ဒါေပမဲ့ အညိဳကလည္း လူမမာ တစ္ေယာက္ပံုလို ဘယ္ေတာ့မွ မေန…အၿမဲတမ္း လန္းဆန္း တက္ၾကြေနသည္…မိမိ ႏြမ္းေနလွ်င္ မိမိ လူမမာပံုေပါက္ေနလွ်င္ မိမိ လူနာေတြကို ဘယ္လို အားေပးရမလဲ..ထို ့ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အညိဳ က်န္းမာေအာင္ေနသည္… တစ္ပတ္ အတြင္းပင္ အညိဳ ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာၿပီး အရင္အတိုင္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္လာသည္…
“ အညိဳေရ…ေမာင္ ေနာက္ တစ္ပတ္ထဲမွာ အိမ္ခဏ ျပန္ဦးမယ္…အေမလည္း သိပ္ေနမေကာင္းဘူးတဲ့..” “ ဟုတ္လား..အညိဳေရာ လိုက္ရမလားဟင္..” “ မလိုက္ပါနဲ ့ဦး အညိဳရယ္..အညိဳက ေနလည္း သိပ္ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ေမာင္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး ခြင့္ယူလို ့မျဖစ္ဘူးေလ..” အညိဳရဲ ့မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးေတြ ့ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲ မေကာင္းမိ…အညိဳက သက္မင္းေမာင္ ဘာေျပာေျပာ ေစာဒက မတက္… နားလည္ေပးသည္..ထုိ ့ေၾကာင့္ အညိဳ ့ကို တိုး၍ တိုး၍သာ သူခ်စ္မိသည္…အညိဳရယ္ တစ္ေန ့ေတာ့ အညိဳ ့ကို ေမာင့္မိဘေတြဆီ ေခၚမွာပါ…ေမာင့္ရဲ ့အရိပ္မည္းေတြ ႐ွင္းလင္းၿပီးတဲ့ တစ္ေန ့ေပါ့..အခုေတာ့ အညိဳေလးကို မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ ့ပါ…
“ အညိဳေရ ေမာင္ မနက္ျဖန္ ဂ်ဳတီၿပီးတာနဲ ့ကားဂိတ္ဆင္းေတာ့မယ္ေနာ္…အညိဳက ေန ့လည္ ဂ်ဴတီဆိုေတာ့ ေမာင့္မိန္းမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္မွာ စိုးလို ့ပါ..” ေမာင္က အညိဳ ့ခါးေလးကို ဖက္ရင္း ဆိုေတာ့..အညိဳ အလိုလို ၀မ္းနည္းလာသည္…“ ေမာင္ရယ္ သိပ္အၾကာႀကီး မေနနဲ့ ေနာ္…အညိဳ ေမာင့္ကို သတိယေနမွာ..”..ေႀသာ္…အညိဳရယ္…တစ္ခုခုဆို ထိခိုက္ ခံစားလြယ္တဲ့ အညိဳ အခုလည္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနျပန္ၿပီ…ဒီေလာက္ ျဖဴစင္ၿပီး သနားစရာေကာင္းတဲ့ အညိဳ ့ကို ေမာင္လည္း အၾကာႀကီး မခြဲႏိုင္ပါဘူး..သက္မင္းေမာင္ ရင္ထဲနင့္သြားသည္…“ စိတ္ခ်ပါ အညိဳရယ္..ေမာင္လည္း သိပ္မၾကာပါဘူး..တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ပါ..အညိဳ ့ဆီကို အျမန္ဆံုးျပန္လာမယ္ေနာ္..” တကယ္ေတာ့ သက္မင္းေမာင္ ဟိုမွာ ဒီေလာက္ မေနခ်င္ပါ… အေမ့ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပကာ သူ ့ရဲ ့႐ွင္းစရာ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဒီတစ္ေခါက္ အၿပီး ႐ွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္သာ သူ ျပန္ရမွာ…
ညက အညိဳ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္၍ မိုးလင္းခါနီးမွသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…မနက္က်ေတာ့ အညိဳမႏိုးေသး…သက္မင္းေမာင္လည္း ေဆး႐ံုက ဂ်ဳတီၿပီးသည္ႏွင့္ ကားဂိတ္ တစ္ခါတည္း ဆင္းရမည္မို ့ အ၀တ္အစားထုတ္ေတြ ယူကာ ထြက္လာခဲ့သည္… စိတ္ထဲမွာေတာ့ လုပ္ရမည့္ အစီစဥ္ေတြကို အကြက္ခ်ေနမိသည္…
