏွမေတြရဲ ့အိမ္ေလးေတြကို လိုက္မလည္ႏိူင္တာေရာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းပါ...မိမိရဲ ့ဆႏၵေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ဇာတ္ဆရာအလိုက် အလိုက္သင့္ ေနေနရတဲ့ ဘ၀မို ့ အားလံုးကို နားလည္စာနာေပးပါလို ့ေတာင္းပန္ပါရေစ...
အခုေတာ့ ေကာ္နက္႐ွင္ ျပန္ရရခ်င္း ဘေလာ့ကို အေျပးကေလးေရာက္ လာရပါၿပီ...ဒါေပမဲ့ သူေဌးနဲ ့တိုက္ပြဲကေတာ့ အခုထိ စစ္ေျပမၿငိမ္းေသးပါဘူး...ဆက္လက္တိုက္ေနရဆဲပါ...ဘာပဲေျပာေျပာ ဘေလာ့ေလးကို ျပန္ျမင္ရလို ရင္ထဲပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုပါပဲ... ကာရံေမာင္ႏွမမ်ားကို အျမန္ဆံုး အေၾကြးဆပ္ပါ့မယ္...၀က္၀ံေလးရဲ ့တဂ္ကိုလည္း ပ်က္ကြက္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္...ရင္ထဲမေကာင္းပါ...စိတ္မဆိုးပါေစနဲ ့လို ့ဆုေတာင္းေနပါတယ္...မမကိုး စီပံုးမွာ လာေမးထားတာကိုလည္း ေနေကာင္းပါတယ္လို ့ေျဖႏိုင္ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု အတြက္ေတာ့ ျပန္ေျဖဖို ့အင္အား မ႐ွိေသးပါ...ကိုသားႀကီးကိုလည္း ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေလာက္ေတာ့ မၾကာေတာ့ပါဘူးလို ့...ကိုရန္ကုန္ရဲ ့ဆုေတာင္းေလးေၾကာင့္ေတာ့ က်န္းမာေနေသးေၾကာင္းပါ..အျခား အားလံုး အားလံုးေသာ ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ကာရံအေၾကြးေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းေလး ပါးပါရေစ႐ွင္...အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာရႊင္လန္းၾကပါေစ..
ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကာရံလည္း အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ေနရလို ့ပါ...အဓိကကေတာ့ သူေဌးနဲ ့ရန္ျဖစ္ေနရလို ့ပါပဲ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာရံ ဘေလာ့ေလးမွာ အသစ္မတင္ႏိုင္တာေရာ ကာရံ ေမာင္ႏွမေတြရဲ ့အိမ္ေလးေတြကို လိုက္မလည္ႏိူင္တာေရာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းပါ...မိမိရဲ ့ဆႏၵေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ဇာတ္ဆရာအလိုက် အလိုက္သင့္ ေနေနရတဲ့ ဘ၀မို ့ အားလံုးကို နားလည္စာနာေပးပါလို ့ေတာင္းပန္ပါရေစ...
အခုေတာ့ ေကာ္နက္႐ွင္ ျပန္ရရခ်င္း ဘေလာ့ကို အေျပးကေလးေရာက္ လာရပါၿပီ...ဒါေပမဲ့ သူေဌးနဲ ့တိုက္ပြဲကေတာ့ အခုထိ စစ္ေျပမၿငိမ္းေသးပါဘူး...ဆက္လက္တိုက္ေနရဆဲပါ...ဘာပဲေျပာေျပာ ဘေလာ့ေလးကို ျပန္ျမင္ရလို ရင္ထဲပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုပါပဲ... ကာရံေမာင္ႏွမမ်ားကို အျမန္ဆံုး အေၾကြးဆပ္ပါ့မယ္...၀က္၀ံေလးရဲ ့တဂ္ကိုလည္း ပ်က္ကြက္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္...ရင္ထဲမေကာင္းပါ...စိတ္မဆိုးပါေစနဲ ့လို ့ဆုေတာင္းေနပါတယ္...မမကိုး စီပံုးမွာ လာေမးထားတာကိုလည္း ေနေကာင္းပါတယ္လို ့ေျဖႏိုင္ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု အတြက္ေတာ့ ျပန္ေျဖဖို ့အင္အား မ႐ွိေသးပါ...ကိုသားႀကီးကိုလည္း ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေလာက္ေတာ့ မၾကာေတာ့ပါဘူးလို ့...ကိုရန္ကုန္ရဲ ့ဆုေတာင္းေလးေၾကာင့္ေတာ့ က်န္းမာေနေသးေၾကာင္းပါ..အျခား အားလံုး အားလံုးေသာ ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ကာရံအေၾကြးေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းေလး ပါးပါရေစ႐ွင္...အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာရႊင္လန္းၾကပါေစ..
Wednesday, August 26, 2009
သက္မင္းေမာင္ ႏွင့္ ေမသက္ပိုင္ညိဳတို ့၏ ပစၥဳပၸန္
အိမ္ေ႐ွ့က ကားသံၾကားတယ္…နာရီၾကည့္ေတာ့ ညတစ္နာရီပင္ ထိုးေနၿပီ… “ ဟဲ့…နင္ကားကို ေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္… ဒီက လမ္းေတြ နင္ သိပ္ကၽြမ္းတာ မဟုတ္ဘူး..” ဒါအညိဳ ့အသံ..ေႀသာ္…အညိဳက သူစိမ္း ေယာက်ာ္းကို စိတ္ပူတတ္တယ္ေနာ္… ေမာင့္ကိုေရာ စိုးရိမ္ေဖာ္ရရဲ ့လား အညိဳရယ္…
“ ဟင္..ကိုသက္မင္းေမာင္…မအိပ္ေသးဘူးလား…” မ်က္ရည္ေတြနဲ ့..ေမာင္ကို ျမင္ေတာ့ အညိဳ ဘာလုပ္လို ့လုပ္ရမွန္းမသိဘူး… လန္ ့လည္း လန္ ့သြားတယ္…“ ဟို ဟို ဟိုေလ…သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့…”.. “အို…”…ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ကၽြန္မ စကားမဆံုးခင္ ကၽြန္မကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လွမ္းဖက္လိုက္တယ္… ကၽြန္မေလ… ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ… ျငင္းဆန္သင့္မွန္း သိေနေပမယ့္ အသိတရားေတြ ေလနဲ ့အတူပါသြားတာလား.. …ကၽြန္မ ရင္တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြး လံုၿခံဳသြားသလို ခံစားရတယ္….ေမာင္ကလည္း စကားမဆို ကၽြန္မကလည္း ႏႈတ္ဆိတ္နဲ ့…ဒီညက လမင္းႀကီးနဲ ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ပိုၿပီး လင္းေနသလို အရင္ညေတြထက္ ပိုလွလို ့ေနပါေပါ့လား…
မနက္က်ေတာ့ ေမာင္မေမးေပမဲ့ လိုအပ္မယ္ထင္လို ့ၿပီးေတာ့ အညိဳကိုယ္တိုင္ကလဲ ႐ွင္းျပခ်င္လို ့ မေန ့ က သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အလည္ေရာက္လာလို ့သြားေတြ ့တဲ့အေၾကာင္း..သူတို ့ေတြနဲ ၁၀တန္းအထိတူတူေနလာၾကတာ မေတြ ့ တာလဲ ၾကာ..ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဇင္မာက ခရီးပန္းၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေနတာနဲ ့ သူတို ့တည္းတဲ့ ေနရာထိ လိုက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း …. ဟိုေရာက္ေတာ့ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ညစာစားၿပီးမွ ျပန္လာတဲ့ အေၾကာင္း ေမာင့္ကို စီကာ ပတ္ကံုး ေျပာျပလိုက္တယ္….အညိဳစိတ္ထဲေရာ ေမာင့္စိတ္မွာပါ ဘာမွ မ႐ွိ ႏိုင္ေအာင္ေပါ့ပါးသြားတယ္…. ခ်စ္သူေတြ ၾကားမွာ သံသယဆိုတာ မ႐ွိႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား…
ခ်စ္ခြန္းေတြ ဖြဲ ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ႏြဲ ့ေမာင္ မေျပာေပမဲ့ ေမာင္နဲ ့အညိဳ နားလည္မႈရတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္…တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူဘာ၀ တီတာေနရမဲ့ အရြယ္ေတြလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ.. သို ့ေပမဲ့ မခ်စ္ဖူးလို ့အခ်စ္႐ူး ျဖစ္တတ္ၾကတာ သဘာ၀ပါ… ေမာင့္ကိုလည္း အညိဳက မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံသလို ေမာင္ကလည္း အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ ့ပါပဲ…ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ရဲ ့ခ်စ္သူကာလေလးက အရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေတြ အျပည့္ပါပဲ…
ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ အရာရာတိုင္းကို ၾကည့္တဲ့ မ်က္စိက အခ်စ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းလို ့လွပေနရဲ ့…ေန ့ရက္တိုင္းဟာ ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းပါပဲ…. ေနထြက္ရင္လည္းလွ ေန၀င္ရင္လည္း လွတာပါပ…ဲ ေမာင္က သူ ့ကို ေမာင္လို ့စေခၚခိုင္းတဲ့ ေန ့ကေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္…ေမာင္လို ့အညိဳကလည္း ေခၚဖို ့ပါးစပ္ကမရဲ….ေမာင့္ပံုစံကလည္း ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း… အညိဳ တိုးတိုးေလးေခၚေတာ့ ေမာင့္ မ်က္ႏွာ ၀င္းပသြားလိုက္တာ…တကယ္ဆို ေမာင္က အညိဳထက္ ႏွစ္လပဲ ႀကီးတာပါ…ဒါေပမဲ့ အညိဳက ကေလးလို ေနခ်င္တယ္..ေမာင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးလို ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေပးအယူမွ်သြားတာေပါ့…. ေမာင္က ညညဆို အညိဳကို ပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာျပတတ္တယ္… ဘယ္သူနဲ ့မွ စကား မ်ားမ်ား မေျပာတဲ့ ေမာင္က အညိဳနဲ ့ဆိုရင္ စကားေတြက ေျပာမကုန္ဘူး….ေမာင္ စကားေျပာတိုင္း ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြက ၿပံဳးေနတယ္… ေမာင့္ ပါးျပင္က ေမႊးၫွင္းႏုႏုေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ေမာင္ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာ…အညိဳအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို မေမ့ႏိုင္စရာပါ….
နားရက္ တူတူ က်တဲ့ အခါမ်ားဆို ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္လို ့ကို မ၀ဘူး…အရင္က အညိဳ စားခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္လက္ရာေလးေတြကို ျမည္း႐ံုတင္မက စိတ္ႀကိဳက္ စားခြင့္ရခဲ့တယ္… ေမာင္က တကယ့္ကို စိတ္႐ွည္ပါတယ္.. ေမာင္ ကစားခ်င္တဲ့ Scrabble ကိုလည္း အညိဳ စိတ္မပါေပမဲ့ ေမာင့္အတြက္ ကစားေပးခဲ့တယ္….ေမာင္က အညိဳစကားေျပာတာေလးကို ၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာရင္ အညိဳ ့ပါးခ်ိဳင့္ ေလးေတြထဲကို လက္ၫိႈးနဲ ့ထိုးထည့္တတ္ေသးတယ္…ေမာင္ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ေနတာကို အညိဳ အရင္က စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ၾကည့္လို ့မရဘူး…ေႀသာ္…အခ်စ္က အရာရာကို ေစခိုင္းႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ…
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာကို မနာလိုစိတ္နဲ ့ ေစာင္းေျမာင္းေျပာ တတ္တဲ့ ကုိဟန္သစ္ထူးေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရေသးတယ္… သူက အရင္က ႀကံဳး၀ါးထားတာကိုး…အညိဳကို သူအပိုင္ႀကံမယ္လို ့..ဒါေပမဲ့ အညိဳက သူ ့ကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ သူ ့ မွာနာလိုခံခက္ႀကီးေပါ့… ေမာင့္ကိုလည္း မၾကာမၾကာ ပုတ္ခတ္ေသးတယ္… ေမာင္က ၾကား၀င္လုတယ္ေပါ့.. အစကတည္းက အညိဳက သူ ့ကို မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ထက္ မပိုခဲ့တာ သူနားမလည္ခဲ့ဘူး…သူထင္တာ ေမာင္သာ မ႐ွိရင္ အညိဳက သူ ့ဘက္ကို စိတ္ယိုင္လာမယ္ေပါ့…အခ်စ္ဆိုတာကို သူနားမလည္လို ့ပါ… နီးစပ္တိုင္း ရင္းႏွီးတိုင္း အခ်စ္မွ မဟုတ္တာ… သူက ပတ္၀န္းက်င္မွာ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ေတြ ခင္းၿပီး အညိဳကပဲ သူ ့ကို က်သလိုလို ေျပာတတ္ေသးတယ္…
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ခ်စ္သူသက္တမ္းက ၾကာလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ လူသိမ်ားလာတယ္… သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့ စားရမလဲပဲ ထပ္ထပ္ေမးေနေတာ့တာပဲ..ဆရာမ မသီတာကလည္း အစ္မတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ “ ညိဳေရ…ခ်စ္သူရည္းစား ဘ၀ဆိုတာ ၾကာၾကာေနလို ့ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး…ညိဳတို ့လည္း ငယ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ… အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို ့ စဥ္းစားက်ေတာ့..”လို ့တိုက္တြန္းလာတယ္… ေမာင္နဲ ့ကၽြန္မတို ့ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀သစ္ ထူေထာင္ဖို ့ ဆိုတာ အခ်ိန္႐ွိတိုင္း ေတြးျဖစ္ၾကတယ္… ေမာင့္မိဘေတြက နယ္က အညိဳတို ့က ရန္ကုန္ကပါ… ေမာင့္မိဘေတြက ေ၀းေတာ့ အသက္လည္း ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္က သူတို ့ကို အသိေပး႐ံုပဲ အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္တဲ့… အညိဳကေတာ့ မိဘေတြကို ခြင့္ေတာင္းဦးမယ္ဆိုၿပီး.. ရန္ကုန္ျပန္ လိုက္တယ္.. ေမာင္က သူ ့မိဘေတြကိုလဲ သြားေတြ ့ေပးပါလို ့မွာလိုက္ေတာ့…ေမာင့္မိဘေတြ ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ ့ကို သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးၿပီး ေမာင့္ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္… ေမာင့္မိဘေတြက ေမာင့္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးပါတဲ့…ေမာင္က ဒီမွာေနရင္ အရက္ပဲ ဖိေသာက္ေနလို ့စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ သူတို ့ကပဲ နယ္ေျမသစ္ကို သြားခိုင္းလိုက္တာတဲ့…ေမာင့္မွာ ဘာစိတ္ညစ္စရာေတြမ်ား ႐ွိလို ့ေမာင္က ဒီလို ျဖစ္ေနတာလဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ကေတာ့ အညိဳ ့ကို ဖံုးကြယ္ထားမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ…ေမာင့္ကုိ ယံုတယ္…စိတ္ခ်ပါ ေမာင္က လိမ္မာၿပီးသားပါ.. အညိဳေၾကာင့္ ေမာင္ အရက္နဲ ့ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို ့ ေျပာခဲ့ၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္…ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အန္တီတို ့ရဲ ့ေခၽြးမ ျဖစ္ေတာ့မွာလို ့ေတာ့ မိတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး… ေမာင္က ဖုန္းဆက္ထားၿပီးသားပဲ သူတို ့သိၿပီးသားေနမွာပါေလ… ေမာင့္မိဘေတြ မ်က္ႏွာမွာ အရိပ္တစ္ခုခု ႐ွိေနသလိုပဲ…ဒါေပမဲ့ ေမာင့္အေပၚ ဘာသံသယမွ မထားခ်င္တဲ့ သူပါ…ေမာင့္ကိုလည္း ဘာမွ မေမးခ်င္ဘူး…အညိဳက ေမာင့္အေပၚကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ ့ပဲ ခ်စ္ခ်င္တာ… ေမာင့္ကို မယံုလို ့ ေမာင့္သိကၡာကို ထိခိုက္မွာ စိုးလို ့ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ မေမးေတာ့ပါဘူးေလ…
