Thursday, June 3, 2010

HAPPY BIRTHDAY!!!!

ဒီကေန ့က သက္ဆိုင္သူႀကီးရဲ ့ေမြးေန ့မဂၤလာ အခါသမယပါ...ပိတ္ရက္ မဟုတ္လို ့သူလဲ ကိုယ့္ဆီမလာႏိုင္သလို ကိုယ္လဲ သူ ့ဆီ မသြားႏိုင္ေလေတာ့...ေမြးေန ့ပြဲကို ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ေလ...ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္ကေတာင္ ထူးဆန္းစြာ အိပ္ရာထ ေနာက္က်လိုက္ေသးတယ္...တကယ္က မနက္ေစာေစာမွာ wish လုပ္မယ္လို ့မွန္းထားတာေလ...၈နာရီ ၂၀မွ ႏိုးေလေတာ့ ငါးမိနစ္အတြင္း ေရခ်ိဳး သြားတိုက္ သနပ္ခါးလူးတာကို ဟိုက္စပိနဲ ့လုပ္ၿပီး ကမန္းကတန္း ဖုန္းထဲကေန birthday wish လွမ္းလုပ္ရေသးတာ...ဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ missed call က ၂ ေကာေတာင္...ကိုယ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလို ့စိတ္ဆိုးလားေမးေတာ့ ဆိုးပါဘူးတဲ့...အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္လို ့ထပ္ မေခၚေတာ့တာတဲ့...အဲ့ဂလို သေဘာေကာင္းတာ... ကဲ အေကၽြးအေမြး စရေအာင္...လာလည္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္တဲ့ ေစတနာက တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မေမာမပန္း ႐ွာေဖြ အဲ့...ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေလးနဲ ့တည္ခင္း ဧည့္ခံပါရေစေနာ္...

ကဲ ၀ိုင္ေသာက္ၾကရေအာင္


ဒါကေတာ့ ၾကက္ဆင္


၀က္သားစားတဲ့ သူေတြအတြက္ သံုးထပ္သား ကၽြတ္ကၽြတ္ေလးေနာ္..


ေဟာ..ဒါက ဘဲ


ေအာ္ အေပၚက ဟာေတြ မႀကိဳက္ဘူးလား..ဒါေလး စားၾကည့္ေနာ္...ေက်ာက္ပုဇြန္ ရဲရဲေလး...


မႀကိဳက္ေသးဘူးလား...ဒီမွာ ငါး...


အသီးအရြက္သုပ္ေလးလဲ ပါေသးတယ္..


ကိတ္မုန္ ့နဲ ့ေရခဲမုန္ ့ကေတာ့ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ေပါ့ေနာ္...အ၀စား အားမနာနဲ ့ေနာ္...



ဘာပဲစားစား သယ္ရင္းတို ့ေရငတ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ေလ...အဆင္သင့္ပဲ...ေရာ့


ေအာ္...အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဒါေလးလဲ ေဆာင္သြားေနာ္...


ကဲ အားလံုး ဗိုက္မ၀ေသးရင္ ကာရံေမြးေန ့ၾကမွသာ လာစားၾကေတာ့ေနာ္...
ခုေတာ့ ႐ွာေဖြစုေဆာင္းရတာ ေညာင္းသြားၿပီ...ဟီးဟီး

ခ်စ္ရပါေသာ သက္ဆိုင္သူႀကီးလဲ ခ်စ္ေသာသူနဲ ့ေပါင္းဆံုရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ေအးခ်မ္းသာယာပါေစ...က်န္းက်န္းမာမာနဲ ့လိုအင္ေတြ ျပည့္လို ့လိုရာပန္းတိုင္ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို ့ဒီလို အက်ယ္ႀကီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...


ယေန ့ႂကြလာမိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ...

ကာရံဆူး

images source : google

Tuesday, June 1, 2010

တို ့မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက



မိုးေျဖာက္ေျဖာက္ရြာလို ့ျပတင္းကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ဇြန္လရဲ ့ပထမ မနက္ခင္းကို ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္…ဇြန္ဆိုတာ မိုးရာသီရဲ ့အဦးအဖ်ားျဖစ္သလို ကၽြန္မ အတြက္ တစ္သက္တာ ေမ့လို ့မရတဲ့ လ တစ္လလဲ ျဖစ္ပါတယ္…ဇြန္လမွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့သလို ကႀကီး ခေခြးဆိုတတ္စလဲ ဒီဇြန္ပါပဲေလ… အင္း ဘာလိုလိုနဲ ့ေမြးေန ့ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္... အသက္တစ္ႏွစ္ ႀကီးျပန္ၿပီေပါ့...(ေႀကာ္ျငာ၀င္သည္..)

ေက်ာင္းတက္စ အျဖဴအစိမ္းေလးနဲ ့အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ ့သြင္ျပင္ကိုေတြ ့တိုင္း ငယ္ဘ၀ကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းမိပါတယ္… ဒီအခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းနားက စိန္ပန္းပင္ႀကီးလဲ ရဲရဲေတာက္ လွေနေရာေပါ့…. အျဖဴအစိမ္း တူညီ၀တ္စံုေလးေတြနဲ ့ပါးကြက္ၾကားေလးေတြပါးမွာ ဆင္လို ့ၾကက္ေတာင္ စည္းေလး ေခါင္းေပၚတင္ထားတဲ့ ပိဘိ ခ်စ္စရာ့ကေလးငယ္ေတြရဲ ့ တီတီတာတာ စာအံသံေလးေတြ မၾကာခင္ လြင့္ပ်ံေတာ့မယ္…. ေအာ္ “ ေက်ာင္း” ေတြေတာင္ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္…



ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတာပါပဲ…...အဖိုးအဖြားေတြ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြအိမ္သြားရင္ ေက်ာင္းတက္ခါနီးမို ့မုန္ ့ဖိုးေတြ ေပးၾကတာကိုး…. ေက်ာင္း တစ္ႏွစ္တက္တိုင္း အရမ္းမက္ေမာျဖစ္ခဲ့တာက အၿမဲ ပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းအျဖဴအစိမ္း အသစ္ရယ္ လြယ္အိတ္အသစ္ကေလးရယ္ ေကာ္ပါဘူး ထမင္းဘူး ေရဘူး ခဲတံ အားလံုး အသစ္ကေလးေတြပါပဲ…ေက်ာင္းအျဖဴ အစိမ္းလို ့ေျပာရတာက ခုခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမဟုတ္တဲ့ အျဖဴအစိမ္းေတြ မ်ားေနလို ့ပါ… :P (ေဘးမေခ်ာ္နဲ ့ကာရံ စိတ္ထိန္း စိတ္ထိန္း..)

