ေလာကတြင္ လူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါအေပါင္းတို ့သည္ မသိျခင္းငါးမ်ိဳးျဖင့္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ၾကသည္။ ထို မသိျခင္းမ်ားမွာ-
၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ မသိျခင္း
၂။ မည့္သည့္ကာလ (နံနက္ ၊ ေန ့လည္ ၊ ည) အခါ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၃။ မည္သည့္ေရာဂါဘယ ႏွင့္ေသမည္ မသိျခင္း
၄။ မည္သည့္ေဒသ၌ ေသမည္ မသိျခင္း
၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘံုေရာက္မည္ မသိျခင္း တို ့ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို ့ေရေရရာရာ မသိေသာ ဘ၀၌ က်င္လည္ ေနၾကေသာ လူ ၊ သတၱ၀ါမ်ား အဖို ့တြင္ ဘ၀ အာမခံခ်က္ဟူသည္ အဘယ္နည္း ။ မိမိ ဘ၀သည္ပင္ ေသခ်ာေရရာမႈ မ႐ွိပါက ဘယ္အရာသည္ ေသခ်ာမႈ႐ွိမည္နည္း ။ ဤကဲ့သို ့မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားကို မသိေသာ အခ်ိဳ ့ေသာ လူမ်ားသည္ အရာရာကို မွန္းကာ ရမ္းကာျဖင့္ “မ်က္ကန္းတစၦမေၾကာက္” ေလွ်ာက္ေနၾကေပသည္။ တခ်ိဳ ့က ပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူး ပညာ ေပၚ၌ တပ္မက္ျခင္း တခ်ိဳ ့သည္ ဆႏၵမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ ့၍ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ အပူမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုး ႐ွိေနၾကသည္။ ယင္းသို ့တပ္မက္ကာ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေသာ ပုထုဇဥ္အေရအတြက္မွာ မ်ားျပားလြန္းေသာေၾကာင့္ ေသသည့္ အခါတြင္ ငရဲသို ့လားေသာ ဦးေရမွာ မည္မွ်မ်ားျပားေၾကာင္း ဘုရား႐ွင္က ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္ ့ေတာ္မူသည္။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ေလးႏွင့္ မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီး ဘယ္အရာက မ်ားသလဲ” လို ့ေမးျမန္းသည္ ့အခါ မဟာ ပထ၀ီ ေျမႀကီးက မ်ားသည္ဟု ေျဖဆိုၾကရာ ဗုဒၶဘုရား႐ွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့ဒီ ဥပမာ အတိုင္းပဲ လူ ့ဘ၀ကေန ေသၿပီးေတာ့ သုဂတိလို ့ေခၚတဲ့ လူ ့ဘံု နတ္ဘံု ျဗဟၼာဘံု ေရာက္တဲ့ လူသားေတြဟာ ငါဘုရား လက္သည္းေပၚက ေျမမႈန္ ့ေလာက္႐ွိၿပီး ငရဲ ၊ တိရစၦာန္ ၊ ၿပိတၱာ ၊ အသူရကယ္ ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုကိုက်တဲ့ လူသားေတြကေတာ့ ေဟာဒီေအာက္က မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ ႐ွိတယ္လို ့” ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားအဖို ့တြင္ ေကာင္းမႈထက္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ ့ေပ်ာ္လြယ္ၾကေပသည္ ။ ရ႐ွိပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အရာမ်ားေပၚ၌ တပ္မက္လြန္းၾကသည္ ။ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းၾကသည္ ။ “ငါ” ဟူေသာ အတၱကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကသည္ ။ ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ အယူမွား အစြဲမွား၍ ငရဲသို ့လားရေပသည္ ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုနဲ ့ဥပမာေပးပါမည္။