အညိဳ ့မိဘေတြကေတာ့ အညိဳ ့ကို ဘာမွ မေျပာဘူး…“ သမီးကို ဒီအရြယ္ထိေရာက္ေအာင္ အသိပညာေတြ အတတ္ပညာေတြ အေဖတို ့ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ…သမီးဘ၀လမ္းကို သမီး စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပါ…သမီးရဲ ့အသိဥာဏ္နဲ ့ လမ္းမွန္ကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မယ္လို ့ အေဖယံုၾကည္ပါတယ္… အေဖက သိပ္မက်န္းမာေသးေတာ့..သမီးတို ့မဂၤလာေဆာင္ကို လာႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး…”… အေမကေတာ့ ၀မ္းနည္းေနတာလား စိတ္ဆိုးေနတာလား မသိဘူး..ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္… စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းေနေပမဲ့ ဟိုမွာ စီစဥ္စရာ ႐ွိတာေတြ စီစဥ္ရမွာမို ့ ရက္ၾကာၾကာမေနပဲ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္…
ေမာင္တစ္ေယာက္ အညိဳ ခြင့္ယူေနတုန္း အညိဳ ့ဂ်ဴတီပါ အစား၀င္ေပးေနရလို ့ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္ ထင္တယ္…မ်က္ႏွာေလး ေခ်ာင္သြားတယ္…ဒါေပမဲ့ အညိဳ ့ကို ျမင္လိုက္လို ့ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ေမာင့္ အၿပံဳးက အရမ္းကို အျပစ္ကင္းတယ္…ေမာင့္ရဲ ့လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို အညိဳ ခံစားမိပါတယ္… အညိဳလည္း လြမ္းတာပါပဲ ေမာင္ရယ္..ေမာင့္ မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အညိဳ ့ရဲ ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သံသယေတြ ေလနဲ ့ အတူ လြင့္ပါသြားတယ္…ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္က တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ကန္းနဲ ့တူတယ္လို ့ဆိုက်တာပါလား…
မဂၤလာေဆာင္အတြက္ လံုးပန္းေနၾကတာ ပင္ပန္းလို ့ပင္ပန္းမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး…ေမာင္နဲ ့အညိဳ ေနဖို ့ အတြက္ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကပဲ အိမ္တစ္လံုး စီစဥ္ေပးတယ္… ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးကေရာ အားလံုးကေရာ ေမာင္နဲ ့အညိဳကို ၀ိုင္းၿပီး ပံ့ပိုးၾကတယ္… ေမာင္နဲ ့အညိဳကို လိုက္ဖက္ညီလို ့တဲ့… အင္း..ဖူးစာက ရြာလည္ၿပီး တနယ္တေက်းမွာ အိမ္ေထာင္က်လိမ့္မယ္လို ့အညိဳ ထင္မထားဘူး… အခုေတာ့ ေမာင္နဲ ့အညိဳ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီေလ….ေပ်ာ္လိုက္တာေလ…
ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံဆိုေတာ့ သည္းသည္းလႈပ္ေနၾကတာေပါ့…မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ…အာဒမ္ ဧ၀ ခ်စ္တာ ႐ွင္ေမႊးလြန္းနဲ ့မင္းနႏၵာခ်စ္တာ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ထင္ပါ့… ေမာင္ကလည္း လင့္၀တၱရား ေက်ျပြန္သလို အညိဳဘက္လည္း မယား ၀တၱရား မပ်က္ခဲ့ပါဘူး… “အညိဳေရ…ေရခ်ိဳးတာ ၾကာလွခ်ည္လား… ေႀသာ္…ေမာင့္မိန္းမေလး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနမွ… ေမာင္ရင္က်ိဳးရပါမယ္… ျမန္ျမန္လုပ္ပါအညိဳရယ္..”… ေမာင္က အဲ့လို ၾကင္နာတတ္သလို..“ ေမာင္ေရ..ဒီေန ့ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္သား ကာလသားနဲ ့ ငါးပိေထာင္းထားတယ္…”…အညိဳကလည္း မေလ်ာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ခ်စ္တာပါ…
“ ေမာင္ေရ…ဒီတပတ္ ေမာင္နဲ ့အညိဳ နားရက္ တူတယ္ေနာ္…ေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္တယ္..ဘုရားလဲ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ…လိုက္ပုိ ့ေနာ္ ေမာင္” လို ့အညိဳေတာင္းဆိုတိုင္း ေမာင္က လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ လိုက္ပို ့တတ္သလို “ အညိဳေရ ေမာင္တို ့ဒီေန ့ အုန္းႏို ့ေခါက္ဆြဲခ်က္စားရေအာင္…”လို ့ေမာင္ ေျပာရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ပင္ပန္းပါေစ…အညိဳက မၿငီးမျငဴ ခ်က္ေကၽြးတတ္ပါတယ္…. တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ ေခ်ာ့တာ ခံခ်င္လို ့အညိဳ စိတ္ဆိုးတိုင္း ေမာင္ မ်က္ႏွာၫိႈးေနတတ္တာကလြဲလို ့… ေမာင္က ေခ်ာ့လည္း မေခ်ာ့တတ္ပါ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အညိဳကပဲ စေခၚရတာပါပဲ…
အညိဳက ျပန္ေခၚရင္ ေမာင္က အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာလို ့… “ အညိဳရယ္ ေမာင့္ကို စကား မေျပာပဲ မေနပါနဲ ့ေနာ္…အညိဳ အဲ့လိုေနရင္ ေမာင္ မေနတတ္ဘူး..ဘာမွလည္း လုပ္လို ့မရဘူး.. အညိဳ ့မွာ ေမာင့္ကို မေက်နပ္တာ႐ွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါကြာ..ေနာ္”. ၿပီးရင္ ေမာင္က အညိဳ ့ကို သနားတယ္လို ့လည္း ခဏခဏ ေျပာတတ္ေသးတယ္….ဘာေၾကာင့္ သနားတာလဲလို ့ေမးရင္ သနားလို ့သနားတာလို ့ပဲ ေျဖတယ္…ေမာင္က အညိဳ ့့ကိုသာ ပြင့္လင္းခိုင္းတာပါ..ေမာင္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ိဳသိပ္ထားတတ္တာ မ်ားပါတယ္…သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ အညိဳ စိတ္ပူမွာ စိုးလို ့ဘာမွ မေျပာပဲ ႀကိတ္ခံတတ္တဲ့သူပါ..
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ရဲ ့အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ေလးက သာသာယာယာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြနဲ ့ျဖတ္သန္း လာၾကတာ…ဒါေပမယ့္ ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့မွာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ႐ွိပါပဲ သားသမီးရတနာမရခဲ့ၾကဘူး… အညိဳကလည္း ကေလးရလာရင္ တာ၀န္မေက်မွာစိုးတာပါ ….ေမာင္ကလည္း လိုလိုလားလား မေတာင္းဆိုဘူး….ရခဲ့ရင္လည္း ယူမယ္လို ့ေျပာခဲ့တယ္…တကယ္လို ့မ်ား သားသမီးရလာရင္ အညိဳကေတာ့ အိမ္ေထာင္႐ွင္မ ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူခ်င္တာ… အလုပ္ကို ႏွေျမာေပမဲ့ သားသမီးေလးေတြနဲ ့အေမတာ၀န္ ဇနီးမယား တာ၀န္ကို အျပည့္အ၀ ယူခ်င္တာပါ…ၿပီးေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ကေလးမရတာဟာ တခ်ိဳ ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြမွာလဲ ျဖစ္တတ္တာမုိ ့ ဘာမွ သိပ္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး….…ဒီအတိုင္းပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မေလ်ာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ခ်စ္ေနၾကရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္…. ပတ္၀န္းက်င္ကေတာင္ ေမာင္နဲ ့အညိဳကို ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္ေလ… အရမ္းခ်စ္ၾကလို ့… သူမ်ားေတြ အဲ့ဒီလို အားက်ေလာက္ေအာင္ ေမာင္နဲ ့အညိဳက ခ်စ္ၾကတာပါ… ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ သံသယ ျမဴမႈန္ေတာင္ မ႐ွိခဲ့တာပါ… ဒါေပမဲ့… ဒါေပမဲ့လည္းေပါ့ေလ…….