ေက်ာင္းစတက္ရမဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ငိုရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး..သူမ်ားေတြ ငိုတာကိုသာ မ်က္လံုး ကလည္ကလည္နဲ ့ေငးၾကည့္တတ္တဲ့ ကၽြန္မပါ… ဆရာမေတြက ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေနရာခ် ေပးတတ္တာကေတာ့ အေ႐ွ ့ဆံုးက ခံုကိုပါပဲ….အေ႐ွ ့ဆံုး ျဖစ္ရျခင္းကလဲ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္… ကၽြန္မ စာေရးတဲ့အခါ မတ္တတ္ရပ္ေရးရင္ေတာင္ ေမးေစ့နဲ ့ခံုနဲ ့က တတိုင္းတည္း ျဖစ္ေနလို ့ပါပဲ…:)

“ ၀ ” လံုးေလး ၀ိုင္းေအာင္ ေရးတတ္ဖို ့ကႀကီးခေခြး ၊ ေအဘီစီဒီ ပီျပင္ေစဖို ့အသျပာ အဓိက မထားတဲ့ ေစတနာ ဆရာမႀကီးေတြကိုလဲ ေအာင္းေမ့မိေသးတယ္… ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးကို ေစတနာ တူတူထား ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားပဲ ေျမွာက္စားစရာ႐ွိ ေျမွာက္စားခဲ့သလို ဒဏ္ေပးစရာ႐ွိရင္လဲ ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ေအာင္ ဒဏ္ေပး တတ္ၾကေသးတယ္ေလ… ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က သိပ္စြာတယ္လို ့ေမေမက ေျပာဖူးတယ္… မွတ္မိပါေသးသည္…ကၽြန္မကို လာစတဲ့ သူေတြကို ခဲတံနဲ ့ထိုးလိုက္လို ့သူ ့လက္ဖ၀ါးထဲ ခဲဆံ၀င္သြားခဲ့တယ္…ဒါကို သူ ့အေမက မေက်နပ္လို ့ဆရာမကို လာတိုင္ေတာ့ ကၽြန္မ ခံုတန္းေပၚ မတ္တတ္ရပ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္… :( လာစတဲ့သူေတြကို တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ျပန္ျပန္လုပ္ခဲ့မိလို ့ဒဏ္ေပးခံရေပါင္း မနည္းပါဘူး…ကၽြန္မ ေပတံနဲ ့ေခါက္လိုက္လို ့နဖူးေပါက္သြားတာလဲ ခုထိ ျမင္ေယာင္ရင္ ရယ္ခ်င္ေနမိေသးတယ္…

မုန္ ့စားဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ ကပ္ေစးနဲ ေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးကိုလဲ ခုထိမွတ္မိေနတယ္… သူ ့ကပ္ေစးနဲ ကို ကၽြန္မအရမ္းႀကိဳက္တာ…ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မကို မတည့္တာေတြ စားမွာစိုးလို ့ဆိုၿပီး မုန္ ့ဖိုး မေပးေတာ့ပါဘူး…လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာျပည္ကို ခဏျပန္တုန္း ကၽြန္မ စာသင္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းနားေလးက ျဖတ္ေတာ့ သူတို ့မိသားစုေတြ ခုခ်ိန္ထိ ေက်ာင္းမွာ မုန္ ့ေရာင္းေနဆဲပါ…ေအာ္ ေခတ္ စနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ေျပာင္းေျပာင္း တခ်ိဳ ့တခ်ိဳ ့ေသာ ဘ၀ေတြက မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးပါလားလို ့စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္…

ကၽြန္မ ေလးတန္းေအာင္တဲ့ ႏွစ္ကဆိုရင္ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ေလ… ဆရာမေတြ ဆရာေတြ ရဲ ့မ်က္ႏွာဟာ တကယ့္ကို ထိန္ထိန္သာတဲ့ လျပည့္၀န္းႀကီးလိုပါပဲ…တပည့္တပန္းေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ ့ဘ၀ကို အဆင့္ဆင့္ ဆက္လွမ္းေနၾကေပမဲ့ ဆရာ ဆရာမမ်ားကေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္အတြက္ ေက်ာက္႐ိုင္းေလးေတြကို ေသြးေနရင္း ထိုေက်ာင္းေလးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္… ခုေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြလဲ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ… သူတို ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုး ခရီးမွာ သူတို ့ေသြးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ေလးေတြ အားလံုး စံုစံု ညီညီ မပို ့ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ ့ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ တကယ့္ကို ပီတိစားခဲ့ၾကသူေတြဆိုတာ မယံုႏိုင္စရာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး…

ေက်ာင္းတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ခုဆို ကမၻာေျမႀကီးရဲ ့တစ္ေနရာဆီမွာ ကုိယ္ပိုင္ ဘ၀ေလးေတြနဲ ့ဘ၀ခရီးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ေ႐ွ ့ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြ ႐ွိသလို ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း ကိုလဲ ၾကားမိပါေသးတယ္… ကၽြန္မတို ့ေတြ အသက္ေတြသာ ႀကီးျပင္းလာေပမဲ့ ကၽြန္မတို ့စာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ တည္႐ွိေနဆဲပါ… စာအတူသင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ ့ပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို ့ဆုေတာင္းပါတယ္…

“ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း အရမ္းခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတယ္...အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သီခ်င္းကေလးဆို...”

ဇြန္လမိုးစက္ေတြနဲ ့အတူ ေက်ာင္းအျဖဴအစိမ္း ၀တ္စံုေလးကို လြမ္းေနမိေသးတယ္…ေနာက္ထပ္ ၀တ္ခ်င္လို ့လဲ မ၀တ္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ႏွေျမာတသေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…


အားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ..

ကာရံဆူး
မွတ္ခ်က္ - ပံုေတြကို google က ယူပါသည္။

Monday, May 31, 2010

ေဖးကူ ထူမမည့္ လက္မ်ားအတြက္...

တေန ့က ပ်င္းပ်င္း႐ွိသည္ႏွင့္ TV အစီအစဥ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္…Bersamamu ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လာေနသည္… ဒီအစီအစဥ္ေလးက ႏြမ္းပါးသူမ်ားကို ကူညီဖို ့ဖြဲ ့စည္းထားတဲ့ အဖြဲ ့အစည္းရဲ ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ အစီအစဥ္ေလးကို ထုတ္လႊင့္ျပသျခင္း ျဖစ္ပါတယ္….အမွန္က ဘေလာ့လိုက္လည္မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ ့ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ ့ထိုင္ေနတာ…TV ကိုလဲ ၾကည့္ခ်င္တာနဲ ့ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို စိတ္၀င္စား သြားမိတယ္… ဒီအစီအစဥ္ေလးကို မၾကာခဏ ၾကည့္မိပါတယ္…ဒါေပမဲ့ ခုတစ္ႀကိမ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာေရာ အေတြးေလး ၀င္တာနဲ ့ဒီစာေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္…