ဗုဒၶလက္ထက္တြင္ တိႆအမည္႐ွိ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ရဟန္းက်င့္၀တ္ႏွင့္ ညီေသာ ရဟန္းျမတ္ တစ္ပါး ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန ့ေသာအခါ သူ၏ တူမက လွဴတဲ့ သကၤန္းသည္ အင္မတန္မွ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ သကၤန္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းသည္ပင္ ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တပ္မက္ စြဲလန္းမိ႐ွာသည္။ သကၤန္းေလးအား စြဲလန္း႐ွာလြန္းေတာ့ က်ိန္းရင္ေတာင္မွ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ ထား၍ က်ိန္းပါသည္။ ညသန္းေခါင္အခါ၌ ပုထုဇဥ္ ဆိုသည့္အတိုင္း မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသမည္ကို ႀကိဳတင္ မသိႏိုင္ရကား ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ား အပ္ႏွံမထားခဲ့လွ်င္ က်န္႐ွိေသာ ပစၥည္းသည္ “ မတသႏၱက” မည္၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ က်န္ေသာ သံဃာေတြက ေ၀ျခမ္းယူမည္ လုပ္ေတာ့ သကၤန္းေခါက္ထဲမွ အသံႀကီး တစ္သံ ထြက္ေပၚ လာပါသည္။
“ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့ ငါ့သကၤန္းကို မယူၾကနဲ ့” သို ့ေသာ္ ရဟန္း သံဃာမ်ားက မၾကားဘူး ဘုရား႐ွင္က ၾကားေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ေ၀ျခမ္းမႈကို ေခတၱ ဆိုင္းငံ့ခိုင္းတယ္ ။ “ ခ်စ္သားတို ့မေ၀ျခမ္းၾကနဲ ့ဦး ။ တိႆ ရဟန္းႀကီးဟာ သကၤန္းကို စြဲလန္းတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ သကၤန္းေခါက္ထဲမွာ သန္းၿပိတၱာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ မကၽြတ္ေသးဘူး ၇ ရက္ေစ့မွကၽြတ္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္မွာ ျဖစ္လို ့၇ရက္ျပည့္မွ ေ၀ျခမ္းၾကပါ” လို ့့မိန္ ့ေတာ္မူတယ္ ။ ထို ့ေနာက္ ၇ရက္ ျပည့္မွ သန္းၿပိတၱာ ဘ၀မွ လြတ္ၿပီး နတ္ရြာသုဂတိကို လားပါတယ္ ။ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ပင္ အပါယ္ေလးဘံုသို ့က်ေရာက္တတ္လွ်င္ စာေရးသူ အပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို ့ကား ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိေခ်။
ထို ့ေၾကာင့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ႀကီးလဲ စြဲလန္းမႈမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ကာ စြဲလန္းမႈ ေလာဘကို အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ။ မသိျခင္းမ်ားႏွင့္ အသက္ဆက္ေနရေသာ လူ ့ဘ၀ကေလး ရခိုက္၌ ေကာင္းမႈႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ ့ကာ ကုသိုလ္ သဒၵါစိတ္မ်ား ပြားမ်ားႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ဇ၀န (ေမတၱာ႐ွင္ - ေရႊျပည္သာ) ေရးသားေသာ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ စာအုပ္မွ အေၾကာင္းအရာတို ့အား ကိုးကား ေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။ ဆရာေတာ္၏ မူရင္း ေရးသားမႈအား ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီမွာ သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္ ။
13 comments:
ဟဲဟဲ... အမကာရံဆူးေရ...
ေဆာတီး ေဆာတီး... သတိမမူ ဂူမျမင္တဲ့....
ခြင့္လႊတ္ေနာ္...
စြဲလန္းမႈ ျပႆနာေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္....
:P :P :P :P :P
အခုလုိျပန္လည္မွ်ခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ...
သာဓု သာဓု သာဓု
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ အမ ကာရံဆူး
ခင္တဲ့
လူၾကမ္းေတာ့ဘူး ဟဲဟဲ လူၾကမ္းေလးပါ...
ဟဲဟဲ :P :P :P မသိျခင္း မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့...