အညိဳ ေမာင့္ကို ႏႈတ္မဆက္လိုက္ရ၍ စိတ္ထဲမေကာင္း…ကုိယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေဒါသ ျဖစ္မိသည္…ညက အရင္ရက္ေတြက ပင္ပန္းထားသည့္ အ႐ွိန္နွင့္ တစ္ေရးမွ မႏိုး… အညိဳႏိုးေတာ့ ၁၁နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္…မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး စားေသာက္ဖို ့ျပင္ဆင္ကာ အစားကို စားသည္ဆို႐ံုမွ် စားကာ ေဆး႐ံု သြားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ ေရမိုးခ်ိဳးသည္..ဟိုေရာက္၍ အညိဳကံေကာင္းလွ်င္ ေမာင္ႏွင့္ ဆံုႏိုင္ေသးသည္…ထို အေတြးႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ထြက္လာခဲ့သည္… ဒီေန ့ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ…အညိဳ စိတ္ေတြေလးေနသည္… ေခါင္းထဲတြင္လည္း မူးေနာက္ေနာက္…
ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ေမာင္က သြားႏွင့္ၿပီတဲ့…အညိဳလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၀ပ္ထဲ ၀င္ကာ အလုပ္စလိုက္ေတာ့သည္…ေစာေနေသးသည္ မွန္ေသာ္လည္း လူက အားေနလွ်င္ ေမာင့္ကို ပို၍ သတိယလိမ့္မည္… ၀ပ္ထဲက အထြက္ လူက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ…မိုက္ခနဲ…အနားမွ မသီတာ အျဖတ္ႏွင့္တိုး၍ လွမ္းဆြဲလို ့သာ အညိဳ ၾကမ္းေပၚ မေရာက္ခ်င္းပါ… “ အညိဳ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…လာ လာ ” မသီတာက နားေနခန္းထဲ တြဲေခၚလာသည္…ခဏေနေတာ့ အညိဳ ပ်ိဳ ့ပ်ိဳ ့တက္လာသည္…ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္… အရမ္းအန္ခ်င္လာ၍ မသီတာက လက္ေဆးကန္တြင္ပင္ အညိဳ ့ကို ေနာက္မွ ႏွိပ္ေပးသည္…
“ အညိဳ …အစ္မေတာ့ သိပ္မသကၤာဘူး..လာ စစ္ၾကည့္ရေအာင္..” ဟုဆိုကာ စမ္းသပ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေနသည္…အညိဳလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနသည္… ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လုပ္ေနတာပဲေလ… ဒီေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိသည္..သို ့ေသာ္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတာ မ႐ွိ…ေမာင္ကလည္း ခရီး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္…အညိဳ ့တြင္ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီဆိုတာ သိသည္… ေတြးရင္း ဘာကို အားငယ္မွန္း မသိ အားငယ္လာသည္…လူတစ္ကိုယ္လံုး အင္အားေတြ ကုန္ခမ္းသြားသလို ႏံုးဖတ္လာသည္… “ အညိဳ ့မွာ ကိုယ္၀န္ ႐ွိေနၿပီ…ဒါေပမဲ့ အညိဳ ့က်န္းမာေရး အေျခေနက အစ္မေတာ့ သိပ္အားမရဘူး…ဘာလို ့ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မကာကြယ္ ထားတာလဲ အညိဳရယ္…အညိဳ ့အတြက္ အစ္မ စိုးရိမ္တယ္..” မသီတာက ကိုယ့္ အစ္မရင္းလို ျဖစ္ေနလို ့ေစတနာ စကား ဆိုသည္… “ အညိဳလည္း ခါတိုင္းလိုပဲ…ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနမိတယ္ အစ္မရယ္.. အခုလို ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ…အညိဳတို ့က ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ လူ ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားရမွာပဲေပါ့ အစ္မရယ္…”… မသီတာက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်ကာ အညိဳ ့ကို သနားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ၾကည့္ကာ “ ေအးေလ…ျဖစ္လာမွေတာ့ အညိဳ ့ကိုသာ က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပး႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့..ဒါေပမဲ့ ဘာမွ စိတ္အား မငယ္ပါနဲ ့အညိဳရယ္..စိုးရိမ္စရာလည္း မ႐ွိပါဘူး…သက္မင္းေမာင္ မ႐ွိေပမဲ့ အစ္မတို ့ေတြ ႐ွိေနတာပဲ..သူ ့ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ အေၾကာင္းၾကားမလဲ…” “ ညက်ရင္ ေမာင္ ဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္..အဲ့ဒီခါက်မွပဲ အသိေပးလိုက္ေတာ့မယ္.. အခုေတာ့ အညိဳ နားခ်င္တယ္ အစ္မရယ္..” “ ဒါဆို အညိဳ အိမ္ျပန္လိုက္ေလ..ဒီကအတြက္ ဘာမွ ပူမေနနဲ ့ေနာ္..”…အညိဳလည္း စိတ္ေတြ ေလးလံ ေနတာမို ့အိမ္မွာပင္ ျပန္နားလိုက္သည္…