ဒီႏိုင္ငံမွာ အဓိကအားျဖင့္ မေလး ၊ တ႐ုတ္ ၊ အိႏၵိယဆိုၿပီး လူမ်ိဳး သံုးမ်ိဳး ႐ွိပါတယ္…ဒီႏိုင္ငံမွာ အဓိကထားကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာကေတာ့ မူဆလင္ ဘာသာပါ…အခု TV3မွာ ျပျပေနတဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေလးက သူတို ့ရဲ ့အဓိကထားတဲ့ ဘာသာ၀င္နဲ ့လူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ မေလးလူမ်ိဳး တနည္းအားျဖင့္ ေလာကမွာ ဘယ္လိုအခက္ခဲနဲ ့ရင္ဆိုင္ရေပမဲ့ စိတ္မေလွ်ာ့ပဲ ဇြဲနဲ ့ႀကိဳးစားတဲ့ တကယ့္ကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ သူေတြ(မေလးလူမ်ိဳး)ကို ေစတနာ႐ွင္အဖြဲ ့က ကူညီေပးတာေလးကို တင္ဆက္ထားတာပါ…

ဒီတစ္ေခါက္ ေစတနာ႐ွင္အဖြဲ ့ေရြးခ်ယ္ထားတာကေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးအို တစ္ေယာက္ပါ…သူရဲ ့ ႐ုပ္ရည္ဟာ ေလာကဓံေၾကာင့္ပဲလားမဆိုသာ..႐ွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ကို ပိုလို ့အိုစာေနပါတယ္….သူဟာ တစ္ေယာက္တည္းသမားျဖစ္တဲ့ အျပင္ ဆြံ ့အ နားမၾကားသူတစ္ေယာက္ပါ… ပင္လယ္ကမ္းစပ္နားမွာ အမိုးအကာ မလံု ေရခ်ိဳမ႐ွိ ေရဘံုဘိုင္မ႐ွိ လွ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္ စြန္းစြန္း ႐ွိခဲ့ပါၿပီတဲ့….စက္ေလွအေသးစားေလးနဲ ့ တံငါလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရင္း ၀မ္းစာကို ေျဖ႐ွင္းေနရပါတယ္တဲ့…သူငါး႐ွာ ထြက္ခ်ိန္မွာ ႐ိုက္ကူးေရးအဖြဲ ့ေတြဟာ ဒီေန ့ငါးဘယ္ေလာက္ရလဲလို ့လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ ့ေမးေတာ့ သူက တစ္ေကာင္မွ မရတဲ့ အေၾကာင္း သူ ့ပိုက္ကေလး ထိုးျပပါတယ္…ဒီေန ့အတြက္ အဖိုးအိုရဲ ့၀မ္းစာ ခက္ခဲေလာက္ၿပီေပါ့… သူက ဆက္ၿပီး သူ ့မွာသာ ဆီအလံုအေလာက္႐ွိရင္ ဒီထက္ေ၀းတဲ့ ေနရာေတြကို သြားၿပီး ပုဇြန္ေတြ အမ်ားႀကီး သူဖမ္းခ်င္ပါတယ္လို ့သူ ့စိတ္ကူးေလးကို ေျပာျပပါတယ္…သူရ႐ွိလာတဲ့ ငါးမ်ားကို သူ ့အတြက္ စားေလာက္႐ံုသာ ထားၿပီး ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ပါေသးတယ္...

သူက ဘယ္သူ ့ကိုမွ အားမကိုးခ်င္ဘူး…တစ္ေယာက္တည္း အမွီခိုကင္းကင္း ေနထိုင္တတ္ေၾကာင္းကို သူ မက်န္းမမာျဖစ္တဲ့အခါ လာေရာက္ ေစာက္ေ႐ွာင့္ေပးတဲ့ ရြာထဲက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာျပပါတယ္… သူ ဟာေရခ်ိဳ ရ႐ွိဖို ့အတြက္ မိုးရြာလွ်င္ ေရတံေလွ်ာက္မွ မိုးေရမ်ားကို ပလပ္စတစ္စည္ပိုင္း အေသးသံုးလံုးနဲ ့သိုေလွာင္ထားတတ္ပါတယ္… (ဒီႏိုင္ငံမွာ မိုးက အစိုးမရပါဘူး...ေရႊျပည္ႀကီးက ဟိုလူႀကီးေတြလိုပဲ...)…

သူ ့ရဲ ့အိမ္ကေလးကိုလည္း ထုတ္တန္းေဘးက အရံတန္းေတြ က်ိဳးေနတာကိုေတာင္မွ သူ ့မွာ ပီနန္ႀကိဳးနဲ ့ဆက္ထား ရပါ တယ္..အိုးခြက္ ပန္းကန္ေတြဟာလဲ က်ိဳးပဲ့လို ့…ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာဟာ အဖိုးအိုရဲ ့ေန ့စဥ္ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သာႏိုင္ပါတယ္...သူ ့ဘ၀ ဆင္းရဲႏံုခ်ာေပမဲ့ သူဟာ ဘ၀ကို အားတင္း ႐ုန္းကန္တယ္ဆိုတာ သူ ့ကို ၾကည့္တာနဲ ့သိသာပါတယ္…

ေစတနာ႐ွင္အဖြဲ ့မွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဆရာနဲ ့ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားပါ လုပ္အားေပးဖို ့လိုက္ပါလာၾကပါတယ္… အဖိုးအိုဆီ သြားတဲ့လမ္းက လမ္းေကာင္း လမ္းေခ်ာမဟုတ္ပါဘူး…ၿမိဳ ့နဲ ့လဲ အလွမ္းေ၀းသလို အိမ္အနီးက ေျမာင္းေလးကို သစ္သားတန္း ေသးေသးေလး ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ အဖိုးအိုအိမ္ကို ေရာက္တာပါ…