တုိ႔ကေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်ဳိ႕.. တိဘူး.... တုိ႔က ျမင္ေနတာဆုိေတာ့ ေၾကာက္မိတာေပါ့....
တိတယ္တဲ့ တူက ... ေတာ္ လုိက္ တာ ေနာ္....
တုိ႔လည္း သိေနပါတယ္.. .ေျပာျပဘူး.. ဟဲဟဲ...
ကာရံေလး...
မယ္မဒီေလးလားမွားမိတယ္ဆုိတာလားမသိ....
မသိဘူး အဲဒါေတာ့...
သိတာေတာ့ သိေနတယ္.... မယ္မဒီ...
ကာရံေလးေတာ့ တိဘူး... ညင္မွညင္ဖူးတာေလ...
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကာရံေလးပဲ.... ဟဲဟဲ...
မ်ားစြာလွေသာ ကြန္မာန္ေတြအတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ေပးပဲေပးတတ္တယ္။:)))))))))))
တင္ဇာေမာ္ျပႆနာကို လာဖတ္သြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ့။သန္းျပိတၱာၾကီးလိုေတာ့ မျဖစ္ခံႏိုင္ေပါင္။
ဘုရား ဘုရား ဘုရား...
ေတာ္ေသး၏ ...
စာလုံးေပါင္း ျပန္ထည့္ေပးသြားလို႔... (ဆုံးမဟုတ္ဘူးေနာ္တဲ့)
တကယ္ေတာ့ မသတ္ရက္ပါဘူးဗ်ာ...
မွန္တာေျပာရင္ ရြာျပင္ေရာက္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္မယ္...
တိဘူးေျပာတာကုိ သူက ... :( :( :(
မယုံဘူးလား တကယ္ေျပာတာ
ေျပာေပးၾကပါ သူ႔ရဲ႕ပုံရိပ္ေတြ ....
တခါမွ မသိဘူးလုိ႔....
မယုံဘူးဆုိ ဓါတ္ပုံျပ ဒါပဲ...
ျပန္ၿပီ အိပ္ၿပီ...
လူၾကမ္းႀကီး
စြဲလမ္းမွုေတာ့ အၾကီးသား ေမြးကတည္းက ပါလာ တာဆုိေတာ့ ပညာနဲ ့သာ မသတ္ရင္ဒီ ကိေလသာ ေတြနဲ ့ ငရဲျပည္ကုိ အသံမထြက္ပဲ မ်ား ေရာက္သြားမလား ပဲ
မွ်ေဝတဲ့အတြက္
ေက်းဇူး မကာရံေရ
ခင္တဲ့
ရန္ကုန္သား :)
မွ်ေဝတာကို လာယူသြားပါတယ္ ။ ေက်းဇူးပါေနာ္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ညီမေလးေရ..တရားလာနာသြားပါတယ္ =)
ျပန္လည္ေဝမွ်ေပးတဲ႕ မကာရံဆူးကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္ေနာ္ ဟီးးးးးးး အဲဒီ အတၱ ငါ ၾကီးကုိ ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ေနာ္ ဟုတ္တယ္မလား
ေအာ္........လူႀကမ္းႀကီး ဒီမွာ လာေသာင္းက်န္းေနတယ္ေပါ့။ ျပန္လာခဲ့စမ္း။ ဆံုးမရမယ္။ သူမ်ားအိမ္မွာ ဟင္းးဟင္းးးးးးးး
ဟိဟိ
မကာရံေရ.... မွတ္သားသြားပါတယ္ေနာ္။
ေက်းေက်းပါ။ အေပၚက ကိုလူႀကမ္းႀကီးကို နာနာေဆာ္ဟ။ ဟိဟိ
စြဲလမ္းျခင္းထဲမွာ ဘေလာ့ကိုစြဲလမ္းတာလည္း
ခက္တယ္ဟာ
ဒီလိုတန္ဘိုး႐ွိတဲ့ပိုစ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူး
Post a Comment