(သြားကိုက္ေနတဲ့ၾကားက ႀကိဳးစား ပန္းစား တင္ထားတာေလးပါ...အားမနာတမ္း ဖတ္သြားၾကပါေနာ္..ဆက္ရန္ကိုလဲ ႀကိဳးစားၿပီး ျမန္ျမန္တင္ပါ့မယ္...ေနာက္ ႏွစ္ပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ အသိေပးလိုက္ပါတယ္...ေမွ်ာ္သူေတြ ေမာမွာ စိုးလို ့...:D)
“ ဟင္..ကိုသက္မင္းေမာင္…မအိပ္ေသးဘူးလား…” မ်က္ရည္ေတြနဲ ့..ေမာင္ကို ျမင္ေတာ့ အညိဳ ဘာလုပ္လို ့လုပ္ရမွန္းမသိဘူး… လန္ ့လည္း လန္ ့သြားတယ္…“ ဟို ဟို ဟိုေလ…သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့…”.. “အို…”…ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ကၽြန္မ စကားမဆံုးခင္ ကၽြန္မကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လွမ္းဖက္လိုက္တယ္… ကၽြန္မေလ… ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ… ျငင္းဆန္သင့္မွန္း သိေနေပမယ့္ အသိတရားေတြ ေလနဲ ့အတူပါသြားတာလား.. …ကၽြန္မ ရင္တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြး လံုၿခံဳသြားသလို ခံစားရတယ္….ေမာင္ကလည္း စကားမဆို ကၽြန္မကလည္း ႏႈတ္ဆိတ္နဲ ့…ဒီညက လမင္းႀကီးနဲ ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ပိုၿပီး လင္းေနသလို အရင္ညေတြထက္ ပိုလွလို ့ေနပါေပါ့လား…
မနက္က်ေတာ့ ေမာင္မေမးေပမဲ့ လိုအပ္မယ္ထင္လို ့ၿပီးေတာ့ အညိဳကိုယ္တိုင္ကလဲ ႐ွင္းျပခ်င္လို ့ မေန ့ က သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အလည္ေရာက္လာလို ့သြားေတြ ့တဲ့အေၾကာင္း..သူတို ့ေတြနဲ ၁၀တန္းအထိတူတူေနလာၾကတာ မေတြ ့ တာလဲ ၾကာ..ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဇင္မာက ခရီးပန္းၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေနတာနဲ ့ သူတို ့တည္းတဲ့ ေနရာထိ လိုက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း …. ဟိုေရာက္ေတာ့ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ညစာစားၿပီးမွ ျပန္လာတဲ့ အေၾကာင္း ေမာင့္ကို စီကာ ပတ္ကံုး ေျပာျပလိုက္တယ္….အညိဳစိတ္ထဲေရာ ေမာင့္စိတ္မွာပါ ဘာမွ မ႐ွိ ႏိုင္ေအာင္ေပါ့ပါးသြားတယ္…. ခ်စ္သူေတြ ၾကားမွာ သံသယဆိုတာ မ႐ွိႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား…
ခ်စ္ခြန္းေတြ ဖြဲ ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ႏြဲ ့ေမာင္ မေျပာေပမဲ့ ေမာင္နဲ ့အညိဳ နားလည္မႈရတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္…တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူဘာ၀ တီတာေနရမဲ့ အရြယ္ေတြလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ.. သို ့ေပမဲ့ မခ်စ္ဖူးလို ့အခ်စ္႐ူး ျဖစ္တတ္ၾကတာ သဘာ၀ပါ… ေမာင့္ကိုလည္း အညိဳက မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံသလို ေမာင္ကလည္း အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ ့ပါပဲ…ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ရဲ ့ခ်စ္သူကာလေလးက အရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေတြ အျပည့္ပါပဲ…
ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ အရာရာတိုင္းကို ၾကည့္တဲ့ မ်က္စိက အခ်စ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းလို ့လွပေနရဲ ့…ေန ့ရက္တိုင္းဟာ ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းပါပဲ…. ေနထြက္ရင္လည္းလွ ေန၀င္ရင္လည္း လွတာပါပ…ဲ ေမာင္က သူ ့ကို ေမာင္လို ့စေခၚခိုင္းတဲ့ ေန ့ကေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္…ေမာင္လို ့အညိဳကလည္း ေခၚဖို ့ပါးစပ္ကမရဲ….ေမာင့္ပံုစံကလည္း ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း… အညိဳ တိုးတိုးေလးေခၚေတာ့ ေမာင့္ မ်က္ႏွာ ၀င္းပသြားလိုက္တာ…တကယ္ဆို ေမာင္က အညိဳထက္ ႏွစ္လပဲ ႀကီးတာပါ…ဒါေပမဲ့ အညိဳက ကေလးလို ေနခ်င္တယ္..ေမာင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးလို ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေပးအယူမွ်သြားတာေပါ့…. ေမာင္က ညညဆို အညိဳကို ပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာျပတတ္တယ္… ဘယ္သူနဲ ့မွ စကား မ်ားမ်ား မေျပာတဲ့ ေမာင္က အညိဳနဲ ့ဆိုရင္ စကားေတြက ေျပာမကုန္ဘူး….ေမာင္ စကားေျပာတိုင္း ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြက ၿပံဳးေနတယ္… ေမာင့္ ပါးျပင္က ေမႊးၫွင္းႏုႏုေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ေမာင္ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာ…အညိဳအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို မေမ့ႏိုင္စရာပါ….