လုပ္အားေပး ေစတနာ႐ွင္ အဖြဲ ့ေတြ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို ့ဟာ အဖိုးအိုရဲ ့ေန ့စဥ္လုပ္ငန္းေတြ သူရဲ ့အိမ္အေျခေန ပတ္၀န္းက်င္ေတြကို ေလ့လာၿပီးေတာ့ သူတို ့ရဲ ့လုပ္အားေပးအစီအစဥ္ကို စတင္ပါတယ္… ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက အိမ္နဲ ့၀န္းက်င္ကို တံျမက္စည္းလွည္း သန္ ့႐ွင္းေရးလုပ္ေပးသလို ေစတနာ႐ွင္ အဖြဲ ့ေတြကလဲ ျပဳျပင္စရာ႐ွိသည္မ်ားကို ျပဳျပင္ေပးၾကပါတယ္…ထို ့အျပင္ အဖိုးအို ဖမ္းလို ့ရလာတဲ့ ငါးပုဇြန္ေတြကို ေရာင္းခ်ႏိုင္ရန္အတြက္လည္း ကမ္းစပ္မွာ သူတို ့ဂ်က္တီတစ္ခု ေဆာက္မယ္လို ့ေျပာသြားပါေသးတယ္...အားလံုး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ျပဳျပင္ၿပီးစီးသြားေတာ့ အဖိုးအိုအတြက္ လွဴမဲ့ အ၀တ္အစား ၊ အသံုးအေဆာင္ ၊ အစားအေသာက္ေတြကို နာမည္ေက်ာ္ ကုန္တိုက္တစ္ခုက လွဴဒါန္းၾကပါတယ္….ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ မေလးေငြ ၂၀၀၀ လွဴဒါန္းမႈကိုေတာ့ Bersamamu မွ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားက အဖိုးအို ေပးအပ္ၾကပါတယ္… လွဴဒါန္းေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ အဖိုးအိုကို ၾကည့္ရင္း အကယ္၍ သင့္အေနနဲ ့အဖိုးအိုဆီ တိုက္႐ုိက္လွဴဒါန္းလိုပါက အဖိုးအိုရဲ ့အေကာင့္နံပါတ္နဲ ့နာမည္ကို ေဖာ္ျပၿပီး အဖြဲ ့အစည္းရဲ ့အစီအစဥ္ လွဴဒါန္းမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဖြဲ ့ရဲ ့လိပ္စာ..နာမည္နဲ ့လွဴဒါန္းႏိုင္တဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြကို ေဖာ္ျပကာ အစီအစဥ္ေလး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္...အစီအစဥ္ၿပီးသြားေပမယ့္ ...မၿပီးႏိုင္ေသးတာက ကၽြန္မပါ....ပထမဆံုး စဥ္းစားလိုက္မိတာက ကၽြန္မမိဘေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္… ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူတို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒီဘ၀မ်ိဳးမွာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္ အဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္ေနလို ့ပါ...

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မတို ့ေရႊျပည္ႀကီးမွာေရာ ဒီလိုမ်ိဳး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးခ်ိဳ ့တဲ့သူေတြ ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား႐ွိမလဲ…. ေသခ်ာတာကေတာ့ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မတို ့မသိႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားေနမွာပါ… ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလိုမ်ိဳး ကူညီမယ့္သူ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္သူ ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား ႐ွိသလဲ… ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟမႈက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားေနတဲ့ ကၽြန္မတို ့တိုင္းျပည္မွာ ခ်မ္းသာလြန္းတဲ့သူေတြ စုေပါင္း ဖြဲ ့စည္းထားတဲ့ ဒီလိုမ်ိဳး ေဖာင္ေဒး႐ွင္းမ်ား ႐ွိသလား…. သူတို ့ရဲ ့ခ်မ္းသာမႈေတြ ႂကြယ္၀မႈေတြကို ႏြမ္းပါးခ်ိဳ ့တဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ကိုမ်ား နည္းနည္းစီ ေ၀ငွဖူးသလဲ…ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ ့ငိုသံေတြ ၊ တစ္ေန ့တာ ၀မ္းစာ ေလာက္ငွမႈ မ႐ွိတဲ့ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံေတြ ခုဆိုရင္ ေဘးဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆိုက္လို ့ညည္းညဴသံေတြ ဒါေတြကို ျမင္ႏိုင္ၾကရင္ ၾကားႏိုင္ၾကရင္ ရင္ဘတ္နဲ ့နားေထာင္ႏိုင္ၾကရင္ စာနာမႈတရား လက္ကိုင္ထားလို ့ေဖးကူထူမမည္ ့လက္မ်ားစြာ ႐ွိခဲ့ရင္... ေတြးရင္း ေတြးရင္း ကၽြန္မရဲ ့အေတြးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ေ၀းသြားသလိုပါပဲ….


အားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ..

ကာရံဆူး

Wednesday, May 19, 2010

Cameron Highland သို ့အလည္တစ္ေခါက္....

ခုတေလာ စာမေရး ၊ ကဗ်ာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာေနပါၿပီ...လာလည္တဲ့သူမ်ားကိုလဲ အားနာမဆံုးပါဘူး...

ဒါေၾကာင့္ ခုတေလာ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္တဲ့ ေနရာေလးေတြနဲ ့ပဲ ႏွစ္သိမ့္ပါရေစ...

အသိတစ္ေယာက္ သူ ့မိသားစု လာလည္လို ့လိုက္ပို ့ရင္း ကိုယ္က ကပ္ေျမွာင္လိုက္သြားတာပါ... မနက္ (၅)နာရီခြဲမွာ အိမ္က ကားစထြက္လို ့စေတာ္ဘယ္ရီ စိုက္ခင္း ၊ လက္ဖက္စိုက္ခင္း နဲ ့တျခား စိုက္ခင္းေတြ႐ွိတဲ့ ေတာင္ေပၚ (Cameron Highland)ကို မနက္ (၈)နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္ပါတယ္...တလမ္းလံုး အိပ္သြားလို ့လမ္း႐ႈခင္းေတြ တစ္ပံုမွ မ႐ိုက္လုိက္ရပါ...ကားေပၚပါသူမ်ားက လမ္းမွာ “ဟာ ႏွင္းေတြ ႏွင္းေတြ”ဟု ေအာ္မွသာ မ်က္စိပြင့္ေတာ့သည္...ဟုတ္သည္ လမ္းကို ျမဴေတြ ႏွင္းေတြက ကာဆီးထားသည္...

ေတာင္ေပၚတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေလက ေအးသည္...

ဒီဆိုင္မွာ...လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္...ေနာက္က လက္ဖက္စိုက္ခင္းေတြေပါ့...



ခ်စ္စရာ့စေတာ္ဘယ္ရီ...


စေတာ္ဘယ္ရီေတြ ဒီလို ခူးခဲ့တယ္... တစ္ကီလို မေလးေငြ(၃၀)တဲ့...



ေရတံခြန္ကို ေရာက္ၿပီ...


ေရတံခြန္နားမွာ ေပါက္တဲ့ပန္း ဘာပန္းလဲ မသိပါ...


ေရတံခြန္ထိပ္မွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျခကုတ္ယူၿပီး ႐ုိက္တာပါ...လွခ်င္လြန္းလို ့... :)


အျပန္လမ္းမွာ ႏုဖတ္ေနတဲ့ မွ်စ္ဆို ့ႀကီးေတြ ေရာင္းတာေတြ ့လို ့၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္...ဓါတ္ပံုေတာ့ မ႐ုိက္ျဖစ္ပါ....
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြရယ္ ၊ ႏွင္းဆီပန္းေတြရယ္ ၊ သစ္ခြပန္းေတြရယ္ ၊ ေနာက္ကၽြန္မ မသိတဲ့ အပင္စံုေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ပါ....သစ္ခြမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးတာေတြလဲပါတယ္...


လမ္းက ေတာင္မွာ ကပ္ေပါက္တဲ့ သစ္ခြေတြကိုလဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ရေအာင္ ခူးတဲ့ေသးတယ္...