အညိဳ ခဏေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…ႏိုးတာႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ ့မွာ ခဏ ထြက္ထိုင္ေနတုန္း..စာပို ့သမားတစ္ေယာက္ အိမ္ေ႐ွ ့လာရပ္သည္မို ့အညိဳ ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္… “ ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္႐ွိလား..” “ ေႀသာ္…သူ မ႐ွိပါဘူး… ခရီး သြားပါတယ္..ကၽြန္မ သူ ့အမ်ိဳးသမီးပါ… ဘာကိစၥ႐ွိလို ့လဲ…” အညိဳလည္း တစ္ခါမွ စာေတြဘာေတြ မလာဖူး၍ စိတ္၀င္စားေနသည္…“ ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့…ေဒါက္တာ သက္မင္းေမာင္ အတြက္ စာပါ…အစ္မေလး လက္မွတ္ထိုးယူထားလို ့ရပါတယ္…” ဆို၍ အညိဳ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္…စာပို ့သမား ထြက္သြားသြားခ်င္း အညိဳ စူးစမ္းလိုစိတ္ကို မေအာင့္အီးႏိုင္..ေမာင့္စာဆို၍ ပိုလို ့ပင္ အ့ံၾသမိသည္…ေမာင့္ဆီကို ဘယ္တုန္းကမွ စာမေျပာႏွင့္ ဖုန္းေတာင္ မလာဖူးေပ….ေမာင္လာမွ ေပးမည္ဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း စာအိတ္ေပၚမွ လက္ေရးက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ေရးဟု ထင္မိသည္…စာအိတ္ေလးက နည္းနည္းမာသည္…အထဲတြင္ တစ္ခုေတာ့ တစ္ခုပဲ… စိတ္လႈပ္႐ွားလြန္း၍ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္ေနသည္… သိခ်င္ေဇာေတြ ထိန္းမႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ စာအိတ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္….
(မွတ္ခ်က္။ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေတြ ေညာင္းမွာ စိုးလို ့အပိုင္းထပ္ခြဲဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္...ဆက္ရန္ေလးကို ထပ္ေမွ်ာ္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...:P)
8 comments:
ညီမေလးေရ... ဆက္ရန္ေလး ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္ ...
စာထဲမွာ ပါတာအရင္ၾကဳိေျပာလုိ ့ရမလားခင္ဗ်ာ :)))) ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ ဝဋ္ဆုိတာ ခ်က္ခ်င္း ကုိလည္ေတာ့တာ ဟီးဟီး .....
ခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား :)
အမေလး အခုမွဝဋ္ဆုိတာ လည္တာ သိျပီလား ရန္ကုန္သားရဲ႕ဟြင္းးး
အယ္ ဇာတ္ရွိန္ေရာက္ေနကာမွ ဆက္ေရးေလ ဘာမ်က္စိေညာင္းတာတံုး ဘာမွမေညာင္းဘူး ဆက္ေရးေနာ္ ဘုိင္ တာ႔တာ
၀ဋ္လည္တဲ့ ဆိုတဲ့ သေဘာလားေနာ္။ ေနာက္ဆက္တြဲေလး လာဖတ္ခ်င္ၿပီ။
၀ဋ္ ... ေမွ်ာ္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕...
အာ.... ဆက္ဦးမွာလားဟင္။
ျမန္ျမန္ေနာ္။
မကာရံေရ... သူလည္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္စာေရးသူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနားက ပါေနၿပီ..
ေနာက္တစ္ပိုင္းကို စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနမယ္ဗ်..
yu ya
ျမန္ျမန္ဆက္ေနာ္ ဟဲဟဲ
Post a Comment