နားရက္ တူတူ က်တဲ့ အခါမ်ားဆို ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္လို ့ကို မ၀ဘူး…အရင္က အညိဳ စားခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္လက္ရာေလးေတြကို ျမည္း႐ံုတင္မက စိတ္ႀကိဳက္ စားခြင့္ရခဲ့တယ္… ေမာင္က တကယ့္ကို စိတ္႐ွည္ပါတယ္.. ေမာင္ ကစားခ်င္တဲ့ Scrabble ကိုလည္း အညိဳ စိတ္မပါေပမဲ့ ေမာင့္အတြက္ ကစားေပးခဲ့တယ္….ေမာင္က အညိဳစကားေျပာတာေလးကို ၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာရင္ အညိဳ ့ပါးခ်ိဳင့္ ေလးေတြထဲကို လက္ၫိႈးနဲ ့ထိုးထည့္တတ္ေသးတယ္…ေမာင္ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ေနတာကို အညိဳ အရင္က စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ၾကည့္လို ့မရဘူး…ေႀသာ္…အခ်စ္က အရာရာကို ေစခိုင္းႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ…
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာကို မနာလိုစိတ္နဲ ့ ေစာင္းေျမာင္းေျပာ တတ္တဲ့ ကုိဟန္သစ္ထူးေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရေသးတယ္… သူက အရင္က ႀကံဳး၀ါးထားတာကိုး…အညိဳကို သူအပိုင္ႀကံမယ္လို ့..ဒါေပမဲ့ အညိဳက သူ ့ကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ သူ ့ မွာနာလိုခံခက္ႀကီးေပါ့… ေမာင့္ကိုလည္း မၾကာမၾကာ ပုတ္ခတ္ေသးတယ္… ေမာင္က ၾကား၀င္လုတယ္ေပါ့.. အစကတည္းက အညိဳက သူ ့ကို မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ထက္ မပိုခဲ့တာ သူနားမလည္ခဲ့ဘူး…သူထင္တာ ေမာင္သာ မ႐ွိရင္ အညိဳက သူ ့ဘက္ကို စိတ္ယိုင္လာမယ္ေပါ့…အခ်စ္ဆိုတာကို သူနားမလည္လို ့ပါ… နီးစပ္တိုင္း ရင္းႏွီးတိုင္း အခ်စ္မွ မဟုတ္တာ… သူက ပတ္၀န္းက်င္မွာ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ေတြ ခင္းၿပီး အညိဳကပဲ သူ ့ကို က်သလိုလို ေျပာတတ္ေသးတယ္…
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ခ်စ္သူသက္တမ္းက ၾကာလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ လူသိမ်ားလာတယ္… သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့ စားရမလဲပဲ ထပ္ထပ္ေမးေနေတာ့တာပဲ..ဆရာမ မသီတာကလည္း အစ္မတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ “ ညိဳေရ…ခ်စ္သူရည္းစား ဘ၀ဆိုတာ ၾကာၾကာေနလို ့ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး…ညိဳတို ့လည္း ငယ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ… အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို ့ စဥ္းစားက်ေတာ့..”လို ့တိုက္တြန္းလာတယ္… ေမာင္နဲ ့ကၽြန္မတို ့ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀သစ္ ထူေထာင္ဖို ့ ဆိုတာ အခ်ိန္႐ွိတိုင္း ေတြးျဖစ္ၾကတယ္… ေမာင့္မိဘေတြက နယ္က အညိဳတို ့က ရန္ကုန္ကပါ… ေမာင့္မိဘေတြက ေ၀းေတာ့ အသက္လည္း ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္က သူတို ့ကို အသိေပး႐ံုပဲ အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္တဲ့… အညိဳကေတာ့ မိဘေတြကို ခြင့္ေတာင္းဦးမယ္ဆိုၿပီး.. ရန္ကုန္ျပန္ လိုက္တယ္.. ေမာင္က သူ ့မိဘေတြကိုလဲ သြားေတြ ့ေပးပါလို ့မွာလိုက္ေတာ့…ေမာင့္မိဘေတြ ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ ့ကို သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးၿပီး ေမာင့္ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္… ေမာင့္မိဘေတြက ေမာင့္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးပါတဲ့…ေမာင္က ဒီမွာေနရင္ အရက္ပဲ ဖိေသာက္ေနလို ့စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ သူတို ့ကပဲ နယ္ေျမသစ္ကို သြားခိုင္းလိုက္တာတဲ့…ေမာင့္မွာ ဘာစိတ္ညစ္စရာေတြမ်ား ႐ွိလို ့ေမာင္က ဒီလို ျဖစ္ေနတာလဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ကေတာ့ အညိဳ ့ကို ဖံုးကြယ္ထားမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ…ေမာင့္ကုိ ယံုတယ္…စိတ္ခ်ပါ ေမာင္က လိမ္မာၿပီးသားပါ.. အညိဳေၾကာင့္ ေမာင္ အရက္နဲ ့ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို ့ ေျပာခဲ့ၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္…ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အန္တီတို ့ရဲ ့ေခၽြးမ ျဖစ္ေတာ့မွာလို ့ေတာ့ မိတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး… ေမာင္က ဖုန္းဆက္ထားၿပီးသားပဲ သူတို ့သိၿပီးသားေနမွာပါေလ… ေမာင့္မိဘေတြ မ်က္ႏွာမွာ အရိပ္တစ္ခုခု ႐ွိေနသလိုပဲ…ဒါေပမဲ့ ေမာင့္အေပၚ ဘာသံသယမွ မထားခ်င္တဲ့ သူပါ…ေမာင့္ကိုလည္း ဘာမွ မေမးခ်င္ဘူး…အညိဳက ေမာင့္အေပၚကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ ့ပဲ ခ်စ္ခ်င္တာ… ေမာင့္ကို မယံုလို ့ ေမာင့္သိကၡာကို ထိခိုက္မွာ စိုးလို ့ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ မေမးေတာ့ပါဘူးေလ…
အညိဳ ့မိဘေတြကေတာ့ အညိဳ ့ကို ဘာမွ မေျပာဘူး…“ သမီးကို ဒီအရြယ္ထိေရာက္ေအာင္ အသိပညာေတြ အတတ္ပညာေတြ အေဖတို ့ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ…သမီးဘ၀လမ္းကို သမီး စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပါ…သမီးရဲ ့အသိဥာဏ္နဲ ့ လမ္းမွန္ကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မယ္လို ့ အေဖယံုၾကည္ပါတယ္… အေဖက သိပ္မက်န္းမာေသးေတာ့..သမီးတို ့မဂၤလာေဆာင္ကို လာႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး…”… အေမကေတာ့ ၀မ္းနည္းေနတာလား စိတ္ဆိုးေနတာလား မသိဘူး..ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္… စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းေနေပမဲ့ ဟိုမွာ စီစဥ္စရာ ႐ွိတာေတြ စီစဥ္ရမွာမို ့ ရက္ၾကာၾကာမေနပဲ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္…
ေမာင္တစ္ေယာက္ အညိဳ ခြင့္ယူေနတုန္း အညိဳ ့ဂ်ဴတီပါ အစား၀င္ေပးေနရလို ့ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္ ထင္တယ္…မ်က္ႏွာေလး ေခ်ာင္သြားတယ္…ဒါေပမဲ့ အညိဳ ့ကို ျမင္လိုက္လို ့ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ေမာင့္ အၿပံဳးက အရမ္းကို အျပစ္ကင္းတယ္…ေမာင့္ရဲ ့လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို အညိဳ ခံစားမိပါတယ္… အညိဳလည္း လြမ္းတာပါပဲ ေမာင္ရယ္..ေမာင့္ မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အညိဳ ့ရဲ ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သံသယေတြ ေလနဲ ့ အတူ လြင့္ပါသြားတယ္…ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္က တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ကန္းနဲ ့တူတယ္လို ့ဆိုက်တာပါလား…
မဂၤလာေဆာင္အတြက္ လံုးပန္းေနၾကတာ ပင္ပန္းလို ့ပင္ပန္းမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး…ေမာင္နဲ ့အညိဳ ေနဖို ့ အတြက္ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကပဲ အိမ္တစ္လံုး စီစဥ္ေပးတယ္… ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးကေရာ အားလံုးကေရာ ေမာင္နဲ ့အညိဳကို ၀ိုင္းၿပီး ပံ့ပိုးၾကတယ္… ေမာင္နဲ ့အညိဳကို လိုက္ဖက္ညီလို ့တဲ့… အင္း..ဖူးစာက ရြာလည္ၿပီး တနယ္တေက်းမွာ အိမ္ေထာင္က်လိမ့္မယ္လို ့အညိဳ ထင္မထားဘူး… အခုေတာ့ ေမာင္နဲ ့အညိဳ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီေလ….ေပ်ာ္လိုက္တာေလ…
ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံဆိုေတာ့ သည္းသည္းလႈပ္ေနၾကတာေပါ့…မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ…အာဒမ္ ဧ၀ ခ်စ္တာ ႐ွင္ေမႊးလြန္းနဲ ့မင္းနႏၵာခ်စ္တာ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ထင္ပါ့… ေမာင္ကလည္း လင့္၀တၱရား ေက်ျပြန္သလို အညိဳဘက္လည္း မယား ၀တၱရား မပ်က္ခဲ့ပါဘူး… “အညိဳေရ…ေရခ်ိဳးတာ ၾကာလွခ်ည္လား… ေႀသာ္…ေမာင့္မိန္းမေလး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနမွ… ေမာင္ရင္က်ိဳးရပါမယ္… ျမန္ျမန္လုပ္ပါအညိဳရယ္..”… ေမာင္က အဲ့လို ၾကင္နာတတ္သလို..“ ေမာင္ေရ..ဒီေန ့ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္သား ကာလသားနဲ ့ ငါးပိေထာင္းထားတယ္…”…အညိဳကလည္း မေလ်ာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ခ်စ္တာပါ…
“ ေမာင္ေရ…ဒီတပတ္ ေမာင္နဲ ့အညိဳ နားရက္ တူတယ္ေနာ္…ေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္တယ္..ဘုရားလဲ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ…လိုက္ပုိ ့ေနာ္ ေမာင္” လို ့အညိဳေတာင္းဆိုတိုင္း ေမာင္က လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ လိုက္ပို ့တတ္သလို “ အညိဳေရ ေမာင္တို ့ဒီေန ့ အုန္းႏို ့ေခါက္ဆြဲခ်က္စားရေအာင္…”လို ့ေမာင္ ေျပာရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ပင္ပန္းပါေစ…အညိဳက မၿငီးမျငဴ ခ်က္ေကၽြးတတ္ပါတယ္…. တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ ေခ်ာ့တာ ခံခ်င္လို ့အညိဳ စိတ္ဆိုးတိုင္း ေမာင္ မ်က္ႏွာၫိႈးေနတတ္တာကလြဲလို ့… ေမာင္က ေခ်ာ့လည္း မေခ်ာ့တတ္ပါ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အညိဳကပဲ စေခၚရတာပါပဲ…
အညိဳက ျပန္ေခၚရင္ ေမာင္က အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာလို ့… “ အညိဳရယ္ ေမာင့္ကို စကား မေျပာပဲ မေနပါနဲ ့ေနာ္…အညိဳ အဲ့လိုေနရင္ ေမာင္ မေနတတ္ဘူး..ဘာမွလည္း လုပ္လို ့မရဘူး.. အညိဳ ့မွာ ေမာင့္ကို မေက်နပ္တာ႐ွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါကြာ..ေနာ္”. ၿပီးရင္ ေမာင္က အညိဳ ့ကို သနားတယ္လို ့လည္း ခဏခဏ ေျပာတတ္ေသးတယ္….ဘာေၾကာင့္ သနားတာလဲလို ့ေမးရင္ သနားလို ့သနားတာလို ့ပဲ ေျဖတယ္…ေမာင္က အညိဳ ့့ကိုသာ ပြင့္လင္းခိုင္းတာပါ..ေမာင္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ိဳသိပ္ထားတတ္တာ မ်ားပါတယ္…သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ အညိဳ စိတ္ပူမွာ စိုးလို ့ဘာမွ မေျပာပဲ ႀကိတ္ခံတတ္တဲ့သူပါ..
ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့ရဲ ့အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ေလးက သာသာယာယာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြနဲ ့ျဖတ္သန္း လာၾကတာ…ဒါေပမယ့္ ေမာင္နဲ ့အညိဳတို ့မွာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ႐ွိပါပဲ သားသမီးရတနာမရခဲ့ၾကဘူး… အညိဳကလည္း ကေလးရလာရင္ တာ၀န္မေက်မွာစိုးတာပါ ….ေမာင္ကလည္း လိုလိုလားလား မေတာင္းဆိုဘူး….ရခဲ့ရင္လည္း ယူမယ္လို ့ေျပာခဲ့တယ္…တကယ္လို ့မ်ား သားသမီးရလာရင္ အညိဳကေတာ့ အိမ္ေထာင္႐ွင္မ ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူခ်င္တာ… အလုပ္ကို ႏွေျမာေပမဲ့ သားသမီးေလးေတြနဲ ့အေမတာ၀န္ ဇနီးမယား တာ၀န္ကို အျပည့္အ၀ ယူခ်င္တာပါ…ၿပီးေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ကေလးမရတာဟာ တခ်ိဳ ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြမွာလဲ ျဖစ္တတ္တာမုိ ့ ဘာမွ သိပ္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး….…ဒီအတိုင္းပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မေလ်ာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ခ်စ္ေနၾကရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္…. ပတ္၀န္းက်င္ကေတာင္ ေမာင္နဲ ့အညိဳကို ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္ေလ… အရမ္းခ်စ္ၾကလို ့… သူမ်ားေတြ အဲ့ဒီလို အားက်ေလာက္ေအာင္ ေမာင္နဲ ့အညိဳက ခ်စ္ၾကတာပါ… ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ သံသယ ျမဴမႈန္ေတာင္ မ႐ွိခဲ့တာပါ… ဒါေပမဲ့… ဒါေပမဲ့လည္းေပါ့ေလ…….
(သြားကိုက္ေနတဲ့ၾကားက ႀကိဳးစား ပန္းစား တင္ထားတာေလးပါ...အားမနာတမ္း ဖတ္သြားၾကပါေနာ္..ဆက္ရန္ကိုလဲ ႀကိဳးစားၿပီး ျမန္ျမန္တင္ပါ့မယ္...ေနာက္ ႏွစ္ပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ အသိေပးလိုက္ပါတယ္...ေမွ်ာ္သူေတြ ေမာမွာ စိုးလို ့...:D)
Tuesday, August 25, 2009
တကၠသုိလ္က သရဲ
(ဒီတခါ တင္ျပတဲ့ သရဲ ဇတ္လမ္းက ကုိယ့္ေတြ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
၁၉၈၁- ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ
နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ “ေက်ာေပါက္ၾကီး သရဲ” ဇတ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသုိ႕ ေက်ာင္းသူ လူနာ
တစ္ဦး အေရးေပၚအေျခအေနျဖင့္ ေရာက္ရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ယင္း
ေက်ာင္းသူမွာ မာလာေဆာင္က ဟု ေက်ာင္းသားေလာက က
ဆုိၾကပါတယ္။ ထုိေက်ာင္းသူသည္ ထုိေခတ္က ေဒသေကာ္လိပ္
မွ တဆင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပင္မတြင္ အထူးျပဳ သိပၸံ ဘာသာ
ရပ္ တစ္ခုအား တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကား ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိေက်ာင္းသူသည္ လက္ေတြ႕ခန္း (Practical room) တြင္ လက္
ေတြ႕ ပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားျပီး မိမိ ေနထုိင္ရာ အေဆာင္သုိ႕
အျခား ေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္လာ ခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္သုိ႕ မေရာက္မီ သူ႕မ၏ လြယ္အိတ္ အတြင္း၌ ပစၥည္း
တစုံတခု ကုိ ရွာေဖြ ပါတယ္။ ထုိေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ
“နင္တုိ႕ အေဆာင္ကို အရင္ျပန္ႏွင့္အုံး၊ ငါ့ မွတ္စုစာအုပ္ လက္ေတြ႕
ခန္းမွာ က်န္ခဲ့ျပီး၊ အဲဒါ ျပန္သြား ယူလုိက္အုံးမယ္၊ နီးနီးေလးဘဲ
ကိစၥ မရွိဘူး၊ ငါ တစ္ေယာက္တည္း သြားလုိက္မယ္”
လုိ႕ ေျပာျပီး လက္ေတြ႕ခန္းဘက္သုိ႕ ထြက္ခြာ သြားပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ထုိေက်ာင္းသူႏွင့္ လမ္းခြဲျပီး အေဆာင္သုိ႕
ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႕ အၾကာတြင္ ထုိေက်ာင္းသူသည္
ေျခေထာက္တြင္ ဖိနပ္မပါဘဲ ေမာၾကီး ပန္းၾကီးျဖင့္ အေဆာင္အတြင္း
သုိ႕ ေျပး၀င္ လာပါတယ္။ သူမအား ဘာျဖစ္လာလဲ၊ ဘယ္သူက
ဘာလုပ္လုိက္လဲလုိ႕ ၀ုိင္းေမးၾကေသာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ
၀မ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးေနပါတယ္။ ထူးျခားပုံမွာ သူမငိုေနခ်ိန္၌
ငိုသံ လုံး၀ မထြက္ပါ။ အေဆာင္မွဴး အပါအ၀င္ အေဆာင္ရွိ သူငယ္
ခ်င္းမ်ား ေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္မေျဖ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တကိုယ္
လုံး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ကိုယ္ပူလာတာကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္
သူမကုိ တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသုိ႕ တင္ပုိ႕လုိက္ ရပါတယ္။
ေဆးရုံးေရာက္ျပီး ထုိေက်ာင္းသူသည္ ထူးဆန္းစြာ စကားသံလုံး၀
မထြက္ဘဲ အ တဲ့ ပုံစံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဆးရုံးရွိ ဆရာ၀န္မ်ားက
အမ်ဳိးမ်ဳိး စမ္းသပ္ စစ္ေဆးေသာ္လည္း ကုိယ့္ခႏၶာတြင္ ထိခုိက္မွဳ
လုံး၀ မေတြ႕ရွိရေပ။ ထုိေက်ာင္းသူသည္ တစုံတခုကို လုံး၀
စုိးရိမ္း ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ ပုံစံျဖင့္ စိတၱဇ ဆန္ဆန္ ျဖစ္လာ
ပါတယ္။ အဲဒီလုိပုံစံျဖင့္ ေဆးရုံးတြင္ ႏွစ္ပတ္နီးပါး ၾကာျမင့္လာ
ေသာ အခါ နယ္မွ မိဘမ်ား လုိက္လာျပီး နယ္သုိ႕ ျပန္လည္ေခၚ
ေဆာင္ သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာေသာအခါ
ထုိေက်ာင္းသူသည္ ပုံမွန္အေနအထားျဖင့္ ေက်ာင္းသုိ႕ ျပန္လည္