ပန္းေတြနဲ ့ေ၀ေနတဲ့ ကၽြန္မ...


ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးက ဗိုက္ဆာေနၿပီမို ့ထမင္းစားၾကတယ္...ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း အေကြ ့အ၀ိုက္က မ်ားၿပီး ၾကာလို ့ေခါင္းမူးသြားတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ မစားျဖစ္ေတာ့...ပါလာေသာ အသိရဲ ့ကေလးႏွစ္ေယာက္လဲ တေ၀ါ့ေ၀ါ့ႏွင့္ ဆန္ျပဳတ္ေတြ ထုတ္လာတာ ကားတစ္စီးလံုးလဲ ခ်ဥ္ဖတ္ေစာ္နံေနေတာ့သည္...:P ဘာမွ မစားခ်င္တာေၾကာင့္ ၀ယ္လာေသာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြပဲ ထိုင္စားေနလိုက္တယ္...

ထိုမွ တစ္ခါတည္း ဆက္သြားျဖစ္တဲ့ ပီနန္ခရီးကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ပိုင္း ေရးပါမည္...ခုေတာ့ နားပါဦးမယ္...

Monday, May 17, 2010

ျဖစ္သလိုပါပဲ...

ရာသီဥတု ပူပူနဲ ့မို ့ကၽြန္မလဲ ခံတြင္းပ်က္ေနပါသည္...ထို ့ေၾကာင့္ ျဖစ္သလိုေလးပဲ စားလိုက္ပါတယ္...
ဒါက မႏိုင္းႏိုင္းစေနဘေလာ့က နည္းနဲ့ လုပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ ့ကင္မ္ခ်ီပါ...ဟိုတစ္ေန ့က cameron highland သြားရင္း ေတာင္ေပၚမွာ ပိုးတီေလးေတြ ေတြ ့လို ့၀ယ္လာတာ တစ္ခါတည္း ထည့္လုပ္လိုက္တာ..စား စား...စားႏိုင္သေလာက္စား...

ဒါကေတာ့ ကင္မ္ခ်ီ ၊ ျမန္မာျပည္မွ ပဲငပိ (ေႀကာ္စားေသာ ပဲငပိအ၀ါေလး) ၊ ပဲျပား နဲ ့ ၾကက္သားေရာခ်က္ထားတဲ့ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ဟင္းတစ္ခြက္ပါ...

ထမင္းစားၿပီးရင္ ဒါေလးစားခ်င္လို ့ေႀကာ္ထားတာ..စားသြားပါဦးလား...ေျပာင္းဖူးေႀကာ္ႂကြပ္ႂကြပ္ေလး...

ဒါကေတာ့ ဟိုတစ္ေန ့ေျပာင္းဖူးေႀကာ္ရင္း ဆီေပါက္ခံရတာပါ... (ဒါေတာင္ အမွတ္မ႐ွိ ထပ္ေႀကာ္ေသးတယ္..အဲ့လို ငတ္တာ)

ဘယ္ေလာက္ နာနာပါ..အစားေသာက္အတြက္ကိုေတာ့ ဘေလာ့တကာလည္ ခ်က္နည္း႐ွာၿပီး တတ္သေလာက္ လုပ္စားေနတာပါ...အင္းးးးး ဒါေတာင္ ၀ိတ္ခ်ခ်င္ေနေသးတာ...ျဖစ္မယ္မထင္... :(

ကဲ လာလည္သူ မိတ္သဟာမ်ားလဲ စိတ္မွာ ဘာအေတးမွ မထားပဲ..လာေလြးၾကပါေနာ္...

Friday, May 14, 2010

ဆက္လက္ျဖန္ ့ေ၀ေပးပါ...

ပဲခူးတိုင္း(အေနာက္ပိုင္း) ျပည္ခရိုင္အတြင္းရွိ ေက်းရြာ ၂၆ ရြာတြင္ ေသာက္သံုးေရ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနပါသျဖင့္ ကူညီလွဴဒါန္းလိုပါက 095370101 ကို ဆက္သြယ္ေပးပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆက္လက္ျဖန္႔ေ၀ေပးပါရန္...

(အသိ ဦးဇင္းတစ္ပါးမွ အကူညီေတာင္း၍ တင္ေပးလိုက္ပါသည္...ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပူျပင္းလြန္း၍ ေသာက္သံုးေရ အခက္ခဲ ျဖစ္ေနၾကပါသည္...အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့လဲ တခ်ိဳ ့နယ္ေတြမွာ ျဖစ္ေနၾကၿပီး ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာတြင္လည္း ေဖာ္ျပထားသည္ဟု ေျပာပါသည္... ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြလဲ မင္းမေကာင္းလို ့သဘာ၀ဒဏ္ေတြ ခံေနၾကရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္...)

Thursday, April 22, 2010

လြဲမသြားေသာ “စိတ္“

ဒီပို ့စ္ကို ေရးသင့္ မေရးသင့္ စဥ္းစားရင္း တျခားသူေတြပါ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ ကၽြန္မ ေရးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္… ဒီပို ့စ္ကို ကၽြန္မက ေဒါသ ႏွင့္ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါလို ့ကနဦး႐ွင္းျပထားပါရေစ…အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေရးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေစခ်င္ပါသည္… ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ သက္၀င္ ေလးစားေစခ်င္ေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးသားရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္..
ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို ့ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ… ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ဒီသႀကၤန္ အခါကာလတြင္ အမိေျမႏွင့္ ေ၀းကြာေနသူမ်ားအဖို ့ရေတာင့္ ရခဲလွေသာ ကုသိုလ္ဒါန မ်ားကို သဒၵါ တရား ထက္သန္စြာျဖင့္ လွဴၾက တန္းၾက ကုသိုလ္ျပဳၾကတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ ့ခ်စ္စရာ ဓေလ့တစ္ခုပါ….
ကၽြန္မတို ့စက္႐ံုတြင္လဲ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္မယ္လို ့့အလုပ္မွ စက္႐ံုမန္ေနဂ်ာက ကၽြန္မ႐ွိရာ ႐ံုးခန္းသို ့လာကာ တကူးတက လာေရာက္ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ပါတယ္… သူ ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္မယ္…ေက်ာင္းထုိုင္ဘုန္းႀကီးကိုလဲ ေလွ်ာက္ထားၿပီးသားမို ့ ဦးဇင္း အပါး ၂၀စာ ကၽြန္မက ဦးေဆာင္ကာ ခ်က္ျပဳတ္ေပးဖို ့ အကူအညီ ေတာင္းလာပါတယ္…ကၽြန္မတို ့အလုပ္တြင္ ျမန္မာမိန္းကေလးဟူ၍ ကၽြန္မႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္သာ ႐ွိပါသည္… ကၽြန္မက ဒီအလုပ္မွာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ အျပင္ အားလံုးက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမလို ခင္ခင္မင္မင္ဆိုေတာ့ အေတာ္အတန္ ရင္းႏွီးသလို အလုပ္မွ လူမ်ားအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိၿပီးသားပါ…ထို ့ေၾကာင့္ ျငင္းဆန္မိပါေသးတယ္…ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူတို ့မလုပ္လဲ ကိုယ္က ကိုယ့္အိမ္မွာ အလွဴကေတာ့ လုပ္မွာေလ... ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက အိုးႀကီး ခြက္ႀကီး တစ္ခါမွ ဦးေဆာင္၍ မခ်က္ဖူးပါ…ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ေတာ့ ခ်က္ေပးမယ္..သို ့ေသာ္ ၀ိုင္းလုပ္မဲ့ လူ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္မွ ျဖစ္မယ္လုိ ့ေျပာလိုက္ပါတယ္… ထိုအခါ မန္ေနဂ်ာမွ သူရေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လို ့ဆိုကာ..ညေနတြင္ အလုပ္သမားမ်ားကို အစည္းအေ၀းေခၚကာ အစီအစဥ္ကို တိုင္ပင္ၾကပါသည္…ကၽြန္မကေတာ့ ႐ံုးမွ သူတို ့အစီအစဥ္ ျဖစ္မျဖစ္ကိုသာ သတင္းနားစြင့္ေနမိပါသည္…
ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္အထိ ကၽြန္မလဲ ေစာင့္ေနမိေသးသည္…႐ံုးဆင္းခ်ိန္ကို နာရီ၀က္ေက်ာ္မွ အေျဖက ထြက္လာသည္…၀ိုင္းလုပ္မည့္သူမ႐ွိလို ့ဆိုပါသည္…ထို ့ေၾကာင္ မန္ေနဂ်ာမွ ဘုန္းႀကီးအား လွမ္း၍ ဆြမ္း မကပ္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ကၽြန္မကိုေလွ်ာက္ခိုင္းပါသည္… ကၽြန္မအေနႏွင့္ ေဒါသ ထြက္သြားမိသည္…အစကတည္းက ကိုယ့္လူေတြက ဘယ္လို ဆိုတာ သိၿပီးသားမို ့ဘာမွ မေျပာပဲ ၿငိမ္ေနခဲ့သည္…တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါလုပ္သည့္ ကုသိုလ္ေရးမို ့စိတ္အားမ်ား ထက္သန္ေလမလားလို ့ေတြးမိကာ အစီအစဥ္ဆြဲေသာ မန္ေနဂ်ာအား စိတ္တိုရမည္ေလာ…ကိုယ့္ျမန္မာမ်ားကိုပင္ စိတ္တိုရမည္ေလာ မေ၀ခြဲတတ္ပါ...
ကၽြန္မတို ့စက္႐ံုတြင္ ယခင့္ ယခင္ႏွစ္မ်ားတြင္ တက္ညီလက္ညီ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက လွဴၾက တန္းၾကရာတြင္ ကၽြန္မပင္ ၀င္ပါစရာမလိုပါ…အားလံုး သူ ့အစီစဥ္နဲ ့သူ ျဖစ္သြားတာခ်ည္းပါပဲ..ဒီႏွစ္ကေတာ့ လူေဟာင္းမ်ားကလဲ ျပန္သြားၾကသလို ၾသဇာေညာင္းသူကလဲ မ႐ွိ ဦးေဆာင္မည့္သူ မဲ့ေနေလေတာ့… ထင္ရာစိုင္းေနၾကသည္…ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကၽြန္မတို ့သူေဌးမွ ဒီလိုႏွစ္ကူးပြဲမ်ိဳး…အျခားဘာသာကြဲမ်ား (ျမန္မာ မြတ္စလင္မ်ား) ၏ အလွဴပြဲမ်ားတြင္ သူေဌးမွ ကုန္က်စရိတ္ကို တာ၀န္ခံေပးေလ့႐ွိသည္…တစ္ခါတစ္ခါတြင္လဲ သူက အကုန္ကို တာ၀န္ယူေသာ္လဲ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မိမိတို ့စုေပါင္းအားျဖင့္ လုပ္ရတာမ်ိဳးလဲ ႐ွိသည္..မ်ားေသာ အားျဖင့္ သူေဌးကသာ ကုန္က်ခံသည္…
ဒီႏွစ္တြင္လည္း သူေဌးဆီမွ ကုန္က်မည့္ေငြကို ရ႐ွိၿပီးသားမို ့အလွဴတစ္ခု ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္သည္… ႏွစ္တိုင္း သူေဌးဆီမွ ရေသာေငြကို အလွဴအတြက္ အသံုးျပဳသလို စက္႐ံုမွ ကိုယ္ေတာ္မ်ား ေသာက္စား မူးယစ္ဖုိ ့ရန္လဲ အသံုးျပဳပါသည္…ဒီႏွစ္ေတာ့ အလွဴ မျဖစ္ေတာ့ဟု ဆိုပါက ထို ယမကာသမားမ်ားအတြက္ ပြဲေတာ္ပင္ ျဖစ္ေပမည္…ထို ့အျပင္ တစ္ႏွစ္တာ ပတ္လံုး ကုသိုလ္ဒါနဟူ၍ စိုးစဥ္းမွ် မ႐ွိခဲ့ၾကေသာ ထိုလူမ်ားသည္ ေသရည္အတြက္ေတာ့ လစာကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစ..ကုန္ေအာင္ ေသာက္ၾကမည့္သူမ်ိဳးက မ်ားသည္…မေသာက္ေသာသူဟူ၍ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာ ႐ွိသည္..