ေရာက္ရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါၾကမွ သူမ လက္ေတြ႕ခန္းသို႕ မွတ္စု
စာအုပ္ ျပန္ယူခဲ့ေသာ ထိန္႕လန္႕ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းကို ေက်ာင္းသား
ေလာကက ၾကားသိ ရပါတယ္။
သူမသည္ မွတ္စု စာအုပ္ယူရန္ လက္ေတြ႕ခန္းကို သြားေရာက္ ခဲ့
ပါတယ္။ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ၀င္လုိက္ေသာ အခါ သူမထက္ အသက္
အရြယ္အရ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ၾကီးရင့္ေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္
အခန္းအတြင္ ဟုိဘက္ေလွ်ာက္လုိက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လုိက္
လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူမက ေက်ာင္းမွ သန္႕ရွင္းေရး
အလုပ္သမား ေအာင္ေမ့ျပီး ထုိလူၾကီးအား
“က်မ မွတ္စု စာအုပ္ ေမ့က်န္ခဲ့လုိ႕ လာယူတာပါ” ဟု ျပဳံးျပျပီး
အခန္းအတြင္းရွိ သူမ ထုိင္ခဲ့ေသာ စာေရးခုံမွ စာအုပ္ကို လုိက္ရွာ
ပါတယ္။ စာအုပ္ကုိ လုံး၀ မေတြ႕ေသာေၾကာင့္ သူမက ထုိလူၾကီး
အား “ဒီနားမွာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္မ်ား ေတြ႕မိသလား”လုိ႕
ေမးလုိက္ပါတယ္။ ထုိအခါ ထုိလူၾကီးက ...
“ငါလည္း နင္လုိဘဲ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႕ အေရးအခင္းတုန္းက
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ ငါ့ညီမေလးကုိ လုိက္ရွာ ေနတာ ဒီေန႕
ထိဘဲ”
“ရွင္၊ ဦးေလးက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႕ အေရးအခင္း ကတည္းက
ဦးေလး ညီမေလးကုိ လုိက္ရွာေနတာ၊ ဦးေလး ဆုိလုိတာကို က်မ
သေဘာ မေပါက္ဘူး”
“ေအး၊ မင္းနားလည္းေအာင္ ငါေျပာျပမယ္၊ ဦးသန္႕ အေရးအခင္း
တုန္းက ငါနဲ႕ ငါ့ညီမေလးက ဒီရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းအတူ
တူ တက္ခဲ့တာေပါ့၊ စစ္တပ္က ေသနတ္ေတြနဲ႕ ျပစ္တဲ့ေန႕မွာ ငါ့ညီမ
ေလးကို ငါ စိတ္ပူလုိ႕ ဒီလက္ေတြ႕ခန္းဘက္ကို အလာ စစ္တပ္က
ငါကုိ ျပစ္လုိက္လုိ႕ ငါေသသြားတာေပါ့၊ ဂ်ီးသရီးနဲ႕ ျပစ္တာေလ၊
မယံုရင္ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေနာက္ေက်ာမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး”
ဟု ဆုိျပီး ထုိလူၾကီးက သူ႕အက်ႌ ေနာက္ေက်ာကို လွန္ျပပါတယ္။
ထုိသုိ႕ လွန္ျပလုိက္ေသာ အခါ ထုိလူၾကီး ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္
ဘာမွ မရွိဘဲ ေသနတ္ႏွင့္ ျပစ္လုိက္ေသာ အခါ ပြင့္ထြက္သြားေသာ
ပုံစံ အေခါင္းေပါက္ၾကီး ျမင္ေတြ႕ ရပါတယ္။ ထုိအခါ ထုိေက်ာင္းသူ
ရုတ္တရက္ ေၾကာက္လန္႕သြားျပီး လက္ေတြ႕ခန္း အတြင္းမွ အလ်င္
အျမန္ ေျပးထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါ ထြက္ေျပးသြားေသာ ေက်ာင္းသူ
အား ထုိလူၾကီးက အသံနက္ၾကီးျဖင့္ လွမ္းေျပာလုိက္ပါ ေသးတယ္။
“ဦးသန္႕ အေရးအခင္းတုန္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ငါ့ညီမေလးကို
ေတြ႕ရင္ ငါဒီမွာ ေစာင့္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာေပးပါ၊ ညီမေလးရယ္”
ယင္းကိစၥ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚျပီး မယုံၾကည္ေသာ အေဆာင္ေန
ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးသည္ ေလာင္းေၾကး ပုံစံ အေလာင္းအစား လုပ္၍
ယင္း သိပၸံ လက္ေတြ႕ခန္းတြင္ ညဘက္ သြားေရာက္ အိပ္စက္ ၾက
ပါတယ္။ မနက္ မုိးလင္းေသာ အခါ ထုိေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးအား
တကၠသုိလ္ အာဏာပုိင္မ်ားက တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသို႕ ထပ္မံ
ပို႕ေဆာင္ လုိက္ရေၾကာင္း သိရပါတယ္။
(P.S သြားကိုက္ေနလို ့ဘာမွ မေရးႏိုင္ေသးတာပါ...အေၾကြးကို လာဘ္ထိုးတဲ့သေဘာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပို ့လိုက္တဲ့ ေမးလ္ကို ဆားခ်က္တာပါ...:P)
၁၉၈၁- ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ
နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ “ေက်ာေပါက္ၾကီး သရဲ” ဇတ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသုိ႕ ေက်ာင္းသူ လူနာ
တစ္ဦး အေရးေပၚအေျခအေနျဖင့္ ေရာက္ရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ယင္း
ေက်ာင္းသူမွာ မာလာေဆာင္က ဟု ေက်ာင္းသားေလာက က
ဆုိၾကပါတယ္။ ထုိေက်ာင္းသူသည္ ထုိေခတ္က ေဒသေကာ္လိပ္
မွ တဆင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပင္မတြင္ အထူးျပဳ သိပၸံ ဘာသာ
ရပ္ တစ္ခုအား တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကား ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိေက်ာင္းသူသည္ လက္ေတြ႕ခန္း (Practical room) တြင္ လက္
ေတြ႕ ပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားျပီး မိမိ ေနထုိင္ရာ အေဆာင္သုိ႕
အျခား ေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္လာ ခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္သုိ႕ မေရာက္မီ သူ႕မ၏ လြယ္အိတ္ အတြင္း၌ ပစၥည္း
တစုံတခု ကုိ ရွာေဖြ ပါတယ္။ ထုိေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ
“နင္တုိ႕ အေဆာင္ကို အရင္ျပန္ႏွင့္အုံး၊ ငါ့ မွတ္စုစာအုပ္ လက္ေတြ႕
ခန္းမွာ က်န္ခဲ့ျပီး၊ အဲဒါ ျပန္သြား ယူလုိက္အုံးမယ္၊ နီးနီးေလးဘဲ
ကိစၥ မရွိဘူး၊ ငါ တစ္ေယာက္တည္း သြားလုိက္မယ္”
လုိ႕ ေျပာျပီး လက္ေတြ႕ခန္းဘက္သုိ႕ ထြက္ခြာ သြားပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ထုိေက်ာင္းသူႏွင့္ လမ္းခြဲျပီး အေဆာင္သုိ႕
ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႕ အၾကာတြင္ ထုိေက်ာင္းသူသည္
ေျခေထာက္တြင္ ဖိနပ္မပါဘဲ ေမာၾကီး ပန္းၾကီးျဖင့္ အေဆာင္အတြင္း
သုိ႕ ေျပး၀င္ လာပါတယ္။ သူမအား ဘာျဖစ္လာလဲ၊ ဘယ္သူက
ဘာလုပ္လုိက္လဲလုိ႕ ၀ုိင္းေမးၾကေသာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ
၀မ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးေနပါတယ္။ ထူးျခားပုံမွာ သူမငိုေနခ်ိန္၌
ငိုသံ လုံး၀ မထြက္ပါ။ အေဆာင္မွဴး အပါအ၀င္ အေဆာင္ရွိ သူငယ္
ခ်င္းမ်ား ေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္မေျဖ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တကိုယ္
လုံး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ကိုယ္ပူလာတာကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္
သူမကုိ တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသုိ႕ တင္ပုိ႕လုိက္ ရပါတယ္။
ေဆးရုံးေရာက္ျပီး ထုိေက်ာင္းသူသည္ ထူးဆန္းစြာ စကားသံလုံး၀
မထြက္ဘဲ အ တဲ့ ပုံစံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဆးရုံးရွိ ဆရာ၀န္မ်ားက
အမ်ဳိးမ်ဳိး စမ္းသပ္ စစ္ေဆးေသာ္လည္း ကုိယ့္ခႏၶာတြင္ ထိခုိက္မွဳ
လုံး၀ မေတြ႕ရွိရေပ။ ထုိေက်ာင္းသူသည္ တစုံတခုကို လုံး၀
စုိးရိမ္း ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ ပုံစံျဖင့္ စိတၱဇ ဆန္ဆန္ ျဖစ္လာ
ပါတယ္။ အဲဒီလုိပုံစံျဖင့္ ေဆးရုံးတြင္ ႏွစ္ပတ္နီးပါး ၾကာျမင့္လာ
ေသာ အခါ နယ္မွ မိဘမ်ား လုိက္လာျပီး နယ္သုိ႕ ျပန္လည္ေခၚ
ေဆာင္ သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာေသာအခါ
ထုိေက်ာင္းသူသည္ ပုံမွန္အေနအထားျဖင့္ ေက်ာင္းသုိ႕ ျပန္လည္
ေရာက္ရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါၾကမွ သူမ လက္ေတြ႕ခန္းသို႕ မွတ္စု
စာအုပ္ ျပန္ယူခဲ့ေသာ ထိန္႕လန္႕ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းကို ေက်ာင္းသား
ေလာကက ၾကားသိ ရပါတယ္။
သူမသည္ မွတ္စု စာအုပ္ယူရန္ လက္ေတြ႕ခန္းကို သြားေရာက္ ခဲ့
ပါတယ္။ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ၀င္လုိက္ေသာ အခါ သူမထက္ အသက္
အရြယ္အရ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ၾကီးရင့္ေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္
အခန္းအတြင္ ဟုိဘက္ေလွ်ာက္လုိက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လုိက္
လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူမက ေက်ာင္းမွ သန္႕ရွင္းေရး
အလုပ္သမား ေအာင္ေမ့ျပီး ထုိလူၾကီးအား
“က်မ မွတ္စု စာအုပ္ ေမ့က်န္ခဲ့လုိ႕ လာယူတာပါ” ဟု ျပဳံးျပျပီး
အခန္းအတြင္းရွိ သူမ ထုိင္ခဲ့ေသာ စာေရးခုံမွ စာအုပ္ကို လုိက္ရွာ
ပါတယ္။ စာအုပ္ကုိ လုံး၀ မေတြ႕ေသာေၾကာင့္ သူမက ထုိလူၾကီး
အား “ဒီနားမွာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္မ်ား ေတြ႕မိသလား”လုိ႕
ေမးလုိက္ပါတယ္။ ထုိအခါ ထုိလူၾကီးက ...
“ငါလည္း နင္လုိဘဲ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႕ အေရးအခင္းတုန္းက
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ ငါ့ညီမေလးကုိ လုိက္ရွာ ေနတာ ဒီေန႕
ထိဘဲ”
“ရွင္၊ ဦးေလးက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႕ အေရးအခင္း ကတည္းက
ဦးေလး ညီမေလးကုိ လုိက္ရွာေနတာ၊ ဦးေလး ဆုိလုိတာကို က်မ
သေဘာ မေပါက္ဘူး”
“ေအး၊ မင္းနားလည္းေအာင္ ငါေျပာျပမယ္၊ ဦးသန္႕ အေရးအခင္း
တုန္းက ငါနဲ႕ ငါ့ညီမေလးက ဒီရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းအတူ
တူ တက္ခဲ့တာေပါ့၊ စစ္တပ္က ေသနတ္ေတြနဲ႕ ျပစ္တဲ့ေန႕မွာ ငါ့ညီမ
ေလးကို ငါ စိတ္ပူလုိ႕ ဒီလက္ေတြ႕ခန္းဘက္ကို အလာ စစ္တပ္က
ငါကုိ ျပစ္လုိက္လုိ႕ ငါေသသြားတာေပါ့၊ ဂ်ီးသရီးနဲ႕ ျပစ္တာေလ၊
မယံုရင္ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေနာက္ေက်ာမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး”
ဟု ဆုိျပီး ထုိလူၾကီးက သူ႕အက်ႌ ေနာက္ေက်ာကို လွန္ျပပါတယ္။
ထုိသုိ႕ လွန္ျပလုိက္ေသာ အခါ ထုိလူၾကီး ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္
ဘာမွ မရွိဘဲ ေသနတ္ႏွင့္ ျပစ္လုိက္ေသာ အခါ ပြင့္ထြက္သြားေသာ
ပုံစံ အေခါင္းေပါက္ၾကီး ျမင္ေတြ႕ ရပါတယ္။ ထုိအခါ ထုိေက်ာင္းသူ
ရုတ္တရက္ ေၾကာက္လန္႕သြားျပီး လက္ေတြ႕ခန္း အတြင္းမွ အလ်င္
အျမန္ ေျပးထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါ ထြက္ေျပးသြားေသာ ေက်ာင္းသူ
အား ထုိလူၾကီးက အသံနက္ၾကီးျဖင့္ လွမ္းေျပာလုိက္ပါ ေသးတယ္။
“ဦးသန္႕ အေရးအခင္းတုန္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ငါ့ညီမေလးကို
ေတြ႕ရင္ ငါဒီမွာ ေစာင့္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာေပးပါ၊ ညီမေလးရယ္”
ယင္းကိစၥ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚျပီး မယုံၾကည္ေသာ အေဆာင္ေန
ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးသည္ ေလာင္းေၾကး ပုံစံ အေလာင္းအစား လုပ္၍
ယင္း သိပၸံ လက္ေတြ႕ခန္းတြင္ ညဘက္ သြားေရာက္ အိပ္စက္ ၾက
ပါတယ္။ မနက္ မုိးလင္းေသာ အခါ ထုိေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးအား
တကၠသုိလ္ အာဏာပုိင္မ်ားက တကၠသုိလ္မ်ား ေဆးရုံးသို႕ ထပ္မံ
ပို႕ေဆာင္ လုိက္ရေၾကာင္း သိရပါတယ္။
(P.S သြားကိုက္ေနလို ့ဘာမွ မေရးႏိုင္ေသးတာပါ...အေၾကြးကို လာဘ္ထိုးတဲ့သေဘာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပို ့လိုက္တဲ့ ေမးလ္ကို ဆားခ်က္တာပါ...:P)
Subscribe to:
Posts (Atom)