သို ့ေသာ္ မိုးလင္းလွ်င္ ဘုရား႐ွိခိုး ပုတီးစိပ္ကာ ညေရာက္လွ်င္ပံုမွန္ အရက္ေသာက္ေသာ ဦးေလးမွ အလွဴ မျဖစ္လို ့က မျဖစ္..ဘုန္းႀကီးကို ဘယ္လို ျပန္ေလွ်ာက္ထားၾကမလဲဟု ျပန္ေျပာလာေသာေၾကာင့္..ကၽြန္မတို ့သံုးေယာက္ ျပန္တိုင္ပင္ကာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လွဴမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္… မနက္ပိုင္း အေကၽြး အေမြးႏွင့္ ည (၇)နာရီတြင္ ပရိတ္တရားနာရန္တို ့အတြက္ပါ စီစဥ္ထားလိုက္သည္… တရားပြဲ အတြက္ကို ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည္မို ့ထိုေန ့မတိုင္ခင္တြင္ အားလံုးသိေစရန္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စာ႐ိုက္ကာ ကပ္ဖို ့အတြက္ တစ္ရက္ႀကိဳကာ ေပးထားခဲ့သည္….ထို ့ေနာက္ အိမ္သို ့မျပန္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မတို ့ေစ်း၀ယ္ရန္ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းသယ္ဖို ့အတြက္ ေခၚလာခဲ့ပါသည္…
အားလံုး၀ယ္ျခမ္းၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းလုပ္ရန္အတြက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ လုပ္မယ္ဟု ေျပာသည္…သူကေတာ့ မေသာက္စားတတ္တဲ့သူပါ…ထို ့ေၾကာင့္သူ ့ကို ကၽြန္မ အိမ္ခဏျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္လဲကာ ျပန္လာခဲ့မည္… စက္႐ံုတြင္ ပစၥည္း မစံုလင္ေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ ့ဟင္းလ်ာအတြက္ လိုအပ္သည္မ်ား စီမံၿပီးမွ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာထားခဲ့လိုက္သည္…
ည ၁၀နာရီေလာက္ ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးမွ တပါး အားလံုးလိုလို ေရခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကိုက္ကာ ကာရာအိုေကႏွင့္ ထင္တိုင္းႀကဲေနၾကသည္… မန္ေနဂ်ာလည္း အပါအ၀င္ပါ… ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ စကား ဆက္မဆို စိတ္ထဲမထားေတာ့ပဲ ကိုယ္လုပ္စရာ ႐ွိသည္မ်ားကိုသာ ႐ွိတဲ့သူႏွင့္သာ စခ်က္ဖို ့ျပင္ဆင္ပါေတာ့သည္…
မန္ေနဂ်ာမွ ဟင္းအက်က္ျမန္ေစရန္ ထင္းႏွင့္ခ်က္ပါလားဟု ေျပာလာသျဖင့္ ကၽြန္မ သေဘာတူလိုက္သည္… ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ေကာင္ေလး ႏွင့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္တို ့ခ်က္ျပဳတ္ဖို ့လံုးပန္းေနၾကသည္…ထိုတစ္ေယာက္က အရမ္းမူးေနေသာ္လဲ သူ ့တြင္ ၀ိုင္းလုပ္ခ်င္စိတ္ကေလးက ႐ွိေနသည္ဆိုေတာ့ သူ ့ကို လြယ္ကူရာပဲ ခိုင္းႏိုင္သည္…
မီးေမႊးၿပီဆိုမွေတာ့ ဟင္းအိုးမ်ား အဆင္သင့္ျဖစ္ရေတာ့မည္..ထို ့ေၾကာင့္ တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုးတည္ရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္… ထိုတြင္ ျပႆနာက စပါေတာ့သည္…၀က္သားခ်က္ရန္ ပဲငံျပာရည္လိုသည့္အတြက္ ကၽြန္မက ေစ်းထဲတြင္ ၀ည္မည္ အလုပ္ ေကာင္ေလးက သူ ့ဆီမွာ ႐ွိတယ္…၀ယ္မေနနဲ ့ အစ္မဟု ေျပာသျဖင့္ ၀ယ္မလာခဲ့…အခု ခ်က္ေတာ့မည္ ပဲငံျပာရည္ ပုလင္း သြားယူဆိုေတာ့ ငါးငံျပာရည္ ပုလင္း ယူလာေလသည္… ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ည (၁၁)နာရီထိုးေနၿပီ…ထို ့ေၾကာင့္ စက္႐ံုႏွင့္နီးေသာ ကၽြန္မအိမ္သို ့သြားယူခိုင္းေတာ့ စက္႐ံုက ကားက ဆီမ႐ွိေတာ့ ဆိုသျဖင့္ ကားေသာ့ေပးကာ ျမန္ျမန္လာခဲ့ဖို ့မွာရသည္… ဦးေလးမွ ဟိုေကာင္ေတြလဲ အရက္၀ယ္မလို ့လမ္းႀကံဳလိုက္ခ်င္တယ္ဟု ေျပာလာသည္…ကၽြန္မက အသံကို နည္းနည္းႁမွင့္ကာ အရက္၀ယ္မယ္ဆို ကားသံုးခြင့္မေပးဟု ေအာ္ေျပာလိုက္သည္… ဒါကိုပင္ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လို ေခၚတင္သြားသည္ မသိ…အရက္သမား တသိုက္ ကားေပၚပါသြားသည္ကို ကၽြန္မ မသိလိုက္ေပ… ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေရာက္လာမွ ကၽြန္မမွာ ဖုန္းေတြ တဂြမ္ဂြမ္ဆက္ကာ ဦးေလးကိုလဲ ေအာ္မိသည္ အထိ ေဒါသေတြ လိႈင္လိႈင္ထကာ ေသာင္းက်န္းမိေတာ့သည္…အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မန္ေနဂ်ာကိုယ္တိုင္ အရက္လိုက္၀ယ္ကာ ရစ္ေနသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္….
ကၽြန္မေသာင္းက်န္းေနမွန္း သိေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာကာ သူလဲ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ကာ ဖုန္းေခၚ၍ ကၽြန္မေသာင္းက်န္းေနၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္သည္… ေနာက္ ၅မိနစ္မွ မလာလွ်င္ ကၽြန္မ အားလံုးကို ပစ္ထားခဲ့ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္… ကားမ႐ွိလွ်င္လဲ ေျခလ်င္ ျပန္ေတာ့မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္…ထို ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မကို ေဖ်ာင္းဖ်သည္…ကုသိုလ္ေရးမို ့ေဒါသစိတ္မ၀င္ဖို ့အရက္ေသာက္ထားေသာ ပါးစပ္ႏွင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ေနသည္… ထိုအခိုက္ ကားျပန္ေရာက္လာကာ ဦးေလးလဲ ကၽြန္မ ေဒါသကို သိသည္မို ့ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းပင္ မသိ…ပစၥည္းခ်ကာ တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္ေတာ့သည္… ထိုမွ မန္ေနဂ်ာလဲ မီးဖိုနားမွ မခြာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္မွာၾကားေပးသည္… (သူကုိယ္တိုင္ ဘာမွ မခ်က္တတ္ မလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။)
ည (၁)နာရီခြဲ ေလာက္တြင္ အားလံုး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးသြားၿပီမို ့ေကာင္ေလးႏွင့္လႊဲကာ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုလႈပ္ ဒီလႈပ္ႏွင့္ မနက္ (၃)နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္… မနက္တြင္ေတာ့ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားကပ္ႏိုင္သည္…ဒါေတာင္မွ (၆) ေယာက္ပဲ ပါသည္…က်န္သူမ်ား အားလံုးေမွာက္ေနၾကသည္…ကၽြန္မတို ့သြားကပ္ေသာ ဟင္းမ်ားကေတာ့ ၀က္သားနီခ်က္ ၊ ဆိတ္သားနဲ ့ဒိန္ႏွပ္ ၊ သီးစံု ပဲကုလားဟင္း ၊ မုန္လာဥ ပိုးတီသုပ္တို ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္…
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မွ ေမတၱာေရစဥ္မ်ား သြန္းဖ်န္းေပးကာ တရားအတိုခ်ဳပ္ ေဟာၾကားေပးသည္…အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပါလာေသာ လူမ်ားမွာ တျခား အစီအစဥ္ေတြ ႐ွိေသးသည္ လို ့ဆိုပါသည္…ထို ့ေနာက္ ဦးဇင္းမ်ားကိုပင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္နဲ ့မေလာင္းလွဴခဲ့ရပဲ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္…ထို ့ေနာက္ လူမ်ား ေကၽြးရန္ ဒံေပါက္မွာထားသျဖင့္ သြားေရြးေပးရပါေသးသည္…ထို ့မွ တဖန္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ဒံေပါက္အား အသား အဆီအႏွစ္ အားလံုး သမေစရန္ ေဆာင္ရြက္ရပါေသးသည္…အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ေန ့လည္ (၁၂)နာရီ ပင္ ေက်ာ္ေနၿပီ…ကၽြန္မလဲ မဟန္ေတာ့ သျဖင့္ ဒံေပါက္ေတာင္ မစားႏိုင္ပဲ ေကာင္ေလး ထည့္ေပးေသာ ပါဆယ္ဆြဲကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါသည္…
ကၽြန္မ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဒံေပါက္ကို ခ်ကာ အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္…ေန ့လည္ (၂)နာရီတြင္ ဦးေလးမွ ဖုန္းေခၚလာပါသည္…ညေန တရားပြဲအတြက္ ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္ရန္ ထေတာ့ဟု ဆိုသည္..ကၽြန္မ စိတ္က အထြဋ္အထိပ္ေရာက္သြားသည္…ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ရန္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား မေခၚပဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မကို ႏိႈးရသနည္း…ကၽြန္မလဲ ဘုေတာလိုက္ကာ ျပန္အိပ္မည္ ျပင္ၿပီးမွ မိမိ အိမ္အလုပ္မ်ား ကို အရင္ လုပ္မည္ ဆံုးျဖတ္ကာ ဘုရားဆင္းတုမ်ားအား နံ ့သာရည္ႏွင့္ ေရသပၸါယ္ကာ ဘုရားစင္သန္ ့႐ွင္းေရးလုပ္…အ၀တ္မ်ား အိပ္ယာခင္း မ်က္ႏွာသုပ္ အားလံုးကို တစ္ခါတည္းေလွ်ာ္လိုက္ေတာ့သည္…ထို ့ေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးကာ နာရီၾကည့္ေတာ့ ညေန (၅)နာရီခဲြေက်ာ္ေနၿပီ…ေန ့လည္စာကို ကမန္းကတန္းစားကာ စက္႐ံုသို ့ျပန္လာခဲ့သည္…
စက္႐ံုအေရာက္ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသည္… လူက မ႐ွိရတဲ့ အထဲ ႐ွိတဲ့သူေတြက အရက္၀ိုင္းေထာင္ေနသည္…မန္ေနဂ်ာႀကီးမွာလဲ ဆက္သြယ္လို ့မရ ျဖစ္ေနသည္… ထို ့ေၾကာင့္ မတတ္ႏိုင္ ႐ွိသည့္လူႏွင့္သာ ပရိတ္တရား နာၾကားေတာ့မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေနရာထိုင္ခင္းအတြက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပင္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္…ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ မေ႐ွးမေႏွာင္းပင္ ရာသီဥတုက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးသက္ေလျပင္း က်သကဲ့သို ့လွ်ပ္ပန္းေတြလက္ မိုးႀကိဳးေတြ ပစ္ကာ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္းပင္ ရြာခ်ေတာ့သည္…သို ့ေသာ္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အပ်က္မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ပင့္ရန္ ၊ ဆရာေတာ္အား ကပ္ရန္ ၀တၴဳေငြ ၊ ပရိတ္ပန္း၀ယ္ရန္ ၊ ပရိတ္ေရ ၀ယ္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္…ဤတြင္ ျပႆနာကား… ဘယ္မွာလဲေငြ??? မန္ေနဂ်ာႀကီးဆီမွာ အပ္ႏွံထားေသာ ဘ႑ာေငြမ်ား…ထို ့ေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာႀကီးအား ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဆက္သြယ္ပါေသာ္လဲ မည္သို ့မွ် ဆက္သြယ္၍ မရ…ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေရာ့ဟု မိမိကိုယ္ကို ဆိုကာ ဆရာေတာ္အား ဖုန္းဆက္၍ ယေန ့တရားပြဲအား မျပဳလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေ႐ွ ့မ်က္ႏွာေနာက္ထားကာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရေတာ့သည္… ဤတြင္ ဆရာေတာ္က အားေပးေသာ အေနျဖင့္ “ စိတ္မပ်က္ပါနဲ ့ဒကာမရယ္…ေနာက္ေတာ့လဲ ျပန္စီစဥ္တာေပါ့..ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္တစ္ေနကုန္ေတာ့ ဦးဇင္းမအားဘူး…”ဟု ႀကိဳတင္သတိေပးလိုက္သည္… ဆရာေတာ္ မသိလိုက္သည္က ေနာက္ေနာင္တြင္လဲ တပည့္ေတာ္ မေလွ်ာက္ရဲ၀ံ့ေတာ္ပါ ဟုသာ စိတ္ထဲက တီးတို ေတာင္းပန္လိုက္ပါေတာ့သည္….
ထိုမွအျပန္ ကၽြန္မတို ့စက္႐ံုမွ အျခားဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ ့ေတာ့ သူက တရားနာၿပီးၿပီလားဟု ေမးေသာအခါ မိမိမ်က္ႏွာ ဘယ္နားထားရမည္ပင္ မသိ…သူေမးသည္က ႐ိုး႐ိုးေမးသည္ေလာ.. ဆန္းဆန္းေမးသည္ေလာ မသိပါ…မ်က္ႏွာေပးက ၿပံဳးစစမို ့ေဒါသက ကိုယ့္ျမန္မာမ်ားဘက္သို ့သာ ဦးတည္လိုက္ခ်င္သည္… ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားပီပီ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ေပးသူ ႐ွိပါလ်က္ ဂုတ္က ဆြဲကိုင္၍ပင္ ေခၚမရေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို စာလာဖတ္သူ ျမန္မာမ်ားအား အသိတရား လက္ကိုင္ထားေစရန္ ေရးသားလိုက္ရပါသည္.... (ဤႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေနကို ကုသိုလ္စိတ္မွ အကုသိုလ္စိတ္ အျဖစ္ လြဲမသြားေစရန္ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ကာ အိမ္ျပန္လိုက္ပါေတာ့သည္။)
*မွားယြင္းမႈမ်ား လက္မခံႏိုင္သည္မ်ား႐ွိပါက သည္းခံေတာ္မူေပးၾကပါကုန္*